Obowiązki płatnika w związku z przekazaniem pracownikom gadżetów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest Oddziałem polskiej spółki kapitałowej Sp. z o. o. (dalej: Spółka). Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy) w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka posiada dwa oddziały:

1)Sp. z o.o. Oddział „S” w (…) (dalej: Oddział lub Wnioskodawca) oraz

2)Sp. z o.o. Oddział „B” w (…).

Wnioskodawca posiada status pracodawcy w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę, współpracuje także z osobami fizycznymi na podstawie zawieranych z nimi umów zlecenia i umów o dzieło (dalej łącznie: Pracownicy). Mogą również wystąpić przypadki, w których z tą samą osobą zawierane są różne rodzaje umów, np. umowa o pracę oraz umowa zlecenia.

Wnioskodawca planuje przekazywać Pracownikom różnego rodzaju towary (tzw. gadżety) oznaczone logo Spółki (dalej: Gadżety). Gadżety będą miały charakter rzeczowy i mogą obejmować przykładowo: parasolki, kubki, kubki termiczne, termosy butelki na zimne napoje, notesy, kalendarze, koszulki, czapeczki, torby na zakupy, torby podróżne, plecaki, zapalniczki, artykuły spożywcze (np. cukierki owinięte w papierek z logo). Gadżety będą przekazywane Pracownikom z okazji różnych wydarzeń lub okoliczności, takich jak Boże Narodzenie, Dzień Kobiet, rocznica powstania Spółki lub otwarcia Oddziału, otwarcie nowego magazynu, pierwszy dzień Pracownika w pracy, itd. Wnioskodawca nie wyklucza, że w dalszej przyszłości Gadżety będą przekazywane także z okazji innych wydarzeń, np. akcji promujących ochronę środowiska lub zdrowy styl życia.

Przekazanie Gadżetów będzie miało charakter bezzwrotny i będzie nieodpłatne. Wydatki na nabycie Gadżetów będą finansowane ze środków obrotowych Spółki.

Przekazywane Gadżety nie będą miały zindywidualizowanego charakteru, tj. dokonując wyboru Gadżetu do przekazania w danym momencie danemu Pracownikowi Wnioskodawca nie będzie brał pod uwagę potrzeb tego konkretnego Pracownika, a jedynie własne cele w zakresie budowania pozytywnego wizerunku Oddziału jako pracodawcy oraz/lub promocji logo Spółki.

Gadżety wręczane będą Pracownikom bez względu na osiągane przez nich wyniki/oceny pracy, wskaźniki absencji, czy też poziom wynagrodzenia. Otrzymanie Gadżetu nie będzie również wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony Pracownika (nie będzie on do takowego zobowiązany, ani nie będzie to oczekiwane przez Wnioskodawcę). Gadżety nie będą także związane ze świadczeniem przez danego Pracownika pracy lub wykonaniem zlecenia/dzieła, tj. nie będą stanowiły dodatkowej formy gratyfikacji za tę pracę, jak również ich celem nie będzie motywowanie do bardziej efektywnego wykonywania przez danego Pracownika przydzielonych mu obowiązków. Przykładowo, Pracownik nie otrzyma Gadżetu dlatego że zostanie po godzinach, albo że będzie pracować efektywniej niż „uśredniony pracownik” na tym samym stanowisku. Kwestia przekazywania Gadżetów nie wynika/nie będzie wynikać także z zawieranych z Pracownikami umów, regulaminów bądź innych aktów wewnętrznych Oddziału, tj. na żadnym etapie współpracy z Pracownikiem po stronie Wnioskodawcy nie będzie istniało zobowiązanie do przekazania Pracownikowi Gadżetu/Gadżetów danego rodzaju lub o określonej wartości.

Przekazanie Gadżetów będzie wynikiem autonomicznej decyzji Wnioskodawcy celem takiego przekazania zaś będzie:

-budowanie dobrej atmosfery w pracy,

-promowanie logo Spółki/Oddziału wśród Pracowników (…) poprzez codzienne korzystanie z Gadżetów (oznaczonych logo Spółki),

-promowanie logo Spółki/Oddziału wśród osób trzecich i promowanie logo Spółki/Oddziału wśród kandydatów na Pracowników (tj. poprzez Gadżety które mogą być także używane poza miejscem pracy, np. parasolki, torby z logo Spółki),

-promowanie Wnioskodawcy jako podmiotu odpowiedzialnego społecznie (np. poprzez przekazanie Gadżetów promujących zdrowy styl życia (np. butelki na zimne napoje) i ochronę środowiska (np. kubki termiczne).

Pytanie

Czy Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że w związku z przekazaniem Gadżetów po stronie Pracowników nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek z tego tytułu?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że w związku z przekazaniem Gadżetów po stronie Pracowników nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek z tego tytułu.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej: „ustawa o PIT”), podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 10 ust. 1 pkt 1-2 ustawy o PIT wynika, że źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy oraz działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Brzmienie art. 13 pkt 8 ustawy o PIT wskazuje natomiast, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane m.in. od osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 oraz 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać wciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o PIT z kolei, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4. zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z analizy powyższych przepisów wynika zatem, że za przychód należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno pieniężną jak i niepieniężną, w tym otrzymane przez podatnika tzw. nieodpłatne świadczenia. Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 i w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z 18 listopada 2002 r., sygn. akt PPS 9/02, oraz z dnia 16 października 2006 r, sygn. akt II FPS 1/06, Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na gruncie tej ustawy NSA uznał, że termin „nieodpłatne świadczenie” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie przez jeden podmiot korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając jednocześnie, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w aspekcie świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazał, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o PIT. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny - ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców - nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione, a ponadto ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W wyroku tym Trybunał udzielił jednak szeregu wskazówek w jaki sposób oceniać i ustalać czy dane świadczenie ma czy też nie ma charakteru innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w ww. przepisach i jako takie stanowi bądź nie stanowi w danym przypadku przychodu pracownika.

Wskazał, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, mogą być uznane jedynie takie świadczenia, które:

1)po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2)po drugie, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3)po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów),

przy czym zdaniem Trybunału ww. kryteria muszą zostać spełnione łącznie.

W ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny doszedł również do wniosku, że gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy, po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Uwagi zawarte w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego co do zasady odnoszą się do umowy o pracę, jednakże ze względu na to, że zasadnicza część przedstawionych w nich rozważań została oparta na art. 11 ustawy o PIT, który definiuje pojęcie przychodu nie tylko ze stosunku pracy, ale także z innych tytułów, wnioski płynące z tego wyroku należy odnieść także do przychodów innych niż pracownicy osób, w tym do zleceniobiorców.

Takie stanowisko prezentowane jest jednolicie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo w wyroku z 13 sierpnia 2019 r., sygn. akt II FSK 2904/17, w którym sąd ten wskazał, że :

„przedstawione kryteria wprawdzie dotyczyły przychodu ze stosunku pracy, ale z uwagi na to, że zasadnicza część rozważań Trybunału Konstytucyjnego oparta była na art. 11 u.p.d.o.f, który definiuje pojęcie przychodu nie tylko ze stosunku pracy, ale także z innych tytułów, to wnioski płynące z wyroku z 8 lipca 2014 r., K 7/13, należy odnieść także do przychodów innych osób niż pracownicy. Punktem wyjścia dla określenia warunków powstania przychodu był przepis art. 11 u.p.d.o.f. mający ogólny charakter, którego zastosowanie wykracza poza przypadki przychodu ze stosunku pracy (i zrównanych).”

Odnosząc powyższe do zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku, w ocenie Wnioskodawcy w przedstawionych okolicznościach nie zostaną spełnione wskazane w ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego przesłanki uzasadniające uznanie, że przekazanie Pracownikom (rozumianym jako osoby fizyczne zatrudnione przez Wnioskodawcę w oparciu o umowę o pracę, jak i w oparciu o umowę zlecenia oraz/lub umowę o dzieło) Gadżetów (rozumianych jako towary oznaczone logo Spółki/Oddziału) stanowi dla tych ostatnich przysporzenie kwalifikujące się do kategorii przychodu z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń.

Przede wszystkim, w związku z otrzymaniem świadczenia w postaci Gadżetów po stronie Pracownika nie wystąpi żadne przysporzenie majątkowe (korzyść) - Gadżety nie będą bowiem przekazywane w interesie Pracownika i nie będą przynosić mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Gadżety będą przekazywane nie dlatego, że Oddział chce/będzie chciał „zafundować”/pokryć Pracownikowi koszt wydatku, który w przeciwnym razie ten musiałby ponieść we własnym zakresie, lecz w interesie Oddziału oraz w ramach realizacji jego celów gospodarczych. Trudno bowiem uznać, że gdyby Pracownik nie otrzymał Gadżetu od Oddziału, to wydałby pieniądze na jego zakup samodzielnie, w szczególności mając na uwadze, że będą one oznaczone logo Spółki. Gadżety nie będą miały także zindywidualizowanego charakteru - podejmując decyzję o przekazaniu Gadżetów Wnioskodawca nie będzie dokonywać analizy potrzeb poszczególnych Pracowników i wybierać Gadżetów, których zakupem konkretny Pracownik lub konkretna grupa Pracowników mogłaby być zainteresowana. W konsekwencji, po stronie Pracowników nie pojawi się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Widoczna korzyść pojawi się natomiast po stronie Wnioskodawcy, który dzięki podejmowanym działaniom (wręczaniu Gadżetów, na których - co należy ponownie przypomnieć - będzie znajdowało się logo Spółki) będzie promować swój wizerunek wśród Pracowników i osób trzecich.

Mając powyższe na uwadze, wobec niespełnienia kryteriów przewidzianych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego w związku z przekazaniem przez Wnioskodawcę Gadżetów po stronie Pracowników nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu PIT, w związku z czym na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika w związku z przekazaniem nieodpłatnym Gadżetów.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, przykładowo:

·w interpretacji nr 0113-KDIPT2-3.4011.503.2021.2.ID z 16 września 2021 r.

„Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza w ramach promocji wizerunku firmy na rzecz swoich pracowników gadżety reklamowe (np. długopisy, kubki, notesy, kalendarze, koszulki, itp.) oznaczone logo firmy. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali firmowych gadżetów (prezentów) w ramach akcji promocyjnej, to wydaliby pieniądze na ich zakup. Podsumowując, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę w ramach promocji wizerunku Firmy gadżetów reklamowych (długopisy, kubki, notesy, kalendarze, koszulki, itp., oznaczonych logo Firmy) nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych”.

·w interpretacji Nr 0113-KDIPT2-2.4011.373.2019.1.EC z 13 sierpnia 2019 r.

„Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenia przyszłe, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest spełnione gdy pracodawca wręcza w ramach promocji wizerunku firmy na rzecz swoich pracowników gadżety reklamowe (np. kubki termiczne, ręczniki, torby wakacyjne) oznaczone logo Spółki. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali firmowych gadżetów (prezentów) w ramach akcji promocyjnej, to wydaliby pieniądze na ich zakup.

Podsumowując, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę w ramach promocji wizerunku firmy gadżetów reklamowych (kubków termicznych, ręczników, toreb wakacyjnych oznaczonych logo Spółki), nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania tej interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą Państwo zastosować się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.