Pytanie

Czy możliwe jest, aby dokonał Pan amortyzowania stawką 33% na rok (w ciągu 3 lat) - należącego do Pana lokalu użytkowego znajdującego się w kamienicy z 1907 r., stanowiącej zabytek, w którym to lokalu prowadzi swoją działalność gospodarczą?

Pana stanowisko w sprawie

W 2012 r. nabył Pan lokal użytkowy znajdujący się w kamienicy z 1907 r., stanowiącej zabytek. We wskazanym lokalu prowadzi Pan swoją działalność gospodarczą.

Uważa Pan, że możliwe i zasadne jest amortyzowanie takiego lokalu stawką 33% na rok (w ciągu 3 lat). Lokal znajduje się w budynku wpisanym do rejestru zabytków, objętym ochroną konserwatorską. Podstawą takiej amortyzacji w oparciu o stawkę 33%, według Pana, jest przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji środków trwałych, tj. obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską). Z analizy interpretacji podatkowych wynika, że stawka 33% może być stosowana między innymi przy amortyzacji budynków wpisanych do rejestru zabytków, objętych indywidualną ochroną konserwatorską, o ile zostaną one zaklasyfikowane do pozycji 109 Klasyfikacji Środków Trwałych. Swoje stanowisko opiera Pan na wskazanym wyżej przepisie oraz na indywidualnej interpretacji podatkowej dotyczącej takiej amortyzacji w podobnej sprawie, tj. interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 lutego 2013 r., Nr ILPB4/423-390/12-2/MC. Lokal użytkowy nie był przez Pana nigdy amortyzowany i chciałby Pan taką amortyzację rozpocząć. W związku z powyższym uważa Pan, że lokal użytkowy znajdujący się w zabytkowej kamienicy z 1907 r. może być amortyzowany w ciągu 3 lat w oparciu o stawkę 33%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są  koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w  przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w  bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 omawianej ustawy podatkowej, amortyzacji podlegają, z  zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub  wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do  używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2)budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Co do zasady, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i  prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 – art. 22d ust. 2 cyt. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania; późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 – art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W myśl art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do  ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.), mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1)dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:

a)24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,

b)36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,

c)60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;

2)dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;

3)dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;

4)dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca wskazał w art. 22j ust. 2 i 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakie środki trwałe należy uznać za używane i ulepszone, przy czym definicje te dotyczą środków trwałych wskazanych w art. 22j ust. 1 pkt 1, 2 i 3, nie w pkt 4.

Zgodnie z art. 22j ust. 2 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:

1)używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub,

2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Zaś w myśl art. 22j ust. 3 cyt. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1)używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub;

2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 2012 r. nabył Pan lokal użytkowy, znajdujący się w kamienicy z 1907 r. We wskazanym lokalu prowadzi Pan działalność gospodarczą. Lokal znajduje się w budynku wpisanym do rejestru zabytków, objętym ochroną konserwatorską. Odpis amortyzacyjny dotyczący przedmiotowego lokalu został dokonany pierwszy raz w 2021 r. Wskazany lokal użytkowy został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych 31 grudnia 2020 r. W momencie przyjęcia do użytkowania lokal był kompletny i zdatny do użytku. Lokal przed nabyciem przez Pana był użytkowany przez okres co najmniej 60 miesięcy. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych pod symbolem KŚT 121 - lokale niemieszkalne, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego. Zastosowano roczną indywidualną stawkę amortyzacji 10% (dla lokalu niemieszkalnego, użytkowego, w starej przedwojennej kamienicy z 1907 r., stanowiącej zabytek; lokal użytkowany od co najmniej kilkudziesięciu lat).

Ponadto, jak wynika z opisu sprawy, lokal użytkowy, o którym mowa we wniosku, stanowi samodzielny lokal niemieszkalny (wskazał Pan, że lokal w momencie nabycia był lokalem niemieszkalnym, użytkowym). Zatem należy traktować go odrębnie od kamienicy, w której się znajduje.

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, że skoro, jak wynika z okoliczności sprawy, lokal użytkowy, znajdujący się w zabytkowej kamienicy, został przez Pana sklasyfikowany do rodzaju 121 Klasyfikacji Środków Trwałych (kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego i tym samym nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej), to w przedmiotowej sprawie nie będzie Pan mógł dla tego środka trwałego indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjnej na postawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy wyraźnie bowiem wynika, że stawka amortyzacji w wysokości 33% dotyczy trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem.

Ponadto należy zaznaczyć, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji. Z wniosku i jego uzupełnień wynika, że odpis amortyzacyjny dotyczący przedmiotowego lokalu został dokonany pierwszy raz w 2021 r. oraz, że zastosował Pan roczną indywidualną stawkę amortyzacji 10%. Tym samym, skoro dokonał Pan już wyboru metody amortyzacji, to zgodnie z przepisami prawa podatkowego, ma Pan obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości zmiany stawki amortyzacji w trakcie jej trwania.

Wobec tego, nie sposób zgodzić się z Pana stanowiskiem, że lokal użytkowy znajdujący się w zabytkowej kamienicy z 1907 r. może być amortyzowany w ciągu 3 lat w oparciu o stawkę 33%.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zwrócić uwagę należy, że we własnym stanowisku wskazał Pan, że lokal użytkowy nie był przez Pana nigdy amortyzowany i chciałby Pan taką amortyzację rozpocząć. Przyjęto jednak, zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w uzupełnieniu wniosku z 16 marca 2022 r., że lokal jest amortyzowany, a ww. stwierdzenie stanowi niedomówienie, błąd, omyłkę.

Podkreślić należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Ponadto, wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie przeprowadzamy postępowania dowodowego, w  związku z czym nie jesteśmy obowiązani, ani uprawnieni do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na  adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na  platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).