Temat interpretacji

Czy pobierane świadczenie wdowie wypłacane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 maja 2020 r. (data wpływu 26 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia wdowiego otrzymywanego z USA jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania świadczenia wdowiego otrzymywanego z USA.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 13 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.258.2020.1.AKR wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 13 maja 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 18 maja 2020 r.). W dniu 26 maja 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 22 maja 2020 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i stale zamieszkuje w Polsce, jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawczyni otrzymuje świadczenie wdowie po zmarłym mężu wypłacane przez Zarząd Ubezpieczeń Społecznych USA - Social Security Administration, przelewem na rachunek bankowy. Świadczenie to zostało przyznane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA. Wnioskodawczyni nigdy nie przebywała w USA, przebywał tam i pracował Jej zmarły mąż, po którym przyznano Jej świadczenie wdowie.

Konsulat Generalny USA pismem z dnia 20 września 2019 r. zaświadcza, że Zarząd Ubezpieczeń Społecznych USA (Social Security Administration) wypłaca świadczenie wdowie przyznane na podstawie amerykańskich federalnych przepisów emerytalno-rentowych. Kwota stanowiąca 85% całkowitego świadczenia wdowiego wypłacanego do Polski podlega w Stanach Zjednoczonych Ameryki opodatkowaniu federalnym podatkiem dochodowym w stawce 30%, co w praktyce oznacza automatyczne potrącanie 25,5% całkowitej kwoty świadczeń od każdorazowej wypłaty za bieżące miesiące.

Po przedstawieniu przez Wnioskodawczynię w banku ww. zaświadczenia bank nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jednak po zakończeniu roku podatkowego wystawił PIT-11 Informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy. W związku z tym powstała u Wnioskodawczyni niedopłata podatku dochodowego za 2019 r. Wg uzyskanej informacji z banku jest to świadczenie wykazywane w polskich przepisach podatkowych jako renta rodzinna. Jednak pojęcie renta rodzinna przyznawana i wypłacana w Polsce nie jest tożsama ze świadczeniem wdowim przyznawanym na podstawie obowiązujących w USA przepisów o świadczeniach rodzinnych i wypłacanym do banku w Polsce na konto rezydenta Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):
Czy opisane, pobierane świadczenie wdowie wypłacane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), świadczenie wdowie otrzymywane z USA podlega opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie należy przyjąć, że świadczenie wdowie, wypłacane przez Social Security Administration, nabyte po zmarłym mężu, nieuzależnione od nabycia przez Wnioskodawczynię uprawnień emerytalno-rentowych, jest świadczeniem o charakterze rodzinnym i socjalnym i jako takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni uważa, że przychodu z tytułu świadczenia wdowiego nie powinna wykazywać w rocznych zeznaniach podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i stale zamieszkuje w Polsce, jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawczyni otrzymuje świadczenie wdowie po zmarłym mężu wypłacane przez Zarząd Ubezpieczeń Społecznych USA - Social Security Administration, przelewem na rachunek bankowy. Świadczenie to zostało przyznane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA. Wnioskodawczyni nigdy nie przebywała w USA, przebywał tam i pracował Jej zmarły mąż, po którym przyznano Jej świadczenie wdowie. Konsulat Generalny USA pismem z dnia 20 września 2019 r. zaświadcza, że Zarząd Ubezpieczeń Społecznych USA (Social Security Administration) wypłaca świadczenie wdowie przyznane na podstawie amerykańskich federalnych przepisów emerytalno-rentowych. Kwota stanowiąca 85% całkowitego świadczenia wdowiego wypłacanego do Polski podlega w Stanach Zjednoczonych Ameryki opodatkowaniu federalnym podatkiem dochodowym w stawce 30% co w praktyce oznacza automatyczne potrącanie 25,5% całkowitej kwoty świadczeń od każdorazowej wypłaty za bieżące miesiące. Po przedstawieniu przez Wnioskodawczynię w banku ww. zaświadczenia bank nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jednak po zakończeniu roku podatkowego wystawił PIT-11. W związku z tym powstała u Wnioskodawczyni niedopłata podatku dochodowego za 2019 r. Wg uzyskanej informacji z banku jest to świadczenie wykazywane w polskich przepisach podatkowych jako renta rodzinna. Wnioskodawczyni wskazuje, że pojęcie renta rodzinna przyznawana i wypłacana w Polsce nie jest tożsama ze świadczeniem wdowim przyznawanym na podstawie obowiązujących w USA przepisów o świadczeniach rodzinnych i wypłacanym do banku w Polsce na konto rezydenta Polski.

Wnioskodawczyni posiadając miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, w świetle art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawczynię świadczenia z USA, w przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa z dnia 8 października 1974 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178).

W myśl postanowień art. 5 ust. 1 ww. Umowy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z tytułu takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Jednocześnie, stosownie do art. 5 ust. 2 ww. Umowy, postanowienia Umowy nie będą w żaden sposób stwarzały ograniczenia wobec wyłączeń, zwolnień, zmniejszeń, zaliczeń lub innych przywilejów, przyznanych obecnie lub w przyszłości przez:

1. prawo jednego z Umawiających się Państw przy określeniu podatków pobieranych przez to Umawiające się Państwo lub
2. przez każdą inną umowę zawartą pomiędzy Umawiającymi się Państwami.

Bez względu na postanowienia Umowy, z wyłączeniem ustępu 4, Umawiające się Państwo może opodatkować obywatela tego Umawiającego się Państwa lub osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Umawiającym się Państwie (zgodnie z zasadami artykułu 4), tak jakby Umowa nie weszła w życie (art. 5 ust. 3 ww. Umowy).

Z powyższych przepisów wynika, że Polska ma prawo opodatkować dochód z tytułu świadczenia wypłacanego ze Stanów Zjednoczonych osobie mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Prawo to wynika z zapisu art. 5 ust. 3 ww. Umowy, zgodnie z którym państwu rezydencji przysługuje pełne prawo do opodatkowania dochodów osoby mającej na jego terytorium miejsce zamieszkania.

W myśl ogólnej zasady sformułowanej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rodzinne otrzymane na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, dodatki rodzinne i pielęgnacyjne, zasiłki dla opiekunów otrzymane na podstawie przepisów o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, świadczenia pieniężne otrzymane w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów, zasiłki porodowe otrzymane na podstawie odrębnych przepisów oraz świadczenie wychowawcze otrzymane na podstawie przepisów o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że zgodnie z postanowieniami Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu świadczenie wdowie otrzymywane przez Wnioskodawczynię z USA podlega opodatkowaniu w Polsce. Jednocześnie jednak, przyjmując za Wnioskodawczynią, że ww. świadczenie jest świadczeniem rodzinnym, przyznawanym na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych obowiązujących w USA, to jest ono zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W Polsce nie występuje zatem obowiązek odprowadzania podatku dochodowego od ww. świadczenia oraz uwzględnienia go w zeznaniu podatkowym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznane zostało za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej