Temat interpretacji

Zgodnie z art. 18 ww. umowy polsko hiszpańskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, otrzymywana przez Wnioskodawczynię emerytura z Polski jest opodatkowania wyłącznie w Hiszpanii, a zatem nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W związku z powyższym, od przedmiotowej emerytury nie powinny być odprowadzane w Polsce zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2020 r. (data wpływu 27 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania polskiej emerytury przez rezydenta Hiszpanii jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania polskiej emerytury przez rezydenta Hiszpanii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 17 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni jest rezydentem Hiszpanii, () (potwierdzenie rejestracji i pobytu w języku hiszpańskim wydane przez Urząd Miasta w () Centralne Biuro Rejestru wraz z tłumaczeniem na język polski). W związku z powyższym, że Jej centrum interesów osobistych i gospodarczych, czyli ośrodek interesów życiowych znajduje się w Hiszpanii, a w Polsce przebywa mniej niż 183 dni w roku podatkowym Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym i podlega obowiązkowi podatkowemu w Hiszpanii na podstawie Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów, podpisanej w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r., Nr 17, poz. 127). Jednocześnie w dalszym ciągu Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Obecnie jedynym źródłem dochodów Wnioskodawczyni jest emerytura wypłacana w Polsce, w związku z wykonywaniem w tym kraju pracy. Składki zdrowotne potrącane z emerytury odprowadzane są do Hiszpanii. Staż pracy Wnioskodawczyni w Polsce wynosił ponad 40 lat, z czego 21 lat to staż pracy w administracji skarbowej. Jednocześnie Wnioskodawczyni nadmienia, że od 14 września 2014 r. przebywała na zwolnieniu chorobowym do dnia 14 marca 2015 r., następnie przeszła na rentę rehabilitacyjną do dnia 5 marca 2016 r. a od tego dnia przeszła na świadczenie rentowe i nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę w () Urzędzie Skarbowym w () (zawartą w dniu 1 stycznia 2004 r.). Następnie Wnioskodawczyni przeszła na emeryturę. Zgodnie z ustawą z dnia 23 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, Wnioskodawczyni miała potrącane składki na fundusz emerytalny. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wysokość emerytury wyliczył na podstawie kapitału początkowego (do 1999 r.) a od 2000 r. na podstawie wysokości odprowadzonych składek według obowiązującego wzoru. Nadmienić należy, że w Urzędzie Skarbowym nie miało wpływu na wysokość emerytury. Wnioskodawczyni podlegała pod ogólne zasady dotyczące każdego obywatela, czyli to co zostało potrącone z Jej wynagrodzenia, teraz jest wypłacane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym państwie powinny być odprowadzane zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych nieprowadzących działalności, od emerytury wypłacanej w Polsce, jeśli od prawie trzech lat Wnioskodawczyni jest rezydentem Hiszpanii? Emerytura wypłacana w Polsce stanowi Jej jedyny dochód.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 18 ww. umowy i emerytura otrzymywana z Polski będzie opodatkowana w Hiszpanii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że od dnia 17 stycznia 2018 r. Wnioskodawczyni jest rezydentem Hiszpanii. W związku z powyższym, że Jej centrum interesów osobistych i gospodarczych, czyli ośrodek interesów życiowych znajduje się w Hiszpanii, a w Polsce przebywa mniej niż 183 dni w roku podatkowym Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym i podlega obowiązkowi podatkowemu w Hiszpanii Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. Obecnie jedynym źródłem dochodów Wnioskodawczyni jest emerytura wypłacana w Polsce, w związku z wykonywaniem w tym kraju pracy. Wnioskodawczyni podlegała pod ogólne zasady dotyczące każdego obywatela, czyli to co zostało potrącone z Jej wynagrodzenia, teraz jest wypłacane.

Zgodnie z treścią art. 18 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Madrycie dnia 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r., Nr 17, poz. 127), stosownie do postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne podobne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Stosownie natomiast do uregulowań art. 19 ust. 2 pkt a) cyt. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez Umawiające się Państwo jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej będzie opodatkowana tylko w tym Państwie. Jednakże takie renty lub emerytury będą opodatkowane tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba je otrzymująca jest obywatelem tego Państwa i ma w nim miejsce zamieszkania art. 19 ust. 2 pkt b) ww. umowy.

Z powyższego wynika, że świadczenia emerytalne, co do zasady, podlegają opodatkowaniu w państwie zamieszkania osoby otrzymującej takie świadczenia. Wyjątkiem są renty i emerytury wypłacone przez Umawiające się Państwo jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, które podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, tj. w państwie zamieszkania, jeżeli osoba fizyczna ma w nim miejsce zamieszkania i jest obywatelem tego Państwa.

Jak wynika z treści wniosku, ośrodek interesów życiowych, tj. centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni znajduje się w Hiszpanii. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie. W Polsce wypłacana jest Wnioskodawczyni emerytura, w związku z wykonywaniem w tym kraju pracy (umowa o pracę).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że zgodnie z art. 18 ww. umowy polsko hiszpańskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, otrzymywana przez Wnioskodawczynię emerytura z Polski jest opodatkowania wyłącznie w Hiszpanii, a zatem nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W związku z powyższym, od przedmiotowej emerytury nie powinny być odprowadzane w Polsce zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, uznano stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że tut. Organ nie posiada uprawnień do interpretowania hiszpańskiej jurysdykcji podatkowej, może jedynie wskazać, że stosownie do polsko hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania polska emerytura nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej