Temat interpretacji

Ustalenie wartości początkowej lokalu mieszkalnego i możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla lokalu będącego przedmiotem najmu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2019 r. (data wpływu 18 października 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 listopada 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.523.2019.1.DJD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 listopada 2019 r. (data doręczenia 29 listopada 2019 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła powyższy wniosek pismem z dnia 4 grudnia 2019 r. (data wpływu 6 grudnia 2019 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 5 grudnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni w 1997 r. otrzymała lokal mieszkalny w drodze spadku. W postanowieniu sądowym nie określono wartości przedmiotu spadku. Lokal jest użytkowany od ponad 35 lat, stanowi odrębną własność, ma założoną księgę wieczystą. Obecnie lokal jest wynajmowany przez Wnioskodawczynię, a najem jest opodatkowany w formie ryczałtu.

Wnioskodawczyni rozważa zmianę od dnia 1 stycznia 2020 r. formy opodatkowania na rozliczanie najmu w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, wybierając formę opodatkowania wg skali podatkowej lub liniowo (19%). Zamierza wprowadzić ww. lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Wnioskodawczyni nie jest w stanie ustalić ceny nabycia lokalu mieszkalnego przed dniem założenia ww. ewidencji. Wartość początkową środka trwałego chce ustalić na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego przyjęcie do ewidencji, z wyłączeniem wartości gruntu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że nie prowadzi i nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wynajmuje przedmiotowy lokal mieszkalny od co najmniej 2008 r. z kilkumiesięcznymi przerwami na remonty (brak dokładnej daty ze względu na obowiązkowy 5-letni okres przechowywania dokumentacji). Rozliczenie podatku następowało, jako najem prywatny - ryczałtem. Wnioskodawczyni planuje rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 2020 r. Z tym dniem również planuje wynajmować przedmiotowy lokal w ramach działalności gospodarczej, w związku z czym nastąpiłaby zmiana umów najmu, tzn. umowy byłyby zawarte w ramach prowadzonej działalności. Jednym z przedmiotów działalności byłby najem nieruchomości własnych lub oddanych w zarząd. Wnioskodawczyni ponosiła nakłady na przedmiotowy lokal, natomiast nie posiada dokumentów potwierdzających ich poniesienie. W postanowieniu sądowym z dnia 10 czerwca 1997 r. o stwierdzeniu nabycia spadku nie określono wartości przedmiotu spadku. Postanowienie zawiera jedynie zapis, że spadek nabywa w całości Wnioskodawczyni. Na podstawie tego dokumentu dokonano zmiany właściciela w księgach wieczystych. Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić przedmiotowy lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od stycznia 2020 r., a od miesiąca następnego dokonywać odpisów amortyzacyjnych tego składnika majątku wg stawki 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych wynajmowanego lokalu mieszkalnego opisanego wyżej wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, lokal spełnia warunki, aby można było zastosować odpisy amortyzacyjne, tzn. jest odrębną Jej własnością (zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają lokale stanowiące własność podatnika i będące odrębną własnością).

Możliwe jest indywidualne wyznaczenie stawki amortyzacji w wysokości 10% dla wskazanego lokalu (zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może ustalić indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego lokalu), a lokal był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy przed jego nabyciem (art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wartość początkowa zostanie wyznaczona wg obowiązujących przepisów, tzn. na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego przyjęcie do ewidencji (art. 22g ust. 8 cyt. ustawy).

Wartość początkowa środka trwałego zostanie wyznaczona z pominięciem wartości gruntu, który nie może podlegać amortyzacji (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• być właściwie udokumentowany,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zatem, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 cyt. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania; późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów - stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Natomiast odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 22h ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy).

Powyższe regulacje określają moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji oraz ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy lokal mieszkalny przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z tym że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia a w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Jednocześnie stosownie do art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania, stosownie do art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio - art. 22g ust. 16 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jak stanowi art. 22g ust. 17 cyt. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

W przypadku środków trwałych w określonych okolicznościach, istnieje możliwość innego ustalania wartości początkowej, tj. na podstawie wyceny podatnika lub wyceny biegłego, o czym stanowi art. 22g ust. 8 i 9, a także możliwość zwiększenia wartości początkowej w przypadku ulepszenia środka trwałego w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji lub modernizacji, jak stanowi art. 22g ust. 17 powołanej ustawy. Jednakże wymienione sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Podnieść również należy, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku, gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Przepis art. 22g ust. 8 i ust. 9 cyt. ustawy nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości nieruchomości dzięki odwołaniu się do ich aktualnych cen na rynku nieruchomości.

Z przedstawionych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości. Te sposoby ustalenia wartości początkowej stanowią jednakże wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a więc według ceny nabycia i według kosztu wytworzenia).

Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą powinna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć, np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku. Użycie formuły podatnik nie może ustalić w omawianym przepisie obejmuje także takie stany faktyczne, że z przyczyn niezawinionych przez podatnika, od niego niezależnych, nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego według normy zawartej w art. 22g ust. 4 omawianej ustawy podatkowej. Muszą to być więc okoliczności wyjątkowe, obiektywnie szczególne.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w 1997 r. otrzymała lokal mieszkalny w drodze spadku. Lokal jest użytkowany od ponad 35 lat. Wnioskodawczyni wynajmuje go od co najmniej 2008 r., z kilkumiesięcznymi przerwami na remonty, w ramach najmu prywatnego, a rozliczenie podatku następowało ryczałtem. Wnioskodawczyni do chwili obecnej nie prowadziła działalności gospodarczej.

Od dnia 1 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni rozważa zmianę formy opodatkowania na rozliczenie najmu w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, a jednym z przedmiotów działalności byłby najem nieruchomości własnych lub oddanych w zarząd. Z tym dniem również planuje wynajmować przedmiotowy lokal w ramach działalności gospodarczej, w związku z czym, nastąpiłaby zmiana umów najmu, tzn. umowy byłyby zawarte w ramach prowadzonej działalności. Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić przedmiotowy lokal do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od stycznia 2020 r., a od miesiąca następnego dokonywać odpisów amortyzacyjnych tego składnika majątku wg stawki 10%.

Wnioskodawczyni nie jest w stanie ustalić ceny nabycia lokalu mieszkalnego przed dniem założenia ewidencji, gdyż w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku nie określono wartości przedmiotu spadku, a Wnioskodawczyni ponosiła nakłady na przedmiotowy lokal, na które nie posiada dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Wartość początkową środka trwałego chce ustalić na podstawie wyceny przeprowadzonej przez uprawnionego rzeczoznawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego przyjęcie do ewidencji, z wyłączeniem wartości gruntu.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego, winna mieć charakter obiektywny, a więc dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada, bo nie musiał posiadać, stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego na nabycie i przystosowanie do używania wydatków (dotyczy np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej/najmu, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku). Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawczyni nie wykorzystywała lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej i mogła nie przypuszczać, że będzie ten lokal amortyzować. Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków. W sytuacji będącej przedmiotem wniosku Wnioskodawczyni nie miała, co do zasady, obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem mieszkania.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni do celów amortyzacji będzie mogła ustalić wartość lokalu mieszkalnego, stosownie do art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych, przez biegłego, powołanego przez siebie, a więc z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Zauważyć bowiem należy, że w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawczyni nie miała, co do zasady, obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem lokalu. Zatem, przy dokonywaniu wyceny wartości początkowej wskazanego lokalu mieszkalnego, zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Reasumując, na podstawie przeanalizowanych uprzednio przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić zatem należy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni przysługuje prawo ustalenia wartości początkowej przedmiotowego lokalu w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i i na tej podstawie zastosować stawkę amortyzacyjną.

Odnosząc się do możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przedmiotowego lokalu mieszkalnego wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
2. 24 miesiące gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
3. 36 miesięcy gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
4. 60 miesięcy w pozostałych przypadkach;

1. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych 30 miesięcy;
2. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:
3. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
4. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata;

1. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego lokal mieszkalny, który jest przedmiotem najmu, i który Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jest użytkowany od ponad 35 lat, a przez Wnioskodawczynię użytkowany od 1997 r. Ponadto były ponoszone nakłady na remonty lokalu, które nie zostały udokumentowane.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), bowiem lokal mieszkalny, przed nabyciem przez Wnioskodawczynię był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Na Wnioskodawczyni ciąży przy tym obowiązek udowodnienia odpowiedniego okresu wykorzystywania lokalu mieszkalnego przez poprzednich właścicieli. Tym samym, Wnioskodawczyni ma możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wynajmowanego lokalu mieszkalnego, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej, z zastosowaniem 10% rocznej stawki amortyzacji.

Wobec tego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, że stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe pomimo tego, że przedstawiając własne stanowisko w sprawie analizy przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni wskazała art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przytaczając treść art. 22g ust. 9 tej ustawy.

Powyższe uznano za oczywistą omyłkę, gdyż zaprezentowanego przez Wnioskodawczynię stanowiska w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika jasno, że Wnioskodawczyni miała na uwadze treść art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy zaznaczyć, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej