możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 16.01.2020, sygn. 0113-KDWPT.4011.2.2019.2.JR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2019 r., (data wpływu 6 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2020 r. (data wpływu 8 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2019 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 grudnia 2019 r., nr 0113-KDWPT.4011.2.2019.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 grudnia 2019 r. (data doręczenia 30 grudnia 2019 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 stycznia 2020 r. (data wpływu 8 stycznia 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 4 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 18 lat jest dziennikarzem pracującym w (...). Jako dziennikarz cały ten czas był objęty 50% kosztami uzyskania przychodów. Sytuacja zmieniła się w maju 2018 r., kiedy to pracodawca bez podania przyczyny zaczął odprowadzać podatek od Jego zarobków bez ulgi 50% kup.

Wnioskodawca pracuje jako dziennikarz, na stanowisku redaktor odpowiedzialny. Praca, którą wykonuje jest dziełem, do Jego obowiązków należy:

współtworzenie autorskich audycji ...;

merytoryczne opracowywanie materiałów dziennikarskich;

przygotowywanie układu audycji ..., felietonów, scenariuszy, komentarzy dziennikarskich, konspektów realizacyjnych.

Każdy z tych programów jest inny, tzn. składa się z różnych materiałów, które Wnioskodawca przygotowuje w oparciu o swoją wiedzę i doświadczenie. Charakter Jego pracy znajduje odzwierciedlenie w umowie o pracę z pracodawcą.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy składa się z dwóch części:

z wynagrodzenia zasadniczego, które dotyczy zadań funkcyjnych i nie jest objęte 50% kosztami uzyskania przychodów, jest ono wypłacane 28 dnia każdego miesiąca;

z miesięcznego zryczałtowanego honorarium pracowniczego objętego 50% kosztami uzyskania przychodów, jest ono wypłacane 10 dnia każdego miesiąca.

Honorarium jest wyodrębnione niezależnie od wynagrodzenia zasadniczego, wypłacane w innym terminie. Honorarium jest wypłacane za faktycznie wykonywane prace twórcze, autorskie, realizatorskie. Wysokość honorarium jest określona w umowie o pracę i aneksach do niej. Aneksy te powstają co pół roku. Jest w nich zawarta liczba audycji, które Wnioskodawca zobowiązuje się wykonać w ciągu miesiąca. Z umowy z pracodawcą wynika, że w związku z wykonywaniem pracy twórczej następuje przeniesienie na pracodawcę praw majątkowych i zależnych do stworzonego utworu - dzieła - audycji.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 8 stycznia 2020 r., wskazał, że wniosek dotyczy 2018 r. Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jego umowa o pracę z pracodawcą różnicuje wynagrodzenie na kwotę związaną z korzystaniem z praw autorskich (honorarium autorskie) i kwotę związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Prowadzona jest stosowana dokumentacja w tym zakresie. Jako autora audycji ... (utworów) Jego nazwisko widnieje w napisach końcowych programu, a Wnioskodawca w umowie z przenosi autorskie prawa majątkowe do utworu na pracodawcę. Uzyskane w 2018 r. przychody pochodzą zatem zarówno z honorariów autorskich jak i wynagrodzenia pracowniczego. Kwoty te są odrębnie wyszczególnione w karcie wynagrodzeń pracownika.

Wnioskodawca jako dziennikarz tworzy utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jest zatrudniony na stanowisku redaktora audycji informacyjno-publicystycznych. Tworzy programy - dzieła o indywidualnym charakterze, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 i 9. Każdy z tych programów jest osobną pozycją oznaczoną czołówką i tyłówką. Każdy z nich Wnioskodawca przygotowuje według własnego pomysłu oraz osobiście wymyślonej, zaplanowanej i zrealizowanej koncepcji, którą cechuje pewna niepowtarzalność i zróżnicowanie.

Utwory (programy ) tworzone przez Wnioskodawcę są przejawem działalności twórczej w dziedzinach wymienionych w art. 22 ust 9b pkt 1, 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Działalność twórcza w dziedzinach: dziennikarstwa, reżyserii, twórczości audialnej i audiowizualnej, publicystycznej.

Kwota honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu. Każdy z programów jest oddzielnie wyceniany (powstaje osobny kosztorys) i w karcie pracownika widnieje jako osobna pozycja. Wyceny za ww. programy są ustalane przez pracodawcę. W niektórych przypadkach wycena może być podwyższona lub obniżona. Honorarium składa się z sumy wycen za poszczególne programy.

W przypadku, gdy Wnioskodawca nie stworzy w danym okresie rozliczeniowym żadnego programu (utworu), z tego tytułu nie otrzyma honorarium autorskiego.

Pracodawca prowadzi szczegółową dokumentację dotyczącą wytworzonych przez Wnioskodawcę programów (utworów) z nazwą stworzonego programu, datą i autorem.

Weryfikacji powstania wykonanego przez Wnioskodawcę konkretnego dzieła dokonuje kierownik produkcji i Dyrektor Anteny oraz odpowiedzialny za finanse Dyrektor Ekonomiczny, którzy swoimi podpisami zaświadczają, że program jest autorski i został wyemitowany przez pracodawcę na antenie . Charakter twórczy wykonywanej przez Wnioskodawcę pracy jest też podkreślony w zapisach umowy o pracę.

Program tworzony przez Wnioskodawcę powstaje dwuetapowo:

po pierwsze - konspekt, pomysł, scenariusz tworzą przed emisją i nie ma określonego czasu powstania (to Wnioskodawcy inwencja, pomysłowość);

po drugie - emisja ww. programu, czyli konkretny czas przeznaczony na antenie na program.

Czas powstania konspektu jest częściowo uzależniony od tematu programu i środków koniecznych do realizacji (zlecenie tematów, sprawdzenie tekstów, opracowanie pytań dla gości, przygotowanie układu audycji). Dlatego trudno określić ramy czasowe powstania jednego dzieła (programu). Ponadto czas antenowy programu nie jest wymiernym czasem jego powstania. Honorarium płacone jest od wytworzonego dzieła, a nie od czasu poświęconego na jego wytworzenie (tj. stawki godzinowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w dalszym ciągu Wnioskodawca jest uprawniony do korzystania z 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu honorarium dziennikarskiego na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, jako dziennikarz i twórca ma prawo korzystać z 50% kosztów uzyskania przychodów. Co więcej Wnioskodawca korzystał z tej ulgi od 17 lat, czyli przez cały czas pracy zawodowej na etacie w . Nie zmieniło się nic, jeśli chodzi o charakter wykonywanej przez Niego pracy. Nie zmieniły się także przepisy podatkowe ustawa wyraźnie precyzuje, że dziennikarze są uprawnieni do tej ulgi (art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Reasumując, Wnioskodawca twierdzi, że zgodnie z Jego doświadczeniem i wiedzą, czynności wykonywane przez Niego jako dziennikarza - twórcę są podstawą do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2018 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi, w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku, koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które weszły w życie z dniem 19 lipca 2018 r. i mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2018 r.

Następnie, ustawą z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2018 r., poz. 1669) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b, który został zmieniony ww. ustawami, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
produkcji audialnej i audiowizualnej;
działalności publicystycznej;
działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
działalności konserwatorskiej;
prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191 i 1293), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
działalności badawczo-rozwojowej, naukowej, naukowo-dydaktycznej, badawczej, badawczo-dydaktycznej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Jak z powyższego przepisu wynika, tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a tej ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 tej ustawy, takich jak twórca, korzystanie przez twórców z praw autorskich lub pojęć z nimi związanych, jak np. utwór, natomiast ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
plastyczne;
fotograficzne;
lutnicze;
wzornictwa przemysłowego;
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
muzyczne i słowno-muzyczne;
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 2 tej ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Ponadto, w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Zatem, twórca pracownik nabywa prawa autorskie majątkowe i osobiste, z tym, że prawa osobiste są niezbywalne. Podstawową zasadą prawa autorskiego jest, że prawo to powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Zatem, z chwilą powstania utworu pracownik nabywa do niego prawa majątkowe i osobiste.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej licencją, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia korzystanie i rozporządzanie nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

Zaznaczyć również należy, że fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła.

Podsumowując, aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z korzystaniem lub rozporządzeniem prawami autorskimi, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

z zawartej umowy o pracę wynika, że w jej wyniku następuje przeniesienie na pracodawcę autorskich praw majątkowych do tworzonych utworów,

od dnia 1 stycznia 2018 r. przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, podatnik może zastosować 50% koszty uzyskania przychodu do przychodów z tytułu umowy o pracę, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy wykonywana przez niego praca jest twórcza, tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca pracuje jako dziennikarz, na stanowisku redaktor odpowiedzialny. Praca, którą wykonuje jest dziełem, do Jego obowiązków należy:

współtworzenie autorskich audycji ...;

merytoryczne opracowywanie materiałów dziennikarskich;

przygotowywanie układu audycji ..., felietonów, scenariuszy, komentarzy dziennikarskich, konspektów realizacyjnych.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy składa się z dwóch części:

z wynagrodzenia zasadniczego, które dotyczy zadań funkcyjnych i nie jest objęte 50% kosztami uzyskania przychodów, jest ono wypłacane 28 dnia każdego miesiąca;

z miesięcznego zryczałtowanego honorarium pracowniczego objętego 50% kosztami uzyskania przychodów, jest ono wypłacane 10 dnia każdego miesiąca.

Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jego umowa o pracę z pracodawcą różnicuje wynagrodzenie na kwotę związaną z korzystaniem z praw autorskich (honorarium autorskie) i kwotę związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Prowadzona jest stosowana dokumentacja w tym zakresie. Jako autora audycji ... (utworów) Jego nazwisko widnieje w napisach końcowych programu, a Wnioskodawca w umowie z przenosi autorskie prawa majątkowe do utworu na pracodawcę. Uzyskane w 2018 r. przychody pochodzą zatem zarówno z honorariów autorskich jak i wynagrodzenia pracowniczego. Kwoty te są odrębnie wyszczególnione w karcie wynagrodzeń pracownika.

W przypadku, gdy Wnioskodawca nie stworzy w danym okresie rozliczeniowym żadnego programu (utworu), z tego tytułu nie otrzyma honorarium autorskiego.

Pracodawca prowadzi szczegółową dokumentację dotyczącą wytworzonych przez Wnioskodawcę programów (utworów) z nazwą stworzonego programu, datą i autorem.

Program tworzony przez Wnioskodawcę powstaje dwuetapowo:

po pierwsze - konspekt, pomysł, scenariusz tworzą przed emisją i nie ma określonego czasu powstania (to Wnioskodawcy inwencja, pomysłowość);

po drugie - emisja ww. programu, czyli konkretny czas przeznaczony na antenie na program.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro jak wskazał Wnioskodawca:

w ramach umowy o pracę otrzymywał w odrębnym terminie wynagrodzenie stanowiące honorarium za faktycznie wykonaną pracę twórczą w związku z przeniesieniem praw autorskich na pracodawcę ustalane kwotowo,

były to przychody w zakresie dziennikarstwa, reżyserii, twórczości audialnej i aduiowizualnej oraz publicystycznej, o których mowa w art. 22 ust. 9b pkt 1, 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będące wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworów,

praca wykonywana przez Niego miała walor twórczy, a więc niepowtarzalny i jej rezultat spełniał przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

jednocześnie jest On twórcą (współtwórcą), wykonywał pracę będąca przedmiotem prawa autorskiego,

to do wynagrodzenia otrzymanego w 2018 r., stanowiącego honorarium za pracę twórczą, przysługują Wnioskodawcy podwyższone koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast, do pozostałej części wynagrodzenia (tj. wynagrodzenia zasadniczego) uzyskiwanego przez Wnioskodawcę, tj. wynagrodzenia za pracę nietwórczą znajdzie zastosowanie art. 22 ust. 2 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja przepisów prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast, przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Stosownie do powyższych definicji, przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie