Temat interpretacji

kosztów uzyskania przychodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• wydatków związanych z uzyskaniem tytułu doktora nauk prawnych - jest prawidłowe,

• wydatków związanych z odbywaniem aplikacji radcowskiej, poniesionych w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe,

• wydatków związanych z odbywaniem aplikacji radcowskiej, poniesionych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawczyni dnia 8 stycznia 2020 r. rozpoczęła działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług prawnych. Wnioskodawczyni jest obecnie aplikantem III roku aplikacji radcowskiej w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w .... Trzeci rok aplikacji jest rokiem ostatnim, koniecznym do zrealizowania przed egzaminem zawodowym, do którego Wnioskodawczyni będzie przystępować w 2020 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę o kształcenie na seminarium doktoranckim dnia stycznia 2020 r., celem uzyskania tytułu doktora nauk prawnych. Odbywanie studiów doktoranckich związane jest z ponoszeniem opłat (w szczególności z tytułu czesnego). Prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych w dobie licznych zmian przepisów wymaga nieustannego podnoszenia swoich umiejętności. Klienci oczekują kompleksowej wiedzy i trafnych rozwiązań. Nie sposób nie podążać za trendami panującymi na rynku usług prawnych, gdyż to prowadzić może do utraty atrakcyjności oferty i utraty zleceń. Niebagatelna pozostaje presja konkurencji w postaci oferty innych aplikantów, czy prawników. Rynek usług prawnych, na którym działa Wnioskodawczyni, jest coraz trudniejszy. Jednym ze sposobów podnoszenia kwalifikacji są studia doktoranckie. Właśnie w celu poprawy pozycji Wnioskodawczyni na rynku usług prawnych i sprostania stawionym wymaganiom, Wnioskodawczyni podjęła starania o uzyskanie stopnia doktora nauk prawnych. Rynek usług prawnych wymaga bowiem wiedzy, wysokiego profesjonalizmu oraz doświadczenia. Posiadanie doktoratu z nauk prawnych bez wątpienia wychodzi naprzeciw oczekiwaniom pracodawców i klientów. Każdy rok akademicki na studiach doktoranckich podzielony jest na dwa semestry. Wnioskodawczyni rozpoczęła zajęcia i intensywne starania o uzyskanie tytułu doktora nauk prawnych w Kolegium Prawa Szkoły .. Zajęcia są prowadzone w systemie niestacjonarnym weekendowym - co nie koliduje z praktyką w kancelarii. Studia doktoranckie są odpłatne. Za świadczone przez uczelnię usługi edukacyjne związane z kształceniem, Wnioskodawczyni ponosi opłaty w postaci czesnego. W roku akademickim 2019/2020 opłata za seminarium doktoranckie wynosi 5 200 zł. Powyższa opłata uiszczana może być w całości, dwóch ratach lub miesięcznych częściach. W kolejnych latach opłaty mają się kształtować na zbliżonym poziomie. Wnioskodawczyni jest absolwentem Szkoły . Szkoły Wyższej (na kierunku prawo oraz bezpieczeństwo wewnętrzne) w związku z tym dysponuje zniżką lojalnościową. Wobec powyższego opłaty za studia doktoranckie w indywidualnej sytuacji Wnioskodawczyni kształtują się na poziomie 3 640,00 zł, będąc o 30% niższe w odniesieniu do opłaty podstawowej (5 200,00 zł). Powyższa opłata uiszczana może być w całości, dwóch ratach lub miesięcznych częściach. W kolejnych latach opłaty mają się kształtować na zbliżonym poziomie. Terminowe wnoszenie opłat, uczestnictwo w zajęciach w postaci: wykładów tematycznych, konferencjach i warsztatach to podstawowy obowiązek Wnioskodawczyni. Po takim szkoleniu Wnioskodawczyni przygotowuje rozprawę doktorską i po zaliczeniu egzaminów składa wniosek o dopuszczenie do publicznej obrony.

Wnioskodawczyni jest obecnie aplikantem III roku aplikacji radcowskiej w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w .(nr wpisu ). Opłatę roczną za aplikację radcowską dla aplikantów I, II, III roku aplikacji radcowskiej zgodnie z Uchwałą Nr Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w . z dnia stycznia 2019 r. w sprawie rozłożenia na raty opłaty rocznej za aplikację I, II, III roku ustalono na kwotę 5 850,00 zł. Powyższa opłata rozkładana jest na 4 raty: I rata w wysokości 1 464,00 zł, II rata w wysokości 1 462,00 zł, III rata w wysokości 1 462,00 zł, IV rata w wysokości 1 462,00 zł. Dotychczas przez okres trwania aplikacji, Wnioskodawczyni uiszcza opłaty za aplikację (I, II rok) oraz składkę korporacyjną na rzecz samorządu radcowskiego (20 zł miesięcznie). Ponadto po ukończeniu aplikacji radcowskiej, Wnioskodawczyni poniesie koszty związane z uzyskaniem tytułu zawodowego, m.in. opłatę za przystąpienie do egzaminu zawodowego i wpis na listę radców prawnych. Opłata za aplikację oraz składki korporacyjne były i są uiszczane przez Wnioskodawczynię w celu zachowania i zabezpieczenia źródła dochodu oraz pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni podejmuje działania zmierzające do zdobycia uprawnień radcowskich w celu wykonywania zawodu radcy prawnego. Jednym z wymogów pozostawania i rozwoju działalności w branży prawniczej jest bowiem stałe podnoszenie swoich kwalifikacji, w tym przede wszystkim uzyskanie tytułu zawodowego (w przypadku Wnioskodawczyni będzie to tytuł radcy prawnego). Odbycie aplikacji radcowskiej jest niezbędne i konieczne do wykonywania zawodu radcy prawnego. Na listę radców prawnych zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych może być wpisany ten, kto m.in. odbył w Rzeczypospolitej Polskiej aplikację radcowską i złożył egzamin radcowski. W konsekwencji zatem, uzyskiwane przychody pozostają w bezpośrednim związku z wydatkami ponoszonymi w celu uzyskania uprawnień zawodowych - bez nich bowiem rozwój i utrzymanie działalności gospodarczej, a tym samym zachowanie źródła przychodów nie będzie możliwe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wydatki związane z uzyskaniem przez Wnioskodawczynię tytułu doktora nauk prawnych, w szczególności opłaty (czesne) ponoszone za odbywanie studiów doktoranckich z zakresu prawa, stanowią koszty uzyskania przychodów i mogą być uznane za koszt działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych?

Ad 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni, specjalistyczne kształcenie umożliwi dalsze pogłębianie wiedzy i w perspektywie wykształcenie specjalizacji zawodowej, co w przekonaniu Wnioskodawczyni będzie miało pozytywny i bezpośredni wpływ na rozwój działalności, większą liczbę klientów i wzrost profesjonalizmu Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni przyjmuje, że wszystkie wydatki, takie jak w szczególności czesne z całego okresu trwania studiów doktoranckich, jako związane z uczestnictwem w seminarium doktoranckim - można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych. Zdaniem Wnioskodawczyni wydatki, które ponosi w związku ze studiami doktoranckimi z zakresu prawa tytułem czesnego za I, II, III rok, a także przyszłe wydatki, które będą poniesione na ten cel, stanowią koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty związane z uzyskaniem stopnia doktora nauk prawnych, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) i istnieje możliwość zaliczenia tych kosztów, jako kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej. Jednocześnie istnieje związek przyczynowo-skutkowy między ich poniesieniem, a przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Ad 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki, które Wnioskodawczyni poniosła i ponosi w związku z odbywaniem aplikacji radcowskiej w Okręgowej Izby Radców Prawnych w , mogą być zaliczone, jako koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych (w szczególności: opłaty za aplikację oraz składki korporacyjne). Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty związane z uzyskaniem uprawnień radcy prawnego, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i istnieje możliwość zaliczenia tych kosztów, jako kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej. Jednocześnie istnieje związek przyczynowo-skutkowy między ich poniesieniem, a przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Oczywistym jest bowiem, zdaniem Wnioskodawczyni, że gdyby nie opłaty na aplikację, Wnioskodawczyni nie mogłaby uzyskiwać przychodów z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty poniesione przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, ale mające związek z uzyskiwanym później przychodem, stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania kosztów (metody kasowej, czy też memoriałowej) (...) prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione w związku z uzyskaniem uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego, jako niezbędne do rozpoczęcia, a następnie do prowadzenia działalności gospodarczej, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w tejże działalności niezależnie od sposobu prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (metoda kasowa, czy też memoriałowa) - tak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej.

Wydatki na szkolenie oraz zapłacone składki korporacyjne należy zatem zaklasyfikować, jako związane z działalnością gospodarczą i mające związek z zachowaniem źródła przychodów. Bez wątpienia bowiem wydatki poniesione na aplikację radcowską (i ponoszone obowiązkowe składki korporacyjne) związane są z nabywaniem umiejętności i wiedzy potrzebnej do prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej - tak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej Nr 0111-KDIB1-1.4011.169.2017.1.BS.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty związane z uzyskaniem uprawnień zawodowych radcy prawnego, niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej, nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie istnieje związek przyczynowo-skutkowy między ich poniesieniem, a przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

W ocenie Wnioskodawczyni, nie można uznać natomiast, aby wydatki te miały charakter osobisty. Aplikacja radcowska stanowi bowiem szkolenie dodatkowe, niestanowiące typowego etapu edukacji (jak, np. studia magisterskie) podnoszące ogólny poziom wiedzy i wykształcenia. Jej podstawowym celem jest bowiem uzyskanie uprawnień do wykonywania zawodu radcy prawnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do:

• wydatków związanych z uzyskaniem tytułu doktora nauk prawnych - jest prawidłowe,

• wydatków związanych z odbywaniem aplikacji radcowskiej, poniesionych w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe,

• wydatków związanych z odbywaniem aplikacji radcowskiej, poniesionych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodów zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Ustawodawca, posługując się zwrotem koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem wykazania, że świadomie poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W związku z powyższym kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem przychodu z tego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy.

W odniesieniu do działalności gospodarczej kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia (zwiększenia) przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodu będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, ale także pośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić również to, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Powołany przepis nie przewiduje jednak wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych w postaci opłat (czesnego) za studia doktoranckie z zakresu prawa, czy też w postaci opłat (m. in. opłaty za aplikację, składki korporacyjne) za odbywanie aplikacji radcowskiej. Nie jest to jednak jak wcześniej wskazano, wystarczająca przesłanka do zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Koniecznie jest tutaj ustalenie istnienia związku między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Do stwierdzenia, czy ww. opłaty mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, istotnym jest zatem ustalenie:

• czy takie wydatki związane ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i mają związek z tą działalnością,

• czy też wydatki te służą tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia niezwiązanego z działalnością gospodarczą, a więc które co do zasady mają charakter osobisty.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednak na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Z przedstawionych zdarzeń przyszłych wynika, że 8 stycznia 2020 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła działalność gospodarcza polegającą na świadczeniu usług prawnych. Wnioskodawczyni jest obecnie aplikantem III roku aplikacji radcowskiej w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w . Trzeci rok aplikacji jest rokiem ostatnim, koniecznym do zrealizowania przed egzaminem zawodowym, do którego Wnioskodawczyni będzie przystępować w 2020 r. Opłata roczna za aplikację radcowską dla aplikantów I, II, III roku aplikacji radcowskiej zgodnie z Uchwałą Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w sprawie rozłożenia na raty opłaty rocznej za aplikację I, II, III roku ustalono na kwotę 5 850,00 zł. Powyższa opłata rozkładana jest na 4 raty: I rata w wysokości 1 464,00 zł, II rata w wysokości 1 462,00 zł, III rata w wysokości 1 462,00 zł, IV rata w wysokości 1 462,00 zł. Dotychczas przez okres trwania aplikacji, Wnioskodawczyni uiszcza opłaty za aplikację (I, II rok) oraz składkę korporacyjną na rzecz samorządu radcowskiego (20 zł miesięcznie). Po ukończeniu aplikacji radcowskiej, Wnioskodawczyni poniesie koszty związane z uzyskaniem tytułu zawodowego, m.in. opłatę za przystąpienie do egzaminu zawodowego i wpis na listę radców prawnych. Ponadto, Wnioskodawczyni podpisała umowę o kształcenie na seminarium doktoranckim dnia 15 stycznia 2020 r., celem uzyskania tytułu doktora nauk prawnych. Odbywanie studiów doktoranckich związane jest z ponoszeniem opłat (w szczególności z tytułu czesnego). Opłaty te w indywidualnej sytuacji Wnioskodawczyni kształtują się na poziomie 3 640,00 zł, będąc o 30% niższe w odniesieniu do opłaty podstawowej (5 200,00 zł). Powyższa opłata uiszczana może być w całości, dwóch ratach lub miesięcznych częściach. W kolejnych latach opłaty mają się kształtować na zbliżonym poziomie. Terminowe wnoszenie opłat, uczestnictwo w zajęciach w postaci: wykładów tematycznych, konferencjach i warsztatach to podstawowy obowiązek Wnioskodawczyni. Po takim szkoleniu Wnioskodawczyni przygotowuje rozprawę doktorską i po zaliczeniu egzaminów składa wniosek o dopuszczenie do publicznej obrony.

Mając na uwadze powyższe, nie ma przeszkód prawnych, aby wydatki związane z uzyskaniem przez Wnioskodawczynię tytułu doktora nauk prawnych i z odbywaniem aplikacji radcowskiej poniesione w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej (choć trudno je przypisać konkretnym przychodom) uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem ich należytego udokumentowania. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast wydatki związanych z odbywaniem aplikacji radcowskiej poniesione przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, nie może Wnioskodawczyni uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro wydatki zostały poniesione (niektóre na długo) przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, to brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ich poniesieniem, a uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej w późniejszym okresie. Koszty opłat za szkolenie w ramach odbywanej przez Wnioskodawczynię aplikacji radcowskiej poniesione przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zapieczeniu źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Nie sposób twierdzić, że ponosząc przedmiotowe wydatki miała pewność, że ukończy w ogólności aplikację radcowską, czy też, że po jej ukończeniu rozpocznie prowadzenie działalności gospodarczej, a tym samym, że wydatki te zmierzały do uzyskania przychodów ze źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przedmiotowe wydatki nie spełniają zatem przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie mogą (i nie będą mogły) obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni w ww. kwestii należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć jednakże należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568).

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej