Temat interpretacji

Amortyzacja środka trwałego nabytego w drodze darowizny

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2019 r. (data wpływu 19 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego nabytego w drodze darowizny jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z 18 grudnia 2019 r. (data wpływu 24 grudnia 2019 r.) i z 18 grudnia 2019 r. (data wpływu 14 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych nabytych w drodze darowizny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest sprzedaż detaliczna artykułów spożywczych i przemysłowych.

Mając na uwadze zdarzenie przyszłe, Wnioskodawca ma otrzymać w drodze darowizny od matki pawilon handlowy, który w roku 2005 był wybudowany i oddany do użytku oraz wprowadzony do środków trwałych firmy matki. Pawilon był amortyzowany liniowo stawką amortyzacji 2,5%, odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów firmy matki.

Darowizna środka trwałego będzie zwolniona z podatku od spadków i darowizn.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z planowaną darowizną, otrzymany środek trwały można będzie wprowadzić do firmy i amortyzacja będzie stanowiła w firmie Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania nr 1, w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.). Zgodnie z przywołanym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak sformułowana definicja pozwala na stwierdzenie, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem wydatków wyłączonych z grupy kosztów uzyskania przychodów, opisanych katalogowo w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wprost wskazał, jakie środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne podlegają amortyzacji.

Stosownie do przywołanego przepisu amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwane środkami trwałymi.

Ustawodawca, na mocy ustawy z dnia 15 czerwca 2018 r o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291), zmodyfikował brzmienie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób, że zmieniono treść ust. 1 pkt 45a lit. a, poprzez zmianę treści: wprowadzenie do wyliczenia nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:.., oraz dodanie ust. 9, stanowiącego, że: Przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a) nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania nr 2, kwestię tę reguluje art. 22j ust. 1 pkt 4 updof. Wynika z niego, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych budynków niemieszkalnych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. W takim przypadku okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika. Tak wyliczony okres nie może być jednak krótszy niż 10 lat.

Zasady amortyzacji wynikające z art. 22j ust. 1 pkt 4 updof dotyczą używanych lub ulepszonych budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacji wynosi 2,5%. Nie mają przy tym zastosowania sformułowane w art. 22j ust. 3 updof definicje dotyczące budynków (lokali) i budowli, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 updof, w kwestii okresu ich używania (co najmniej 60 miesięcy) i ulepszenia (co najmniej 30% wydatków). Przepisy updof nie regulują również, jakimi dowodami należy udokumentować używanie budynków niemieszkalnych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 updof.

Zgodnie z powyższymi przepisami Wnioskodawca uważa, że otrzymując środek trwały w drodze darowizny, będzie mógł amortyzować omawiany we wniosku budynek wg indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej, przyjmując wartość początkową, jaka będzie określona w umowie darowizny, czyli zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 updof, czyli w wartości rynkowej z dnia nabycia.

Ponieważ jest to budynek 15-letni okres amortyzacji wyniesie 25 lat (40 lat 15 lat), a zatem roczna stawka amortyzacji wyniesie 4% ( 40/25 x 2,5%).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 zostało ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednak aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 omawianej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 22g ust. 12 cytowanej ustawy: w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Z przepisu art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 3 ww. ustawy: podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Należy także wskazać na treść art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 23 ust. 9 ww. ustawy: przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i ma otrzymać w drodze darowizny od matki pawilon handlowy, który w 2005 r. był wybudowany i oddany do użytku oraz wprowadzony do ewidencji środków trwałych firmy matki. Pawilon był amortyzowany liniowo stawką amortyzacji 2,5%, odpisy amortyzacyjne były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów firmy matki. Darowizna środka trwałego będzie zwolniona z podatku od spadków i darowizn.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne oraz opisane zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 23 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone odpisy amortyzacyjne od środka trwałego nabytego przez Wnioskodawcę w drodze darowizny. Otrzymany w darowiźnie środek trwały wykorzystywany jest bowiem przez matkę Wnioskodawcy (darczyńcę) w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i jest przez nią amortyzowany. Zatem Wnioskodawca (obdarowany) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych winien przyjąć powyższy środek trwały w wartości określonej przez matkę (darczyńcę) nastąpi bowiem kontynuacja amortyzacji. Kontynuując amortyzację opisanego we wniosku środka trwałego, Wnioskodawca będzie zobowiązany do uwzględnienia wartości początkowej ustalonej przez matkę Wnioskodawcy oraz wysokości dokonanych już przez matkę odpisów oraz przyjęcia wybranej przez nią metody amortyzacji. Dokonywane przy zastosowaniu opisanej kontynuacji odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy. Stąd należy podkreślić, że Wnioskodawca winien wprowadzić opisany środek trwały wg wartości początkowej ustalonej przez matkę (zatem ustalenie jej na podstawie wartości z dnia darowizny nie jest prawidłowe). Wnioskodawca nie może także ustalić indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której stanowi art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ opisana powyżej zasada kontynuacji dotyczy również metody amortyzacji zastosowanej przez matkę.

Reasumując otrzymany przez Wnioskodawcę w drodze darowizny od matki środek trwały będzie można wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych firmy Wnioskodawcy i amortyzacja będzie stanowiła w niej koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jednak wprowadzając ww. środek trwały do tej ewidencji nie jest możliwe ustalenie jego wartości początkowej wg wartości określonej w umowie darowizny i amortyzowanie go według indywidualnie ustalonej stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej