Temat interpretacji

koszty uzyskania przychodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 23 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 19 maja 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.347.2020.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 19 maja 2020 r. (data doręczenia za pośrednictwem platformy ePUAP 27 maja 2020 r., identyfikator poświadczenia doręczenia UPD). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 2 czerwca 2020 r. (data wpływu 5 czerwca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem poczty w dniu 2 czerwca 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Ponadto, jest On wspólnikiem Spółki komandytowej. Drugim wspólnikiem Spółki komandytowej jest Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W Spółce komandytowej Wnioskodawca pełni rolę komandytariusza, natomiast Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością pełni rolę komplementariusza.

Wspólnicy Spółki komandytowej nie podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego - zwolnieniu takiemu nie podlega również działalność gospodarcza Spółki komandytowej. Ponadto, Spółka komandytowa nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, ani nie korzysta z tzw. decyzji o wsparciu nowych inwestycji.

W związku z planowanym rozwojem Spółki komandytowej Wnioskodawca rozważa odpłatne wynajęcie tej Spółce nieruchomości. Nieruchomości te byłyby wykorzystywane przez Spółkę komandytową w prowadzonej działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym, m.in. do magazynowania towaru. W umowie najmu zawarte zostałyby miesięczne okresy rozliczeniowe, a transakcja byłaby dokumentowana fakturą, gdzie jako wystawca byłby wskazany Wnioskodawca, natomiast jako nabywca Spółka z o.o. Sp. komandytowa. Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawca prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, a Spółką komandytową, w której jest komandytariuszem, będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

W piśmie z dnia 2 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od dnia lipca 2004 r., opodatkowaną 19% podatkiem liniowym. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi księgi rachunkowe (pełna rachunkowość).

Nieruchomości zostały nabyte: w dniu lipca 2016 r. (budynek z gruntem - Nieruchomość 1) oraz w dniu czerwca 2017 r. (budynek z gruntem - Nieruchomość 2). Są to budynki o charakterze magazynowym lub magazynowo-biurowym. Na nieruchomościach brak jest innych niż wskazane wyżej budynków lub budowli. Powierzchnia Nieruchomości 1 wynosi 1 387,50 m², natomiast powierzchnia Nieruchomości 2 wynosi 1 687,50 m². Przedmiotem najmu są całe nieruchomości. Nieruchomości stanowią majątek ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Nieruchomości wchodzą w skład współwłasności majątkowej małżeńskiej. Żona Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą w przedmiocie 47.19.Z - Pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach, jednakże nie wykorzystuje Nieruchomości 1, ani Nieruchomości 2 w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Małżonka Wnioskodawcy rozlicza się z podatku dochodowego stosując podatek liniowy 19%. Wnioskodawca wykorzystuje posiadane magazyny i pomieszczenia biurowe. Nieruchomości nie są wykorzystywane przez żonę Wnioskodawcy w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Umowa ze Spółką nie została podpisana - niniejszy wniosek dotyczy zdarzenia przyszłego. Umowa wynajmu zostanie zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, działającym jako przedsiębiorcą, ponieważ nieruchomość stanowi majątek Jego przedsiębiorstwa. Wnioskodawca zamierza rozliczyć czynsz najmu nieruchomości w ramach stosowanych dotychczas zasad opodatkowania, tj. ze źródła działalność gospodarcza i opodatkować 19% podatkiem liniowym. Wnioskodawca przewiduje, że umowy wynajmu nieruchomości zostaną zawarte w dniu zmiany umowy Spółki komandytowej tak, aby zapewnić kontynuację dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej w formie prawnej, która zapewnia większe bezpieczeństwo prawne. Wnioskodawca uzyska pierwszy przychód z wynajmu nieruchomości Spółce po zakończeniu pierwszego miesiąca rozliczeniowego umowy wynajmu. Przewiduje On, że pierwszy dochód związany z wynajmem nieruchomości uzyska w 2020 r. Wnioskodawca posiada 95% praw do udziału w zysku Spółki komandytowej. W kosztach uzyskania przychodów Spółki będą ujmowane wydatki poniesione na wynajem nieruchomości. Na dzień składania wniosku oraz na dzień sporządzenia uzupełnienia Wnioskodawca nie uzyskuje przychodów z najmu innych nieruchomości. Obecnie Spółka komandytowa nie prowadzi działalności gospodarczej. Została utworzona października 2015 r., bowiem wstępnie w 2016 r. planowane było przeniesienie działalności gospodarczej Wnioskodawcy do Spółki komandytowej z dwóch powodów. Po pierwsze, jako formy organizacyjno-prawnej zapewniającej większe bezpieczeństwo prawne. Po drugie, forma prowadzenia działalności gospodarczej jako jednoosobowej działalności gospodarczej stanowiła i stanowi barierę przy nawiązywaniu współpracy z dużymi sieciami handlowymi. Niektóre bowiem sieci handlowe, opierające się na korporacyjności, mają odgórnie narzucone, aby nie współpracować z podmiotami funkcjonującymi w obrocie gospodarczym, jako jednoosobowe działalności gospodarcze. Z tego też powodu zdecydowano się na domknięcie procesu rozpoczętego już w 2015 r., którego celem jest zwiększenie możliwości biznesowych i bezpieczeństwa prawnego poprzez zastosowanie bezpieczniejszej formy organizacyjno-prawnej, jaką jest sp. z o.o. sp. k. Przy tym, Wnioskodawca przychód osiągany poprzez Spółkę komandytową nadal rozpoznawałby jako przychód z działalności gospodarczej, z zastosowaniem tej samej stawki, tj. 19% podatku liniowego. Z perspektywy Budżetu Państwa zmieniłoby się tylko rozpoznanie tego przychodu, jako uzyskiwanego za pośrednictwem Spółki komandytowej. Nieruchomość ma być wykorzystywana do działalności gospodarczej Spółki i taki też cel zostanie wskazany w umowie najmu. Wnioskodawca zakłada zawarcie umowy na czas nieokreślony, aby Spółka mogła prowadzić działalność gospodarczą. Wnioskodawca nie będzie w tym zakresie odbiegał od działań innych podmiotów osiągających tzw. dochody pasywne w ramach prowadzonych działalności gospodarczych, tj. będzie podejmował czynności typowe dla podmiotów osiągających dochody z komercjalizacji nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy planowany czynsz najmu nieruchomości płacony przez Spółkę komandytową będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tej Spółki komandytowej z tytułu udziału w zyskach tej Spółki?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania Nr 1. Pytanie Nr 2 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 659 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Umowa najmu musi być zatem umową o charakterze odpłatnym. Podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy pomiędzy stronami. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu. Czynsz ten stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym powoduje powstanie przychodu.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 505, z późn. zm., dalej jako KSH), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Zgodnie z art. 8 § 1 KSH, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Ponadto, w myśl art. 8 § 2 KSH, spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Ma zatem zdolność do czynności prawnych, ale nie posiada osobowości prawnej.

Na podstawie art. 51 KSH, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Zgodnie z art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast w myśl art. 8 ust. la ww. ustawy przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, lub działów specjalnych produkcji rolnej, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 4, osiąganych przez podatników opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c, nie łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z powyższego wynika, że spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Spółka ta nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu polegają natomiast dochody poszczególnych wspólników tej spółki. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady wyrażone w ust. 1 (dot. m.in. przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną) stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi łącznie spełniać następujące warunki:

1. być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Spółkę komandytową, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, z tytułu najmu nieruchomości od Wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego indywidualną działalność gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów dla tej Spółki, przy czym dla Wnioskodawcy ww. wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w zyskach, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podobny pogląd został wyrażony m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 2 września 2019 r., Nr 0112-KDIL3-1.4011.170.2019.2.KF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo zastrzec należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy, jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie chroni drugiego wspólnika Spółki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej