Temat interpretacji
Brak powstania przychodu w ramach zawarcia umowy datio in solutum oraz zastosowania konfuzji.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
18 maja 2022 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku powstania przychodu w ramach zawarcia umowy datio in solutum oraz zastosowania konfuzji.
Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 20 sierpnia 2022 r. (data wpływu 21 sierpnia 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. W przeszłości Wnioskodawca w 2013 r. objął i zakupił 10-letnie zerokuponowe obligacje wyemitowane przez fundusz inwestycyjny z siedzibą w A., który posiada formę spółki kapitałowej [dalej zwany Funduszem]. Obligacje zostały wyemitowane przez Fundusz z dyskontem. W przyszłości, w związku ze zbliżającym się w 2023 r. terminem ich wykupu, Wnioskodawca przedstawi obligacje do wykupu (w zależności od sytuacji ekonomicznej wykup obligacji może nastąpić wcześniej np. jeszcze w 2022 r.). W momencie postawienia obligacji do wykupu po stronie Wnioskodawcy powstanie wierzytelność wobec Funduszu o należną kwotę wykupu obejmującą kwotę wartości nominalnej obligacji (obligacje zostały wyemitowane z dyskontem) [dalej zwana Wierzytelnością 1].
Co do zasady Wnioskodawca z tytułu wykupu powinien otrzymać środki pieniężne. Jednakże dla minimalizacji kosztów wzajemnych rozliczeń oraz kosztów związanych z pozyskaniem środków pieniężnych do rozliczenia transakcji zobowiązania Funduszu uregulowane zostaną w sposób niepieniężny w drodze zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum). Fundusz będzie dysponować wierzytelnością wobec Wnioskodawcy wynikającymi z pożyczek udzielonych Wnioskodawcy przez podmiot trzeci obejmujących kwotę główną oraz naliczone odsetki (w ramach której Wnioskodawca jako pożyczkobiorca jest Dłużnikiem) [dalej zwana Wierzytelnością 2].
W takim przypadku, Wnioskodawca zamiast spłaty pieniężnej Wierzytelności 1 otrzyma na podstawie umowy datio in solutum Wierzytelność 2. Umowa datio in solutum (tj. „świadczenie zamiast wykonania”) będzie oparta o art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm., dalej: „k.c.” -winno być tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r. poz. 380), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa.
Wspomniana umowa będzie wskazywać wierzytelność przekazywaną Wnioskodawcy (Wierzytelność 2), określać jej wysokość oraz ustalać na rzecz spłaty jakiego zobowiązania (Wierzytelność 1) jest ona przekazywana. Umowa będzie wskazywać, że Wierzytelność 2 przekazywana jest na spłatę całości albo części Wierzytelności 1. Na skutek wykonania umowy datio in solutum Wierzytelność 1 wygaśnie w całości lub części. Do przeniesienia Wierzytelności 2 na Wnioskodawcę dojdzie na mocy umowy datio in solutum (umowa będzie zawierała odpowiednie postanowienia o przelewie Wierzytelności 2 na Wnioskodawcę).
Doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego
W ramach zawarcia umowy datio in solutum, w miejsce dotychczasowego zobowiązania, pojawi się jedno świadczenie. Doprecyzowując stanowisko zawarte we wniosku w wyniku przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy w ramach datio in solutum Wierzytelności 2 w całości jako spłaty Wierzytelności 1 przez co Wierzytelność 2 oraz związane z nią zobowiązanie wygasną z mocy prawa w całości.
Pytanie
Czy w wyniku przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy w ramach datio in solutum Wierzytelności 2 jako spłaty Wierzytelności 1 po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy?
Pana stanowisko w sprawie
W wyniku przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy w ramach datio in solutum Wierzytelności 2 jako spłaty Wierzytelności 1 przez co wierzytelność ta oraz związane z nią zobowiązanie wygasną z mocy prawa. Nastąpi bowiem tzw. konfuzja (łac. confusio), czyli sytuacja w której następuje połączenie w rękach tej samej osoby praw przysługujących wierzycielowi oraz skorelowanych z tym obowiązków dłużnika. Konfuzja będzie wynikiem okoliczności, że Wnioskodawca otrzyma wierzytelność wobec samego siebie czyli Wierzytelność 2. Konfuzja jest instytucją prawa cywilnego, która prowadzi do wygaśnięcia prawa podmiotowego na skutek połączenia w rękach tego samego podmiotu prawa i związanego z nim obowiązku. Konfuzja praw wynikających z zobowiązań i należności nie została bezpośrednio uregulowana w przepisach prawa cywilnego, ale jej funkcjonowanie znajduje szerokie potwierdzenie w dorobku doktryny prawa cywilnego oraz orzecznictwie polskich sądów powszechnych. Stanowi ona przypadek wygaśnięcia stosunku prawnego (zobowiązaniowego) pomimo braku spełnienia przez dłużnika świadczenia (a zatem wierzytelność wygasa w całości z mocy prawa pomimo braku jakiejkolwiek faktycznej zapłaty).
Ustawa o PIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego, a jedynie wymienia w art. 11 ust. 1 przykładowe przysporzenia, które na gruncie ustawy o PIT mieszczą się w zakresie pojęcia przychodu. Wśród przykładowych przysporzeń zaliczanych do kategorii przychodów podatkowych ustawa o PIT wymienia m.in. otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dodatkowo, wygaśnięcie z mocy prawa zobowiązania w wyniku konfuzji nie zostało wymienione w przykładowym katalogu przychodów podatkowych zawartym w art. 12 Ustawy PIT. Wśród przychodów podatkowych Ustawa PIT wymienia m.in. wartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek, jednakże, zdaniem Wnioskodawcy, wygaśnięcie zobowiązania pożyczkowego w wyniku konfuzji nie stanowi umorzenia zobowiązania, o którym mowa w tym przepisie. Ustawa PIT nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem „umorzenie” zobowiązań.
W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się jednak, że w celu ustalenia zakresu znaczeniowego tego terminu na gruncie Ustawy PIT należy posłużyć się odpowiednimi przepisami Kodeku cywilnego w zakresie prawa zobowiązań. Zgodnie z przepisami k.c. (art. 498-508 k.c.), wierzytelność może zostać umorzona w drodze następujących czynności prawnych: potrącenia, odnowienia lub zwolnienia z długu. Z punktu widzenia podatku dochodowego najistotniejsze jest jednak to, czy w efekcie zastosowania któregokolwiek z powyższych sposobów umorzenia zobowiązań po stronie dłużnika powstanie przysporzenie, które mogłoby zostać zakwalifikowane jako przychód podatkowy. Ewentualne przysporzenie majątkowe może powstać jedynie w sytuacji nieefektywnego umorzenia zobowiązania, tj. sytuacji, w której zobowiązanie dłużnika wygaśnie, mimo że dłużnik nie spełni żadnego świadczenia na rzecz wierzyciela, a tym samym dłużnik osiągnie korzyść kosztem wierzyciela.
Z uwagi na powyższe, wśród czynności prawnych przewidzianych w k.c. jedyna instytucja prawa cywilnego, która może wiązać się z ewentualnym przychodem podatkowym z tytułu umorzenia zobowiązań to zwolnienie z długu uregulowane w art. 508 k.c.
Zwolnienie z długu zachodzi wtedy, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje w wyniku czego zobowiązanie dłużnika wygasa. Zdaniem Wnioskodawcy, konfuzja nie jest zwolnieniem z długu, o którym mowa w art. 508 k.c.
Z brzmienia art. 508 k.c., wynika bowiem wyraźnie, że zwolnienie z długu dochodzi do skutku w wyniku umowy stron. Jeżeli więc którakolwiek ze stron, tj. dłużnik lub wierzyciel, nie wyraża woli zwolnienia dłużnika ze zobowiązania, do umorzenia tego zobowiązania nie dojdzie.
W przypadku konfuzji nie są natomiast składane żadne oświadczenia woli w przedmiocie zwolnienia z długu. Konfuzja następuje automatycznie. Jak wskazano powyżej, konfuzja nie powoduje też przysporzenia po stronie dłużnika kosztem wierzyciela. Dłużnik i wierzyciel w przypadku konfuzji jest bowiem tym samym podmiotem. W konsekwencji, wartość zobowiązania, na którą składa się kwota główna pożyczki oraz naliczone odsetki (Wierzytelność 2), która wygaśnie w wyniku konfuzji, nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego z tytułu umorzenia zobowiązań. Przedstawiona w niniejszym wniosku konfuzja Wierzytelności 2 i zobowiązań z tytułu pożyczki nie spowoduje również powstania przychodu z tytułu odsetek. W podatku dochodowym przychód z tytułu odsetek powstaje jedynie w przypadku ich otrzymania.
Przedstawiona w niniejszym wniosku konfuzja Wierzytelności 2 i zobowiązań z tytułu pożyczki nie spowoduje również powstania przychodu z tytułu odsetek. W podatku dochodowym przychód z tytułu odsetek powstaje jedynie w przypadku ich otrzymania. Wskazuje na to art. 14 ust. 3 pkt 2 Ustawy PIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Otrzymana Wierzytelność 2, zarówno w kwocie głównej, jak też w kwocie naliczonych odsetek nie zostanie uregulowana. Wygaśnie ona w trybie konfuzji. Naliczone odsetki od pożyczki nie zwiększą realnie majątku Wnioskodawcy, w konsekwencji nie będą stanowiły przychodu podatkowego.
Należy podkreślić, że w każdym przypadku, aby przysporzenie majątkowe stanowiło przychód musi mieć ono definitywny charakter, tj. przysporzenie musi w sposób ostateczny powiększać majątek podatnika, przy czym o przysporzeniu można mówić nie tylko wtedy, gdy u podatnika następuje przyrost po stronie aktywów, ale także wówczas, gdy następuje trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów). W kontekście powyższego należy wskazać, że efekt w postaci konfuzji wierzytelności i zobowiązania nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy, które mogłoby stanowić przychód podatkowy na gruncie ustawy o PIT. Ponieważ w wyniku nabycia Wierzytelności 2 Wnioskodawca stanie się swoim własnym wierzycielem, to w wyniku konfuzji dojdzie do wygaśnięcia zarówno długu, jak i odpowiadającej mu wierzytelności, znajdujących się równocześnie w majątku Wnioskodawcy.
Konsekwentnie, zmniejszeniu ulegną zarówno aktywa, jak i pasywa Wnioskodawcy - zniknie Wierzytelność 1 oraz zobowiązanie wynikające z Wierzytelności 2. Tym samym nie sposób przyjąć, że konfuzja doprowadzi do osiągnięcia przez Wnioskodawcę - jako podmiotu przejmującego Wierzytelność 2 - przychodu rozumianego jako przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa jej majątek (aktywa). Konfuzja nie powoduje zatem żadnego przyrostu majątku, zaś brak przysporzenia skutkuje brakiem obowiązku rozpoznania przychodu na gruncie ustawy o PIT. Ujmując sytuację obrazowo, wskutek konfuzji zniknie zobowiązanie Wnioskodawcy do spłaty zaciągniętej pożyczki, ale także składnik aktywów w postaci Wierzytelności 1. Ponadto, konfuzji nie można rozpatrywać przez pryzmat tzw. nieodpłatnych świadczeń. Nie można bowiem twierdzić, że w przypadku konfuzji dochodzi do nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia, ponieważ, jak już Wnioskodawca wskazał powyżej, w związku z konfuzją nie dojdzie do powstania przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy. W konsekwencji, w związku z konfuzją zobowiązania i wierzytelności na skutek przejęcia Wierzytelności 2 w wyniku umowy datio in solutum nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego po stronie Wnioskodawcy.
Powyższy wniosek znajduje odzwierciedlenie w indywidualnych interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, które potwierdzają, że konfuzja wierzytelności nie jest traktowana jako zdarzenie, które powinno rodzić obowiązek wykazania przychodu do opodatkowania. Przykładowo, wskazać można na następujące interpretacje indywidualne:
‒interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 stycznia 2020 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.267.2017.9.19-S.PR,
‒interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 stycznia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.454.2019.2.ANK,
‒interpretacja indywidualna Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 czerwca 2018 r., sygn. IPPB2/4511-437/16/18-5/S/LS,
‒interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 marca 2016 r., sygn. IPPB3/4510-1086/15-2/JBB.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm., dalej także: „ustawa o PIT”):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Przepis art. 10 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
I tak zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy:
źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.
Z kolei stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:
Za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki (dyskonto) od papierów wartościowych.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Na podstawie art. 30a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a z odsetek i dyskonta od papierów wartościowych;
Zgodnie z art. 30a ust. 6 ustawy o PIT:
Zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e.
Z wniosku wynika, że w 2013 r. objął i zakupił Pan 10-letnie zerokuponowe obligacje wyemitowane przez fundusz inwestycyjny z siedzibą w A., który posiada formę spółki kapitałowej. Obligacje zostały wyemitowane przez Fundusz z dyskontem. W przyszłości, w związku ze zbliżającym się w 2023 r. terminem ich wykupu, Wnioskodawca przedstawi obligacje do wykupu (w zależności od sytuacji ekonomicznej wykup obligacji może nastąpić wcześniej np. jeszcze w 2022 r.). W momencie postawienia obligacji do wykupu po stronie Wnioskodawcy powstanie wierzytelność („Wierzytelność 1”) wobec Funduszu o należną kwotę wykupu obejmującą kwotę wartości nominalnej obligacji (obligacje zostały wyemitowane z dyskontem). Co do zasady, z tytułu wykupu powinien Pan otrzymać środki pieniężne, jednak zobowiązania Funduszu zostaną uregulowane w formie niepieniężnej, w drodze zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wykonania (datio in solutum). Fundusz będzie dysponować wierzytelnością wobec Pana, wynikającymi z pożyczek udzielonych Panu przez podmiot trzeci, obejmujących kwotę główną oraz naliczone odsetki („Wierzytelność 2”). Zamiast Wierzytelności 1 otrzyma Pan, na podstawie umowy datio in solutum, Wierzytelność 2. Umowa datio in solutum, będzie oparta o z art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm., dalej: „KC”), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa. W wyniku przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy w ramach datio in solutum Wierzytelności 2 w całości jako spłaty Wierzytelności 1, Wierzytelność 2 oraz związane z nią zobowiązanie wygasną z mocy prawa w całości.
Na podstawie art. 453 ustawy Kodeks cywilny:
Jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.
Zasadnym jest podkreślenie, że świadczenie w miejsce wypełnienia (datio in solutum) zachodzi wówczas, gdy dłużnik zamiast świadczenia, które powinien spełnić zgodnie z treścią zobowiązania, ofiarowuje wierzycielowi inne świadczenie, a wierzyciel je przyjmuje (zob. W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania. Zarys wykładu, LexisNexis, Warszawa 2009, s. 346). Innymi słowy dłużnik, za zgodą wierzyciela, w celu zwolnienia się z zobowiązania, spełnia świadczenie inne niż wynikające z pierwotnie zawartej umowy (wyrok SN z dnia 15 września 2005 r., II CK 68/05, LEX nr 479353). Owo „inne” świadczenie określane jest zamiennie mianem „nowego”, „wtórnego”, „subsydiarnego”, „zastępczego”. Uznaje się, że umowa o świadczenie w miejsce wypełnienia ma charakter odpłatnej umowy rozporządzającej (pactum de in solutum dando), skoro wierzyciel w miejsce dotychczasowego roszczenia uzyskuje inne (por. W. Popiołek, Kodeks Cywilny. Komentarz, C.H.Beck, Warszawa 2008, s. 824). Panuje również pogląd, że jest to przysparzająca i kauzalna (por. W. Popiołek, Kodeks cywilny, s. 8; P. Drapała, świadczenie …, s. 34 i n.). Przysporzenie dokonywane jest przez dłużnika solvendi causa, co wynika z zawartego w przepisie wymogu, by dłużnik działał „w celu zwolnienia się z zobowiązania” (por. M. Pyziak-Szafnicka, Prawo zobowiązań. Część ogólna. System prawa prywatnego, C.H. Beck, Warszawa 2006, s. 1077).
Z treści art. 453 Kodeksu cywilnego wynika, że jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów. Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne (facultas alternativa), umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia. Roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego (datio in solutum).
Wskazać zatem należy, że choć nie dojdzie do otrzymania przez Pana odsetek (dyskonta) od papierów wartościowych w formie pieniężnej, to wygaśnie Pana prawo do domagania się od Funduszu – emitenta obligacji ich wypłaty. Zgodzi się Pan bowiem, aby na podstawie instytucji tzw. datio in solutum Fundusz spłacił Pana wierzytelność wraz z odsetkami w taki sposób, że nastąpi to poprzez przeniesienie przez Fundusz na Pana rzecz innej wierzytelności. Dlatego przeniesienie na Pana Wierzytelności 2, zamiast wypłaty w formie pieniężnej odsetek, będzie potraktowane jak ich otrzymanie, a to oznacza, że powinien Pan na dzień przeniesienia wierzytelności rozpoznać przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w wartości odpowiadającej należnym mu odsetkom. Jak zostało wskazane wcześniej przychód z tytułu odsetek (dyskonta) od papierów wartościowych uzyskany przez Pana powinien zostać zakwalifikowany jako przychód z kapitałów pieniężnych i opodatkowany powinien być zryczałtowanym podatkiem na zasadach określonych w art. 30a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a ciężar tego podatku ponieść powinien Pan.
Odnosząc się natomiast do sytuacji, w której otrzyma Pan spłatę w części odpowiadającej wartości kwoty należnego kapitału należy wyjaśnić, że czynność ta nie będzie skutkowała powstaniem po Pana stronie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
W tym miejscu wyjaśnić należy, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. A więc podstawą uzyskania przychodów są takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osób je otrzymujących przysporzenie majątkowe. Opodatkowaniu podlega kwota odsetek uzyskanych od momentu zakupu obligacji. Cena obligacji nie podlega opodatkowaniu. Wyjątek stanowią obligacje z dyskontem (odsetkami) zakupione od przedsiębiorstwa. W tym przypadku podatkowi dochodowemu podlega dyskonto oraz odsetki zgromadzone od momentu zakupu obligacji do momentu sprzedaży obligacji.
Oznacza to, że otrzymanie przez Pana zwrotu udzielonych pożyczek w formie przeniesienia na Pana wierzytelności odpowiadającej co do wartości kwocie należnego kapitału nie będzie powodowało powstania obowiązku podatkowego po Pana stronie w podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już wcześniej wyjaśniono przedmiotem opodatkowania będą tylko odsetki od pożyczek jakie Pan otrzyma. Jeśli świadczenie w miejsce wykonania obejmuje świadczenie główne wraz z odsetkami to należy uznać, że odsetki od pożyczki zostały zapłacone, ponieważ datio in solutum jest rodzajem zapłaty.
Odnosząc się do natomiast do opisanej przez Pana konfuzji w wyniku zgromadzenia w Pana „ręku” wierzytelności oraz długu należy stwierdzić, że jeśli konfuzji będą podlegały tylko wierzytelności stanowiące cenę emisyjną obligacji (lub także zawierającą dyskonto jeśli do momentu zakupu obligacji zostały już zgromadzone jakieś odsetki), to wówczas wygaśnięcie zobowiązania z tytułu wykupu obligacji nie będzie skutkowało powstaniem przychodu do opodatkowania. Natomiast jeśli konfuzji podlega także wierzytelność z tytułu odsetek od obligacji, wówczas wygaśnięcie takiego zobowiązania spowoduje powstanie przychodu do opodatkowania. Przychód ten powstaje w momencie konfuzji wierzytelności. Należy zaliczyć go do takiego samego źródła, jaki stanowiłby, gdyby nastąpiła pieniężna spłata odsetek (dyskonta) od Wierzytelności 1, a więc w opisanym przypadku do przychodów z kapitałów pieniężnych.
Zatem Pana stwierdzenie, że przeniesienie na Pana rzecz Wierzytelności 2 w zamian za zwolnienie Funduszu z konieczności spłaty pieniężnej Wierzytelności 1 nie stanowi dla Pana przychodu podatkowego należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.
‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).