Temat interpretacji

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej, całości odsetek od kredytu na zakup tych środków trwałych, całości wydatków bieżących dotyczących eksploatacji tych środków trwałych

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2019 r. (data wpływu 18 listopada 2019 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

• odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) jest prawidłowe,

• całości odsetek od kredytu na zakup tych środków trwałych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) jest nieprawidłowe,

• całości wydatków bieżących dotyczących eksploatacji tych środków trwałych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 30 grudnia 2019 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.608.2019.1.KS, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 30 grudnia 2019 r. (data doręczenia 7 stycznia 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 13 stycznia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pod obecną nazwą Z. Do sierpnia 2019 r. zajmował się tylko stolarstwem, głównie produkcją trumien, jak również stolarstwem budowlanym, tj. produkcją okien, drzwi, schodów. Od września 2019 r. rozszerzył swoją działalność o usługi rolnicze świadczone na zlecenie, przykładowo przygotowanie pól pod uprawy, czy inne usługi realizowane przy użyciu maszyn rolniczych.

Na potrzeby rozpoczęcia tej działalności zakupił maszyny rolnicze m.in. wóz ascenizacyjny, pług obracalny, przyczepę rolniczą, siewnik do poplonów itp. Wydatek na zakup maszyn został sfinansowany w części z dofinansowania pozyskanego w ramach PROW na lata 2014-2020, działanie: Inwestycje w środki trwałe, poddziałanie: Wsparcie inwestycji w gospodarstwach rolnych. Pozostała część finansowania to środki własne, a dokładniej kredyt firmowy. Zakupione maszyny zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz została naliczona amortyzacja.

Na potrzeby rozliczania się z podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Obok działalności gospodarczej, z której Wnioskodawca rozlicza podatek dochodowy, prowadzi również wspólnie z żoną gospodarstwo rolne na podstawie wpisu REGON. Jest to działalność mieszana uprawy rolne połączone z chowem i hodowlą zwierząt (krowy mleczne), od tej działalności małżonkowie płacą wspólnie podatek rolny. Na potrzeby wspólnego gospodarstwa rolnego również jest wykorzystywany nowy sprzęt rolniczy, który stanowi środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, aby ułatwić pracę na roli przychody z gospodarstwa rolnego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 13 stycznia 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

1. Formą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu prowadzenia działalności, o której mowa we wniosku, są zasady ogólne podatek według skali podatkowej obliczany na podstawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
2. Nowo nabyte maszyny, o których mowa we wniosku, to wóz paszowy, wóz asenizacyjny, pług obracalny, prasa do skoszonej biomasy, przyczepa rolnicza, rozsiewacz nawozów z systemem siewu, owijarka do zbioru skoszonej biomasy, siewnik do poplonów, brona talerzowa.
3. Wszystkie maszyny wyżej wymienione zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz naliczana jest amortyzacja.
4. Wydatki bieżące ponoszone na rzecz utrzymania nowo nabytych środków trwałych to koszty ubezpieczenia, koszty drobnych napraw i konserwacji, koszty materiałów pomocniczych.
5. Wydatki, o których mowa we wniosku, można przypisać do poszczególnych źródeł przychodów (tj. do działalności gospodarczej i do działalności rolniczej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest naliczenie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, jakimi są pozyskane maszyny rolnicze, od wartości sfinansowanej wkładem własnym oraz zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, maszyny rolnicze używane przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej oraz w gospodarstwie rolnym spełniają ustawową definicję środków trwałych firmy. Ich użytkowanie ma na celu osiągnięcie korzyści majątkowych w postaci przychodu. Należy przez to rozumieć, że wszelkie koszty powstające w wyniku użytkowania środków trwałych, będące w związku przyczynowo-skutkowym z powstającym dzięki temu przychodem należy potraktować jako koszt uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z czym, odpisy amortyzacyjne liczone od wartości wkładu własnego, odsetki od kredytu firmowego, a także wydatki bieżące na utrzymanie środków trwałych traktowane są jako koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskaniem przychodu oraz koszty te dotyczą całokształtu działalności, a przez to są związane z funkcjonowaniem firmy Wnioskodawcy, dlatego koszty te należy traktować jako koszty uzyskania przychodów.

W piśmie z dnia 13 stycznia 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Amortyzacja maszyn rolniczych używanych w działalności Wnioskodawcy jest dokonywana zgodnie z art. 22a -22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesione przez Wnioskodawcę koszty w postaci amortyzacji oraz innych wydatków na bieżące utrzymanie środków trwałych będą stanowić koszty uzyskania przychodu w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ koszty te są ponoszone w celu uzyskania przychodu. Dla rozjaśnienia sprawy warto dodać, że przychodem z tytułu takiej działalności będzie przychód m.in. z tytułu talerzowania, orki, czy prasowania słomy.

Aby przychody te można było uzyskać trzeba użyć maszyn rolniczych, które zużywają się w każdym momencie ich pracy, czy ulegają drobnym uszkodzeniom. Dlatego Wnioskodawca uważa, że amortyzacja liczona od wkładu własnego, odsetki, czy inne wydatki bieżące dotyczące użytkowania środków trwałych, będą stanowić koszty uzyskania przychodów w Jego działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej;

• nieprawidłowe w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości odsetek od kredytu na zakup tych środków trwałych;

• nieprawidłowe w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków bieżących związanych z eksploatacją tych środków trwałych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy, działalnością rolniczą, w rozumieniu ust. 1 pkt 1, jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc w przypadku roślin,
2. 16 dni w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
3. 6 tygodni w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
4. 2 miesiące w przypadku pozostałych zwierząt

licząc od dnia nabycia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Według art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Na podstawie art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej księgą, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o..

Powyższy przepis wskazuje, że zarówno podatkowa księga przychodów i rozchodów, jak i księgi rachunkowe muszą być prowadzone w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy lub okres sprawozdawczy. Oznacza to, że w sytuacji, gdy podatnik osiąga zarówno przychody ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu oraz inne przychody, powinien prowadzić ewidencję rachunkową (podatkową) w sposób umożliwiający przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów z poszczególnych źródeł. Jest to warunek konieczny dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania.

Legalną definicję kosztów uzyskania przychodów zawiera art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów znajdujących się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł w ogóle nie podlegają opodatkowaniu albo są zwolnione od podatku dochodowego.

Z powyższego przepisu wynika, że nie stanowią podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z uzyskaniem przychodu, który m.in. nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem, a więc m.in. wydatki związane z uzyskaniem przychodu z prowadzonej działalności rolniczej.

Ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawodawca przewidział przy tym wyjątkowe sytuacje, gdy pomimo prawidłowego dokumentowania ponoszonych wydatków i prowadzenia ewidencji rachunkowych (podatkowych) w sposób rzetelny i niewadliwy, obiektywnie oceniając, podatnik nie ma możliwości przypisania danego kosztu podatkowego wyłącznie do przychodów tworzących dochody opodatkowane albo przychodów tworzących inne dochody. Mieszczą się one w dyspozycjach art. 22 ust. 3 i 3a ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2 (art. 22 ust. 3a ww. ustawy).

Należy również podkreślić, że omawiane przepisy art. 22 ust. 3 i ust. 3a ww. ustawy mają charakter szczególny. Zakresem ich zastosowania objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów jest możliwe na podstawie posiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności, jak i na inne cele, niezwiązane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Wartość początkową środka trwałego należy ustalić, z uwagi na wskazany we wniosku sposób nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zgodnie z którym za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Do sierpnia 2019 r. zajmował się tylko stolarstwem głównie produkcją trumien, jak również stolarstwem budowlanym, tj. produkcją okien, drzwi, schodów. Od września 2019 r. rozszerzył swoją działalność o usługi rolnicze świadczone na zlecenie, przykładowo przygotowanie pól pod uprawy, czy inne usługi realizowane przy użyciu maszyn rolniczych. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, zaś formą opodatkowania są zasady ogólne. Na potrzeby rozpoczęcia tej działalności Wnioskodawca zakupił maszyny rolnicze, tj. wóz paszowy, wóz asenizacyjny, pług obracalny, prasę do skoszonej biomasy, przyczepę rolniczą, rozsiewacz nawozów z systemem siewu, owijarkę do zbioru skoszonej biomasy, siewnik do poplonów, bronę talerzową. Wydatek na zakup maszyn został sfinansowany w części z dofinansowania, a w części ze środków własnych (kredyt firmowy). Wszystkie zakupione maszyny zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz została naliczona amortyzacja. Obok działalności gospodarczej, z której Wnioskodawca rozlicza podatek dochodowy, prowadzi również wspólnie z żoną gospodarstwo rolne (uprawy rolne połączone z chowem i hodowlą zwierząt). Na potrzeby wspólnego gospodarstwa rolnego również jest wykorzystywany nowy sprzęt rolniczy, który stanowi środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, aby ułatwić pracę na roli. Wnioskodawca ponosi wydatki bieżące na rzecz utrzymania nowo nabytych środków trwałych, tj. koszty ubezpieczenia, koszty drobnych napraw i konserwacji, koszty materiałów pomocniczych. Wydatki te można przypisać do poszczególnych źródeł przychodów (tj. do działalności gospodarczej i do działalności rolniczej).

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość proporcjonalnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie dla nieruchomości, wykorzystywanych częściowo do działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał na możliwość proporcjonalnego ustalania wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo do celów działalności rolniczej. W przypadku wymienionych we wniosku maszyn rolniczych zakupionych na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonych do środków trwałych i wykorzystywanych w tej działalności, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych od wartości sfinansowanej wkładem własnym Wnioskodawcy, niezależnie od tego, że maszyny te są częściowo wykorzystywane dla celów prowadzonej przez Niego działalności rolniczej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 uznano za prawidłowe.

Powyższe nie dotyczy jednak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu całości odsetek od kredytu oraz całości wydatków związanych z eksploatacją tych maszyn.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca jest w stanie przypisać te wydatki do poszczególnych źródeł przychodów (tj. do działalności gospodarczej i do działalności rolniczej), wydatki te będą stanowiły koszty uzyskania przychodu jedynie w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności gospodarczej. Jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z odsetkami od kredytu oraz z eksploatacją maszyn na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. z działalnością w zakresie stolarstwa oraz usługami rolniczymi świadczonymi na zlecenie, spełniają warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Każdorazowo zatem podatnik musi określić, czy dany wydatek został poniesiony w związku z działalnością gospodarczą, czy też w związku z działalnością rolniczą. Wydatki związane z działalnością rolniczą, tj. z uprawami rolnymi oraz chowem i hodowlą zwierząt, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mogą bowiem stanowić kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym cała kwota odsetek od zaciągniętego kredytu oraz całość wydatków bieżących dotyczących eksploatacji środków trwałych (tj. koszty ubezpieczenia, koszty drobnych napraw i konserwacji, koszty materiałów pomocniczych), pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania, mogą być w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, jest nieprawidłowe.

Końcowo podkreślenia wymaga, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z pozarolniczej działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Należy jednocześnie zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnić się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej