Ulga dla pracujących seniorów i ulga dla klasy średniej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy „ulgi dla pracujących seniorów” i „ulgi dla klasy średniej”. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 16 marca 2022 r. (data wpływu). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W związku ze zmianami w systemie podatkowym i w tym zakresie szczególnych zawiłości, niedookreśleń oraz braku deregulacji szczególnych mogących skutkować po Pana stronie wadliwymi działaniami, które z kolei mogą skutkować obowiązkami fiskalnymi przy rozliczeniu rocznym ze świadczeń otrzymywanych z Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA oraz zarobkowania, tj. uzyskiwania dochodów z tytułu pracy za 2022 r., wnosi Pan o dokonanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, tj.:

‒w przypadku pobierania świadczenia pieniężnego tytułowanego „policyjna renta inwalidzka” i w tym zakresie zawieszenia pobierania świadczeń z tytułu policyjnej emerytury z podstawy pobierania świadczeń z tytułu trwałej i całkowitej niezdolności do służby czynnej w policji i równocześnie trwałej niezdolności do pracy, tj. świadczeń znanych funkcjonariuszom Policji w stanie spoczynku przepisami ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin, a w tym zakresie stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, iż w zakresie takich świadczeń i praw nabytych w związku z datą wstąpienia do służby ustawa o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest wyłączoną, z wyłączeniem w tym zakresie pracy w warunkach zakreślonych dla warunków zakładu pracy chronionej oraz w zakresie równocześnie regulacji z ustawy o Policji i orzecznictwa, wykładni i stosowania norm ustawowych przez Naczelny Sąd Administracyjny,

‒w zakresie dochodów/przychodów w Pana sprawie indywidualnej i świadczeń pieniężnych, wobec reformy prawa podatkowego i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wraz z ogłoszeniem i głoszeniem powszechnym, iż zmiany takie nie będą i nie mogą wywoływać skutków negatywnych dla podatników, a w Pana sprawie istnieje wątpliwość w tym zakresie bowiem z dochodów z zatrudnienia ma Pan potrącane składki na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 9% oraz podatek w pełnej wysokości 17%, co oczywiście znacznie obniża i będzie obniżało wypłacane Panu „na rękę” świadczenia za pracę, a w tym zakresie oczywiście będą one niższe, niż wypłacane współpracownikom.

W zakresie dochodów/przychodów:

‒uzyskuje Pan świadczenie z tytułu prawa z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin tytułowane „policyjna renta inwalidzka” w wysokości podstawy brutto 3 zł;

‒za grudzień 2021 r. uzyskuje Pan świadczenie w tytułu zatrudnienia na umowie o pracę, na zlecenie w kwocie brutto 4.400 zł, z czego dokonano Panu potrąceń zgodnie z „Nowym Ładem” w pełnej wysokości, tj. 17% podatku i 9% ubezpieczenia zdrowotnego, zatem tracąc w tym zakresie w wysokości świadczeń netto, gdzie z takich założeń wynika, iż takie potracenia w „Nowym Ładzie” przyjmuje się z przepisów za zasadne za cały 2022 r., co by oczywiście obniżało znacznie otrzymywane do wypłaty świadczenia pieniężne;

‒od stycznia 2022 r. ma Pan zawartą umowę o pracę uzyskując wynagrodzenie w kwocie 3.700 zł brutto oraz dodatkowe przychody z umowy o pracę na zlecenie w wysokości około 900 zł miesięcznie, w tym zakresie zmienne i możliwe zamienne w razie rozwiązania umowy o pracę na świadczenie zleceniowe w wysokości średnio 4.500 zł.

W zakresie unormowań prawnych zakreśla się świadczenia, co do których zastosowanie mają przepisy z ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z zakreśleniem świadczeń emerytur, rent rodzinnych, w tym przyznanych z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin, bez zakreślenia w tym przedmiocie świadczeń rentowych i zawieszenia świadczeń policjantom w stanie spoczynku tytułowanych „policyjna emerytura”, czy „renta inwalidzka”.

Jak wynika wprost z norm ustawowych, przyjmowanych do stosowania i wykładni w orzecznictwie sądowo-administracyjnym ustawy o Policji i ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin, por. I OSK 418/10 – wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego:

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni akceptuje pogląd wyrażony w tej materii przez Sąd I instancji. Niezależnie od podniesionych przez ten Sąd argumentów, dodatkowo wskazać należy na następujące okoliczności: stosunek służbowy funkcjonariusza Policji jest szczegółowo uregulowany i określony w ustawie o Policji, zaś funkcjonariusz Policji po uzyskaniu uprawnień emerytalnych dalej pozostaje funkcjonariuszem Policji (tyle że zwolnionym ze służby), o czym świadczy zarówno tytuł ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu funkcjonariuszy, jak i treść art. 1 tej ustawy, w sprawach takich funkcjonariuszy decyzje i sprawy załatwiają organy policji, jak w sprawach funkcjonariuszy nadal pozostających w służbie czynnej w policji określone co do właściwości miejscowej i rzeczowej ustawą o Policji.

Przy niezmienionym stanie prawa, wykładni i stosowania norm prawa winnej funkcjonować przed wszystkimi sądami administracyjnymi, organami, w tym i administrującymi oraz osobami upoważnionymi i zobowiązanymi zgodnie z normami prawa i ustawy kodeks postępowania administracyjnego do załatwiania spraw administracyjnych, zatem i komendantów Policji właściwych jako przełożonych ds. osobowych f-szy Policji i ze stosunku służbowego i we wszystkich sprawach dotyczących stosunku służbowego i ze służby czynnej w Policji, wobec wskazania zastosowania takich norm oraz wykładni i stosowania norm prawa również w odniesieniu do funkcjonariuszy w stanie spoczynku – tylko zwolnionych ze służby czynnej w Policji, z zakresem uregulowania w ustawie zaopatrzeniowej praw funkcjonariuszy oraz z zakresu z ustawy o Policji wskazania policjanta w stanie spoczynku.

Skoro w założeniach i celowości norm prawa podatkowego, w zakresie praw funkcjonariusza Policji, wskazania Trybunału Konstytucyjnego, iż takie świadczenia są wyłączonymi spod ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i są to świadczenia za stan spoczynku funkcjonariusza Policji w zakresie prawa dobrze, słusznie nadanego, nabytego i nabywanego z norm prawa w dacie pełnienia służby czynnej w Policji, gdzie oczywiście nikt nie mógł stracić finansowo, a oczywiście jest Pan stratny i będzie stratnym w wysokości faktycznie wypłacanych świadczeń za pracę, gdzie obowiązkiem pracodawcy nie jest i nie może być wyrównanie tych świadczeń podwyżką by otrzymywał Pan identyczne świadczenia jak inne osoby zatrudnione i wykonujące pracę, gdzie oczywiście obniżenie tych świadczeń wynosi około 9% obciążenia ponad podatek 17%, pełną składką zdrowotną, i w zakresie regulacji prawnych wiążących w Pana sprawie, przy zastosowaniu wykładni prawa z wyroku Trybunału Konstytucyjnego, uważa Pan, że:

‒w zakresie świadczeń za stan spoczynku powinien Pan być traktowany jak funkcjonariusz Policji, zwolniony z obowiązku podatkowego i składki zdrowotnej, bowiem świadczenia funkcjonariuszy Policji z takich obowiązków są ustawowo zwolnionymi i otrzymywać świadczenia w pełnej wysokości, w tym świadczenia zdrowotnego finansowanego funkcjonariuszom Policji ze środków budżetowych;

‒względnie z prawa do zwolnienia z podatku z tytułu zatrudnienia wobec zawieszonego prawa do świadczeń tytułowanych „policyjna emerytura”, lub do prawa do pomocy dla klasy średniej, aby oczywiście na „Nowym Ładzie” Pan nie stracił w zakresie wykonywanej pracy, w szczególności powszechnego w tym zakresie również obecnie głoszenia, iż nikt na zmianach nie może stracić, a jak się okazuje i okazało by przy rozliczeniu, oczywiście byłby Pan znacznie pokrzywdzony finansowo potrąceniami podatkowymi i składki zdrowotnej nie odliczanej od podstawy podatkowej w chociażby wcześniej obowiązującej części procentowej.

Przy równoczesnym utrwalonym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w zakresie dopuszczalności i zasadności tworzenia odrębnych od powszechnego systemu zabezpieczenia społecznego dla służb mundurowych oraz w związku z wykładnią przepisów prawa z zakresu wiążącego z mocy art. 190 Konstytucji, w myśl której Trybunał Konstytucyjny wyklucza zaliczanie funkcjonariuszy zwolnionych ze służby i uprawnionych do praw z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin do kręgu podmiotów emerytów czy rencistów w zakresie systemu powszechnego w razie pozostawania w służbie czynnej w Policji przed dniem 1 stycznia 1999 r., por. wyrok z 27 stycznia 2003 r. sygn. akt SK 27/02.

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej Trybunał Konstytucyjny:

Rozwiązania ustawowe polegające na stopniowej likwidacji odrębności systemu świadczeń emerytalno-rentowych dla pracowników Służby Więziennej i innych służb mundurowych nie przekraczają zakresu swobody ustawodawczej. Wybór odpowiedniego, ograniczonego jedynie przepisami i zasadami Konstytucji, systemu emerytalno-rentowego dla poszczególnych służb mundurowych należy do zakresu władzy dyskrecjonalnej prawodawcy. Niewątpliwie na zakres tej władzy wpływ mają także założenia ogólnosystemowe, wynikające z aksjologicznych podstaw ukształtowanego systemu i będących ich konsekwencją standardów prawnych. Do 1 stycznia 1999 r. funkcjonariusze Służby Więziennej oraz innych służb mundurowych podlegali odrębnej ustawie regulującej kwestie emerytalno-rentowe. Była to (a w stosunku do niektórych funkcjonariuszy – jest to nadal), zmieniająca swoją nazwę ze względu na reorganizacje służb mundurowych (np. Urzędu Ochrony Państwa) ustawa z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 53 poz. 214 ze zm.). Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z art. 1 ust. 2 tej ustawy warunki nabywania prawa do emerytur i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń m.in. dla osób zatrudnionych w Służbie Więziennej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy (a więc 1 stycznia 1999 r.) pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Aktualnie więc kwestie emerytalno-rentowe służb mundurowych regulowane są przez dwa odrębne akty prawne, w zależności od tego czy służba była pełniona przed 1 stycznia 1999 r., czy też po tej dacie. Funkcjonariusze służb mundurowych, którzy pozostawali w służbie przed 1 stycznia 1999 r., podlegali i podlegają nadal przepisom ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Natomiast każdy funkcjonariusz podejmujący służbę od 1 stycznia 1999 r. podlega przepisom ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zakres podmiotowy, jak i czasowy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych został więc ograniczony. Ustawa ta znajduje bowiem zastosowanie do funkcjonariuszy, którzy podjęli służbę po dniu wejścia w życie ustawy. Natomiast warunki nabywania prawa do emerytury i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla funkcjonariuszy, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie oraz dla członków ich rodzin, określają nadal przepisy ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy.

Zmiany wprowadzone reformą systemu ubezpieczeń społecznych nie posiadają zastosowania w przypadku funkcjonariuszy przyjętych do służby i pozostających w tej służbie przed dniem 1 stycznia 1999 r., tacy funkcjonariusze pozostają wyłączonymi spod systemu ubezpieczeniowego, nadal pozostając z systemie zaopatrzeniowym, gdzie równocześnie w tym zakresie istnieje szerokie orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego w zakresie art. 67 zabezpieczenia społecznego, wypowiadając się o dopuszczalności szczególnych w tym zakresie rozwiązań wyłączających funkcjonariuszy z systemu powszechnego i dla takich funkcjonariuszy tworzenia systemu odrębnego, zaopatrzeniowego w razie osiągnięcia stażu służby określonego ustawowo, bądź utraty zdolności psychofizycznej do dalszego pełnienia tej służby czynnie, kształtując w tym zakresie dla policjantów – funkcjonariuszy w stanie spoczynku odrębny system świadczeń pieniężnych gwarantowanych budżetowo z powodu szczególnej takiej służby mundurowej.

W tym też zakresie oczywiście, co jest powszechnie wiadome w sprawach funkcjonariuszy Policji, objęcie systemem ubezpieczeń społecznych w ramach ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych policjantów przyjmowanych do służby czynnej w Policji po dniu 1 stycznia 1999 r. do 2003 r., po czym z woli ustawodawcy wycofania się z tego zakresu dla tak przyjmowanych do służby funkcjonariuszy Policji i przywrócenia im oczywiście praw z systemu zaopatrzeniowego, tym samym oczywiście braku w tym zakresie dla jakichkolwiek policjantów podlegania w stanie spoczynku i nie przejścia jego wnioskiem, czy z norm ustawowych z urzędu pod system powszechny uznania świadczeń za stan spoczynku jako świadczeń z systemu ubezpieczenia społecznego oraz w zakresie regulacji prawnych z ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin, w przedmiocie spraw zakreślonych dla funkcjonariuszy Policji – policjantów w stanie spoczynku: funkcjonariusz Policji w stanie spoczynku, który pełnił służbę czynną w latach 1988-2005, zatem w zakresie, w jakim zakreśla się to w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w związku z przepisami ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin ogólnie zakreślającym w ustawie bez konkretyzacji prawa do świadczeń tytułowanych emerytura-renta Policyjna, a jednocześnie konkretyzującej prawa przyznane podmiotowo funkcjonariuszom, z wyłączeniem takich praw dla członków rodziny funkcjonariusza, po zmarłym funkcjonariuszu Policji, w związku równocześnie z zakresem regulacji ustawy o Policji w art. 41 ust. 1 ustawy o Policji, w związku w tym zakresie nie wystąpienia okoliczności zwolnienia z utratą praw przyznanych funkcjonariuszom – policjantom, w związku z art. 43 ust. 1 w zakresie zwolnienia ze skróceniem przez policjanta okresu ochronnego przed zwolnieniem z urzędu po decyzji komisji lekarskiej, oraz art. 53 ust. 1 i 2, w związku z nie wystąpieniem okoliczności wymienionych w art. 53 ust. 1.3 ustawy o Policji, oraz art. 69a, wobec okoliczności w razie nabycia prawa do świadczenia pieniężnych tytułowanego policyjna emerytura i równocześnie prawa do świadczeń tytułowanych policyjna renta i zakreśleniem dla tak zwolnionych ze służby funkcjonariuszy dodatkowych praw i uprawnień ustawowo, braku zakreślenia podlegania przez policjanta tak zwolnionego ze służby pod ustawę o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wobec niedopuszczalności przekazania sprawy prawa do świadczeń z tytułu niezdolności do dalszej służby czynnej, w zakres świadczeń wypłacanych z podstaw ustawy o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Urodził się Pan 19 lipca 1964 r.

Obecnie uzyskuje Pan przychody z umowy o pracę na etacie oraz z umowy zlecenia, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z tytułu umowy o pracę podlega Pan ubezpieczeniu społecznemu na podstawie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jak każda osoba pracująca na podstawie umowy o pracę.

W 2022 r. suma przychodów z umowy o pracę i z umowy zlecania nie przekroczy kwoty 85.528 zł.

Świadczenie pieniężne tytułowane „policyjna renta inwalidzka” wypłacane jest na podstawie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin. Z podstaw prawa do takich świadczeń przyznanych tą ustawą funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby z powodu utraty zdolności psychofizycznej do dalszej czynnej służby w Policji i równocześnie zwolnienia z tej służby z uprawnieniami do świadczeń zaopatrzenia funkcjonariusza świadczeniami tytułowanymi „policyjna emerytura”, wobec osiągniętego na dzień zwolnienia ze służby czynnej w Policji wymagalnego dla zaopatrzenia „policyjną emeryturą” co najmniej w minimum stażu tej czynnej służby w Policji, obecnie zawieszoną, wobec pobierania z podstaw ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin świadczeń pieniężnych „policyjnej renty inwalidzkiej” pierwszej grupy dla funkcjonariusza całkowicie i trwale niezdolnego do służby w Policji i jakiejkolwiek poza zakresem spełnienia warunków pracy chronionej pracy.

W 2022 r. świadczenie rentowe będzie wypłacane. Ustalone prawo jest bezterminowe, jak również z norm ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i ich rodzin świadczenia zaopatrzenia rentowego nie podlegają z mocy prawa zawieszeniu z tytułu przychodów ze stosunku pracy – przychodów policjanta z zatrudnienia, w tego typie sprawach nie posiadają zastosowania przepisy ustawy o funduszu ubezpieczeń społecznych.

Suma przychodów w 2022 r. z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia nie przekroczy kwoty 68.412 zł.

Pytania

Czy może Pan korzystać:

‒z prawa do ulgi określanej jako PIT-0, czyli zwolnienia z podatku od dochodu ze stosunku pracy wobec zawieszonego świadczenia tytułowanego „policyjną emeryturą”?

‒z prawa łącznego obliczania dochodów z tytułu świadczeń wypłacanych policjantowi w stanie spoczynku dla sprawy podatkowej i w tym zakresie korzystania z „ulgi dla klasy średniej”?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że w zakresie prawa do:

‒ulgi określanej jako PIT-0 – wobec zawieszonego prawa do wypłacania świadczeń tytułowanych „policyjna emerytura” zasadnym jest stanowisko i podstawa korzystania ze zwolnienia podatkowego z tytułu przychodów ze stosunku pracy oraz przychodów z tytułu zatrudnienia na umowie zlecenia powszechnie w świetle norm ustawy zwanej „Nowy Ład podatkowy” i przepisów podatkowych nie różnicujących emerytur powszechnych – ubezpieczeniowych od zaopatrzeniowych dla policjantów. Wskazuje Pan, iż prawo do takiego zwolnienia przysługuje i podatnik z takiego zwolnienia korzystać może. Ustawodawca nie zakreślił w tym zakresie utraty prawa do zwolnienia w razie pobierania świadczeń z tytułu niezdolności całkowitej do pracy;

‒ulgi dla klasy średniej – w zakresie łącznych przychodów ze świadczeń „policyjnej renty inwalidzkiej”, z tytułu umowy o pracę i z umowy zlecenia – w tym zakresie zwolnienia podatkowego i ulgi podatkowej rozliczanej przez pracodawcę z tytułu umowy o pracę, wobec obciążenia pełną podstawą opodatkowania przychodów z umowy o pracę i z umowy zlecenia oraz składkami zdrowotnymi, gdzie w takim przypadku nie powinien Pan być w tym zakresie obciążany wyższymi, niż inni pracownicy etatowi, obciążeniami podatkowymi i nie móc korzystać ze zwolnień podatkowych przyznanych osobom pracującym – uzyskującym przychody ze stosunku pracy. Zatem w zakresie łącznych przychodów z tytułu świadczenia „policyjnej renty inwalidzkiej”, ze stosunku pracy i umowy zlecenia, gdy te łączne przychody mieszczą się i będą w roku podatkowy się mieściły w granicach kwot określonych normami prawa podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

pkt 1 – stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

pkt 2 – działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 12 ust. 7 ww. ustawy:

przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Natomiast w myśl art. 13 pkt 8 tej ustawy:

za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a)osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b)właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c)przedsiębiorstwa w spadku

‒z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Na mocy art. 1 pkt 13 lit. a tiret 13 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105) – wprowadzono zwolnienie od opodatkowania zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 154 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

wolne od podatku dochodowego są przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy, z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, otrzymane przez podatnika po ukończeniu 60. roku życia w przypadku kobiety i 65. roku życia w przypadku mężczyzny, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85.528 zł pod warunkiem, że podatnik podlega z tytułu uzyskania tych przychodów ubezpieczeniom społecznym w rozumieniu ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz podatnik, mimo nabycia uprawnienia, nie otrzymuje:

a)emerytury lub renty rodzinnej, o których mowa w ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników,

b)emerytury lub renty rodzinnej, o których mowa w ustawie z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 2020 r. poz. 586 i 2320),

c)emerytury lub renty rodzinnej, o których mowa w ustawie z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2020 r. poz. 723 i 2320),

d)emerytury lub renty rodzinnej, o których mowa w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 291, 353, 794, 1621 i 1981),

e)świadczenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4a,

f)uposażenia przysługującego w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego, o których mowa w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2072 oraz z 2021 r. poz. 1080 i 1236).

Na mocy art. 30 ust. 1 pkt 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu świadczeń pieniężnych otrzymywanych po zwolnieniu ze służby przez funkcjonariuszy służb mundurowych oraz żołnierzy, w związku ze zwolnieniem tych osób ze służby stałej na podstawie odrębnych ustaw, przez okres roku co miesiąc lub za okres roku jednorazowo albo co miesiąc przez okres trzech miesięcy – w wysokości 20% należności.

W myśl art. 21 ust. 39 ww. ustawy:

przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 21 ust. 44 tej ustawy wynika, że:

suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85.528 zł.

Natomiast na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2aa ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g i art. 30j-30p, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot ulgi dla pracowników lub podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 26 ust. 4a ww. ustawy:

kwotę ulgi dla pracowników lub podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w ust. 1 pkt 2aa, oblicza się według wzoru:

1)(A × 6,68% - 4566 zł) ÷ 0,17, dla A wynoszącego co najmniej 68.412 zł i nieprzekraczającego kwoty 102.588 zł,

2)(A × (-7,35%) + 9829 zł) ÷ 0,17, dla A wyższego od 102 588 zł i nieprzekraczającego kwoty 133.692 zł

‒w którym A oznacza sumę uzyskanych przez podatnika w roku podatkowym i podlegających opodatkowaniu zgodnie z art. 27 przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy oraz uzyskanych w ciągu roku przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej pomniejszonych o koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia tej działalności z wyłączeniem z tych kosztów składek na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a i pkt 2a.

Z kolei art. 26 ust. 4b tej ustawy stanowi:

kwota ulgi dla pracowników lub podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości określonej w ust. 4a jest stosowana, jeżeli suma uzyskanych w roku podatkowym przychodów obliczona zgodnie z ust. 4a wynosi co najmniej 68.412 zł i nie przekracza kwoty 133.692 zł.

Na mocy art. 32 ust. 1g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

płatnik przy poborze zaliczki na podatek uwzględnia zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152-154, jeżeli podatnik złoży płatnikowi sporządzone na piśmie oświadczenie, że spełnia warunki do stosowania tych zwolnień. W oświadczeniu dotyczącym spełnienia warunków do stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152, podatnik wskazuje również rok rozpoczęcia i zakończenia stosowania zwolnienia przez płatnika. Płatnik stosuje zwolnienie najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie dłużej niż do upływu terminu wskazanego przez podatnika. Jeżeli podatnik powiadomi płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia, płatnik nie uwzględnia zwolnienia najpóźniej od kolejnego miesiąca, w którym otrzymał powiadomienie.

Zgodnie z art. 32 ust. 1h ww. ustawy:

oświadczenie, o którym mowa w ust. 1g, jest składane pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia i zawiera klauzulę o następującej treści: „Jestem świadomy odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia”. Klauzula ta zastępuje pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń.

Na podstawie art. 41 ust. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

płatnik przy poborze zaliczki na podatek uwzględnia zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152-154, jeżeli podatnik złoży płatnikowi sporządzone na piśmie oświadczenie, że spełnia warunki do stosowania tych zwolnień. W oświadczeniu dotyczącym spełnienia warunków do stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152, podatnik wskazuje również rok rozpoczęcia i zakończenia stosowania zwolnienia przez płatnika. Płatnik stosuje zwolnienie najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie dłużej niż do upływu terminu wskazanego przez podatnika. Jeżeli podatnik powiadomi płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia, płatnik nie uwzględnia zwolnienia najpóźniej od kolejnego miesiąca, w którym otrzymał powiadomienie.

W ramach „Polskiego Ładu” wprowadzono przepisy dla osób, które pomimo osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego nadal pozostają aktywne zawodowo i nie pobierają świadczeń emerytalno-rentowych, zwane potocznie „ulgą dla pracujących seniorów”. Ulga ta zapisana została w art. 21 ust. 1 pkt 154 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uprawnionymi do korzystania z tego przywileju podatkowego są kobiety po ukończeniu 60. roku życia i mężczyźni po ukończeniu 65. roku życia pod warunkiem podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu uzyskania objętych zwolnieniem przychodów. Analizowany przepis przewiduje zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodów osiągniętych przez te osoby ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy, z umów zlecenia zawieranych w ramach działalności wykonywanej osobiście, pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowanej według skali podatkowej, podatkiem liniowym lub ryczałtem ewidencjonowanym albo rozliczanych w ramach tzw. IP Box-a. Zwolnienie to jest limitowane – dotyczy bowiem przychodów w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85.528 zł. Aby korzystać z omawianego zwolnienia, podatnik nie może również otrzymywać, mimo nabycia uprawnienia, świadczeń wymienionych enumeratywnie w art. 21 ust. 1 pkt 154 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe na grunt przedstawionego przez Pana opisu zdarzenia stwierdzić należy, że nie może Pan skorzystać z „ulgi dla pracującego senior”. Nie spełnia Pan bowiem podstawowego kryterium – kryterium wiekowego. Nie ma Pan ukończonego 65. roku życia. Jak podaje Pan we wniosku – urodził się Pan 19 lipca 1964 r. Zatem pomimo spełnienia pozostałych warunków – wobec braku spełnienia kryterium wiekowego – nie może Pan skorzystać z „ulgi dla pracujących seniorów”.

Z dniem 1 stycznia 2022 r. do katalogu ulg podatkowych dodano również ulgę dla pracowników z pracy na etacie (umowa o pracę, stosunek służbowy, praca nakładcza, spółdzielczy stosunek pracy) oraz podatników osiągających przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej podlegające opodatkowaniu przy zastosowaniu skali podatkowej, pomniejszone o koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia tej działalności, z wyłączeniem z tych kosztów składek na ubezpieczenia społeczne (art. 26 ust. 1 pkt 2aa ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych). Ulga ta potocznie nazywana „ulgą dla klasy średniej” polega na odliczeniu od dochodu kwoty, która jest ustalana indywidualnie w oparciu o wysokość uzyskanych przychodów. Prawo do tej preferencji w 2022 r. mają podatnicy uzyskujący w skali roku opodatkowane według skali podatkowej przychody w wysokości mieszczącej się w przedziale od 68.412 zł do 133.692 zł. Można ją stosować zarówno na etapie obliczania zaliczek na podatek, jak i w rozliczeniu rocznym.

Wobec powyższego, skoro – jak podaje Pan we wniosku – w 2022 r. suma osiągniętych przez Pana przychodów z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia nie przekroczy kwoty 68.412 zł – to nie ma Pan również prawa skorzystania z „ulgi dla klasy średniej”. Nie spełnia Pan bowiem kryterium dochodowego.

Reasumując, w warunkach opisanych we wniosku w 2022 r. nie może Pan korzystać zarówno z „ulgi dla pracującego seniora”, jak i „ulgi dla klasy średniej”.

Wobec tego Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).