Temat interpretacji

Opodatkowanie świadczenia otrzymanego z niemieckiego Pracowniczego Programu Emerytalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2019 r. (data wpływu 29 listopada 2019 r.), uzupełnionym w dniu 23 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec. Od 1995 r. do 2010 r. był wspólnikiem S. (odpowiednik polskiej spółki z o.o.), która prowadziła w Niemczech działalność gospodarczą. Z uwagi na to, że w Niemczech, prowadząc działalność w ramach spółki GmbH nie obowiązuje państwowe ubezpieczenie emerytalne, Wnioskodawca przystąpił do ubezpieczenia dobrowolnego, wpłacając składki na poczet zakładowego ubezpieczenia emerytalnego prowadzonego przez A., do którego przystąpił funkcjonuje na podstawie obowiązującej w Republice Federalnej Niemiec ustawy z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung (Ustawa o poprawie zakładowego zabezpieczenia emerytalnego). W 2018 r. Wnioskodawca był zameldowany w Polsce i przebywał na jej terytorium dłużej niż 183 dni. W dniu 21 września 2018 r. A. wypłaciło Wnioskodawcy jednorazowe świadczenie emerytalne z zakładowego ubezpieczenia emerytalnego w wysokości 70.755,74 euro. Z zaświadczenia niemieckiego urzędu finansowego wynika, że świadczenie to nie podlega opodatkowaniu w Niemczech na podstawie art. 18 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu wyjaśniono, że:

1. zakładowe ubezpieczenie emerytalne, z którego Wnioskodawca otrzymał wypłatę zostało utworzone i działało w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Niemczech,
2. ustawa z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung stanowi podstawę tworzenia i działania niemieckich pracowniczych programów emerytalnych,
3. wypłata świadczenia ze wskazanego we wniosku ubezpieczenia emerytalnego nastąpiła w związku z wcześniejszym przejściem na emeryturę,
4. wypłata miała na celu zabezpieczenie utrzymania po przejściu Wnioskodawcy na emeryturę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie z zakładowego programu emerytalnego utworzonego dobrowolnie jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b w zw. z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia wypłacane z zakładowego programu emerytalnego są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na spełnienie warunków ustawowych, z którymi związane jest nabycie przez Wnioskodawcę prawa do tego zwolnienia. W związku z tym, na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek odprowadzania w Polsce podatku dochodowego od osób fizycznych obliczonego od wartości otrzymanego z niemieckiego pracowniczego programu emerytalnego świadczenia.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 umowy zawartej dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. Nr 12, poz. 90), emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie. Stosownie natomiast do ust. 2 tego artykułu, bez względu na postanowienia ustępu 1 płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Zgodnie z powyższą dyspozycją emerytury otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, a wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych podlegają opodatkowaniu tylko w Niemczech. Natomiast emerytury wypłacane przez niemieckie podmioty prywatne, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Ponieważ zakładowe programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung (w tłum. Ustawa o poprawie zakładowego zabezpieczenia emerytalnego) nie stanowią elementu niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń społecznych do otrzymanych z nich przez polskich rezydentów podatkowych wypłat tytułem świadczeń emerytalnych należy zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z nimi osoba o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce, która otrzymała emeryturę lub rentę z zagranicy bez pośrednictwa płatnika powinna ją opodatkować zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 44 ust. 1a pkt 2 w zw. z art. 44 ust. 3a i 3c ustawy. Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy, wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika. Przepis ten należy odczytywać łącznie z ust. 33 tego artykułu. Zgodnie z nim, przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Program prowadzony przez A. został utworzony i działa w oparciu o obowiązujące w Republice Federalnej Niemiec przepisy dotyczące zakładowych programów emerytalnych. Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1449, z późn. zm.; dalej jako: "ppeu") przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy - na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te zostały przez ustawodawcę określone w art. 42 ust. 1 ppeu. Pierwszy z nich przewiduje dokonanie wypłaty środków na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat.

Wnioskodawca jako uczestnik zakładowego programu emerytalnego otrzymał wypłatę środków zgromadzonych na koncie prowadzonym w ramach tego programu na podstawie złożonego przez siebie wniosku po osiągnięciu 60 roku życia. Biorąc pod uwagę, że program ten został utworzony i działa w oparciu o obowiązujące w Republice Federalnej Niemiec przepisy dotyczące zakładowych programów emerytalnych należy stwierdzić, że otrzymana w 2018 r. przez Wnioskodawcę wypłata zgromadzonych przez niego środków korzysta ze zwolnienia przewidzianego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy.

Taka interpretacja znajduje potwierdzenie w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 listopada 2018 r. znak 0114-KDIP3-3.4011.428.2018.2.JM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) (art. 3 ust. 2a ustawy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W kontekście powyższego wyjaśnienia wymaga, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. la analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec. Od 1995 r. do 2010 r. był wspólnikiem S. (odpowiednik polskiej spółki z o.o.), która prowadziła w Niemczech działalność gospodarczą. Z uwagi na to, że w Niemczech, prowadząc działalność w ramach spółki GmbH nie obowiązuje państwowe ubezpieczenie emerytalne, Wnioskodawca przystąpił do ubezpieczenia dobrowolnego, wpłacając składki na poczet zakładowego ubezpieczenia emerytalnego prowadzonego przez A. Zakładowe ubezpieczenie emerytalne, do którego przystąpił funkcjonuje na podstawie obowiązującej w Republice Federalnej Niemiec ustawy z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung (Ustawa o poprawie zakładowego zabezpieczenia emerytalnego). W 2018 r. Wnioskodawca był zameldowany w Polsce i przebywał na jej terytorium dłużej niż 183 dni. W dniu 21 września 2018 r. A. wypłaciło Wnioskodawcy jednorazowe świadczenie emerytalne z zakładowego ubezpieczenia emerytalnego w wysokości 70.755,74 euro. Z zaświadczenia niemieckiego urzędu finansowego wynika, że świadczenie to nie podlega opodatkowaniu w Niemczech na podstawie art. 18 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu wyjaśniono, że zakładowe ubezpieczenie emerytalne, z którego Wnioskodawca otrzymał wypłatę zostało utworzone i działało w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Niemczech. Ustawa z dnia 19 grudnia 1974 r. Gesetz zur Verbesserung der betriebliche Altersversorgung stanowi podstawę tworzenia i działania niemieckich pracowniczych programów emerytalnych. Wypłata świadczenia ze wskazanego we wniosku ubezpieczenia emerytalnego nastąpiła w związku z wcześniejszym przejściem na emeryturę, ponadto wypłata miała na celu zabezpieczenie utrzymania po przejściu Wnioskodawcy na emeryturę.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, w szczególności zaś fakt iż w 2018 r. Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski powyżej 183 dni, a także był tu zameldowany uznać należy, że w Polsce objęty był nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W konsekwencji, w odniesieniu do otrzymanego przez Wnioskodawcę z Niemiec świadczenia emerytalnego zastosowanie znajduje umowa z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. umowy, emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie.

Natomiast w myśl art. 18 ust. 2 tejże umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu płatności otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Oznacza to, że emerytury i renty otrzymywane z Niemiec, wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Wyjątek dotyczy jednak sytuacji gdy świadczenia (płatności) są wypłacane z niemieckiego obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Republiki Federalnej Niemiec, bowiem wówczas, stosownie do ww. art. 18 ust. 2 umowy świadczenia takie podlegają opodatkowaniu tylko w państwie źródła, tj. w Niemczech.

Wobec powyższego świadczenie emerytalne otrzymane z Niemiec w formie jednorazowej wypłaty z utworzonego dobrowolnie zakładowego programu emerytalnego podlega opodatkowaniu tylko w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, tj. w Polsce - stosownie do art. 18 ust. 1 tej umowy.

Zgodnie z Komentarzem do art. 18 Konwencji Modelowej OECD rodzaje wypłat objętych tym artykułem obejmują nie tylko emerytury wypłacane bezpośrednio byłym pracownikom najemnym, lecz również innym beneficjentom () oraz inne podobne świadczenia, np. renty starcze z tytułu dawnego zatrudnienia. Różne wypłaty mogą być dokonywane na rzecz pracownika po ustaniu jego zatrudnienia. Kwestię, czy takie wypłaty są objęte art. 18 można ocenić w zależności od ich istoty, z uwzględnieniem faktów i okoliczności w których są dokonywane.

O ile określenie emerytura w ramach zwykłego znaczenia tego słowa obejmuje tylko okresowe wypłaty, o tyle sformułowanie inne podobne świadczenia jest dość szerokie, aby objąć wypłaty nieokresowe.

Zatem w przedmiotowej sprawie świadczenie emerytalne które otrzymał Wnioskodawca z dobrowolnego zakładowego ubezpieczenia emerytalnego, utworzonego i działającego w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Niemczech podlegało opodatkowaniu tylko w Polsce według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika z zastrzeżeniem ust. 33.

Jak wynika z ust. 33 ww. przepisu przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 850) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy - na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie. Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;
2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55. roku życia;
3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;
4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.

Z powyższego wynika, że zamiarem ustawodawcy było, aby określenie wypłata dotyczyło świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego, tj. zabezpieczenie źródła utrzymania osobie otrzymującej wypłatę po przejściu na emeryturę.

Mając zatem na uwadze wskazane we wniosku okoliczności - w szczególności fakt, że wypłata wskazanego we wniosku świadczenia nastąpiła w związku z wcześniejszym przejściem na emeryturę i miała na celu zabezpieczenie źródła przychodu po przejściu na emeryturę - oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że opisane we wniosku świadczenie emerytalne korzystało ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) w związku z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej