Temat interpretacji

Ulga rehabilitacyjna - adaptacja i remont lokalu mieszkalnego.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2020 r. (data wpływu 28 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej:

• wydatków związanych z położeniem nowej instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej jest nieprawidłowe,

• pozostałych wydatków jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną od dnia 14 maja 2012 r. i aktualnie posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 17 grudnia 2015 r. ważne do dnia 31 marca 2021 r. W uzasadnieniu orzeczenia stwierdzono, że na podstawie analizy dokumentacji medycznej, tj. zaświadczenia lekarskiego, wyniku badania obrazowego, zaświadczenia o przebytych zabiegach fizjoterapeutycznych, historii choroby oraz przeprowadzenia badania przez lekarza orzekającego i wywiadu doradcy zawodowego stwierdza się, że posiadane schorzenie narządu ruchu kwalifikuje do uzyskania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Skład orzekający uznał, że zainteresowany jest osobą z naruszoną sprawnością organizmu zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.

W lipcu 2011 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi w pracy w wyniku czego uszkodził kręgosłup. W wyniku nieszczęśliwego wypadku Wnioskodawca poddał się dwóm operacjom kręgosłupa na poziomie lędźwiowym oraz szyjnym, a także przebył trzy operacje na lewe kolano i operację usunięcia guzów tarczycy. Choroba Wnioskodawcy postępuje poprzez zwyrodnienia (stenoza lędźwiowa) co skutkuje tym, że nieunikniona jest kolejna operacja wraz ze stabilizacją, ponieważ występuje chromanie neurogenne, tj. męczliwość nóg.

Z uwagi na swoją wieloletnią chorobę Wnioskodawca ma problem w życiu codziennym i Jego życiu towarzyszy ból. Z racji tej choroby Wnioskodawca ma problem z poruszaniem się oraz duże problemy i trudności w wykonywaniu czynności domowych takich jak umycie, ubranie się, sprzątanie czy też przyniesienie zakupów. Często korzysta z pomocy synów zwłaszcza w sytuacji nasilenia się objawów choroby. Dla Wnioskodawcy bardzo utrudnione było poruszanie się po mieszkaniu z powodu różnicy poziomów w poszczególnych pomieszczeniach, a także progów przy wejściu do mieszkania oraz pokoi, kuchni i łazienki. Wnioskodawcy zdarzyło się zawadzić o progi nogą co wywołuje silny ból i utrudnia codzienne funkcjonowanie i egzystencję. Wnioskodawca jest zatrudniony z uwzględnieniem orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i nie korzysta z pomocy opieki społecznej PFRON.

W miesiącach maj i czerwiec 2019 r. Wnioskodawca przeprowadził w swoim mieszkaniu remont kuchni, pokoi i częściowo łazienki. Remont ten miał poprawić warunki bytowe Wnioskodawcy a przede wszystkim bezpieczeństwo w poruszaniu się i rehabilitacji w warunkach domowych. Wykonując remont mieszkania Wnioskodawca chciał jedynie zaadoptować i wyposażyć pomieszczenia stosownie do Jego potrzeb wynikających z niepełnosprawności. W związku z adaptacją ww. pomieszczeń Wnioskodawca dokonał w nich zmian, a wszelkie wydatki związane z ich remontem zostały poniesione wyłącznie przez Niego. Wnioskodawca posiada faktury VAT oraz rachunki imienne dokumentujące te wydatki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy adaptacja i remont mieszkania w tej sytuacji obejmuje:

• wymianę drzwi wejściowych z futrynami bez progu,

• wymianę drzwi do pokoju z futrynami bez progu,

• wymianę drzwi do łazienki z futrynami bez progu,

• usunięcie częściowo ściany działowej kosztem zmniejszenia kuchni co pozwoliło na umieszczenie sprzętu do rehabilitacji,

• zerwanie starej podłogi wraz z gumolitem, wylaniu nowego betonu i położeniu paneli w całym mieszkaniu w jednym poziomie,

• usunięcie starych parapetów i założenie nowych i bezpiecznych (mniejszych i zaokrąglonych),

• położenie nowej instalacji elektrycznej,

• położenie nowej instalacji wodnokanalizacyjnej,

• wywiezienie gruzu z zerwanej podłogi, usuniętej ściany,

• szpachlowanie, łatanie dziur i malowanie,

• położenie kafelków w miejsce po usuniętych wokół futryny łazienki?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty które poniósł w związku z przeprowadzonym remontem na adaptację mieszkania, zgodnie z przedstawionym przez Niego stanem faktycznym, stanowią wydatki uprawniające Go (jako osobę niepełnosprawną ruchowo w stopniu umiarkowanym) do odliczenia ich w zeznaniu rocznym, ponieważ jak tego dowiódł zostały poniesione na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał bowiem, że:

• remont mieszkania związany z adaptacją przedmiotowych pomieszczeń dla Niego - osoby niepełnosprawnej ułatwia Mu codzienne funkcjonowanie,

• wykonany remont pomógł w adaptacji i wyposażeniu ww. pomieszczeń stosownie do potrzeb wynikających niepełnosprawności,

• poniesione wydatki przyczyniły się do ułatwienia wykonywania czynności życiowych i codziennej rehabilitacji domowej.

Wnioskodawca nie otrzymał dofinansowania do ww. remontu z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, gdyż się o nie ubiegał.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej wydatków związanych z położeniem nowej instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej, natomiast w części dotyczącej pozostałych wydatków jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące, zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Ze przedstawionego we wniosku stan faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną od dnia 14 maja 2012 r. i aktualnie posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 17 grudnia 2015 r. ważne do dnia 31 marca 2021 r. Z uzasadnienia orzeczenia wynika, że Wnioskodawca posiada schorzenie narządu ruchu, które kwalifikuje do uzyskania umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. W lipcu 2011 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi w pracy w wyniku czego uszkodził kręgosłup. W wyniku nieszczęśliwego wypadku Wnioskodawca poddał się dwóm operacjom kręgosłupa na poziomie lędźwiowym oraz szyjnym a także przebył trzy operacje na lewe kolano i operację usunięcia guzów tarczycy. Choroba Wnioskodawcy postępuje poprzez zwyrodnienia (stenoza lędźwiowa) co skutkuje tym, że nieunikniona jest kolejna operacja wraz ze stabilizacją, ponieważ występuje chromanie neurogenne, tj. męczliwość nóg. Z uwagi na swoją wieloletnią chorobę Wnioskodawca ma problem w życiu codziennym i Jego życiu towarzyszy ból. Z racji tej choroby Wnioskodawca ma problem z poruszaniem się oraz duże problemy i trudności w wykonywaniu czynności domowych takich jak umycie, ubranie się, sprzątanie czy też przyniesienie zakupów. Często korzysta z pomocy synów zwłaszcza w sytuacji nasilenia się objawów choroby. Dla Wnioskodawcy bardzo utrudnione było poruszanie się po mieszkaniu z powodu różnicy poziomów w poszczególnych pomieszczeniach, a także progów przy wejściu do mieszkania oraz pokoi, kuchni i łazienki. Wnioskodawcy zdarzyło się zawadzić o progi nogą. Wywołuje to silny ból i utrudnia codzienne funkcjonowanie i egzystencję. Wnioskodawca jest zatrudniony z uwzględnieniem orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i nie korzysta z pomocy opieki społecznej PFRON. W miesiącach maj i czerwiec 2019 r. Wnioskodawca przeprowadził w swoim mieszkaniu remont kuchni, pokoi i częściowo łazienki. Remont ten miał poprawić warunki bytowe Wnioskodawcy a przede wszystkim bezpieczeństwo w poruszaniu się i rehabilitacji w warunkach domowych. Wykonując remont mieszkania Wnioskodawca chciał jedynie zaadoptować i wyposażyć pomieszczenia stosownie do Jego potrzeb wynikających z niepełnosprawności. W związku z adaptacją ww. pomieszczeń Wnioskodawca dokonał w nich zmian, a wszelkie wydatki związane z ich remontem zostały poniesione wyłącznie przez Niego. Wnioskodawca posiada faktury VAT oraz rachunki imienne dokumentujące te wydatki.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy wskazane przez Niego prace remontowe, tj. wymiana drzwi wejściowych z futrynami bez progu, wymiana drzwi do pokoju z futrynami bez progu, wymiana drzwi do łazienki z futrynami bez progu, usunięcie częściowo ściany działowej kosztem zmniejszenia kuchni co pozwoliło na umieszczenie sprzętu do rehabilitacji, zerwanie starej podłogi wraz z gumolitem, wylanie nowego betonu i położenie paneli w całym mieszkaniu w jednym poziomie, usunięcie starych parapetów i założenie nowych i bezpiecznych (mniejszych i zaokrąglonych), położenie nowej instalacji elektrycznej, położenie nowej instalacji wodnokanalizacyjnej, wywiezienie gruzu z zerwanej podłogi, usuniętej ściany, szpachlowanie, łatanie dziur i malowanie, położenie kafelków w miejsce po usuniętych wokół futryny łazienki mogą być uznane za adaptację mieszkania stosownie do potrzeb wynikających z Jego niepełnosprawności.

Odnosząc powyższe do zacytowanych powyżej przepisów należy wskazać, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, w tym m.in. wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Rozpatrując, czy wydatki poniesione na wymianę okien mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć adaptacja i wyposażenie.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu adaptacja to przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast wyposażenie to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań (budynków mieszkalnych), stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy wskazać, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej.

Należy zwrócić uwagę, że pojęcie adaptacja rozumieć należy jako przystosowanie, które jednak niekoniecznie oznaczać musi ulepszenie, czy przekształcenie zaistniałego stanu rzeczy w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.

Dokonanie adaptacji mieszkania lub budynku mieszkalnego do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu.

W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki takie można uznać wydatki poniesione na np. likwidację barier architektonicznych, budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, poszerzenie drzwi, likwidację progów, założenie okien zamykanych z niskiego poziomu, położenie terakoty antypoślizgowej, likwidację wanny i zainstalowanie brodzika z panelem prysznicowym i siedziskiem dla osób niepełnosprawnych ruchowo, założenie wiszącego sedesu oraz umywalki bez nogi umożliwiających swobodne podjechanie wózkiem, także montaż wszelkiego rodzajów uchwytów, specjalnych baterii dla osób z niepełnosprawnymi dłońmi, montaż drzwi przesuwnych.

Wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych nie muszą mieć indywidualnego charakteru. Istotne jest jedynie czy wydatki te są podyktowane potrzebami osoby niepełnosprawnej związanymi z tą niepełnosprawnością.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, że nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 pdf, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg indywidualnego przeznaczenia w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 pdf, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 pdf należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie rozpatrywanej sprawy stanowisko Wnioskodawcy o zakwalifikowaniu poniesionych wydatków związanych z wymianą drzwi: wejściowych z futrynami bez progu, do pokoju z futrynami bez progu, do łazienki z futrynami bez progu, usunięciem częściowo ściany działowej kosztem zmniejszenia kuchni co pozwoliło na umieszczenie sprzętu do rehabilitacji, z usunięciem starych parapetów i założeniem nowych i bezpiecznych (mniejszych i zaokrąglonych), zerwaniem starej podłogi wraz z gumolitem, wylaniem nowego betonu i położeniem paneli w całym mieszkaniu w jednym poziomie, wywiezieniem gruzu z zerwanej podłogi, usuniętej ściany, położeniem kafelków w miejsce po usuniętych wokół futryny łazienki, szpachlowaniem, łataniem dziur i malowaniem, do wydatków na adaptację i wyposażenie lokalu mieszkalnego podlegających odliczeniu w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem czynności życiowych, jest uzasadnione.

Powyższe wydatki stanowią zarówno wydatki na przystosowanie lokalu mieszkalnego, jak i jego wyposażenie odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy związanej z narządem ruchu. Jak wskazał Wnioskodawca poniesione wydatki przyczyniły się do ułatwienia wykonywania czynności życiowych i codziennej rehabilitacji domowej.

Natomiast pozostałe wydatki związane z położeniem nowej instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej nie mogą zostać uznane za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, ponieważ w wydatkach tych trudno doszukać się cech mających związek z posiadaną przez Wnioskodawcę niepełnosprawnością. Wnioskodawca we wniosku nie wskazał takiego związku.

Wydatki tego typu mogły natomiast przyczynić się do poprawy warunków bytowych, czemu także, jak wskazał Wnioskodawca, miał służyć przeprowadzony przez Niego remont.

Zatem, wskazane przez Wnioskodawcę wydatki, z wyjątkiem związanych z położeniem nowej instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej, można uznać za wydatki poniesione, w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca w okresie poniesienia wydatków posiadał ważne orzeczenie o niepełnosprawności. Wydatki te podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, jeżeli spełnione zostały wskazane wyżej pozostałe warunki, określone w art. 26 ww. ustawy. Wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca posiadał w 2019 r. orzeczenie o niepełnosprawności, to po spełnieniu pozostałych wymogów przysługiwać Mu będzie w ramach ulgi rehabilitacyjnej uprawnienie do odliczenia od dochodu poniesionych w 2019 r. wydatków z związanych z wymianą drzwi: wejściowych z futrynami bez progu, do pokoju z futrynami bez progu, do łazienki z futrynami bez progu, usunięciem częściowo ściany działowej kosztem zmniejszenia kuchni co pozwoliło na umieszczenie sprzętu do rehabilitacji, z usunięciem starych parapetów i założeniem nowych i bezpiecznych (mniejszych i zaokrąglonych), zerwaniem starej podłogi wraz z gumolitem, wylaniem nowego betonu i położeniem paneli w całym mieszkaniu w jednym poziomie, wywiezieniem gruzu z zerwanej podłogi, usuniętej ściany, położeniem kafelków w miejsce po usuniętych wokół futryny łazienki, szpachlowaniem, łataniem dziur i malowaniem, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy. Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Natomiast ww. uprawnienie nie będzie Wnioskodawcy przysługiwać z tytułu wydatków związanych z położeniem nowej instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej jako nie poniesionych na cele rehabilitacyjne.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe w części dotyczącej wydatków związanych z położeniem nowej instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej. Natomiast w zakresie pozostałych wydatków za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy, czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej