Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem: a. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, b. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3. domków kempingowych i budynków - dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata. Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonych przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. W definicji "używany środek trwały" występują dwa istotne elementy: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. sprzedaż) oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga. Warszawa 1996. s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego środka trwałego. Tym samym dopuszczalne jest ustalenie przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zarówno Lokal mieszkalny, jak i budynek mieszkalny były wykorzystywane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat). Zatem Wnioskodawca będzie mógł na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - maksymalnie 10% dla lokalu mieszkalnego, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wnioskodawca mimo, iż wprowadził budynek mieszkalny oraz lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych zamierza dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek został wprowadzony do ewidencji o ile był on uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacji zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 pkt. 1 Ustawy o p.d.o.f., względem dotychczas zastosowanej stawki amortyzacyjnej w wysokości 1,5%, która została zaniżona.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że spełnia warunki i jest uprawniony do określenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla tzw. "używanego" środka trwałego, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 22j ust. 3 Ustawy o p.d.o.f. zarówno w odniesieniu do lokalu mieszkalnego, jak i budynku mieszkalnego. Przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych wydanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach:

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 13 listopada 2020 r., 0114-KDIP3-2.4011.629.2020.1.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 września 2020 r., 0114-KDIP3-2.4011.465.2020.2.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 21 stycznia 2020 r., 0112-KDIL3-3.4011.422.2019.1.WS;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 lutego 2019 r., 0114-KDIP3-1.4011.609.2018.2.MG;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 27 listopada 2018 r., 0112-KDIL3- 1.4011.419.2018.1.IM;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 listopada 2018 r., 0114-KDIP3-1.4011.492.2018.1.MT;

‒Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 15 października 2018 r., 0114-KDIP3-1.4011.501.2018.1.MT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie  z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązujących do 31 grudnia 2021 r.:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

Przepis ten został zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”). Treść tego przepisu weszła w życie 1 stycznia 2022 r. I tak stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok (2022) stosują przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy,

odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ustępem drugim tego artykułu (art. 22h ust. 2 wskazanej ustawy),

podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przepisu tego wynika, że:

1.wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;

2.raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;

3.przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2020 r.,

środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1)używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu nadanym ustawą z 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2123):

środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1)używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy lub

2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Zgodnie z art. 14 ww. ustawy zmieniającej z 28 listopada 2020 r., przepisy art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po dniu 31 grudnia 2020 r.

Z treści wniosku wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą od 1 października 2015 r. Głównym przedmiotem Pana działalności gospodarczej jest wynajmowanie lokali i budynków mieszkalnych (PKD 68.20.Z). Przychody z działalności gospodarczej opodatkowywane są podatkiem liniowym. Wskazana działalność gospodarcza jest ewidencjonowana przy pomocy podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności zakupił nieruchomości składające się z działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym oraz lokalu mieszkalnego wraz z przypisanym miejscem postojowym oraz boksem rowerowym z przeznaczeniem obu tych nieruchomości na wynajem. 26 kwietnia 2019 r. został sporządzony akt notarialny umowy sprzedaży nieruchomości stanowiącej działkę gruntu zabudowaną budynkiem mieszkalnym, w treści tego aktu dotychczasowi właściciele oświadczyli, że zakończenie budowy budynku zostało przez nich zgłoszone i przyjęte przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego bez sprzeciwu w 2014 r. 22 października 2019 r. został sporządzony akt notarialny umowy sprzedaży nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny, w treści tego aktu dotychczasowy właściciel oświadczył, że lokal ten był użytkowany ponad 60 miesięcy od daty jego nabycia. Ponadto pierwotny właściciel mieszkania oświadczył w powyższym akcie notarialnym, iż nabył prawo własności do tego lokalu na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży zawartej w akcie notarialnym z 22 listopada 2012 r. Wprowadził Pan budynek mieszkalny do ewidencji środków trwałych i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanego środka trwałego od maja 2019 r. zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny również wprowadził Pan do wskazanej ewidencji i rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego od listopada 2019 r. zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy. W stosunku do obu środków trwałych zastosował Pan stawkę amortyzacji wg metody liniowej w wysokości 1,5%. Chciałby Pan jednak zmienić metodę amortyzacji i zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną za lata 2019, 2020, 2021.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, w szczególności art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że skoro przed rozpoczęciem amortyzacji przedmiotowych środków trwałych dokonał Pan wyboru metody ich amortyzacji (metody liniowej) i nie zastosował indywidualnej stawki amortyzacji, to metody tej nie może w trakcie ich amortyzowania zmienić na inną, w tym na metodę indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wybraną metodę jest Pan zobowiązany stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego. Z tego względu nie ma Pan możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji na zasadach określonych w art. 22j ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zmiana metody amortyzacji stanowiłaby bowiem naruszenie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Amortyzacja lokalu mieszkalnego i budynku mieszkalnego metodą stosowaną przez Pana, również jeśli opisane nieruchomości stanowią używane środki trwałe, jest bowiem zgodna z prawem.

Ze względu na powyższe stwierdzić należy, że w opisanych okolicznościach nie jest Pan uprawniony do wyboru – ze skutkiem od początku dokonywania odpisów amortyzacyjnych od lokalu mieszkalnego i budynku mieszkalnego – metody amortyzacji opisanych we wniosku nieruchomości według indywidualnych stawek przewidzianych dla używanych lokali i budynków mieszkalnych.

Odnośnie powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Ponadto, wskazane interpretacje dotyczą wyboru metody amortyzacji środków trwałych, a nie zmiany stosowanej metody amortyzacji. Dotyczą bowiem środów trwałych pierwszy raz wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wobec tego Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślenia wymaga, że niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przez Pana podanego w zakresie postawionego przez Pana pytania, które wyznacza zakres Pana żądania.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).