Obowiązki płatnika w związku z przedawnieniem zobowiazania.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A z siedzibą w (…) (dalej zwany „Spółką” lub „Bankiem”) jest bankiem krajowym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (dalej jako: Prawo bankowe) prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie przepisów tej ustawy. Bank jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych o nieograniczonym obowiązku podatkowym. W ramach prowadzonej działalności Bank oferuje całą gamę produktów bankowych skierowanych do szerokiego spektrum klientów, w tym klientów będących konsumentami, tj. osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej z miejscem zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce lub za granicą (dalej jako: „Klienci”).

Z tytułu udzielanych na rzecz Klientów kredytów (pożyczek), a także innych czynności bankowych jak np. prowadzenie rachunków bankowych wykonywanych na rzecz tych Klientów powstają należności Banku m.in. z tytułu odsetek (umownych, karnych), prowizji (opłat) i spłat kwot głównych udzielonych kredytów (dalej jako: „wierzytelności Banku”). W praktyce zdarzają się sytuacje gdy Klienci nie spłacają wierzytelności Banku. Bank co do zasady podejmuje w takich przypadkach działania windykacyjne w celu dochodzenia swoich roszczeń. Niekiedy zdarzają się przy tym sytuacje, gdy dana wierzytelność Banku względem Klienta ulega przedawnieniu, tj. mija termin przedawnienia przewidziany w przepisach Kodeksu cywilnego, wskutek czego Bank zaprzestaje dalszego dochodzenia roszczeń. Przy czym, Bank nie zwalnia Klienta z długu ani go nie umarza, a wierzytelność Banku przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne.

Obecnie Bank w momencie upływu terminu przedawnienia wierzytelności wystawia informację PIT-11. Postępowanie Banku w tym zakresie jest zgodne z uzyskaną interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z (...) 2018 r., sygn. (…) i jest przedmiotem licznych reklamacji ze strony Klientów, a także zapytań od urzędów skarbowych właściwych dla Klientów, sprowadzających się do ustalenia, czy Bank zwolnił Klienta z długu lub umorzył wobec niego zobowiązanie albo czy Klient podniósł zarzut przedawnienia. Co więcej, otrzymujemy także pytania dlaczego Bank nie stosuje się do korzystnych wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego, które powołamy w niniejszym wniosku.

Ww. interpretacja indywidualna została wydana na gruncie obowiązujących do 9 lipca 2018 r. przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej jako: „Kodeks cywilny”) dotyczących przedawnienia - art. 117 i nst. Niniejszy wniosek jest kierowany już na gruncie nowego stanu prawnego, tj. obowiązującego po wejściu w życie zmian do Kodeksu cywilnego na podstawie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104), które istotnie zmieniły zasady przedawnienia roszczeń, zwłaszcza względem konsumentów (art. 117 § 2(1) oraz art. 117(1) § 2 Kodeksu cywilnego).

Pytanie

Czy w wyniku upływu terminu przedawnienia wierzytelności Banku po stronie Klienta powstaje przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 20 ust. 1 updof i czy w związku z tym, na Banku jako wierzycielu ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-11 zgodnie z art. 42a ust. 1 updof?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Banku, po stronie Klienta nie powstaje z tytułu upływu terminu przedawnienia wierzytelności Banku przychód w rozumieniu art. 20 updof, w związku z czym na Banku nie ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-11.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 updof opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów (...), od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jednocześnie, w myśl art. 11 ust. 1 updof przychodami - co do zasady - są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei, jak wynika z art. 20 ust. 1 updof za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W myśl art. 42a ust. 1 updof, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Podstawowym kryterium, które powinno być zatem stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne stanowiło przychód, jest wystąpienie przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci wymiernego zaoszczędzenia wydatku (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. K 7/13, Dz. U. z 2014 r. poz. 947). Przy czym, przychodem może być tylko takie przysporzenie, które ma charakter trwały i definitywnie powiększa aktywa dłużnika. Takie stanowisko zostało wyrażone m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lutego 2013 sygn. akt II FSK 1248/11.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 117 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Przy czym, w myśl art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Z kolei zgodnie z § 2(1) po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Od zasady tej art. 117(1) § 1 Kodeksu cywilnego przewiduje wyjątek, tj. w wyjątkowych przypadkach sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności.

Uregulowane w przepisach art. 117-125 Kodeksu cywilnego przedawnienie roszczeń jest zatem zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań przez wierzyciela. Istota przedawnienia polega na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Przy czym, obowiązek wykonania przez dłużnika zobowiązania trwa pomimo przedawnienia, jednakże wierzyciel pozbawiony zostaje możliwości dochodzenia długu na drodze sądowej.

Brak możliwości skutecznego dochodzenia roszczenia na drodze sądowej nie oznacza jednak, że zobowiązany nie ma obowiązku wykonania i nie może wykonać swojego przedawnionego świadczenia względem wierzyciela (tu: Banku). Taki obowiązek pozostaje nadal aktualny - mimo przedawnienia zobowiązania. Obowiązek taki nie ustaje, ale przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Prawo cywilne nadal traktuje zobowiązanego z przedawnionej wierzytelności jako dłużnika, z tą tylko różnicą, że odmawia wierzycielowi ochrony prawnej, w tym w szczególności odmawia zastosowania przymusu państwowego w celu wyegzekwowania wierzytelności.

Dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie. Co więcej, roszczenia przedawnione mogą być także przedmiotem potrącenia (art. 502 Kodeksu cywilnego) oraz - wedle panującego poglądu - odnowienia (art. 506 Kodeksu cywilnego) i ugody (art. 917 Kodeksu cywilnego).

Mając na uwadze powyższe, jeżeli brak jest oświadczenia wierzyciela o zrzeczeniu się roszczenia lub zwolnienia z długu, a po stronie dłużnika w dalszym ciągu istnieje obowiązek świadczenia, to nie można mówić o powstaniu definitywnego i trwałego przychodu po stronie dłużnika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Do czasu kiedy wierzyciel nie zrzeknie się roszczenia, bądź nie zwolni dłużnika z długu, nie następuje po stronie dłużnika trwałe i definitywne przysporzenie, pomimo upływu terminu przedawnienia. Takie stanowisko zostało zaaprobowane m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 10 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 724/21 a także w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 301/18, z 12 lutego 2020 r. sygn. akt II FSK 808/18, z 7 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3519/18 oraz z 28 września 2021 r., sygn. akt II FSK 263/19.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Banku, w momencie przedawnienia roszczenia, gdy nie dojdzie jednocześnie do zwolnienia dłużnika z długu po stronie dłużnika będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej (Klienta) nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu, a tym samym Bank nie będzie zobowiązany do przygotowania formularza PIT-11 w stosunku do Klienta.

Stanowisko Banku znajduje również uzasadnienie w wykładni celowościowej. W art. 14 ust. 2 pkt 6 updof ustawodawca przewidział bowiem, że przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (z określonymi wyjątkami). Skoro zatem ustawodawca z jednej strony wprowadził wartość przedawnionych zobowiązań jako specyficzny rodzaj przychodu z działalności gospodarczej i nie wymienił wprost takiej kategorii w innych źródłach przychodów (art. 20 updof), tj. względem konsumentów, to kierując się zasadą racjonalności prawodawcy należy wnioskować, że celem było uznanie przedawnionych zobowiązań tylko jako przychodu z jednego konkretnego źródła, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 updof).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), jak również na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Źródłem przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych, są między innymi inne źródła, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zwrot w „szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że z tytułu udzielanych przez Państwo na rzecz Klientów kredytów (pożyczek), a także innych czynności bankowych takich jak np. prowadzenie rachunków bankowych wykonywanych na rzecz tych klientów powstają należności Banku z tytułu odsetek (umownych, karnych), prowizji (opłat) i spłat kwot głównych udzielonych kredytów. W praktyce zdarzają się sytuacje, gdy Klienci nie spłacają wierzytelności Banku. Bank podejmuje w takich przypadkach działania windykacyjne w celu dochodzenia swoich roszczeń. Niekiedy zdarzają się przy tym sytuacje, gdy dana wierzytelność Banku względem Klienta ulega przedawnieniu, tj. mija termin przedawnienia przewidziany w przepisach kodeksu cywilnego, wskutek czego Bank zaprzestaje dochodzenia roszczeń. Przy czym, Bank nie zwalnia Klienta z długu ani go nie umarza, a wierzytelność Banku przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne.

W związku z powyższym opisem zdarzenia przyszłego należy wskazać, że instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

Zgodnie z art. 117 § 1 ww. Kodeksu:

Przy czym, w myśl art. 117 § 2 ww. Kodeksu:

Stosownie do art. 117 § 2¹ ww. Kodeksu:

Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

W myśl natomiast art. 117¹ ww. Kodeksu:

Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego:

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań.

Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego - roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Jednakże roszczenie takie nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie.

Podkreślić także trzeba, że w przypadku konsumentów “(...) ustawodawca wprowadził również do porządku prawnego art. 117 § 2¹ kc, który stanowi, że po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. (...) Z powyższego wynika zatem, że jeśli wierzyciel będący przedsiębiorcą występuje z pozwem przeciwko konsumentowi, sąd ma obowiązek z urzędu - czyli bez zarzutu, czy wniosku ze strony konsumenta - zbadać, czy dług jest przedawniony i jeśli doszło do przedawnienia - powództwo co do zasady oddalić.(...) (Wyrok Sądu Rejonowego w Człuchowie z 8 maja 2019 r., IC 138/19, LEX nr 2665833.). Nie ma zatem znaczenia, czy pozwany dłużnik - konsument zgłosi zarzut przedawnienia.

Tym samym w sytuacji, gdy dojdzie do przedawnienia roszczenia w stosunku do dłużnika będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Dłużnik wówczas osiąga realne przysporzenie majątkowe, które - jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o PIT - podlega opodatkowaniu.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia.

Nie można zgodzić się z Państwem, że jeżeli po stronie dłużnika w dalszym ciągu istnieje obowiązek świadczenia, to nie można mówić o powstaniu po jego stronie przysporzenia majątkowego, które będzie miało charakter definitywny, trwały. W sytuacji, gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Dłużnik kosztem wierzyciela osiąga zatem realne przysporzenie majątkowe.

Za nietrafiony należy uznać również Państwa argument, że brak wskazania wprost w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedawnionych zobowiązań, tak jak to zostało to wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przesłankę do uznania, że przychód ten może być przypisany tylko do jednego źródła tj. pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jak zostało wyżej wyjaśnione przepis art. 20 ust. 1 ustawy zawiera otwarty katalog przychodów, które mogą zostać zaliczone do przychodów z innych źródeł, natomiast wspomniany przez Państwa art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi zamknięty katalog przychodów, które podatnik winien zakwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej.

Zatem nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że po stronie Klienta nie powstaje z tytułu upływu terminu przedawnienia wierzytelności Banku przychód w rozumieniu art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stosownie do postanowień zacytowanego powyżej art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ciąży na Państwu obowiązek sporządzenia informacji PIT-11, w której jako przychód z innych źródeł należy wykazać wartość przedawnionego zobowiązania, którego Klient odmawia spłacenia, za rok podatkowy w którym nastąpiło przedawnienie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwo wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, że stanowisko przyjęte w tych orzeczeniach nie może stanowić samodzielnej podstawy prawnej stanowiska tut. Organu. Powyższe wynika przede wszystkim z przeszkód natury formalnoprawnej. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).