Obowiązki płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek dla osób uprawnionych. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 04.06.2020, sygn. 0115-KDIT2.4011.204.2020.2.KC, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Obowiązki płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek dla osób uprawnionych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.) uzupełnionym w dniu 15 kwietnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek dla osób uprawnionych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek, uzupełniony w dniu 15 kwietnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczek dla osób uprawnionych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca. (dalej: Spółka) prowadzi działalność produkcyjną w obszarze .... Spółka jest pracodawcą, który, stosownie do przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1352; dalej: ustawa o ZFŚS), tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Środki gromadzone są na odrębnym rachunku i przeznaczane na działalność socjalną w rozumieniu ustawy o ZFŚS. Zakres osób uprawnionych do skorzystania ze świadczeń socjalnych obejmuje pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z ZFŚS (dalej: osoby uprawnione).

W ramach realizacji działalności socjalnej Spółka m.in. organizuje i w przyszłości zamierza organizować wyjazdy grupowe mające charakter wyjazdów integracyjnych dla osób uprawnionych w tym, w szczególności dla pracowników wraz z osobami najbliższymi (członkowie rodzin oraz partnerzy), których celem jest zapewnienie wspólnego wypoczynku i lepsze zgranie zespołu. Informacja o organizowanej wycieczce jest podawana do wiadomości osobom uprawnionym i zasadniczo każda z nich (bez ograniczeń do np. szczególnych, wybranych grup pracowników) może wziąć udział w wyjeździe na zasadach dobrowolności.

Koszt jest finansowany przez Spółkę ze środków ZFŚS, przy czym część tego wydatku jest współfinansowana przez uczestników wycieczki w formie dopłaty na rachunek ZFŚS. Przy ustalaniu wartości dopłaty Spółka stosuje kryterium socjalne zgodnie z przepisami ustawy o ZFŚS (tj. bierze pod uwagę sytuację życiową, materialną i rodzinną).

W obecnym stanie Spółka traktuje koszt wycieczki w części trwale sfinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków ZFŚS przypadający na daną osobę uprawnioną jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w szczególności w odniesieniu do pracowników - jako przychód ze stosunku pracy) i pobiera od jego wartości zaliczkę na podatek dochodowy. Spółka powzięła jednak wątpliwość, czy ta kwalifikacja jest prawidłowa i czy właściwie rozpoznaje przychód w tym zakresie.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazuje, że takie formy wypoczynku w swej istocie pełnią również funkcje integracyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie wycieczki ze środków ZFŚS jest dla osób uprawnionych przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Spółka jako płatnik jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i przekazania do urzędu skarbowego w ciągu roku zaliczki na ten podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie wycieczki ze środków ZFŚS nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla osób uprawnionych. W konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i przekazania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy z tytułu dofinansowania wycieczki.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w przepisie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2017, poz. 201) zaniechano poboru podatku.

Z kolei w art. 10 ww. ustawy został zawarty katalog źródeł przychodów, wśród których w ust. 1 pkt 1 wskazano, że jednym ze źródeł przychodów jest stosunek pracy. W art. 12 ust. 1 tej ustawy zostało sprecyzowane, co ustawodawca uważa za przychód ze stosunku pracy. Przychód w rozumieniu przywołanego przepisu stanowią wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z powyższego otrzymanie od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych co do zasady skutkuje powstaniem przychodu dla pracownika na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże nie każde świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne na rzecz pracowników jest równoznaczne z przychodem. W zakresie ustalenia, które świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne należy uznać za przychód, należy powołać się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, który dotyczył kompleksowo świadczeń nieodpłatnych oraz częściowo odpłatnych: Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wymienione przez Trybunał Konstytucyjny przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, aby dane świadczenie nieodpłatne na rzecz pracownika mogło zostać uznane za przychód.

Przenosząc twierdzenia postawione przez Trybunał Konstytucyjny w przytoczonym wyżej wyroku na grunt przedmiotowego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w ocenie Spółki nie zachodzi przynajmniej jeden z wyżej wymienionych warunków niezbędnych do uznania, że wartość częściowo odpłatnego świadczenia polegającego na dofinansowaniu wycieczki ze środków ZFŚŚ stanowi przychód dla osób uprawnionych. Brak spełnienia przynajmniej jednej z przesłanek wyklucza jednoznacznie możliwość ich łącznego spełnienia.

W ocenie Spółki, w szczególności, nie jest spełniona przesłanka trzecia, która zakłada, że korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Jak wskazano w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedmiotowe świadczenie jest adresowane do możliwie szerokiego kręgu adresatów, zasadniczo każda osoba uprawniona może z niego skorzystać na podobnych zasadach (z uwzględnieniem zasad przyznawania świadczeń z ZFŚS). Spółka jako pracodawca nie różnicuje osób uprawnionych, ani nie selekcjonuje starannie określonych grup pracowników, którzy mogą wziąć udział w wycieczce. Przedmiotowe świadczenie jest dostępne w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów będących osobami uprawnionymi, co oznacza, że nie ma tutaj możliwości ustalenia wymiernej korzyści i przypisania jej indywidualnej osobie uprawnionej. Wyklucza to zatem możliwość łącznego spełnienia przesłanek niezbędnych do stwierdzenia, że mamy do czynienia z przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do dofinansowania wycieczki.

Ponadto Spółka ma wątpliwości, czy zachodzą pozostałe przesłanki sformułowane w przedmiotowym wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Udział w wycieczce jest co prawda dobrowolny, jednak zdaniem Wnioskodawcy trudno argumentować, że osoba uprawniona uzyska korzyść w postaci zaoszczędzonego wydatku, który musiałaby ponieść. Gdyby Spółka nie zorganizowała wycieczki i nie zapewniła jej współfinansowania, osoba uprawniona najprawdopodobniej nie skorzystałaby z takiego świadczenia we własnym zakresie, co wyklucza powstanie korzyści choćby w postaci zaoszczędzonego wydatku.

Wnioskodawca ma również wątpliwości, czy przedmiotowe świadczenie jest spełnione w interesie pracownika. Wycieczki organizowane przez pracodawców (takich jak Spółka) służą integracji pracowników, lepszemu zgraniu zespołów, co w efekcie służy lepszej produktywności i przekłada się na dochody osiągane przez zakład pracy. Z tego powodu można wywieść, że taka wycieczka zasadniczo służy interesom pracodawcy (Spółce), a nie osoby uprawnionej.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydanych w podobnych stanach faktycznych. W stosunkowo niedawnej interpretacji indywidualnej z 5 lipca 2019 r. znak: 0113-KDIPT3.4011.288.2019.1.PP Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawił następujące stanowisko:

Biorąc pod uwagę, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 należy stwierdzić, że w przypadku zorganizowania wycieczki pracowniczej o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności, skierowanej do wszystkich pracowników nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro wyjazd będzie miał charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wyjazd organizowany i finansowany częściowo przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w wycieczce zorganizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

Przytoczona interpretacja potwierdza w zasadzie ugruntowaną już linię interpretacyjną w podobnych sprawach, co potwierdzają również m.in. następujące interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

interpretacja indywidualna Dyrektora KIS 27 lipca 2017 r. znak: 0115-KDIT2-2.4011.159.2017.1 .AG;
interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 3 kwietnia 2019 znak: 0113-KDIPT2-3.4011.165.2019.1.ID (wraz z przytoczonymi tam interpretacjami);
interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 31 lipca 2019 r. znak: 0113-KDIPT2-3.4011.333.2019.2.S J.

Podsumowując, w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego oraz ukształtowanej linii interpretacyjnej wydanych w podobnych sprawach, dofinansowanie wycieczki ze środków ZFŚS nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dla osób uprawnionych. W rezultacie Spółka nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i przekazania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy z tytułu dofinansowania wycieczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest pracodawcą, który tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Środki ZFŚS gromadzone są na odrębnym rachunku i przeznaczone na działalność socjalną. Zakres osób uprawnionych do skorzystania z tych świadczeń obejmuje pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników wraz z rodziną oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał takie prawo w regulaminie. Spółka m.in. organizuje i w przyszłości zamierza organizować wyjazdy grupowe mające charakter wyjazdów integracyjnych dla osób uprawnionych, w tym w szczególności dla pracowników wraz z osobami najbliższymi. Informacja o organizowanej wycieczce jest podawana do wiadomości osobom uprawnionych i zasadniczo każda z nich (bez ograniczeń do np. szczególnych, wybranych grup pracowników) może wziąć udział w wyjeździe na zasadach dobrowolności.

Organizację wycieczki Spółka zleca świadczącym usługi w tym zakresie podmiotom trzecim (np. biuro podróży), które są w stanie określić koszt wycieczki przypadający na jedną osobę tj. stawkę w przeliczeniu na jednego uczestnika. W ten sposób podmiot trzeci określa wartość usługi. Wyjazd obejmuje szeroki zakres świadczeń jednostkowych, w tym przejazdy, noclegi, wyżywienie, dodatkowe atrakcje typu wyjścia do obiektów kultury, wstępy na obiekty sportowe, rozrywkowe itp., z których osoby uprawnione uczestniczące w wycieczce mogą, ale nie muszą skorzystać. Koszt wycieczki finansuje Wnioskodawca ze środków ZFŚS, przy czym część wydatku jest współfinansowana przez uczestników w formie dopłaty na rachunek ZFŚS. Przy ustalaniu wartości dopłaty Spółka stosuje kryterium socjalne (tj. bierze pod uwagę sytuację życiową, materialną i rodzinną).

W obecnym stanie Spółka traktuje koszt wycieczki jako przychód (w odniesieniu do pracowników - jako przychód ze stosunku pracy) i pobiera od jego wartości zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z tym wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy ta kwalifikacja jest prawidłowa i czy właściwie rozpoznaje przychód w tym zakresie.

Wobec powyższego wyjaśnić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. Zasadne zatem jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż ma ono szerszy zakres, niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii nieodpłatnego świadczenia, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym to Trybunał dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu z tytułu stosunku pracy.

Definiując pojęcie innych nieodpłatnych świadczeń jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że udział osób uprawnionych, w tym w szczególności pracowników wraz z osobami najbliższymi w wycieczkach integracyjnych, których celem jest zapewnienie wspólnego wypoczynku i lepsze zgranie zespołu, częściowo sfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie skutkuje dla nich powstaniem przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Zatem na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie