Temat interpretacji
Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych – w odniesieniu do pytania nr 1, nr 3 i nr 4 – jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Dnia 27 grudnia 2021 r. wpłynął Pana wniosek z 16 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 marca 2022 r. (wpływ 30 marca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanów faktycznych oraz zdarzeń przyszłych
Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą (…) 1984 r., która trwa nadal. Wiodąca branżą w działalności gospodarczej jest aktualnie wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z) oraz obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKD 55.20.Z).
Wcześniej 27 lipca 1984 r. Wnioskodawca nabył nieruchomość – działkę zabudowaną częściowo budynkiem wolnostojącym niemieszkalnym, który jako składnik majątku prywatnego od 1991 r. Wnioskodawca wykorzystywał z czasowymi przerwami do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym również najmu. Nieruchomość – budynek nie był nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.
Budynek ma 96,3 m2 powierzchni użytkowej i wyposażony jest we wszystkie instalacje.
Z uwagi na dalsze wykorzystywanie ww. budynku do działalności gospodarczej Wnioskodawca chciałby przedmiotowy budynek wprowadzić do ewidencji środków trwałych.
Wnioskodawca rozważa ewentualnie w przyszłości wystąpienie do właściwego urzędu o zmianę sposobu użytkowania budynku jako obiektu mieszkalnego.
W aktualnym stanie rzeczy po wprowadzeniu nieruchomości – budynku do ewidencji środków trwałych podstawowa stawka amortyzacyjna dla lokali niemieszkalnych będzie wynosiła 2,5% rocznie.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na następujące pytania:
Czy budynek, o którym mowa we wniosku, został przez Pana nabyty w drodze kupna, darowizny, w inny sposób – jaki?
Czy przed nabyciem przez Pana nieruchomości była ona wykorzystywana przez inny podmiot co najmniej przez okres 60 miesięcy?
Czy przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ponosił Pan wydatki na ulepszenie tej nieruchomości; jeżeli tak, to czy wydatki te stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej?
Prosimy wyjaśnić informację wskazaną w pytaniu nr 2, tj. „Z uwagi, że budynek jako ewentualny środek trwały został wybudowany w większości przed lipcem 1984 r. (…)”; czy np. Pan rozbudowywał, przebudowywał ten budynek; jeżeli tak, to prosimy wskazać, jakie to były prace, czy posiada Pan dokumenty potwierdzające ich poniesienie oraz czy wydatki te zostały przez Pana zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?
Czy z uwagi na informację wskazaną we wniosku, że chciałby Pan budynek wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prosimy wskazać, czy budynek ten został do tej ewidencji wprowadzony w 2021 r., czy też nastąpiło/nastąpi to w 2022 r.?
W którym roku nastąpi zmiana sposobu użytkowania opisanego budynku w budynek mieszkalny (nastąpi to jeszcze w 2022 r., czy też w latach następnych)?
Do jakiego rodzaju środków trwałych wg Klasyfikacji Środków Trwałych został/zostanie zakwalifikowany budynek; prosimy wskazać symbol KŚT budynku zarówno przed, jaki i po zmianie sposobu użytkowania opisanego budynku w budynek mieszkalny?
Wskazał Pan, że w lipcu 1984 r. nabył Pan na drodze kupna – sprzedaży działkę nr 1, (…) z budynkiem użytkowym (niemieszkalnym) parterowym o pow. użytkowej 34,63 m2 (nr. ewidencyjny na mapie geodezyjnej 2).
Do budynku ww. dobudował Pan do roku 1992 budynek parterowy o charakterze mieszkalnym o powierzchni użytkowej 61,67 m2 (nr ewidencyjny na mapie geodezyjnej 3).
Na przestrzeni od 1985 r. do 1998 r. oba budynki będące częścią majątku prywatnego wykorzystywał Pan do działalności gospodarczej.
Budynki 2 oraz 3 tworzą jedną całą i zwartą zabudowę, jednak z uwagi, że powstały w różnym czasie, posiadają odrębne numery ewidencyjne, co powoduje, że z punktu widzenia prawa budowlanego nie można traktować ich jako jedną budowlę.
Nie posiada Pan wiedzy, jak długo budynek o nr. ewid. 2, który nabył Pan razem z działką w 1985 r., był używany przez poprzedniego właściciela. Po zakupie dokonał Pan w nim prace adaptacyjne dostosowujące lokal do potrzeb, tj. instalacje grzewcze, przebudowa instalacji elektrycznej i wodnej plus prace wykończeniowe.
Budynek o nr. ewid. 3, który został wybudowany do 1992, składał się w pierwotnej wersji z dwóch pomieszczeń i wc i był wykorzystywany w celach magazynowych. Nie posiada Pan dokumentów potwierdzających poniesionych wydatków z tytułu rozbudowy i przebudowy i nie zaliczał Pan poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.
Po latach użytkowania obu budynków do działalności gospodarczej dokonał Pan modernizacji i ulepszeń nieruchomości do funkcji mieszkalnej i biurowej. Nakłady i ulepszenia przekroczyły 30% wartości nieruchomości.
Jednocześnie pragnie Pan poinformować, że nie posiada dokumentów poniesionych wydatków na ulepszenia i modernizację i nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Modernizacja i ulepszenie polegało na poprawieniu stanu budynków i przystosowaniu do nowych funkcji.
1.W budynku 3 przebudowa istniejącej powierzchni 61,67 m2 i podział na dwa lokale mieszkalne (29 i 32,67m2):
-poprawienie izolacji poziomej i ocieplenie podłóg z nową wylewką betonową,
-przerobienie i modernizacja CO,
-zmiana instalacji elektrycznej i dostosowanie do nowego podziału lokalu,
-modernizacja i rozbudowa sanitariatów w celu uzyskania dwóch łazienek po jednej dla każdego z lokali,
-ocieplenie stropów i ścian oraz ulepszenie komunikacji wejścia do każdego z lokali.
2.W budynku 2 przebudowa istniejącej powierzchni 34,63 m2:
-przerobienie instalacji elektrycznej,
-modernizacja wentylacji i łazienki z wc,
-przebudowa,
-wyodrębnienie i przystosowanie pomieszczenia technicznego, w którym znajdują się rozdzielnia elektryczna dla obu budynków oraz piec CO,
-ocieplenie ścian.
Nigdy też wcześniej budynek 2 oraz 3 nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych.
Stan na dzień dzisiejszy to: budynek o pow. użytkowej 61,67 m2 (nr. ewid. 3), który z uwagi na modernizację i ulepszenia w przeszłości podlegał aktualizacji dokumentacji technicznej w postępowaniu administracyjnym, co skutkowało decyzją (…) z dnia (…) 2022 r. o legalizacji do użytkowania przedmiotowego budynku mieszkalnego o nr ewid. 3 oraz budynek niemieszkalny o pow. użytkowej 34,63 m2 (nr. ewid. 2), które chciałby Pan przeznaczyć pod wynajem i wprowadzić do ewidencji środków trwałych po uzyskaniu interpretacji indywidualnej.
W przypadku wprowadzenia budynków do środków trwałych budynek niemieszkalny 2 zakwalifikuje Pan jako KŚT 10, a budynek mieszkalny 3 jako KŚT 11. (...).
Pytania
1.Budynek mieszkalny 3 – jaką zastosować stawkę amortyzacyjną?
2.Budynek niemieszkalny 2 – jaką zastosować stawkę amortyzacyjną?
3.W jaki sposób ustalić wartość początkową budynku mieszkalnego 3?
4.W jaki sposób ustalić wartość początkową budynku niemieszkalnego 2?
Pytania zostały ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.
Pana stanowisko w sprawie
1.Budynek mieszkalny 3 chciałby Pan wprowadzić do ewidencji środków trwałych w 2022 r., stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną w wys. 10% przez okres 10 lat, jako że ulepszenie środka trwałego, które przekroczyło 30% wartości początkowej budynku przystosowało budynek do spełnienia innych nowych funkcji.
2.Budynek niemieszkalny 2 chciałby Pan wprowadzić do ewidencji środków trwałych w 2022 r., stosując indywidualną stawkę amortyzacji w wys. 10% przez okres 10 lat, gdyż od dnia oddania budynku do używania minęło ponad 30 lat (1985-2022).
3.Wartość początkową budynku mieszkalnego 3 składającego się z dwóch lokali mieszkalnych chciałby Pan ustalić, przyjmując wartość początkową wynikającą z wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia 2021 r. lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia jego zużycia z pomocą biegłego rzeczoznawcy w tym zakresie.
4.Wartość początkową budynku niemieszkalnego 2 chciałby Pan ustalić na zasadach opisanych powyżej w pkt. 3.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe – w odniesieniu do pytania nr 1, nr 3 i nr 4.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
·pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
·być właściwie udokumentowany,
·nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. (…)
Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością ‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi.
Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania; późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W odniesieniu do Pana wątpliwości dotyczących ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego oraz budynku niemieszkalnego opisanych we wniosku wskazujemy, że sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.
W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.
Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.
Zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego składnika majątku. W przypadku środków trwałych, w określonych okolicznościach, istnieje możliwość ustalania wartości początkowej na podstawie wyceny podatnika, o czym stanowi art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.
Natomiast ustalenie wartości początkowej środka trwałego przez biegłego powołanego przez podatnika może nastąpić w sytuacji niemożności określenia kosztu wytworzenia środka trwałego, o czym stanowi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.
Zgodnie z art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
W myśl art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.
Sposób ustalenia wartości początkowej przez wycenę stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości według zasady określonej w art. 22g ust. 1 ustawy podatkowej. Przy czym, brak możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą powinna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku. Użycie formuły „podatnik nie może ustalić” w omawianych przepisach obejmuje także takie stany faktyczne, kiedy z przyczyn niezawinionych przez podatnika, od niego niezależnych, nie może ustalić kosztu nabycia/wytworzenia środka trwałego według normy zawartej w art. 22g ust. 3 i ust. 4 omawianej ustawy podatkowej. Muszą to być więc okoliczności wyjątkowe, obiektywnie szczególne. Przepis art. 22g ust. 8 i ust. 9 cyt. ustawy nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości nieruchomości dzięki odwołaniu się do ich aktualnych cen na rynku nieruchomości.
Dlatego też zasad wyrażonych w omawianych regulacjach nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być właściwie udokumentowane.
Podkreślamy, że właściwe udokumentowanie wydatków ponoszonych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest obowiązkiem podatnika. Uznając bowiem wydatek za koszt uzyskania przychodów (w tym przez amortyzację podatkową), podatnik odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania.
Wskazał Pan, że rozpoczął (…) 1984 r. działalność gospodarczą. W lipca 1984 r. nabył Pan w drodze kupna–sprzedaży działkę zabudowaną budynkiem użytkowym (niemieszkalnym). Następnie do 1992 r. do budynku tego dobudowywał Pan budynek o charakterze mieszkalnym. W latach 1985-1998 oba budynki wykorzystywał Pan do działalności gospodarczej. Po latach użytkowania obu budynków do działalności gospodarczej dokonał Pan modernizacji i ulepszeń nieruchomości do funkcji mieszkalnej i biurowej. Nie posiada Pan dokumentów potwierdzających poniesienie tych wydatków i nie zaliczał Pan poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.
Zwracamy uwagę, że zakupił Pan budynek niemieszkalny (użytkowy) w 1984 r., który następnie od 1985 r. był wykorzystywany w Pana działalności gospodarczej. Dokonywał Pan także ulepszenia tego budynku w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem stwierdzamy, że wydatki te nie są niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji gdy wykorzystywał Pan ten budynek na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
Tym samym powinien Pan gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z ulepszeniem budynku niemieszkalnego, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie wartości początkowej tej nieruchomości.
Jednocześnie nabył Pan ten budynek w drodze kupna. Co do zasady nabywanie nieruchomości odbywa się przed notariuszem, który sporządza akt notarialny kupna nieruchomości, w którym strony transakcji wskazują cenę. Cena ta jednocześnie stanowi cenę nabycia nieruchomości, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 w zw. z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co stanowi wartość początkową takiej nieruchomości jako środka trwałego.
Reasumując – brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej budynku niemieszkalnego na podstawie z wyceny dokonanej przez Pana, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia bądź też wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte do celów prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności.
Stąd też wartość początkową budynku niemieszkalnego, który został nabyty w drodze kupna-sprzedaży, powinien Pan ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według udokumentowanej ceny nabycia, nie wyższej jednak od jej wartości rynkowej.
Natomiast w odniesieniu do budynku mieszkalnego wskazał Pan, że został on wybudowany do 1992 r., który składał się początkowo z dwóch pomieszczeń i wc i był wykorzystywany w celach magazynowych. Po latach użytkowania do działalności gospodarczej również poniósł Pan wydatki na ulepszenie tego budynku mieszkalnego. Nie posiada Pan jednak żadnych dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków.
Jak już wcześniej wskazaliśmy zasad wyrażonych w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być bowiem właściwie udokumentowane.
Reasumując – brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego na podstawie z wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę (biegłego).
Natomiast w odniesieniu do kwestii ustalenia stawki amortyzacyjnej dla budynku mieszkalnego o nr ewid. 3, w szczególności zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej stwierdzamy, że z uwagi na fakt, że nie posiada Pan dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na wytworzenie, a następnie ulepszenie budynku mieszkalnego oraz brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę, zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedź w kwestii ustalenia stawki amortyzacyjnej budynku mieszkalnego jest bezzasadna, ponieważ w tym przypadku nie można ustalić wartości początkowej budynku mieszkalnego, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzeń.
Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Przedmiotem tego rozstrzygnięcia są kwestie poruszone w pytaniach nr 1, nr 3 i nr 4. Natomiast w zakresie pytania nr 2 wydaliśmy odrębne rozstrzygnięcie.
Ponadto informujemy, że dołączone do wniosku dokumenty nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).