Temat interpretacji

obowiązki płatnika w związku z wypłatą na rzecz osoby fizycznej wynagrodzenia w postaci odsetek za korzystanie z kwoty kaucji

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2020 r. (data wpływu 21 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą na rzecz osoby fizycznej wynagrodzenia za korzystanie z kwoty kaucji w postaci odsetek prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą na rzecz osoby fizycznej wynagrodzenia za korzystanie z kwoty kaucji w postaci odsetek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Bank Spółdzielczy (dalej: Bank) jest bankiem spółdzielczym w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających. Bank prowadzi działalność na podstawie przepisów ww. ustawy, ustawy Prawo spółdzielcze oraz ustawy Prawo bankowe.

Jedną z form zabezpieczenia wierzytelności Banku wobec Jego klientów (np. z tytułu udzielonego kredytu, pożyczki lub gwarancji bankowej) jest kaucja. Kaucja jest przyjmowana i zwracana przez Bank na zasadach zgodnych z art. 102 Prawa bankowego, który stanowi, że:

1. W celu zabezpieczenia wierzytelności banku dłużnik lub osoba trzecia może przenieść określoną kwotę w złotych lub w innej walucie wymienialnej na własność banku. Bank jest zobowiązany do zwrotu tej kwoty po uzyskaniu spłaty zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizją.
2. Bank nie ma obowiązku zwrotu części kwoty przyjętej na własność, równej niespłaconej sumie zadłużenia wobec banku, odsetek i prowizji oraz innych kosztów poniesionych przez bank w związku z odzyskaniem wierzytelności.

Bank stosował zabezpieczenie w postaci kaucji w przeszłości oraz zamierza stosować to zabezpieczenie w przyszłości. Środki pieniężne otrzymywane przez Bank jako kaucja są przechowywane przez Bank na rachunku bankowym, którego właścicielem jest Bank a nie podmiot wpłacający kaucję. Bank jako właściciel ww. rachunku jest uprawniony do korzystania ze zgromadzonych na nim środków.

W celu ustanowienia zabezpieczenia w postaci kaucji, Bank najczęściej zawiera z podmiotem wpłacającym kaucję oddzielną umowę. Może się zdarzyć także, że kaucja zostanie wpłacona w oparciu o odpowiednie zapisy zawarte bezpośrednio w umowie, z której wynika wierzytelność Banku zabezpieczona kaucją (np. umowa o udzielenie gwarancji bankowej).

Zgodnie z zapisami ww. umów, podmiotowi, który wpłaca kaucję, należy się od Banku wynagrodzenie w postaci odsetek za okres od momentu otrzymania przez Bank kaucji do momentu zwrotu kaucji przez Bank. Umowa może przewidywać kapitalizowanie ww. odsetek za określone w umowie okresy. Umowa może przewidywać wypłatę odsetek przed zwrotem kaucji (w trakcie trwania umowy), za określone w umowie okresy.

Powyższe zapisy wprowadzane są do zawieranych przez Bank umów zgodnie z art. 102 ust. 3 Prawa bankowego, który stanowi, że: 3. Bank może wypłacić dłużnikowi lub osobie trzeciej, o których mowa w ust. 1, wynagrodzenie za okres korzystania z przejętej kwoty.

Wniosek dotyczy sytuacji, w których podmiotem wpłacającym kaucję i otrzymującym następnie od Banku zwrot kaucji wraz z wynagrodzeniem w postaci odsetek jest osoba fizyczna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 30a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 41 ust. 4, należy interpretować w ten sposób, że w związku z wypłatą na rzecz osoby fizycznej wynagrodzenia za korzystanie przez Bank z kwoty kaucji w postaci odsetek (skapitalizowanych lub nieskapitalizowanych) Bank nie jest zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 19%, niezależnie od tego, czy osoba ta zawarła z Bankiem umowę przewidującą wpłatę kaucji w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też poza taką działalnością?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 30a ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 41 ust. 4, należy interpretować w ten sposób, że w związku z wypłatą na rzecz osoby fizycznej wynagrodzenia za korzystanie przez Bank z kwoty kaucji w postaci odsetek (skapitalizowanych lub nieskapitalizowanych), Bank nie jest zobowiązany do pobrania jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 19%, niezależnie od tego, czy osoba ta zawarła z Bankiem umowę przewidującą wpłatę kaucji w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też poza taką działalnością.

Zgodnie z przepisem art. 30a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

1. Od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy (...):

3) z odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, prowadzonych przez podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów (...);.

Zgodnie z powyższym przepisem, Bank jest zobowiązany do pobierania 19% zryczałtowanego podatku dochodowego wyłącznie w sytuacji wypłaty na rzecz osoby fizycznej odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania. Sytuacja ta nie występuje w związku z wypłatą przez Bank wynagrodzenia w postaci odsetek od kaucji, ponieważ środki pieniężne w postaci kaucji są zgromadzone nie na rachunku osoby fizycznej wpłacającej kaucję, lecz na rachunku, którego właścicielem jest Bank.

Wpłata kaucji nie jest dokonywana w celu oszczędzania, przechowywania lub inwestowania. Wyłącznym celem wpłaty kaucji jest bowiem, zgodnie z art. 102 ust. 1 Prawa bankowego, zabezpieczenie wierzytelności Banku.

Ad 2

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 20 ust. 1 w zw. z art. 42a ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że Bank jest zobowiązany, w związku z wypłatą na rzecz osoby fizycznej wynagrodzenia za korzystanie przez Bank z kwoty kaucji w postaci odsetek (skapitalizowanych lub nieskapitalizowanych), do sporządzenia i przesłania informacji, o której mowa w art. 42a ust. 1 (informacji PIT-11), wyłącznie w przypadku, gdy osoba fizyczna otrzymująca ww. wynagrodzenie zawarła z Bankiem umowę przewidującą wpłatę kaucji poza prowadzoną przez siebie pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podmioty, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu. Obecnie ww. informacja składana jest na formularzu PIT-11 (dawniej deklaracja PIT-8C).

Wobec powyższego, Bank jest zobowiązany do sporządzania i przesyłania informacji PIT-11, obejmującej wypłacone przez Bank osobie fizycznej wynagrodzenie w postaci odsetek od kaucji, jedynie w przypadku, gdy wynagrodzenie to stanowi dla otrzymującej je osoby przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wynagrodzenie w postaci odsetek od kaucji stanowi dla osoby fizycznej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyłącznie w przypadku, gdy osoba fizyczna otrzymująca ww. wynagrodzenie zawarła z Bankiem umowę przewidującą wpłatę kaucji poza pozarolniczą działalnością gospodarczą. Dla osób fizycznych, które zawarły z Bankiem umowę przewidującą wpłatę kaucji w związku z prowadzoną przez siebie pozarolniczą działalnością gospodarczą, ww. wynagrodzenie stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ww. ustawy. Jest to odrębne źródło przychodu, inne niż przychody z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Obydwa ww. źródła przychodów są bowiem wymienione w katalogu źródeł przychodów zawartym w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oddzielnie: przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w art. 10 ust. 1 pkt 3, przychody z innych źródeł w art. 10 ust. 1 pkt 9.

Osoba fizyczna uzyskująca przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w postaci odsetek od kaucji jest zobowiązana wykazać przychód podatkowy z tego tytułu samodzielnie, przy czym żaden przepis nie nakłada na Bank obowiązku sporządzania i przekazywania jakiejkolwiek informacji o tym przychodzie.

Stanowisko Banku, zarówno w odniesieniu do pytania nr 1, jak i pytania nr 2, jest zgodne z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych wyrażonym m.in. w następujących interpretacjach:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 22 października 2010 r., nr IBPBII/1/415- 654/10/BJ,

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 listopada 2009 r., nr IPPB2/415-506/09-4/AK,

• interpretacji indywidualnej Naczelnika Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 16 marca 2005 r., nr PUS.I/415/2/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się:

• pozarolniczą działalność gospodarcza (pkt 3);

• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (pkt 7);

• inne źródła (pkt 9).

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również odsetki od środków pieniężnych na rachunkach rozliczeniowych, o których mowa w przepisach prawa bankowego, lub rachunkach w spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, prowadzonych w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą, w tym także odsetki od lokat terminowych oraz innych form oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, tworzonych na tych rachunkach.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od wkładów oszczędnościowych i środków na rachunkach bankowych lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5.

W myśl art. 30a ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, prowadzonych przez podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5.

Stosownie do art. 20 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podstawie art. 42a ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stosownie do art. 44 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody:

1. z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14,
2. z najmu lub dzierżawy

są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r., poz. 2357, z późn. zm.), w celu zabezpieczenia wierzytelności banku dłużnik lub osoba trzecia może przenieść określoną kwotę w złotych lub w innej walucie wymienialnej na własność banku. Bank jest zobowiązany do zwrotu tej kwoty po uzyskaniu spłaty zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizją.

Bank może wypłacić dłużnikowi lub osobie trzeciej, o których mowa w ust. 1, wynagrodzenie za okres korzystania z przejętej kwoty (art. 102 ust. 3 ww. ustawy).

W świetle powyższego, kwota pieniężna przejęta w celu zabezpieczenia wierzytelności (kaucja), przez cały czas trwania zabezpieczenia jest własnością banku. Obowiązkiem banku jest zwrot wpłaconej kaucji wraz należnymi odsetkami po uzyskaniu spłaty zadłużenia wraz z należnymi odsetkami i prowizją. Ustanowienie kaucji nie jest więc żadną z form oszczędzania, przechowywania lub inwestowania.

Kaucja zgodnie z definicją słownikową jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. O tym, czy kaucja ma zostać zaliczona na poczet nieuregulowanych zobowiązań, czy ma być zwrócona kontrahentowi po wywiązaniu się przez niego ze zobowiązań, decydują postanowienia umowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że jedną z form zabezpieczenia wierzytelności Banku wobec Jego klientów (np. z tytułu udzielonego kredytu, pożyczki lub gwarancji bankowej) jest kaucja. Kaucja jest przyjmowana i zwracana przez Bank na zasadach zgodnych z art. 102 ustawy Prawo bankowe. Środki pieniężne otrzymywane przez Wnioskodawcę jako kaucja są przechowywane na rachunku bankowym, którego właścicielem jest Bank, a nie podmiot wpłacający kaucję. Wnioskodawca jako właściciel ww. rachunku jest uprawniony do korzystania ze zgromadzonych na nim środków. W celu ustanowienia zabezpieczenia w postaci kaucji Bank najczęściej zawiera z podmiotem wpłacającym kaucję oddzielną umowę. Może się zdarzyć także, że kaucja zostanie wpłacona w oparciu o odpowiednie zapisy zawarte bezpośrednio w umowie, z której wynika wierzytelność Banku zabezpieczona kaucją (np. umowa o udzielenie gwarancji bankowej). Zgodnie z zapisami ww. umów, podmiotowi, który wpłaca kaucję, należy się od Wnioskodawcy wynagrodzenie w postaci odsetek za okres od momentu otrzymania przez Bank kaucji do momentu zwrotu kaucji przez Wnioskodawcę. Umowa może przewidywać wypłatę odsetek przed zwrotem kaucji (w trakcie trwania umowy), za określone w umowie okresy. Podmiotem wpłacającym kaucję i otrzymującym następnie od Banku zwrot kaucji wraz z wynagrodzeniem w postaci odsetek jest osoba fizyczna.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że wypłacone przez Bank wynagrodzenie (odsetki) z tytułu korzystania z kaucji nie stanowią przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca byłby zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 19%, zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego, czy osoba fizyczna zawarła z Bankiem umowę przewidującą wpłatę kaucji w ramach prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też poza taką działalnością.

W sytuacji, gdy osoba fizyczna zawarła z Bankiem umowę o wpłatę kaucji poza prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, to wypłacone odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód z tytułu wynagrodzenia za korzystanie przez Bank z kwoty kaucji powstanie w momencie faktycznego ich postawienia do dyspozycji osoby fizycznej wpłacającej kaucję, tj. wypłaty odsetek. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do sporządzenia i przesłania, na podstawie art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacji PIT-11.

Natomiast w sytuacji, gdy osoba fizyczna zawarła z Bankiem umowę o wpłatę kaucji w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to należy uznać, że z tytułu wypłaty przez Bank wynagrodzenia za korzystanie z kwoty kaucji uzyskuje ona przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, który zobowiązana jest samodzielnie opodatkować zgodnie z wybraną przez siebie formą opodatkowania przychodów z tej działalności gospodarczej. Zatem, w tym zakresie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do sporządzenia i przesłania, na podstawie art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacji PIT-11.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej