Temat interpretacji

Czy w przedstawionym stanie faktycznym kwotę zapłaconą za przyczepę kempingową mogę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2020 r. (data wpływu 2 października 2020 r.), uzupełnionym pismami z dnia 25 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.), z dnia 11 listopada 2020 r. (data wpływu 13 listopada 2020 r.) oraz z dnia 22 listopada 2020 r. (data wpływu 24 listopada 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie koszów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie koszów uzyskania przychodów. Wniosek został następnie uzupełniony pismami z dnia 25 października 2020 r., z dnia 11 listopada 2020 r. oraz z dnia 22 listopada 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w formie spółki cywilnej, w której jest wspólnikiem wraz z żoną. Każdy ze wspólników, zgodnie z umową Spółki ma prawo do jej reprezentowania. Wnioskodawca posiada 20 % udziałów w Spółce. Wnioskodawca niniejszy wniosek składa osobiście, jako wspólnik spółki cywilnej.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli oraz wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek.

W dniu 8 marca 2020 r. Wnioskodawca zakupił od J.B. przyczepę kempingową () za cenę 26 840 zł. Zapłata została dokonana z rachunku firmowego, tj. należącego do Spółki cywilnej, na rachunek bankowy odbiorcy.

Sprzedający J.B. ogłosił ofertę sprzedaży przyczepy kempingowej na niemieckim portalu ogłoszeń motoryzacyjnych ().de. Wnioskodawca po zapoznaniu się z ofertą skontaktował się ze sprzedającym w celu potwierdzenia dostępności ogłoszenia. Sprzedający w odpowiedzi na wiadomość od Wnioskodawcy odpowiedział, że przyczepa jest aktualna i można ją kupić.

Po negocjacjach cenowych Wnioskodawca zdecydował się na jej zakup.

Zawarł umowę drogą elektroniczną, umówił się ze sprzedającym, że umowę w formie papierowej dostanie przy odbiorze przyczepy.

Następnego dnia kupujący [winno być: sprzedający] otrzymał przelew, po czym wskazał Wnioskodawcy adres do odbioru przyczepy.

Tego samego dnia Wnioskodawca zorganizował jej transport. Od chwili, gdy Wnioskodawca powiadomił sprzedającego, że jego kierowca będzie po przyczepę, sprzedający nie odpowiadał, wyłączył telefon. Następnego dnia Wnioskodawca sprawę zgłosił na policję o możliwości popełnienia przestępstwa. Policja podjęła dochodzenie, a następnie dnia 19 września 2020 r. wydała postanowienie o umorzeniu dochodzenia.

Zamiar nabycia przyczepy kempingowej wiązał się z charakterem prowadzonej przez małżonków działalności gospodarczej, czyli zakupu a następnie próby sprzedaży po cenie wyższej, w celu uzyskania zysku z czynności.

Przyczepa miała być przeznaczona na sprzedaż, miała przynieść przychód ze sprzedaży.

W celu odzyskania utraconych środków pieniężnych niezwłocznie po pierwszych sygnałach, że został najprawdopodobniej oszukany:

• próbował kontaktu ze sprzedawcą na wszelkie możliwe sposoby (telefonicznie, sms, WhatsApp, itd.),
• wysłał kierowcę pod wskazany adres, gdzie miała się znajdować przyczepa,
• zwrócił się do banku z żądaniem zablokowania przelewu bankowego lub pieniędzy na koncie tej osoby,
• powiadomił organy ścigania (policję).

Wnioskodawca podkreślił, że wszystkie ww. czynności dokonał niezwłocznie po pierwszych sygnałach, że najprawdopodobniej został oszukany, w przedziale dwóch dni od dokonania transakcji.

Ponadto Wnioskodawca nie odzyskał do dnia złożenia uzupełnienia wniosku pieniędzy. Policja umorzyła dochodzenie postanowieniem dnia 19 września 2020 r. z powodu niewykrycia sprawcy i wpisała sprawę do rejestru przestępstw (o czyn z art. 286 § 1kk.)

Na pytanie organu - czy i w jaki sposób sprawdził Pan wiarygodność kontrahenta, Wnioskodawca wyjaśnił, że:

• sprzedawca był zarejestrowany na niemieckim portalu aukcyjnym jako firma,
• kontaktował się ze sprzedawcą przed zawarciem umowy,
• sprzedawca podał mu swoje dane, nazwę firmy oraz numer rachunku bankowego,
• sprzedawca podał mu adres odbioru przyczepy,
• opis, oferta, zdjęcia, filmiki zamieszczone w ogłoszeniu nie wzbudzały jego wątpliwości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(po przeformułowaniu):

Czy w przedstawionym stanie faktycznym kwotę zapłaconą za przyczepę kempingową mogę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zapłacona za przyczepę jest kosztem uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 8 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałym przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa art. 27 ust. 1. Jednocześnie stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Powyższe oznacza, że wspólnicy spółki cywilnej rozpoznają przychody i koszty proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zamiar nabycia przedmiotowej przyczepy kempingowej wiązał się, jak wskazał Wnioskodawca, z charakterem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, czyli zakupu a następnie próby sprzedaży po cenie wyższej, w celu uzyskania zysku z czynności [odsprzedaży].

Mimo uiszczenia kwoty za ww. przyczepę, Wnioskodawca jej nie otrzymał.

Wnioskodawca poniósł stratę w majątku obrotowym (środkach pieniężnych) w wyniku przestępstwa przeciwko mieniu, o którym mowa art. 286 § 1kk.

Przepis ten stanowi, że kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania podlega karze ().

Wnioskodawca podjął starania w celu odnalezienia sprawcy zdarzenia m.in. sprawę zgłosił na policję. Jednak z powodu niewykrycia sprawcy policja umorzyła dochodzenie postanowieniem dnia 19 września 2020 r.

W przypadku strat w majątku obrotowym (środków pieniężnych) trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Możliwość zaliczenia poniesionej straty w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest jednak od spełnienia następujących warunków:

• strata musi być związana z prowadzoną działalnością,
• jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,
• musi być właściwie udokumentowana,
• podatnik winien podjąć właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.

Powyższe oznacza, iż jeżeli strata w środkach obrotowych jest następstwem prowadzonej działalności w danej branży, a podatnikowi nie będzie można przypisać winy przy jej powstaniu, jeśli jednocześnie podatnik zachował należną staranność, przeciwdziałając ewentualnemu wystąpieniu uszczerbku w swoim majątku, to powstałą stratę będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto, aby zaliczyć poniesioną stratę do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest spełnienie warunku formalnego, tj. właściwe udokumentowanie poniesionego kosztu. Zaistnienie szkody powinno być uprawdopodobnione przez właściwe organy, np. policję (umorzenie dochodzenia), komornika sądowego (postanowienie) itp.

Zauważyć przy tym należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. To na podatniku ciąży również obowiązek wykazania, iż dochował on należytej staranności wybierając kontrahenta, jak również podjął wszelkie możliwe w określonych okolicznościach czynności w celu odzyskania utraconych środków pieniężnych. Wykazanie ww. okoliczności jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż jeżeli Wnioskodawca, jak twierdzi:

• dopełnił należytej staranności przy wyborze i weryfikacji kontrahenta,
• podjął wszelkie możliwe w okolicznościach sprawy działania zmierzające do odzyskania utraconych środków pieniężnych, jak również
• dysponował będzie stosownymi dokumentami potwierdzającymi podjęcie ww. działań i czynności,

może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazaną we wniosku stratę w środkach obrotowych, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) spółki cywilnej.

Podkreślenia wymaga jednak, że dokonanie jednoznacznych ustaleń w ww. zakresie wykracza poza ramy postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej, które jest postępowaniem szczególnym, odrębnym od postępowania podatkowego. W jego toku organ interpretacyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Nie jest więc uprawniony do zbadania, czy Wnioskodawca dochował wskazanej powyżej należytej staranności, podjął wszelkie niezbędne (możliwe) w określonych okolicznościach działania, zmierzające do odzyskania utraconych środków pieniężnych oraz czy dysponuje on stosownymi dokumentami potwierdzającymi spełnienie ww. przesłanek.

Ryzyko dokonania prawidłowej oceny, w tym zakresie spoczywa na Wnioskodawcy.

Z ww. zastrzeżeniem przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego..., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej