Temat interpretacji

Opodatkowanie dochodów uzyskiwanych od pracodawcy mającego siedzibę na terytorium Polski.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 sierpnia 2020 r. (data wpływu 31 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od pracodawcy mającego siedzibę na terytorium Polski jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od pracodawcy mającego siedzibę na terytorium Polski.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 18 sierpnia 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.559.2020.1.AKU, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 18 sierpnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 sierpnia 2020 r.), zaś w dniu 31 sierpnia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 27 sierpnia 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. Jego działalność zawodowa polega na świadczeniu usług informatycznych. Na przestrzeni okresu styczeń 2019 r. sierpień 2019 r. Wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w wymiarze 1/8 etatu u pracodawcy posiadającego siedzibę na terytorium Polski. Czynności wykonywane w ramach ww. umowy o pracę były wykonywane zdalnie, poza terytorium Polski z terytorium Cypru oraz Ukrainy. Poza ww. dochodami z tytułu umowy o pracę, Wnioskodawca nie posiadał na terenie Polski żadnego innego źródła dochodów.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki z siedzibą na Cyprze, z której osiąga dochody stanowiące Jego główne źródło utrzymania. Ponadto w 2019 r. przebywał On poza granicami kraju na terytorium Cypru i Ukrainy, w wymiarze znacznie przekraczającym 183 dni roku kalendarzowego.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości położonej na terytorium Polski, natomiast na terytorium Cypru wynajmuje mieszkanie. Należy również wskazać, że Wnioskodawca jest kawalerem oraz nie posiada dzieci.

Aktywność osobista i zawodowa Wnioskodawcy skupia się na terytorium Cypru. Należy również wskazać, że Wnioskodawca jest w trakcie uzyskiwania cypryjskiego certyfikatu rezydencji podatkowej, jednak ze względu na obowiązujące restrykcje w zakresie możliwości podróżowania między państwami, wspomniana procedura nie została jeszcze sfinalizowana.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że:

1. przedmiotowy wniosek dotyczy roku podatkowego obejmującego rok kalendarzowy 2019;
2. wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę w okresie od stycznia do sierpnia 2019 r. było wypłacane wyłącznie przez pracodawcę posiadającego siedzibę w Polsce, a tym samym nie było wypłacane wynagrodzenie przez pracodawcę posiadającego siedzibę na Cyprze;
3. wynagrodzenie, o którym mowa w lit. b) nie było wypłacane przez zakład lub placówkę pracodawcy na Cyprze, gdyż pracodawca nie posiada ani zakładu, ani placówki poza krajem siedziby;
4. od przedmiotowego wynagrodzenia nie był odprowadzany podatek dochodowy w Polsce, ze względu na fakt, że kwota wynagrodzenia nie przekraczała kwoty wolnej od podatku i korzystała ze zwolnienia z podatku;
5. Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić okresu, w jakim przebywał na terytorium Cypru i Ukrainy. W przybliżeniu Wnioskodawca przebywał na terytorium Cypru nie mniej niż 30 dni, natomiast na terytorium Ukrainy nie mniej niż 200 dni. Co więcej, Wnioskodawca uzyskał zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Ukrainy;
6. na dzień sporządzania niniejszego pisma Wnioskodawca nie uzyskał jeszcze cypryjskiego certyfikatu rezydencji podatkowej, co jest spowodowane skutkami wystąpienia epidemii wirusa SARS-COV-2.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca jest obowiązany do opodatkowania na terytorium Polski dochodów uzyskiwanych z tytułu wynagrodzenia osiąganego w ramach umowy o pracę zawartej z pracodawcą posiadającym siedzibę na terytorium kraju ?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma On obowiązku opodatkowania na terytorium Polski dochodów uzyskiwanych z tytułu wynagrodzenia osiąganego w ramach umowy o pracę zawartej z pracodawcą posiadającym siedzibę na terytorium kraju, jak również nie jest On obowiązany do złożenia w Polsce rocznego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętych dochodów.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwaną dalej: ustawą o PIT), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z ust. 1a przywołanego przepisu, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle ust. 2a, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy), natomiast dochodami osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, są w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (zwaną dalej: UPO), osobą mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w umawiającym się Państwie jest każda osoba, która zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu lub miejsce, w którym faktycznie wykonywany jest zarząd, siedzibę prawną albo z uwagi na inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym państwie lub z tytułu majątku położonego w tym państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 UPO, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym posiada ona stałe miejsce zamieszkania,
2. jeżeli posiada ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
3. jeśli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych lub jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w Państwie, w którym zwykle przebywa,
4. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
5. jeżeli miejsca zamieszkania nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter od a) do d), to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 UPO, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 UPO, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Z przedstawionego stanu faktycznego bezsprzecznie wynika, że w 2019 r. miejscem zamieszkania Wnioskodawcy nie było terytorium Polski, a tym samym nie był on polskim rezydentem podatkowym w zakresie nieograniczonego obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o PIT. Wynika to z faktu, że przebywał On poza granicami kraju w wymiarze przekraczającym 183 dni w roku kalendarzowym, a oprócz powyższego na terytorium Cypru skupiało się centrum Jego interesów osobistych i gospodarczych prowadził tam działalność gospodarczą, z której osiągał przeważającą część dochodów, wynajmował mieszkanie, jak również prowadził tam życie towarzyskie i kulturalne.

Co więcej, ze stanu faktycznego ujętego w ramach niniejszego wniosku wynika, że czynności wykonywane w ramach umowy o pracę, Wnioskodawca podejmował zdalnie, poza granicami Polski, z terytorium Cypru i Ukrainy, a oprócz dochodów z tytułu wynagrodzenia w ramach umowy o pracę, Wnioskodawca nie osiągnął w 2019 r. dochodu ze źródeł położonych na terenie Polski.

Zestawiając powyższe okoliczności faktyczne z treścią art. 15 ust. 1 UPO należy przyjąć, że Wnioskodawca nie jest obowiązany do opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu wynagrodzenia osiąganego w ramach umowy o pracę zawartej z pracodawcą posiadającym siedzibę na terytorium kraju, gdyż jest On również uprawniony do opodatkowania przedmiotowych dochodów w miejscu swojego zamieszkania. Co więcej, w związku z treścią art. 24 ust. 1 i 4 UPO, Wnioskodawca nie jest obowiązany do złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2019 r., a to ze względu na fakt, że omawiania umowa międzynarodowa przewiduje metodę wyłączenia z progresją, jako formę unikania podwójnego podatkowania. Oznacza to, że w przypadku opodatkowania dochodu na Cyprze, dochód ten nie powinien zostać opodatkowany w Polsce, a powinien on zostać wzięty pod uwagę jedynie przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu, którego wnioskodawca nie osiągnął.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a w konsekwencji podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika lub w sformułowaniu centrum interesów osobistych lub gospodarczych dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Opodatkowanie ww. dochodów osiąganych przez osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, w ramach ograniczonego obowiązku podatkowego, uzależnione jest od osiągnięcia tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wykonywania pracy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem, ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. Od stycznia do sierpnia 2019 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę u pracodawcy posiadającego siedzibę na terytorium Polski. Pracodawca nie posiada ani zakładu, ani placówki poza krajem siedziby. Czynności wykonywane w ramach ww. umowy o pracę były wykonywane zdalnie, poza terytorium Polski z terytorium Cypru oraz Ukrainy. Poza ww. dochodami z tytułu umowy o pracę, Wnioskodawca nie posiadał na terenie Polski żadnego innego źródła dochodów.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki z siedzibą na Cyprze, z której osiąga dochody stanowiące Jego główne źródło utrzymania. Ponadto w 2019 r. przebywał on poza granicami kraju na terytorium Cypru i Ukrainy, w wymiarze przekraczającym 183 dni w roku kalendarzowym.

Wnioskodawca wynajmuje na terytorium Cypru mieszkanie, jest kawalerem oraz nie posiada dzieci, a Jego aktywność osobista i zawodowa skupia się na terytorium Cypru.

Zatem, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 117, poz. 523), zmieniona Protokołem z dnia 22 marca 2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 1383).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu lub miejsce, w którym faktycznie wykonywany jest zarząd, siedzibę prawną albo z uwagi na inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Umowy jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym posiada ona stałe miejsce zamieszkania,
2. jeżeli posiada ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
3. jeśli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych lub jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w Państwie, w którym zwykle przebywa,
4. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
5. jeżeli miejsce zamieszkania nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter od a) do d), to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Analizując informacje zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy uznać, że Wnioskodawca w 2019 r. spełniał przesłanki pozwalające uznać Go za osobę niemającą miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ Jego centrum interesów osobistych i gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajdowało się w tym czasie na Cyprze, a ponadto przebywał na terytorium Polski przez okres nie przekraczający 183 dni w roku podatkowym.

Wobec powyższego, Wnioskodawca podlegał w 2019 r. w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. miał obowiązek opodatkować dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przypadku uzyskiwania wynagrodzenia przez Wnioskodawcę mającego miejsce zamieszkania na Cyprze od polskiego pracodawcy, za pracę wykonywaną poza terytorium Polski niezbędne jest przeanalizowanie treści art. 15 ww. polsko-cypryjskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, który reguluje zasady opodatkowania pracy najemnej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. Umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania na terenie Cypru podlega opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Polsce jak i w państwie rezydencji, czyli na Cyprze.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Biorąc pod uwagę, opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że dochody uzyskane w 2019 r. przez Wnioskodawcę mającego miejsce zamieszkania na terytorium Cypru od polskiego pracodawcy z tytułu pracy wykonywanej przez Wnioskodawcę poza terytorium Polski, podlegają opodatkowaniu wyłącznie na terytorium tego państwa, tj. na Cyprze, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. polsko-cypryjskiej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, Wnioskodawca nie był zobowiązany do rozliczenia się w Polsce z dochodów z tytułu umowy o pracę uzyskiwanych w 2019 r. na terytorium Cypru.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej