1. Dodatek stażowy
2. Dodatek funkcyjny
3. Premie projektowe
4. Premie uznaniowe
5. Dodatki nadliczbowe za nadgodziny
6. Dodatek za pracę w porze nocnej
7. Wynagrodzenie urlopowe
8. Wynagrodzenie lub zasiłek za czas choroby
9. Nagroda jubileuszowa
10. Nagroda roczna z zysku.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, może on jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, kalkulując zaliczkę na podatek dochodowy od wypłacanego pracownikom naukowym wynagrodzenia, stosować 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do całości tego wynagrodzenia, bez konieczności udokumentowania przez pracownika powstania utworu w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i przyjęcia go przez Wnioskodawcę jako pracodawcę, a wystarczającą przesłanką do zastosowania tych 50% kosztów będzie sam fakt wykonywania obowiązków pracownika naukowego zgodnie z art. 44 ust. 7 ustawy o instytutach badawczych, co stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ad. 2

50% koszty uzyskania przychodu będą miały także zastosowanie do następujących składników wynagrodzenia oraz niektórych świadczeń związanych z pracą pracownika naukowego:

1. Dodatek stażowy
2. Dodatek funkcyjny
3. Premie projektowe
4. Premie uznaniowe
5. Dodatki nadliczbowe za nadgodziny
6. Dodatek za pracę w porze nocnej
7. Wynagrodzenie urlopowe
8. Wynagrodzenie lub zasiłek za czas choroby
9. Nagroda jubileuszowa
10. Nagroda roczna z zysku.

Ad. 3

Wnioskodawca może zastosować 50% koszty uzyskania przychodu przy kalkulacji zaliczki na podatek dochodowy również do całości wynagrodzenia Dyrektora (), ponieważ jest on także pracownikiem naukowym w rozumieniu ustawy o instytutach badawczych.

Uzasadnienie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 9b pkt 8 ustawy o p.d.o.f. ww. przepis stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Natomiast w świetle art. 44 ust. 7 ustawy o instytutach badawczych (dodanym przez art. 3 ustawy z dnia 16 października 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 2227) zmieniającej tę ustawę z dniem 30 listopada 2019 r), wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W związku z powyższym wszystkie składniki wynagrodzenia pracownika naukowego, takie jak: a) Wynagrodzenie zasadnicze z umowy o pracę

1. Dodatek stażowy
2. Dodatek funkcyjny
3. Premie projektowe
4. Premie uznaniowe
5. Dodatki nadliczbowe za nadgodziny
6. Dodatek za pracę w porze nocnej

stanowią podstawę do uznania ich jako wynagrodzenie za pracę twórczą w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wnioskodawca obliczając i odprowadzając podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzenia pracownika naukowego, niezależnie od składnika wynagrodzenia, może zastosować podwyższone koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o p.d.o.f., z zastrzeżeniem art. 22 ust. 9a ustawy. Powyższe jest także niezależne od zakresu obowiązków, jakie wykonuje pracownik naukowy, nawet jeśli nie wszystkie obowiązki związane są stricte z pracą twórczą (np. obowiązki takie jak nadzór nad całokształtem działalności Zakładu, w tym dbałość o wyniki finansowe i ekonomiczne, współpraca z zakładami przemysłowymi w celu pozyskiwania zamówień na badania, ekspertyzy, usługi i szkolenia czy inne opisane w przedstawionym stanie faktycznym).

Mając na uwadze, że w stosunku do wynagrodzenia pracowników naukowych stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu, analogicznie podwyższone koszty przysługują do świadczeń za okres, kiedy pracownik naukowy nie świadczy pracy, tj. do innych świadczeń związanych z pracą, takich jak:

1. Wynagrodzenie urlopowe
2. Wynagrodzenie lub zasiłek za czas choroby
3. Nagroda jubileuszowa
4. Diety i inne należności z tytułu podróży służbowej,
5. Odprawa w związku z przejściem na emeryturę lub rentę
6. Odprawa w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez winy pracownika
7. Nagroda roczna z zysku.

Wykonywanie przez pracowników naukowych obowiązków w ramach stosunku pracy wymaga niekiedy odbywania przejazdów lokalnych lub podróży służbowych, czy też przebywania poza miejscem zamieszkania. Niewątpliwie ma to związek z wykonywaniem obowiązków pracowników naukowych. Zdaniem Wnioskodawcy, do świadczeń wymienionych w pkt 3 również mają zastosowanie podwyższone koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. w zakresie, w jakim podlegają one opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby można było zastosować przez Wnioskodawcę 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do przychodów uzyskiwanych przez pracowników naukowych nie wymaga prowadzenia ewidencji lub innej formy dokumentacji lub też wyceny efektów działalności twórczej o indywidualnym charakterze.

Jak wynika z powołanego już art. 44 ust. 7 ustawy o instytutach badawczych, całokształt obowiązków pracownika naukowego jest uważany za działalność twórczą. W odniesieniu do wykonywania obowiązków pracownika naukowego nie zachodzi zatem potrzeba, ani nawet możliwość różnicowania wykonywanej przez pracownika naukowego pracy, na tę która ma twórczy charakter i która charakteru takiego jest pozbawiona. Wobec tego prowadzenie ewidencji utworów powstających w ramach wykonywania przez pracownika naukowego jego obowiązków, czy też inna forma dokumentowania takich utworów (np. dokonywanie ich formalnego odbioru przez Wnioskodawcę) nie jest warunkiem stosowania 50% kosztów uzyskania przychodu. Nie jest również konieczne dokonywanie wyceny poszczególnych utworów.

Powyższe zasady będą miały również zastosowanie do Dyrektora (), który jest pracownikiem naukowym w rozumieniu ustawy o instytutach badawczych. Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o instytutach badawczych, pracownikiem naukowym może być osoba zatrudniona na stanowisku:

1. profesora;
2. profesora instytutu;
3. adiunkta;
4. asystenta.

Skoro bowiem, zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy, Dyrektorem może być osoba, która posiada co najmniej stopień naukowy doktora, to automatycznie zalicza się on do kręgu pracowników naukowych zgodnie z ustawą, pomimo że, w świetle ustawy, zakres jego obowiązków nie świadczy wprost o działalności twórczej.

Przedstawione powyżej poglądy, według Wnioskodawcy, są zgodne ze stanowiskiem przedstawionym przez Ministra Finansów w piśmie z dnia 15 lutego 2019 r., nr DD3.8223.31.2019, adresowanym co prawda do Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, ale mającego też zastosowanie w niniejszej sprawie za sprawą analogii przepisów, w którym stwierdzono, że do całości wynagrodzenia nauczyciela akademickiego mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o p.d.o.f.

Podobne stanowisko potwierdził także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji 0112-KDIL3-3.4011.14.2019.1.MM, gdzie stwierdził, że nauczyciel akademicki, zatrudniony w grupie pracowników badawczo-dydaktycznych na stanowisku profesora uczelni, ma prawo zastosować do całości przychodów ze stosunku pracy 50-proc. koszty uzyskania przychodów, również za okres urlopu wypoczynkowego lub innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy.

Podsumowując: Wnioskodawca ma prawo do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o p.d.o.f. w stosunku do całości wszystkich składników wynagrodzeń i świadczeń określonych w stanie faktycznym, bez konieczności prowadzenia ewidencji utworów ani określenia, jaka część wynagrodzenia lub świadczenia jest wypłacana za korzystanie z praw autorskich. Dodatkowo powyższe zasady należy także stosować do całości i wszystkich składników wynagrodzenia Dyrektora ().

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi, w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.), pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei art. 32 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r. stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali 17% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Jak stanowi art. 32 ust. 7 cytowanej ustawy, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 od miesiąca, w którym otrzymał pisemne oświadczenie pracownika o rezygnacji z ich stosowania, albo od następnego miesiąca, jeżeli w miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie miał możliwości pobrania zaliczki bez zastosowania tych kosztów. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2020 r., koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę; nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku, koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

1. działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
3. produkcji audialnej i audiowizualnej;
4. działalności publicystycznej;
5. działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
6. działalności konserwatorskiej;
7. prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, 1293, 1669, 2445 i 2339), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
8. działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Powyższa regulacja tworzy zamknięty katalog działalności twórczych, do których można stosować 50% koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Jak stanowi art. 22 ust. 10a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231).

Ustawa podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, takich jak twórca, korzystanie przez twórców z praw autorskich lub pojęć z nimi związanych, jak np. utwór, natomiast ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności jak stanowi ust. 2 tego przepisu przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast, z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy, wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej licencją, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Należy zatem podkreślić, że mimo zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej podniesienia o 100% limitu stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów (do 85.528 zł rocznie) oraz wskazania dziedzin o charakterze twórczym objętych 50% kosztami, zmianie nie uległa jednak generalna zasada, że 50% koszty mogą być stosowane wyłącznie do przychodów autorów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami.

Tym samym, aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

• pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

• przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym prowadzonej działalności naukowo-dydaktycznej, a także prowadzonej na uczelni działalności dydaktycznej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, jest osobą prawną, działającą na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 roku o instytutach badawczych. Wnioskodawca prowadzi prace naukowe, rozwojowe, wdrożeniowe w zakresie (). Wnioskodawcą kieruje Dyrektor posiadający tytuł naukowy profesora. Jak wynika z Regulaminu organizacyjnego obowiązującego u Wnioskodawcy, na stanowiskach pracowników naukowych Wnioskodawca zatrudnia: profesorów zwyczajnych (z wymogami tytułu profesora), profesorów nadzwyczajnych (z wymogami stopnia doktora habilitowanego), adiunktów (z wymogami stopnia doktora), asystentów (z wymogami wykształcenia wyższego). Wszyscy pracownicy Wnioskodawcy, za wyjątkiem Dyrektora i jego Zastępców, są zatrudnieni na podstawie umów o pracę. Natomiast Dyrektora i jego Zastępców powołuje () (stosunek powołania).

Pracownicy Wnioskodawcy, zgodnie z Regulaminem wynagradzania, otrzymują następujące składniki wynagrodzenia:

1. Wynagrodzenie zasadnicze z umowy o pracę
2. Dodatek stażowy
3. Dodatek funkcyjny
4. Premie projektowe
5. Premie uznaniowe
6. Dodatki nadliczbowe za nadgodziny
7. Dodatek za pracę w porze nocnej

Świadczenia związane z pracą, zgodnie z Regulaminem wynagradzania to:

1. Wynagrodzenie urlopowe
2. Wynagrodzenie lub zasiłek za czas choroby
3. Nagroda jubileuszowa
4. Diety i inne należności z tytułu podróży służbowej,
5. Odprawa w związku z przejściem na emeryturę lub rentę
6. Odprawa w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez winy pracownika
7. Nagroda roczna z zysku.

Powyższe składniki wynagrodzenia nie dotyczą Dyrektora, jego Zastępców oraz Głównego Księgowego. Wynagrodzenie należne Dyrektorowi jest określone w akcie powołania przez ().

W chwili obecnej pracownicy Wnioskodawcy mają prawo do skorzystania z podwyższonych, 50% kosztów uzyskania przychodu, o ile w ramach stosunku pracy tworzą utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w których wymienieni są jako autorzy lub współautorzy. Zasady ustalania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów określone są w stosownym Zarządzeniu Dyrektora.

Zgodnie z powyższym Zarządzeniem, podwyższone koszty uzyskania przychodów mogą dotyczyć wyłącznie wynagrodzenia zasadniczego wynikającego ze stosunku pracy lub stosunku powołania, a dopuszczalny procentowy udział wielkości wynagrodzenia zasadniczego wynosi nie więcej niż 90% w danym roku kalendarzowym. Zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy praca wykonywana jest pracą twórczą, tzn. niepowtarzalną, mającą indywidualny charakter oraz spełniającą przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz jeżeli została zaewidencjonowana i protokolarnie odebrana przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, może zastosować 50% koszty uzyskania przychodu w stosunku do wszystkich wymienionych we wniosku składników wynagrodzeń i świadczeń wypłacanych pracownikom naukowym, w tym również Dyrektorowi ().

W tym miejscu należy wskazać, że kwestie dotyczące funkcjonowania instytutów badawczych reguluje ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1350).

W myśl art. 1 ust. 1 ww. ustawy, instytutem badawczym w rozumieniu ustawy jest państwowa jednostka organizacyjna, wyodrębniona pod względem prawnym, organizacyjnym i ekonomiczno-finansowym, która prowadzi badania naukowe i prace rozwojowe ukierunkowane na ich wdrożenie i zastosowanie w praktyce, zwana dalej instytutem.

Do podstawowej działalności instytutu zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy należy:

1. prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych;
2. przystosowywanie wyników badań naukowych i prac rozwojowych do potrzeb praktyki;
3. wdrażanie wyników badań naukowych i prac rozwojowych.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 tejże ustawy, w związku z prowadzoną działalnością podstawową Wnioskodawca może:

1. upowszechniać wyniki badań naukowych i prac rozwojowych;
2. wykonywać badania i analizy oraz opracowywać opinie i ekspertyzy w zakresie prowadzonych badań naukowych i prac rozwojowych;
3. opracowywać oceny dotyczące stanu i rozwoju poszczególnych dziedzin nauki i techniki oraz sektorów gospodarki, które wykorzystują wyniki badań naukowych i prac rozwojowych oraz w zakresie wykorzystywania w kraju osiągnięć światowej nauki i techniki;
4. prowadzić działalność normalizacyjną, certyfikacyjną i aprobacyjną;
5. prowadzić i rozwijać bazy danych związane z przedmiotem działania ();
6. prowadzić działalność w zakresie informacji naukowej, technicznej i ekonomicznej, wynalazczości oraz ochrony własności przemysłowej i intelektualnej, a także wspierającej innowacyjność przedsiębiorstw;
7. wytwarzać w związku z prowadzonymi badaniami naukowymi i pracami rozwojowymi aparaturę, urządzenia, materiały i inne wyroby oraz prowadzić walidację metod badawczych, pomiarowych oraz kalibrację aparatury;
8. prowadzić działalność wydawniczą związaną z prowadzonymi badaniami naukowymi i pracami rozwojowymi.

Wnioskodawca w myśl art. 2 ust. 3 tejże ustawy poza zadaniami, o których mowa w ust. 1 i 2, może prowadzić:

1. kształcenie w szkole doktorskiej i na studiach podyplomowych, związane z prowadzonymi przez instytut badaniami naukowymi i pracami rozwojowymi,
2. inne formy kształcenia

na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668, z późn. zm.).

Wnioskodawca może prowadzić działalność inną niż wymieniona w ust. 1-3. Działalność ta jest wyodrębniona pod względem finansowym i rachunkowym z działalności, o której mowa w ust. 1-3 (art. 2 ust. 4 powyższej ustawy).

Zgodnie z art. 39 ustawy o instytutach badawczych, instytut może zatrudniać pracowników:

1. naukowych;
2. badawczo-technicznych;
3. inżynieryjno-technicznych;
4. administracyjno-ekonomicznych;
5. bibliotecznych i pracowników dokumentacji naukowej;
6. na stanowiskach robotniczych;
7. obsługi i innych.

Zgodnie z art. 42 ust. 1-2 ustawy o instytutach badawczych, pracownikiem naukowym instytutu może być osoba posiadająca wymagane kwalifikacje naukowe, określone w art. 43, a podstawowym obowiązkiem pracownika naukowego jest realizacja celów i zadań instytutu, w tym prowadzenie działalności naukowej i rozwojowej.

Pracownikiem naukowym w myśl art. 43 ust. 1 ww. ustawy może być osoba zatrudniona na stanowisku:

1. profesora;
2. profesora instytutu;
3. adiunkta;
4. asystenta.

Stosownie do art. 44 ust. 1 tejże ustawy, stosunek pracy z pracownikami naukowymi nawiązuje się na podstawie umowy o pracę, z zastrzeżeniem ust. 2. Nawiązanie stosunku pracy na czas nieokreślony na stanowisku profesora lub profesora instytutu z pracownikiem naukowym posiadającym tytuł profesora może nastąpić na podstawie mianowania. Mianowania dokonuje dyrektor. Osobę pełniącą funkcję dyrektora na stanowisko profesora mianuje minister nadzorujący instytut (art. 44 ust. 2 ustawy).

Pracownicy naukowi jak stanowi art. 44 ust. 3 przedmiotowej ustawy podlegają okresowym ocenom dorobku naukowego i technicznego, dokonywanym przez radę naukową. Rada naukowa, dokonując oceny, uwzględnia w szczególności liczbę i jakość patentów, wdrożeń, publikacji naukowych oraz prowadzonych i planowanych badań naukowych lub prac rozwojowych.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy o instytutach badawczych, do obowiązków pracownika naukowego należy realizacja zadań statutowych instytutu, w szczególności poprzez:

1. twórczą działalność naukową polegającą na rozwiązywaniu problemów naukowych;
2. wprowadzanie do praktyki wyników badań naukowych lub prac rozwojowych;
3. podnoszenie swoich kwalifikacji;
4. upowszechnianie osiągnięć nauki, w tym poprzez publikacje oraz aktywny udział w życiu naukowym;
5. kształcenie kadry naukowej;
6. udział w pracach organizacyjnych instytutu związanych z prowadzonymi badaniami naukowymi lub pracami rozwojowymi oraz działalnością dydaktyczną lub artystyczną, a w instytucie nadzorowanym przez ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub Ministra Obrony Narodowej także udzielanie świadczeń zdrowotnych przez ten instytut.

Nadmienić należy, że kluczowy dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest fakt, że w dniu 30 listopada 2019 roku weszła w życie ustawa z dnia 16 października 2019 r. o zmianie ustawy o Polskiej Akademii Nauk oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r., poz. 2227).

Zgodnie z art. 3 tej nowelizacji, w ustawie z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1350) w art. 44 dodaje się ust. 7 w brzmieniu: 7. Wykonywanie obowiązków pracownika naukowego stanowi działalność twórczą o indywidualnym charakterze, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1231)..

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że preferencyjne koszty uzyskania przychodu od dnia 30 listopada 2019 r. mają zastosowanie do całości wynagrodzenia pracownika naukowego. Zatem nie ma podstaw, aby inaczej traktować wynagrodzenie Dyrektora Instytutu, który również jest pracownikiem naukowym.

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy jako płatnikowi będzie przysługiwało prawo do stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do wszystkich wymienionych we wniosku składników wynagrodzeń i świadczeń otrzymywanych przez pracowników naukowych, w tym przez Dyrektora (). Wnioskodawca jako płatnik, obliczając i odprowadzając podatek dochodowy od osób fizycznych będzie mógł zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, bez konieczności udokumentowania przez pracownika powstania utworu w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i przyjęcia go przez Wnioskodawcę.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej