Temat interpretacji
1) Czy w stosunku do nabytego budynku podatnikowi przysługuje prawo do skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% w skali rocznej właściwej dla budynków używanych? 2) Czy w stosunku do nabytego budynku podatnikowi przysługuje prawo do skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacji w maksymalnej wysokości do 33,33% w skali rocznej, gdzie okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (właściwej dla budynków handlowo-usługowych, trwale związanych z gruntem, a także kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych)? 3) Czy w stosunku do maszyn i urządzeń podatnikowi przysługuje prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie większego niż 1,4?
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
6 października 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej.
Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z :
‒10 stycznia 2022 r. (wpływ 10 stycznia 2022 r.),
‒31 stycznia 2022 r. (wpływ 31 stycznia 2022 r.),
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Prowadzi Pan działalność gospodarczą pod firmą A., NIP: ..., ul. (...).
Działając w imieniu własnym oraz w imieniu i na rzecz Pana żony (Pani A.B.) jako Jej pełnomocnik, na podstawie aktu notarialnego z 31 sierpnia 2021 r. rep. A 1, nabył Pan w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę numer 1 o powierzchni ... ha, położoną przy ul. A. w B., obręb ewidencyjny 2, C. (dalej jako: „Nieruchomość”). Poprzedni właściciel nabył opisaną Nieruchomość na podstawie aktu notarialnego z 20 marca 2007 r. rep. A 2.
Opisana Nieruchomość zabudowana jest budynkiem handlowo-usługowym o powierzchni ... m2, wyposażonym w chłodnię i mroźnię wraz z w pełni działającymi instalacjami umożliwiającymi schłodzenie do 0 stopni Celsjusza (chłodnia) i zmrożenie do -20 stopni Celsjusza (mroźnia).
Dla opisanej Nieruchomości Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numer ABC. W księdze wieczystej jako sposób użytkowania Nieruchomości wskazano BI - inne tereny zabudowane, a opisany budynek również jako handlowo-usługowy.
W uzupełnieniu wniosku z 10 stycznia 2022 r. wskazał Pan, że:
1)forma opodatkowania prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej to podatek liniowy,
2)w Państwa małżeństwie obowiązuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej,
3)A. 31 sierpnia 2021 r. nabył Pan prawo własności do wskazanej nieruchomości,
B.cała opisana we wniosku nieruchomość (nieruchomość stanowiąca zabudowaną działkę numer 1),
4)A. nieruchomość stanowiąca zabudowaną działkę numer 1 została przez Pana uznana za środek trwały,
B. do ewidencji środków trwałych wpisał Pan grunt wraz z budynkiem handlowo‑usługowym,
5)wyżej doprecyzowane składniki do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych wprowadził Pan 31 sierpnia 2021 r.,
6)doprecyzowane wyżej składniki są przez Pana wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy,
7)budynek handlowo-usługowy - KŚT 104; grunt - KŚT 032.
8)budynek został oddany do użytkowania około 15 lat temu, wszystkie części składowe były używane przez poprzedniego właściciela,
9)budynek został oddany do użytkowania około 15 lat temu, wszystkie części składowe były używane przez poprzedniego właściciela w okresie około 15 lat,
10)żadne urządzenia i maszyny nie były uwzględniane osobno w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych,
11)chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo-usługowego w części parterowej, nie stanowią osobnych budynków,
12)żadne urządzenia i maszyny nie były uwzględniane osobno w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych. Chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo‑usługowego w części parterowej, nie stanowią osobnych budynków,
13)chłodnia i mroźnia, które nie są odrębnym środkiem trwałym (Pana odpowiedź na pytania: czym są „instalacje”? Co wyraża ten termin? Czy „instalacje” utożsamia Pan z „urządzeniami i maszynami” wskazanymi w pytaniu numer 3),
14)na nieruchomości znajduje się tylko jeden budynek handlowo‑usługowy,
15)nie doszło do zmiany jego przeznaczenia (Pana odpowiedź na pytanie, czy po nabyciu przez Pana tego budynku doszło do zmiany jego przeznaczenia),
16)chłodnia i mroźnia, które nie są odrębnym środkiem trwałym, więc nie mają odrębnej stawki amortyzacyjnej. Zastosowano stawkę amortyzacyjną przyspieszoną dla całego budynku. Mając na uwadze, że urządzenia chłodni z uwagi na konieczność ciągłego działania w celu zapewnienia wymaganej niskiej temperatury niezbędnej do prawidłowego przechowywania towarów wymagają szczególnej sprawności technicznej oraz sposób używania (przestoje, rozmrażanie, zamrażanie), z tego też względu, w Pana ocenie, wypełniona jest przesłanka warunkująca możliwość skorzystania z podwyższenia stawki amortyzacyjnej (1,4 - używanie bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych).
Natomiast w uzupełnieniu wniosku z 31 stycznia 2022 r. wskazał Pan, że:
1)Budynek handlowo-usługowy obecnie ujęty został pod symbolem KŚT 104 (jednak ma Pan wątpliwości, czy właściwą klasyfikacją nie powinien być, zgodnie z zapisem aktu notarialnego (budynek handlowo-usługowy) symbol KŚT 103 Budynki handlowo-usługowe: Centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi, apteki itp.).
2)Pana zdaniem budynek podlega pod część przepisu/wypełnia część treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a: „trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji” (jednakże obecnie, wobec przedstawionych wątpliwości będących przedmiotem niniejszego wniosku, ujęty został w ewidencji pod symbolem KŚT 104).
3)Pytanie numer 3 dotyczyło urządzeń chłodni i mroźni.
4)Jak już wyjaśniano we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej oraz odpowiedzi na wezwanie z 21 grudnia 2021 r., z tego względu, że urządzenia chłodni z uwagi na konieczność ciągłego działania w celu zapewnienia wymaganej niskiej temperatury niezbędnej do prawidłowego przechowywania towarów wymagają szczególnej sprawności technicznej oraz sposób używania (przestoje, rozmrażanie, zamrażanie), w Pana ocenie budynek handlowo‑usługowy w którym, w części parterowej, znajdują się chłodnia i mroźnia jest używany w warunkach pogorszonych (używany jest pod ciągłym działaniem nagłych zmian temperatury powodujące przyspieszenie zużycia obiektu).
Pytanie (numer 1 i 2 ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)
1)Czy w stosunku do nabytego budynku Podatnikowi przysługuje prawo do skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% w skali rocznej właściwej dla budynków używanych?
2)Czy w stosunku do nabytego budynku Podatnikowi przysługuje prawo do skorzystania z indywidualnej stawki amortyzacji w maksymalnej wysokości do 33,33% w skali rocznej, gdzie okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata (właściwej dla budynków handlowo-usługowych, trwale związanych z gruntem, a także kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych)?
3)Czy w stosunku do maszyn i urządzeń Podatnikowi przysługuje prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie większego niż 1,4?
Pana stanowisko w sprawie
Z uzupełnienia Pana wniosku – w zakresie pytania 1 i 2 - wynika, że:
„W tym miejscu wyjaśniam, że intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie odpowiedzi co do możliwej maksymalnej stawki amortyzacji, przy czym w ocenie Strony możliwy i prawidłowy jest zarówno wybór stawki w wysokości 10% w skali rocznej (czyli przez minimalny okres 10 lat - jako budynki lub lokale inne niż niemieszkalne, uznane wcześniej za używane - podatnik może amortyzować według maksymalnej stawki 10%) lub wybór maksymalnej stawki amortyzacyjnej wynoszącej do 33,33% w skali rocznej (czyli przez minimalny okres 3 lat jako budynki handlowo-usługowe, trwale związane z gruntem, a także kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3, domki kempingowe i budynki zastępcze) co uzasadniono w złożonym wniosku. W ocenie Wnioskodawcy odpowiedź na oba pytania winna być pozytywna. Mianowicie Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorzystania zarówno z 10% stawki amortyzacji, jak również możliwość wyboru stawki amortyzacji w maksymalnej wysokości do 33,33%. Jeśli natomiast w ocenie Organu możliwy jest wybór tylko jednej z opcji (stawka wskazana w pytaniu 1 albo w pytaniu 2) to poproszę o wskazanie właściwej”.
W Pana ocenie - w zakresie pierwszego i drugiego pytania (treść przedstawiona we wniosku) - zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „u.p.d.o.f.”), za środki trwałe mogą być uznane budowle, budynki oraz lokale wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, stanowiące jego własność lub współwłasność, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania i co do których podatnik zakłada, że będą używane przez okres dłuższy niż rok.
Zasadnicze stawki amortyzacji, zawarte w Wykazach rocznych stawek amortyzacyjnych, będących załącznikami do ustawy podatkowej wynoszą:
‒1,5% dla budynków lub lokali mieszkalnych,
‒2,5% dla budynków lub lokali niemieszkalnych.
Wskazał Pan, że możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych jest jedną z trzech metod amortyzacji, którą podatnik zobowiązany jest wybrać przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W przepisach, stawki indywidualne zostały zdefiniowane nie w wysokości procentowej, lecz poprzez wskazanie minimalnego okresu amortyzacji poszczególnych kategorii środków trwałych, jaki zobowiązany jest przyjąć podatnik stosujący stawki indywidualne.
Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a u.p.d.o.f. podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
‒dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat (z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem),
‒dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.
Z powyższego przepisu – w Pana ocenie - wynikają następujące warunki niezbędne dla przyznania możliwości skorzystania ze skróconego okresu amortyzacji:
1)środek trwały musi być używany albo ulepszony,
2)środek trwały musi być po raz pierwszy wprowadzany do ewidencji środków,
3)środek trwały musi być: trwale związanym z gruntem budynkiem handlowo‑usługowym wymienionym w rodzaju 103 KŚT, albo trwale związanym z gruntem innym budynkiem niemieszkalnym wymienionym w rodzaju 109 KŚT.
W Pana ocenie, środek trwały może być uznany za używany, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. Podkreślił Pan, że jeżeli chodzi o nadanie nieruchomości statusu „używanej”, w żadnej z ustaw podatkowych nie znajdziemy określenia sposobu udokumentowania dotychczasowego okresu używania nieruchomości. To na nabywającym ją podatniku spoczywa obowiązek zebrania stosownej dokumentacji potwierdzającej okres używania budynku, lokalu czy budowli. W takiej sytuacji należy odwołać się do zapisu art. 180 § 1 ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540), dalej jako: „O.p.” w myśl którego jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Ponadto, zgodnie z treścią art. 181 O.p., dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (tak w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 lutego 2011 r., znak IBPBI/2/423-1734/10/MO).
Wskazał Pan również, że środek trwały może być natomiast uznany za ulepszony, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Jak Pan podał, nabył Pan budynek handlowo‑usługowy, który jest związany trwale z gruntem i stanowić ma środek trwały w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej (rodzaj 103 KŚT). Budynek był wcześniej wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (zgodnie z aktem notarialnym został nabyty przez poprzedniego właściciela w 2007 r.).
Biorąc pod uwagę powyższe stwierdza Pan, że spełniona jest przesłanka, polegająca na tym, że środek trwały musi być używany, bowiem budynek był wcześniej wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.
Kolejnym warunkiem jest wprowadzenie do ewidencji środków trwałych budynku po raz pierwszy.
Następny warunek stanowi natomiast, że środek trwały musi być trwale związanym z gruntem innym budynkiem niemieszkalnym wymienionym w rodzaju 103 KŚT. Budynek handlowo‑usługowy zalicza się do rodzaju 103 KŚT. Zgodnie z przedłożonym aktem notarialnym oraz wpisem w księdze wieczystej budynek ma charakter usługowo-handlowy.
W Pana ocenie, pozostaje więc wypełnienie warunku trzeciego - zachowanie minimalnego okresu amortyzacji.
Warunek ten zostanie spełniony, jeżeli ustalona będzie prawidłowo indywidualna stawka amortyzacyjna. Jak Pan podkreślił, należy pamiętać, że w przepisach u.p.d.o.f. wskazany jest minimalny okres amortyzacji, na podstawie którego można ustalić indywidualną stawkę maksymalną. Oznacza to, że podatnik ma prawo - w zależności od własnych potrzeb – do ustalenia stawki niższej, niż wynikająca z przepisów. Nie może jednak, w trakcie dokonywanej amortyzacji, raz wybranej stawki indywidualnej, ani podwyższać, ani obniżać. Nie ma też prawa do stosowania degresywnej metody amortyzacji. Dla budynków i lokali przepisy przewidują rozróżnienie w ustaleniu indywidualnej stawki, w zależności od tego, czy mamy do czynienia z budynkami (lokalami) niemieszkalnymi, czy też z budowlami, budynkami (lokalami) innymi niż niemieszkalne. W tym drugim przypadku zasady ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej są precyzyjne. Nabyte budowle, budynki lub lokale inne niż niemieszkalne, uznane wcześniej za używane, podatnik może amortyzować według maksymalnej stawki 10% (czyli przez minimalny okres 10 lat). Natomiast budynki handlowo‑usługowe, trwale związane z gruntem, a także kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m2, domki kempingowe i budynki zastępcze mogą być amortyzowane według maksymalnej stawki amortyzacyjnej wynoszącej 33,33% (czyli przez minimalny okres 3 lat).
Opierając się na przedstawionym akcie notarialnym nabycia nieruchomości wskazał Pan, że możliwa stawka amortyzacji indywidualnej wynosi od 10% do 33%.
Reasumując, Pana zdaniem budynek handlowo usługowy, który wprowadzono po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, może być amortyzowany według indywidualnie ustalonej stawki amortyzacji, przy czym okres amortyzacji budynku głównego nie może być jednak krótszy niż 3 lata.
Powyższe stanowisko – w Pana opinii - znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe, tj. interpretacji indywidualnej z 3 grudnia 2019 r. znak 0113-KDIPT2-1.4011.497.2019.1.MM, czy z 2 października 2018 r., znak 0113-KDIPT2-3.4011.473.2018.1.IS.
W Pana ocenie - w zakresie trzeciego pytania - zgodnie z art. 22i u.p.d.o.f. podatnicy mogą dokonywać podwyższenia stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek:
1)dla budynków i budowli używanych w warunkach:
a)pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
b)złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4;
2)dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej - przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;
3)dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.
Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.
Podał Pan, że za pogorszone warunki używania uznaje się używanie tych składników majątkowych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektów. Za złe warunki używania uznaje się używanie budynków lub budowli pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy w budynku lub w budowli są wytwarzane lub przechowywane żrące środki chemiczne oraz w sytuacji gdy na budynek lub budowle oddziałują niszczące środki chemiczne rozproszone w atmosferze, wodzie lub wydzielające się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.
Z bardziej intensywnym używaniem tych składników majątku mamy do czynienia wtedy, kiedy są one używane pod ziemią, w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, przy pracy na trzy zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym lub w innych warunkach wskazujących na bardziej intensywne zużycie albo wymagających szczególnej sprawności technicznej.
Mając na uwadze, że ustawodawca nie wskazał, co należy rozumieć przez używanie bardziej intensywne w stosunku do warunków przeciętnych, uważa Pan więc, że pozostaje to w gestii podatnika.
Na potrzeby przepisów podatkowych pod pojęciem środków trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę zaliczane do 4-6 i 8 grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.
Możliwość zastosowania współczynnika nie wyższego od 1,2 i 1,4 uzależniona jest od warunków, w jakich wykorzystywany jest dany środek trwały. W razie wystąpienia lub ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, ulegają one podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany. Natomiast w przypadku zastosowania współczynnika nieprzekraczającego 2,0 podatnicy mogą podwyższać stawki lub rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki poddane szybkiemu postępowi technicznemu zostały wprowadzone do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
W przypadku maszyn i urządzeń konieczne jest dla zastosowania podwyższonej amortyzacji bardziej intensywnego używania lub szczególnej sprawności technicznej. Wskazał Pan, że z taką sytuacją mamy do czynienia przykładowo w przypadku urządzeń wykorzystywanych na myjni przez całą dobę (interpretacja z 20 grudnia 2010 r. znak ITPB1/415-705a/10/PSZ).
Podał Pan również, że z kolei Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 maja 2017 r., znak 0111‑KDIB1-3.4010.45.2017.1.JKT potwierdził, że podatnik ma prawo podwyższyć stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 1,4 w stosunku do maszyn i urządzeń używanych w środowisku zasadowym lub kwasowym. Zdaniem wnioskodawcy: „(...) środowisko zasadowe lub kwasowe w pomieszczeniach, w których znajdują się ŚT jest odmienne od warunków przeciętnie panujących poprzez fakt, że m.in.: opary żrących gazowych HCl, NO2, SO3 czy NH3 mają kontakt z metalowymi częściami maszyn, przez co powodują ich szybką korozję, niektóre urządzenia mają wbudowany system monitorowania i kontroli przepływu powietrza, który to system narażony na działanie żrących oparów ulega częstym awariom”.
Mając na uwadze, że urządzenia chłodni z uwagi na konieczność ciągłego działania - w celu zapewnienia wymaganej niskiej temperatury niezbędnej do prawidłowego przechowywania towarów - wymagają szczególnej sprawności technicznej oraz sposób używania (przestoje, rozmrażanie, zamrażanie) - z tego też względu, w Pana ocenie, wypełniona jest przesłanka warunkująca możliwość skorzystania z podwyższenia stawki amortyzacyjnej (1,4).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku nieprawidłowe.
W zakresie pierwszego z Pana pytań:
skoro budynek został oddany do użytkowania około 15 lat temu, wszystkie części składowe były używane przez poprzedniego właściciela w okresie około 15 lat, to ma Pan możliwość - do opisanego środka trwałego – stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości ustalonej indywidualnie, jednakże w oparciu o regulację z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W zakresie drugiego z pytań:
skoro opisany budynek handlowo-usługowy, wyposażony w chłodnię i mroźnię, został wprowadzony przez Pana do ewidencji środków trwałych jako KŚT 104 – to w przedmiotowym przypadku nie może Pan zastosować stawki amortyzacyjnej przewidzianej dla:
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
a więc dla nieruchomości - dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.
W zakresie trzeciego z pytań:
nie może Pan zastosować „podwyższenia stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie większego niż 1,4”, gdyż żadne z „maszyn i urządzeń” nie stanowi środka trwałego w Pana działalności gospodarczej.
Natomiast dla budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych (to znaczy – zgodnie z cytowanymi wyżej Objaśnieniami - pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu) podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.
Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
‒pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
‒być właściwie udokumentowany,
‒nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z pierwszym zdaniem art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2.maszyny, urządzenia i środki transportu,
3.inne przedmioty
‒o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Co do zasady składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 - art. 22n ust. 4 wskazanej wyżej ustawy.
Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Zgodnie z ustępem drugim tego artykułu (art. 22h ust. 2 wskazanej ustawy), podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Na podstawie art. 22j ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
1)dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
a)24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,
b)36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,
c)60 miesięcy – w pozostałych przypadkach;
2)dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;
3)dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b)kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych – dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;
4)dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
W świetle art. 22j ust. 3 wskazanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
1)używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2)ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Z podanych przez Pana informacji wynika, że:
‒nabył Pan działkę zabudowaną budynkiem handlowo-usługowym wyposażonym w chłodnię i mroźnię wraz z w pełni działającymi instalacjami umożliwiającymi schłodzenie do 0 stopni Celsjusza (chłodnia) i zmrożenie do -20 stopni Celsjusza (mroźnia),
‒na nieruchomości znajduje się tylko jeden budynek handlowo‑usługowy,
‒do ewidencji środków trwałych wpisał Pan grunt wraz z budynkiem handlowo‑usługowym (budynek handlowo-usługowy - KŚT 104; grunt - KŚT 032).
‒powyższe składniki zostały przez Pana wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy,
‒budynek został oddany do użytkowania około 15 lat temu, wszystkie części składowe były używane przez poprzedniego właściciela w okresie około 15 lat,
‒chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo-usługowego w części parterowej, nie stanowią osobnych budynków,
‒żadne urządzenia i maszyny nie były uwzględniane osobno w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych,
‒chłodnia i mroźnia, nie są odrębnym środkiem trwałym,
‒budynek handlowo-usługowy obecnie ujęty został pod symbolem KŚT 104 (jednak ma Pan wątpliwości, czy właściwą klasyfikacją nie powinien być, zgodnie z zapisem aktu notarialnego (budynek handlowo-usługowy) symbol KŚT 103: Budynki handlowo-usługowe: Centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi, apteki itp.).
‒Pana zdaniem budynek podlega pod cześć przepisu/wypełnia część treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a: „trwale związanych z gruntem budynków handlowo‑usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji” (jednakże obecnie, wobec przedstawionych wątpliwości będących przedmiotem niniejszego wniosku, ujęty został w ewidencji pod symbolem KŚT 104).
Przedstawione przez Pana wątpliwości (pytania numer 1 i 2) dotyczą możliwości zastosowania – do budynku handlowo‑usługowego – stawki amortyzacyjnej ustalonej zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zauważyć należy, że kwestia ustalenia symbolu KŚT nie jest regulowana ustawami podatkowymi i nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej. To na Podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT.
Wynika to z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11):
Zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.
Ustosunkowując się więc do drugiego z Pana pytań należy podkreślić, że skoro opisany budynek handlowo-usługowy, wyposażony w chłodnię i mroźnię, został wprowadzony przez Pana do ewidencji środków trwałych jako KŚT 104 - to w przedmiotowym przypadku nie może Pan zastosować stawki amortyzacyjnej przewidzianej dla:
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
a więc dla nieruchomości - dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.
Natomiast, w zakresie pierwszego z pytań - opierając się dokonanej przez Pana klasyfikacji środka trwałego - należy wskazać, że zgodnie z Załącznikiem 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych - dla środków trwałych takich jak: zbiorniki, silosy oraz magazyny podziemne, zbiorniki i komory podziemne (z wyłączeniem budynków magazynowych i naziemnych) roczna stawka amortyzacji wynosi 4,5%.
Jak już wskazano – z wniosku wynika, że:
‒budynek handlowo-usługowy obecnie ujęty został pod symbolem KŚT 104,
‒do ewidencji środków trwałych wpisał Pan grunt wraz z budynkiem handlowo‑usługowym (budynek handlowo-usługowy - KŚT 104; grunt - KŚT 032),
‒chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo-usługowego w części parterowej, nie stanowią osobnych budynków,
‒żadne urządzenia i maszyny nie były uwzględniane osobno w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych,
‒chłodnia i mroźnia, nie są odrębnym środkiem trwałym.
Z tego też względu, skoro - jak Pan wskazał - budynek handlowo-usługowy zaklasyfikowany został do grupy 104 KŚT, a chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo‑usługowego w części parterowej, to możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji (przy spełnieniu pozostałych warunków ustawowych) dla opisanego środka trwałego będzie wynikała z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Budynek handlowo-usługowy jest budynkiem niemieszkalnym, wobec tego właściwa stawka amortyzacyjna z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%.
Jak już wspomniano, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli wskazane budynki nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone (art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez Podatnika.
Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, Podatnik musi wykazać, że budynek ten był wcześniej używany.
Tym samym, skoro budynek został oddany do użytkowania około 15 lat temu, wszystkie części składowe były używane przez poprzedniego właściciela w okresie około 15 lat, to ma Pan możliwość - do opisanego środka trwałego – stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości ustalonej indywidualnie, jednakże w oparciu o regulację z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ze wskazanych wyżej względów przedstawione przez Pana stanowisko – doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku o następujące wyjaśnienia:
„(...) intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie odpowiedzi co do możliwej maksymalnej stawki amortyzacji, przy czym w ocenie Strony możliwy i prawidłowy jest zarówno wybór stawki w wysokości 10% w skali rocznej (czyli przez minimalny okres 10 lat - jako budynki lub lokale inne niż niemieszkalne, uznane wcześniej za używane - podatnik może amortyzować według maksymalnej stawki 10%) lub wybór maksymalnej stawki amortyzacyjnej wynoszącej do 33,33% w skali rocznej (czyli przez minimalny okres 3 lat jako budynki handlowo-usługowe, trwale związane z gruntem, a także kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m3, domki kempingowe i budynki zastępcze) co uzasadniono w złożonym wniosku. W ocenie Wnioskodawcy odpowiedź na oba pytania winna być pozytywna. Mianowicie Wnioskodawcy przysługuje prawo do skorzystania zarówno z 10% stawki amortyzacji, jak również możliwość wyboru stawki amortyzacji w maksymalnej wysokości do 33,33%. Jeśli natomiast w ocenie Organu możliwy jest wybór tylko jednej z opcji (stawka wskazana w pytaniu 1 albo w pytaniu 2) to poproszę o wskazanie właściwej”.
– w zakresie pytania numer 1 należało więc również uznać za nieprawidłowe.
Odpowiadając na trzecie z Pana pytań należy wskazać, że koncentruje się ono na kwestii „maszyn i urządzeń”:
Czy w stosunku do maszyn i urządzeń Podatnikowi przysługuje prawo do podwyższenia stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie większego niż 1,4?
We wniosku (oraz jego uzupełnieniach) podał Pan, że:
‒pytanie numer 3 dotyczy urządzeń chłodni i mroźni,
‒chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo-usługowego w części parterowej, nie stanowią osobnych budynków,
‒żadne urządzenia i maszyny nie były uwzględniane osobno w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych. Chłodnia i mroźnia znajdują się wewnątrz budynku handlowo usługowego w części parterowej, nie stanowią osobnych budynków,
‒chłodnia i mroźnia, które nie są odrębnym środkiem trwałym, więc nie mają odrębnej stawki amortyzacyjnej. Zastosowano stawkę amortyzacyjną przyspieszoną dla całego budynku. Mając na uwadze, że urządzenia chłodni z uwagi na konieczność ciągłego działania w celu zapewnienia wymaganej niskiej temperatury niezbędnej do prawidłowego przechowywania towarów wymagają szczególnej sprawności technicznej oraz sposób używania (przestoje, rozmrażanie, zamrażanie), z tego też względu, w Pana ocenie, wypełniona jest przesłanka warunkująca możliwość skorzystania z podwyższenia stawki amortyzacyjnej (1,4 - używanie bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych),
‒urządzenia chłodni z uwagi na konieczność ciągłego działania w celu zapewnienia wymaganej niskiej temperatury niezbędnej do prawidłowego przechowywania towarów wymagają szczególnej sprawności technicznej oraz sposób używania (przestoje, rozmrażanie, zamrażanie), w Pana ocenie budynek handlowo‑usługowy w którym, w części parterowej, znajdują się chłodnia i mroźnia jest używany w warunkach pogorszonych (używany jest pod ciągłym działaniem nagłych zmian temperatury powodujące przyspieszenie zużycia obiektu).
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:
‒tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
‒amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j tej ustawy),
‒tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 tej ustawy),
‒amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 tej ustawy).
W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Zgodnie z art. 22i ust. 2 wskazanej ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:
1)dla budynków i budowli używanych w warunkach:
a)pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
b)złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4;
2)dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej - przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;
3)dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.
W myśl art. 22i ust. 3 powołanej ustawy, w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.
W przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych (art. 22i ust. 6 omawianej ustawy).
Stosownie do art. 22i ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.
Zgodnie z punktem 1 Objaśnień do Załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Załącznik 1 Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych - za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu.
Natomiast zgodnie z punktem 2 tych Objaśnień: za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.
Jak już wskazano, trzecie z Pana pytań dotyczy podwyższenia stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie większego niż 1,4 w stosunku do „maszyn i urządzeń” (cytując Pana odpowiedź zawartą w uzupełnieniu wniosku: „Pytanie numer 3 dotyczyło urządzeń chłodni i mroźni”).
Jak już wskazano, z udzielonych przez Pana informacji wynika jednak, że:
‒chłodnia i mroźnia, które nie są odrębnym środkiem trwałym, więc nie mają odrębnej stawki amortyzacyjnej. Zastosowano stawkę amortyzacyjną przyspieszoną dla całego budynku,
‒żadne urządzenia i maszyny nie były uwzględniane osobno w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych.
Wobec tego do opisanych „maszyn i urządzeń” nie może Pan zastosować „podwyższenia stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika nie większego niż 1,4”, gdyż żadne z „maszyn i urządzeń” nie stanowi środka trwałego w Pana działalności gospodarczej.
Natomiast dla budynków i budowli używanych w warunkach pogorszonych (to znaczy – zgodnie z cytowanymi wyżej Objaśnieniami - pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu) Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2.
Z wyżej wskazanych względów Pana stanowisko w zakresie pytania numer 3:
Mając na uwadze, że urządzenia chłodni z uwagi na konieczność ciągłego działania - w celu zapewnienia wymaganej niskiej temperatury niezbędnej do prawidłowego przechowywania towarów - wymagają szczególnej sprawności technicznej oraz sposób używania (przestoje, rozmrażanie, zamrażanie) - z tego też względu, w Pana ocenie, wypełniona jest przesłanka warunkująca możliwość skorzystania z podwyższenia stawki amortyzacyjnej (1,4).
– należało zatem uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Podkreślić również należy, że przedstawiany przez Pana zakres żądania (zadane pytanie) zakreśla granice w jakich tutejszy organ jest władny wydać przedmiotowe rozstrzygnięcie.
Odnosząc się natomiast do powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie maja zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Końcowo zastrzec też należy, że to na Panu ciąży obowiązek udowodnienia, że wskazany we wniosku budynek był wcześniej używany. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi On dla siebie korzystne skutki prawne. Zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, Podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, Podatnik musi liczyć się również z koniecznością - mogącą się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych - przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość danej czynności.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329, dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).