Temat interpretacji

Skutki podatkowe ze sprzedaży pawilonu handlowego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2020 r. (data wpływu 10 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych sprzedaży pawilonu handlowego:
  • w części dotyczącej źródła przychodu ze sprzedaży pawilonu handlowego jest nieprawidłowe,
  • w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe,
• skutków podatkowych wycofania części usługowo-mieszkalnej i przekazania na cele prywatne jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony o dodatkową opłatę w wysokości 40 zł o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• skutków podatkowych sprzedaży pawilonu handlowego,
• skutków podatkowych wycofania części usługowo-mieszkalnej i przekazania na cele prywatne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni na podstawie aktu notarialnego z dnia XX.09.2009 r. otrzymała od swoich rodziców darowiznę w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz prawo własności budynku i budowli, znajdujących się na tym gruncie.

W akcie notarialnym rodzice oświadczyli, że gmina X jest właścicielem, zaś ojciec jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej oznaczonej jako Br rola zabudowana i R grunt orny. Rola zawiera obszar 1 500 m², przy czym częścią składową nieruchomości gruntowej jest murowany pawilon handlowy. Łączna wartość rynkowa wynosi 100.000 zł.

Podatku od darowizny dokonanej przez rodziców na rzecz Wnioskodawczyni (grupa podatkowa określona w art. 4a) nie pobrano na podst. ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn.

Od XX.01.2003 r. do otrzymania darowizny Wnioskodawczymi w pawilonie handlowym rodziców prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie 47.59.Z Sprzedaż detaliczna mebli, sprzętu oświetleniowego i pozostałych artykułów użytku domowego prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. Po otrzymaniu darowizny Wnioskodawczyni nadal prowadziła działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej pod tym samym adresem do XX.12.2014 r.

Z kolei od XX.01.2015 r. do XX.02.2020 r. Wnioskodawczymi w ramach działalności gospodarczej wynajmowała pawilon handlowy innemu podmiotowi gospodarczemu (wtedy już nie prowadziła działalności ze sprzedażą detaliczną).

Działalność Wnioskodawczymi jest opodatkowana podatkiem liniowym w wysokości 19%.

Wnioskodawczymi prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów, jest podatnikiem VAT czynnym.

W prowadzonej działalności pawilon handlowy nie stanowi towaru handlowego, ponieważ jest to prywatny majątek Wnioskodawczymi. Pawilon handlowy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nigdy nie był amortyzowany na podstawie przepisów art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczony był podatek od nieruchomości.

W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej od XX.09.2011 r. rozpoczęto rozbudowę budynku. Do części pawilonu handlowego dobudowano część mieszkalną z usługami, tj. na parterze biuro do obsługi części handlowej, na poddaszu część mieszkalną, w której Wnioskodawczymi będzie mieszkała oraz obsługiwała biuro i zaplecze socjalne. Z racji rozpoczętej rozbudowy Wnioskodawczymi poniosła pierwsze wydatki na rozbudowę. Od poniesionych wydatków odliczono podatek VAT w wysokości 19 439,53 zł. Rozbudowa do dnia dzisiejszego nie została zakończona.

Odpłatne zbycie pawilonu handlowego (bez dobudowanej części usługowo-mieszkalnej) nastąpiło aktem notarialnym wraz z fakturą sprzedaży w ramach działalności gospodarczej po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym pawilon handlowy został przekazany w drodze darowizny.

Wnioskodawczymi w 2020 r. planuje zamknąć działalność gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania

w podatku dochodowym od osób fizycznych.

1. Czy w przedstawionej sytuacji od przychodu uzyskanego ze sprzedaży pawilonu handlowego Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek według stawki 19% na podst. art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej po sprzedaży pawilonu handlowego można zaliczyć niezamortyzowaną część?
3. Czy po zamknięciu działalności gospodarczej przekształcenie części usługowo-mieszkalnej na cele mieszkaniowe oraz wycofanie na cele prywatne nie będzie rodziło skutków w podatku dochodowym?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli lokal był wykorzystywany w działalności gospodarczej, ale nie był ujęty w ewidencji środków trwałych, to uzyskany przychód ze sprzedaży nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, jak wynika z art. 14 ust. 2 ustawy o PIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów, dochodem z odpłatnego zbycia środków trwałych (o ile są wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej) jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Różnicę tą należy powiększyć jeszcze o sumę odpisów amortyzacyjnych, dokonanych od tych środków. Dlatego niezamortyzowana część może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie sprzedaży.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Zdaniem Wnioskodawczyni przekształcenie części usługowo-mieszkalnej na cele mieszkaniowe oraz wycofanie na cele osobiste nie rodzi obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych PIT. Majątek osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie jest prawnie wyodrębniony od jej majątku osobistego, dlatego też przekazanie składnika majątku z prowadzonej działalności gospodarczej na potrzeby osobiste nie powoduje powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy. Poprzez tą czynność nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego, następuje wyłącznie przesunięcie rzeczy z majątku związanego z działalnością gospodarczą do majątku osobistego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• skutków podatkowych sprzedaży pawilonu handlowego:
  • w części dotyczącej źródła przychodu ze sprzedaży pawilonu handlowego jest nieprawidłowe,
  • w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.
• skutków podatkowych wycofania części usługowo-mieszkalnej i przekazania na cele prywatne jest prawidłowe.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w 2009 r. otrzymała od swoich rodziców darowiznę w postaci prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz prawo własności budynku i budowli, znajdujących się na tym gruncie. W akcie notarialnym zawarto, że łączna wartość rynkowa ww. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz prawo własności budynku i budowli, znajdujących się na tym gruncie (tj. pawilonu handlowego) wynosi 100 000 zł. Przed otrzymaniem darowizny oraz po jej otrzymaniu, aż do końca 2014 r. Wnioskodawczyni w pawilonie handlowym prowadziła działalność gospodarczą. Natomiast od 2015 r. do lutego bieżącego roku Wnioskodawczyni w ramach działalności gospodarczej wynajmowała pawilon innemu podmiotowi gospodarczemu. Pawilon handlowy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nigdy nie był amortyzowany. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że dokonała odpłatnego zbycia pawilonu handlowego. Z opisu sprawy wynika także, że w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawczyni rozpoczęła rozbudowę pawilonu handlowego, dobudowując część mieszkalno-usługową. Rozbudowa do dnia dzisiejszego nie została zakończona. Wnioskodawczyni w 2020 r. planuje zamknąć działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

• pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza,
• pkt 8 odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,
  jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości dokonane poza działalnością gospodarczą przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Jedna z wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczy, czy wycofanie i przekazanie na cele prywatne części usługowo-mieszkalnej rodzi skutki w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że czynność wycofania składnika majątku (tu: części usługowo-mieszkalnej) z działalności gospodarczej i przekazania go na potrzeby osobiste Wnioskodawczyni, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie rodzi żadnych skutków podatkowych w tym podatku. Majątek osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą nie jest prawnie wyodrębniony od jej majątku osobistego, dlatego też przekazanie składnika majątku z prowadzonej działalności gospodarczej na potrzeby osobiste nie powoduje powstania przychodu po stronie Wnioskodawczyni. Przez tą czynność nie uzyska ona żadnego przysporzenia majątkowego, nastąpi wyłącznie przesunięcie rzeczy z majątku związanego z działalnością gospodarczą do majątku osobistego.

Zatem czynność wycofania części usługowo-mieszkalnej z działalności gospodarczej i przekazanie jej na cele prywatne nie będzie rodziła dla Wnioskodawczyni skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując po zamknięciu działalności gospodarczej przekształcenie części usługowo-mieszkalnej na cele mieszkaniowe oraz jej wycofanie na cele prywatne nie będzie rodziło skutków w podatku dochodowym u Wnioskodawczyni.

Przechodząc do kwestii skutków podatkowych sprzedaży pawilonu handlowego, Organ wyjaśnia, co następuje.

Zgodnie z przytoczoną powyżej regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zauważyć, że został nią objęty przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z przepisu tego wynika, że przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku powstaje w sytuacji, gdy spełniają one ustawową definicję środków trwałych, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Definicja środka trwałego zawarta została w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały lub wartość niematerialną i prawną od ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania ich amortyzacji (zwłaszcza że część środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyłączona jest z amortyzacji podatkowej).

Należy przy tym podkreślić, że skoro pawilon handlowy, o którym mowa we wniosku, był wykorzystywany w działalności gospodarczej, choć nie podlegał amortyzacji podatkowej, to dotyczą go wszelkie konsekwencje związane z jego statusem jako środka trwałego, w szczególności Wnioskodawczyni miała obowiązek wprowadzić pawilon handlowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy, w myśl którego: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika jest środkiem trwałym, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.

Po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Ponadto wszystkie składniki majątku (poza składnikami wymienionymi w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), które stanowią środki trwałe w rozumieniu tej ustawy, powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych niezależnie od tego czy podlegają amortyzacji, czy też nie.

W odniesieniu zatem do pawilonu handlowego nabytego w drodze darowizny i wykorzystywanego w działalności gospodarczej należy wskazać, że jeśli obecnie Wnioskodawczyni dokona odpłatnego zbycia tego pawilonu, to uzyskany przychód będzie przychodem z działalności gospodarczej, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując zbycie przez Wnioskodawczynię pawilonu handlowego, nabytego w drodze darowizny, który był przez Wnioskodawczynię wykorzystywany w działalności gospodarczej, będzie podlegało opodatkowaniu ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Powyższy przepis, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. nieruchomości, nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia,
• wartości początkowej środka trwałego,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.

Z powyższego przepisu wynika, że przy określeniu dochodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, jako koszt uzyskania przychodów należy uwzględnić wartość początkową tego składnika majątku, po jej pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 19 ust. 3 ww. ustawy: wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem do końca 2017 r. odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze m.in. darowizny mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Dochód ze sprzedaży środka trwałego należy ustalić na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem dochodem (stratą) z tytułu odpłatnego zbycia pawilonu handlowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie różnica między przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia pawilonu handlowego a jego wartością początkową. Przy czym wartość początkową pawilonu handlowego nabytego w drodze darowizny stanowi wartość rynkowa z dnia nabycia, czyli w niniejszej sprawie wartość określona w akcie notarialnym darowizny.

Reasumując dochodem ze zbycia pawilonu handlowego będzie różnica między przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia tego pawilonu handlowego a jego wartością określoną w akcie notarialnym darowizny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie należy wskazać, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej