Temat interpretacji

Obowiązek podatkowy żona i dzieci w Polsce.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2020 r. (data wpływu 16 kwietnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 lipca 2020 r. (data nadania 14 lipca 2020 r., data wpływu 17 lipca 2020 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 2 lipca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.330.2020.1.JM (data nadania 2 lipca 2020 r., data doręczenia 7 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 lipca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.330.2020.1.JM (data nadania 2 lipca 2020 r., data doręczenia 7 lipca 2020 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku.

Pismem z dnia 13 lipca 2020 r. (data nadania 14 lipca 2020 r., data wpływu 17 lipca 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2000 Wnioskodawca opuścił Polskę i udał się do Austrii w celach zarobkowych, natomiast cała Jego najbliższa rodzina (żona i dzieci) pozostała wtedy w kraju. Wnioskodawca zarejestrował tam firmę działającą w sektorze budowlanym (głównie wykończenia wnętrz), której jest właścicielem. Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz tamtejszych osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczych, a także firm. Wnioskodawca pragnie nadmienić, że otrzymywane w Austrii wynagrodzenie za wykonywaną pracę, jest Jego jedynym źródłem przychodu (od momentu wyjazdu nie uzyskiwał dochodów w Polsce, ponieważ pracuje wyłącznie w Austrii). Wnioskodawca posiada stały meldunek na terenie Austrii, zamieszkuje w lokalu mieszkalnym o powierzchni około 36 m2, który jest Jego własnością (w Polsce Wnioskodawca także posiada dom, który jest współwłasnością małżonków). Na terenie Austrii Wnioskodawca reguluje wszystkie niezbędne rachunki z racji przebywania na terytorium tego państwa, opłaca stosowne ubezpieczenia, tam również ma założone konto bankowe, z którego korzysta w razie potrzeby. Wnioskodawca porusza się samochodem, który jest tam zarejestrowany, w razie konieczności korzysta z tamtejszej służby zdrowia oraz innych służb państwowych Austrii. Wnioskodawca zna język niemiecki w stopniu umożliwiającym porozumienie się na co dzień z klientami, a także niektórymi znajomymi. Zarówno żona oraz synowie, którzy mieszkają w Polsce, mają własne źródła utrzymania, z tytułu wykonywanej pracy. W gronie rodziny spotykają się wtedy, kiedy Wnioskodawca przyjeżdża do Polski (zazwyczaj raz w miesiącu na dwa trzy dni) lub wtedy, kiedy oni przyjeżdżają do Austrii. Święta Bożego Narodzenie i Wielkanocy, urlopy także spędzają wspólnie rzadziej w Polsce, częściej w Austrii, czasami w innych rejonach świata. Na terenie Austrii Wnioskodawca spędza więc około 300 dni w roku.

W uzupełnieniu z dnia 13 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.) Wnioskodawca poinformował, że w okresie będącym przedmiotem zapytania, Austria traktowała/traktuje/będzie traktowała Go jako rezydenta podatkowego. Innymi słowy według obowiązującego prawa, ze względu na miejsce zamieszkania na terenie Austrii, Wnioskodawca podlegał/podlega/będzie podlegał tam właśnie opodatkowaniu. Wnioskodawca nie zamierza wracać do Polski, nastąpiło trwałe przesiedlenie na pobyt stały. Wnioskodawca nadmienił, że praktycznie całe Jego życie zawodowe jest związane z terenem Austrii. Tam mieszka, pracuje, od a do z tam uzyskuje dochody (przychody) z tytułu wykonywanej pracy, tam także składa zeznania podatkowe. Wnioskodawca nie uzyskuje dosłownie żadnych dochodów (przychodów) z tytułu:

• pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego, umowy o pracę, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,

• działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski,

• działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski,

• położonej na terytorium Polski nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy za rok podatkowy 2019 z dochodów (przychodów) uzyskanych jedynie w Austrii, powstał u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy skutkujący powinnością złożenia zeznania rocznego do polskiego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien składać takiego rozliczenia rocznego do polskiego organu podatkowego, bowiem stosowne zeznanie zostało złożone w Austrii. Wnioskodawca pragnie zauważyć, że wszystkie Jego dochody (przychody) pochodzą tylko i wyłącznie z pracy świadczonej na terytorium Austrii (w Polsce dochody/przychody Wnioskodawcy są równe zeru). Jednocześnie w odczuciu Wnioskodawcy składanie tego samego zeznania rocznego w dwóch różnych krajach członkowskich, stanowi dyskryminację względem innych podatników, którzy to własne zeznanie podatkowe składają jednokrotnie za konkretny rok podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy, przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika lub w sformułowaniu centrum interesów osobistych lub gospodarczych dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 224, poz. 1921; Dz. U. z 2008 r., Nr 222, poz. 1450).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, w rozumieniu niniejszej umowy określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Austrią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2000 r. Wnioskodawca opuścił Polskę i udał się do Austrii w celach zarobkowych, natomiast cała Jego najbliższa rodzina (żona i dzieci) pozostała w kraju. Zarówno żona oraz synowie, którzy mieszkają w Polsce, mają własne źródła utrzymania, z tytułu wykonywanej pracy. W gronie rodziny spotykają się wtedy, kiedy Wnioskodawca przyjeżdża do Polski (zazwyczaj raz w miesiącu na dwa trzy dni) lub wtedy, kiedy oni przyjeżdżają do Austrii. Święta Bożego Narodzenie i Wielkanocy, urlopy także spędzają wspólnie rzadziej w Polsce, częściej w Austrii, czasami w innych rejonach świata. Na terenie Austrii Wnioskodawca spędza więc około 300 dni w roku. W Austrii Wnioskodawca zarejestrował firmę działającą w sektorze budowlanym, której jest właścicielem. W okresie będącym przedmiotem zapytania, Austria traktowała/traktuje/będzie traktowała Wnioskodawcę jako rezydenta podatkowego. Innymi słowy według obowiązującego prawa, ze względu na miejsce zamieszkania na terenie Austrii, Wnioskodawca podlegał/podlega/będzie podlegał tam właśnie opodatkowaniu. Wnioskodawca nie zamierza wracać do Polski, nastąpiło trwałe przesiedlenie na pobyt stały. Praktycznie całe Jego życie zawodowe jest związane z terenem Austrii. Tam mieszka, pracuje, od a do z tam uzyskuje dochody (przychody) z tytułu wykonywanej pracy, tam także składa zeznania podatkowe. Wnioskodawca posiada stały meldunek na terenie Austrii, zamieszkuje w lokalu mieszkalnym o powierzchni około 36 m2, który jest Jego własnością (w Polsce Wnioskodawca także posiada dom, który jest współwłasnością małżonków). Na terenie Austrii Wnioskodawca reguluje wszystkie niezbędne rachunki z racji przebywania na terytorium tego państwa, opłaca stosowne ubezpieczenia, tam również ma założone konto bankowe, z którego korzysta w razie potrzeby. Wnioskodawca porusza się samochodem, który jest tam zarejestrowany, w razie konieczności korzysta z tamtejszej służby zdrowia oraz innych służb państwowych Austrii. Wnioskodawca nie uzyskuje dosłownie żadnych dochodów (przychodów) z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego, umowy o pracę, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, działalności wykonywanej osobiście na terytorium Polski, działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski, położonej na terytorium Polski nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Zatem mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że w świetle ww. przepisów w 2019 r. Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, gdyż nie zamierza wracać do Polski, nastąpiło trwałe przesiedlenie na pobyt stały, zarejestrował działalność gospodarczą i uzyskuje tam dochody, na terenie Austrii Wnioskodawca spędza około 300 dni w roku, Austria traktowała/traktuje/będzie traktowała Wnioskodawcę jako rezydenta podatkowego. Zatem Wnioskodawca w 2019 r. podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. podlega opodatkowaniu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem polsko austriackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, dochody uzyskane w 2019 r. w Austrii nie podlegają rozliczeniu i wykazaniu w zeznaniu rocznym w Polsce przez Wnioskodawcę jako osobę mającą miejsce zamieszkania w Austrii.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej