W zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom będącym na pracy zdalnej świadczeń pieniężnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe w części dotyczącej uznania, że przyznane świadczenia w postaci wypłaconego ryczałtu nie stanowią przychodu dla pracowników będących na pracy zdalnej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z wypłaceniem pracownikom świadczeń pieniężnych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 maja 2022 r. (wpływ 9 maja 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

(…) sp. z o.o. jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców KRS od 2003 roku.

Są Państwo częścią globalnej korporacji, która jest liderem w obszarze zarządzania ryzykiem, pośrednictwie ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym, a także doradztwie i outsourcingu w obszarze zarządzania kapitałem ludzkim.

Zatrudniają Państwo ponad 200 osób, które świadczą pracę w biurze w K.

Działają Państwo w Polsce głównie w obszarze doradztwa, HR, usług administracyjnych oraz rozliczania wynagrodzeń. Usługi świadczone są przez wykwalifikowanych pracowników specjalizujących się w poszczególnych obszarach wymienionych powyżej. Jeżeli chodzi o podstawy zatrudnienia poszczególnych osób, to niemalże wszystkie osoby są zatrudnione w oparciu o umowę o pracę. W stosunku do wszystkich należności wypłacanych osobom zatrudnionym działają Państwo w charakterze płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. W związku z tym są Państwo zobligowani, przy okazji kalkulacji miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, uwzględnić całą kwotę przychodu podlegającego opodatkowaniu, uzyskaną przez daną osobę pracownika w okresie podlegającym rozliczeniu.

Dopuszczają Państwo zdalne wykonywanie swoich obowiązków przez pracowników (zarówno w wymiarze 100% czasu pracy jak i jako część czasu pracy), czyli pracę w trybie tzw. home Office.

W przypadku pracowników nie będących telepracownikami w rozumieniu kodeksu pracy dopuszcza się pracę z domu na wniosek pracownika za zgodą pracodawcy lub na wniosek pracodawcy za zgodą pracownika.

W marcu 2020 r., ze względu na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanu epidemii wywołanego przez COVID-19, poleciliście Państwo swoim pracownikom pracę poza miejscem jej stałego wykonywania (tzw. praca zdalna). Podstawę prawną dla takiej decyzji stanowiły przepisy ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. W ramach tzw. home Office praca wykonywana jest przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość (np. e-mail, telefony służbowe, komunikator). Zasadniczo pracownicy wykonują pracę zdalną ze swojego miejsca zamieszkania, podanego do Państwa wiadomości. Do wykonywania pracy w sposób zdalny niezbędne jest posiadanie przez pracowników szybkiego łącza internetowego, które umożliwia efektywne wykonywanie zadań, w tym m.in. umożliwia dostęp do ogólnofirmowych zasobów oraz przeprowadzanie konferencji audiowizualnych, a także energia elektryczna. Ponadto niezbędne jest wyposażenie miejsca z którego praca jest świadczona w odpowiednie sprzęt meblowy zapewniający zgodne z zasadami BHP warunki świadczenia pracy. Nie wykluczają Państwo, że biorąc pod uwagę rozwój epidemii w Polsce, w przyszłości będzie stosowany hybrydowy model pracy, w ramach którego część pracowników będzie świadczyła pracę w sposób zdalny, a część stacjonarnie w biurze.

W tych okolicznościach wypłacają Państwo dodatkowe świadczenia dla pracowników w postaci dodatku za pracę zdalną w celu pokrycia kosztów wykorzystania prywatnego łącza internetowego oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania. Dodatek wypłacany jest w formie zryczałtowanej, uśrednionej kwoty (…) PLN lub (…) PLN brutto miesięcznie. Wysokość dodatku uzależniona jest od ilości dni roboczych pracy zdalnej w miesiącu: do 10 dni roboczych w miesiącu przysługuje (…) PLN, 10 dni roboczych i więcej w miesiącu przysługuje (…) PLN. Pracownicy nie są zobligowani do przedstawiania faktur od zewnętrznych dostawców w zakresie łączy internetowych, zużytej energii elektrycznej, a także faktycznego jej zużycia na potrzeby wykonywanych obowiązków. Kalkulacja wysokości ryczałtu nastąpiła w oparciu o dane dostępne Państwu związane z uzasadnionym średnim kosztem wykorzystania niezbędnych zasobów tzn. sprzętu komputerowego, energii elektrycznej oraz innych mediów, w warunkach biurowych, ustalonym w oparciu o dane posiadane przez Państwa.

Organizacja pracy zdalnej w opisanym powyżej trybie oraz wypłata ekwiwalentu planowana jest do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce.

Nie wykluczają Państwo kontynuowania zdalnej organizacji pracy po ustaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce i kontynuowania wypłaty opisanego wyżej dodatku także po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce. W tym wypadku nie znalazłyby już zastosowania przepisy dotyczące pracy zdalnej zawarte w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, choć jest wysoce prawdopodobne, że odpowiednie regulacje zostaną do tego momentu wprowadzone do Kodeksu pracy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Będą Państwo traktować jako podstawę prawną do stosowania pracy zdalnej wprowadzane w przyszłości przepisy Rozdziału IIc Kodeksu pracy zatytułowanego „Praca zdalna” i obejmującego art. 6718 – 6733 tej ustawy. Przepisy te zawarte są w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw przygotowanym przez Ministra Rodziny i Polityki Społecznej (numer z wykazu UD 318, tekst projektu dostępny w wyszukiwarce pod adresem: https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt /12354104/katalog/12835646#12835646). W chwili obecnej przepisy te nie stanowią co prawda jeszcze obowiązującego prawa, jednakże zapewne wkrótce mogą one zostać przekazane do prac w Sejmie i Senacie RP, a w niedalekiej przyszłości stać się obowiązującym prawem.

Państwa oczekiwanie wynika w tym zakresie także z oficjalnych wypowiedzi członków Rady Ministrów. Podkreślają Państwo jednocześnie, że podstawą wykonywania pracy zdalnej nie będą zasadniczo przepisy art. 675 i nast. Kodeksu pracy dotyczące telepracy. Wprowadzana w art. 6718 – 6733 Kodeksu pracy instytucja „pracy zdalnej” jest czymś rodzajowo innym niż „telepraca” w rozumieniu art. 675 Kodeksu pracy i obejmuje przedmiotowo znacznie szerszy krąg sytuacji niż telepraca.

Podsumowując powyższe uwagi, stoją Państwo na stanowisku, że podstawą pracy zdalnej wykonywanej przez pracowników po okresie 3 miesięcy od odwołania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 będą przepisy Kodeksu pracy regulujące pracę zdalną, tj. art. 6718 – 6733 tej ustawy.

Potwierdzają Państwo również, że wskazany we wniosku dodatek wypłacany w formie zryczałtowanej uśrednionej kwoty będzie odpowiadał kwocie wydatków poniesionych przez pracowników, a tym samym kwota ryczałtu nie będzie przekraczać kosztów poniesionych przez pracowników. Celem wypłacenia zryczałtowanego dodatku jest bowiem zwrócenie pracownikom poniesionych przez nich wydatków, związanych ze świadczeniem pracy zdalnej, a nie wypłata dodatkowego wynagrodzenia. Z uwagi na stale rosnące ceny podstawowych dóbr konsumpcyjnych zakłada Państwo nawet, że z dużym prawdopodobieństwem wypłacany dodatek może nie pokryć kosztów poniesionych przez pracowników, co może być podstawą do dokonania rewizji jego wysokości w przyszłości. Podsumowując powyższe uwagi, stoją Państwo na stanowisku, że dodatek wypłacany w formie zryczałtowanej uśrednionej kwoty będzie odpowiadał co najwyżej kwocie wydatków poniesionych przez pracowników, a w konsekwencji wysokość wypłaconego ekwiwalentu nie będzie przekraczać kosztów poniesionych przez pracownika.

Pytania

Czy w odniesieniu do przedstawionego powyżej stanu faktycznego, w stosunku do osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, Państwo - działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, jesteście zobligowani do uwzględnienia w ramach przeprowadzanej kalkulacji należnego podatku dochodowego od osób fizycznych, kwot wypłacanej zryczałtowanej refundacji w wysokości (…) lub (…) PLN z tytułu wykupionego dostępu do Internetu oraz zużytej energii elektrycznej:

a)do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce?

b)po upływie okresu wymienionego w punkcie a)?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w związku z ogłoszeniem stanu epidemii wywołanego COVID - 19 zmienione zostały zasady pracy zdalnej.

Obok instytucji telepracy, uregulowanej w art. 67(5) - 67(17) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej „Kp”), została wprowadzona instytucja pracy zdalnej.

Jeżeli chodzi o instytucję telepracy, to zgodnie z art. 67(5) § 1 Kp praca może być wykonywana regularnie poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną (telepraca). Z kolei § 2 tego artykułu mówi, że telepracownikiem jest pracownik, który wykonuje pracę w warunkach określonych w § 1 i przekazuje pracodawcy wyniki pracy, w szczególności za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej.

Zgodnie z art. 67(11) § 1 Kp pracodawca jest obowiązany:

1) dostarczyć telepracownikowi sprzęt niezbędny do wykonywania pracy w formie telepracy, spełniający wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego,

2) ubezpieczyć sprzęt,

3) pokryć koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją sprzętu,

4) zapewnić telepracownikowi pomoc techniczną i niezbędne szkolenia w zakresie obsługi sprzętu, chyba że pracodawca i telepracownik postanowią inaczej, w odrębnej umowie.

Instytucja telepracy została wprowadzona do Kp już w roku 2007 roku i stała się ona od tego czasu częścią powszechnego prawa pracy.

W związku z gwałtownymi zmianami w życiu ekonomicznym i społecznym spowodowanymi szybko rozwijającą się pandemią COVID - 19 polski ustawodawca zdecydował się wprowadzić rozwiązania prawne zapewniające bardziej elastyczne, w porównaniu z instytucją telepracy, wykonywanie pracy w sposób zdalny. Wobec powyższego wprowadzono do polskiego porządku prawnego instytucję tzw. pracy zdalnej, która funkcjonuje obok wskazanej już wcześniej telepracy. Definicję pracy zdalnej zawiera art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1842, dalej „Ustawa antykryzysowa”).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy antykryzysowej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna). Z powyższej definicji można wywnioskować, że powierzenie przez pracodawcę wykonywania pracy zdalnej może mieć miejsce jedynie w stosunku do osoby zatrudnionej w oparciu o umowę o pracę oraz powinno się zakończyć nie później niż w okresie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego. Niemniej już teraz można zaznaczyć, że wskazane rozwiązania dotyczące pracy zdalnej zostaną, w być może nieco zmienionym kształcie, na stałe przeniesione do Kp (por. odpowiedź na interpelację poselską nr 20603). Dodatkowo prowadzone są prace legislacyjne dotyczące unormowania pracy zdalnej w ramach jednolitej regulacji ustawowej: por. projekt z 8 lutego 2022 roku ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw dostępny poprzez wyszukiwarkę pod adresem: https://legislacja.rcl.gov.pl/. Nowa regulacja pracy zdalnej ma obejmować (na razie projektowane) art. 67(18) - 67(33) Kp.

Jednakże do momentu wprowadzenia do Kp nowych rozwiązań w zakresie pracy zdalnej oraz w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego regulacje dotyczące pracy zdalnej zawarte w Ustawie antykryzysowej będą przepisami szczególnymi w stosunku do Kp. Oznacza to, że praca zdalna może być wykonywana przez każdego pracownika, a nie tylko przez które mają status telepracowników w rozumieniu art. 67(5) Kp.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 Ustawy antykryzysowej wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych. Z kolei art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej stwierdza, że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca. Przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. W konsekwencji zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 5 Ustawy antykryzysowej przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Jak wynika z powyższych przepisów, obowiązek zapewnienia narzędzi oraz materiałów obciąża zasadniczo pracodawcę, choć pracownik może do świadczenia pracy zdalnej wykorzystywać także rzeczy stanowiącego jego własność tzn. mienie niepowierzone przez pracodawcę. Co do zasady bowiem to pracodawca powinien nabyć i powierzyć odpowiedni sprzęt komputerowy, który umożliwi pracę zdalną pracownikowi. Wykorzystywanie własnego mienia przez pracownika wiąże się niewątpliwie także z koniecznością ponoszenia przez niego kosztów związanych z eksploatacją tego sprzętu do użytku firmowego, tzn. głównie zapewnienia sobie dostępności usług telekomunikacyjnych w postaci dostępu do Internetu oraz zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz kosztów ogrzewania związanych z organizacją pracy biurowej w miejscu zamieszkania.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego w pierwszej kolejności należy określić co jest uważane za przychód w rozumieniu u.p.d.o.f. Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Powszechnie przyjmuje się, że przychodem jest każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Przychodem na gruncie prawa podatkowego może być tylko przysporzenie majątkowe o definitywnym charakterze, tzn. w  sposób definitywny zwiększające stan majątkowy danej osoby.

W celu zidentyfikowania co w danej sytuacji stanowi przychód dla podatnika, należy określić stosunek prawny leżący u podstaw uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Językowo szerokie znaczenie zwrotu „inne nieodpłatne świadczenia” wymaga doprecyzowania z uwzględnieniem dorobku orzecznictwa sądowego.

Analizując pojęcie „nieodpłatnego świadczenia" należy odnieść się do rozumienia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych. W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r. (sygn. akt II FPS 7/10) wskazano, że: "podatkowe pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zasięg niż w prawie cywilnym; obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podatnika, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy."

Określenie pojęcia „nieodpłatnego świadczenia" byłoby niepełne bez uwzględnienia treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 roku (sygn. akt K 7/13). W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny analizował pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie u.p.d.o.f., wskazując na okoliczności, które powinny być uwzględnione przy jego ocenie. We wskazanym wyroku podniesiono m.in., że przysporzenie może przybrać postać zarówno zwiększenia aktywów podatnika, jak i uniknięcia (zaoszczędzenia) wydatków, które podatnik musiałby ponieść. W tej ostatniej sytuacji, uzyskanie przychodu w rozumieniu u.p.d.o.f. nastąpi, jeżeli świadczenie rzeczywiście pozwoliło podatnikowi uniknąć wydatków. Kolejną przesłanką uznania przysporzenia na rzecz podatnika za nieodpłatne świadczenie skutkujące powstaniem przychodu jest zgoda podatnika na otrzymanie tego przysporzenia, a zatem podatnik przyjmuje to świadczenie na zasadzie dobrowolności. Ostatnią przesłanką uznania przysporzenia za nieodpłatne świadczenie, powodujące powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu, jest to, aby zostało ono poniesione wyłącznie w interesie podatnika otrzymującego to świadczenie.

Państwa zdaniem, w tych sytuacjach w których prawny obowiązek poniesienia określonych wydatków związanych z umożliwieniem pracy zdalnej obciąża pracodawcę (art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej względnie art. 67(11) § 1 Kp w zakresie telepracowników), wówczas dokonanie zwrotu tego typu wydatków uprzednio poniesionych przez pracownika, nie powinno stanowić świadczenia mającego znamiona przychodu podlegającego opodatkowaniu. Zostało ono bowiem poniesione przez pracownika w interesie pracodawcy, choć prawny obowiązek jego poniesienia spoczywał bezpośrednio na pracodawcy. Co więcej, trudno tym wypadku byłoby mówić o dobrowolności przyjęcia przez pracownika nieodpłatnego świadczenia ze strony pracodawcy, skoro to pracodawca poleca pracownikowi świadczyć w sposób zdalny pracę, mając na uwadze przede wszystkim minimalizację możliwości zakażenia koronawirusem wywołującym COVID-19. Skoro bowiem art. 3 ust. 4 Ustawy antykryzysowej nie wskazuje wyraźnie, że zapewnienie narzędzi i materiałów powinno nastąpić wyłącznie w formie rzeczowej, to również zapewnienie ich w formie ekwiwalentu pieniężnego pozwala przyjąć, że przekazanie ich przez pracodawcę stanowi realizację jego obowiązku. Co więcej, pracownik zasadniczo nie ma możliwości zrzeczenia się tego ekwiwalentu, ponieważ możliwości takiej nie przewidziano w obowiązującej Ustawy antykryzysowej.

Co prawda art. 67(11) § 2 Kp przewiduje w stosunku do telepracowników możliwość umownego, odbiegającego w swojej treści od art. 67(11) § 2 Kp, ukształtowania zakresu obowiązków pracodawcy związanych z wyposażeniem miejsca pracy telepracownika, niemniej nie jest to zasadą a wyjątkiem.

Z kolei art. 31 u.p.d.o.f. określa obowiązki pracodawców w stosunku do należności wypłacanych ze stosunku pracy. Zgodnie z tym przepisem, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zestawiając ze sobą przywołane przepisy art. 11, art. 12 oraz art. 31 u.p.d.o.f. należy stwierdzić, że w sytuacji w której po stronie pracownika dane przysporzenie majątkowe nie będzie stanowiło przychodu, wówczas nie wystąpi po stronie jego pracodawcy jako płatnika obowiązek uwzględnienia tej wartości w kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Identyczne konsekwencje prawne wywołuje sytuacja w której co prawda po stronie pracownika powstanie przychód, ale przychód ten będzie objęty zwolnieniem przedmiotowym. W tej sytuacji wartość takiego przychodu objętego zwolnieniem również nie powinna być uwzględniana przez pracodawcę jako płatnika przy kalkulacji wysokości miesięcznych zaliczek w podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku stanu faktycznego wskazanego w niniejszym wniosku, odpowiednią regulację zawiera w tym wypadku art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. Przepis ten z jednej strony jest ograniczony w zakresie swojego zastosowania tylko do sytuacji wypłat dokonywanych na rzecz pracowników, ale nie wskazuje już, że zwolnieniu przedmiotowemu miałyby podlegać ekwiwalenty pieniężne tylko z jakiegoś określonego tytułu.

Należy zatem przyjąć, że przepis ten znajduje zastosowanie do wszystkich sytuacji, w których pracodawca dokonuje zwrotu (wypłacenia ekwiwalentu) na rzecz pracownika, jeżeli pracownik poniósł koszt, do którego poniesienia prawnie zobowiązany był pracodawca.

Mając na uwadze powyższe regulacje w sytuacji zlecenia pracy zdalnej, na podstawie ww. przepisów Ustawy antykryzysowej, w związku z regulacją wynikającą z art. 3 pkt 4-5 tej ustawy, zgodnie z którą obowiązkiem pracodawcy jest zapewnienie pracownikowi narzędzi i materiałów potrzebnych do pracy zdalnej oraz możliwość używania przez pracownika narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę podczas wykonywania pracy zdalnej, po stronie pracownika, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie powstanie z tego tytułu przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Co istotne, bez znaczenia pozostaje sposób zapewnienia narzędzi i materiałów, tj. czy nastąpi w formie rzeczowej czy też poprzez wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Równocześnie na Państwu jako płatniku nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika. Sytuacja taka będzie mieć miejsce w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego, czyli w okresie obowiązywania regulacji dotyczącej pracy zdalnej przewidzianej w Ustawie antykryzysowej.

Ad. 2.

Natomiast w sytuacji wskazanej w pkt b), tzn. w razie kontynuowania wskazanego rozliczenia po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego, zwrot dokonany przez pracodawcę będzie stanowił przychód po stronie pracownika. Niemniej w Państwa ocenie w tych sytuacjach może znaleźć zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. Jak wskazuje się w komentarzach przepis ten nie precyzuje wykazu narzędzi lub materiałów stanowiących własność pracownika, a wykorzystywanych przez niego na rzecz pracodawcy (z wyjątkiem wykorzystywania prywatnego samochodu osobowego do celów służbowych, co jest objęte osobną regulacją prawną).

Stosowanie zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w tym przepisie jest uzależnione od spełnienia następujących przesłanek:

a) ekwiwalent jest wypłacony w pieniądzu;

b) kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym prze pracownika wydatkom;

c) narzędzia materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika;

d) narzędzia materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przez pracownika przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy (por. G. Ziółkowski "PIT 2019 Komentarz", Warszawa 2019, s. 423).

U.p.d.o.f. nie zawiera definicji ani wskazówek interpretacyjnych jak należy rozumieć pojęcie „ekwiwalentu”, ani w szczególności jaka ma być wysokość tego ekwiwalentu. Z punktu widzenia językowego, ekwiwalent to „równowartość czegoś w naturze lub pieniądzu, rzecz zawierająca w sobie wartość innej rzeczy, równoważnik, odpowiednik, substytut" (internetowy słownik języka polskiego dostępny pod adresem: https://sjp.pl/). Znaczenie językowe tego pojęcia wskazuje, iż podstawę określenia wysokości przysługującego pracownikom ekwiwalentu za używane przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt stanowi ich w określony sposób ustalona równowartość. Z całą pewnością natomiast, w przypadku dokonaniu zakupu udokumentowanego za pomocą dowodów zewnętrznych, wypłacona kwota odpowiadająca wartości w dokumencie zakupowym otrzymanym przez pracownika, będzie uznawana za ekwiwalent.

Oprócz jednak powyższych sytuacji w których zwrot następuje w wysokości udokumentowanej dokumentem zewnętrznym, mogą występować sytuacje, w których zwracana będzie oszacowana równowartość wydatków poniesionych przez pracownika z tytułu wykorzystania przez niego sprzętu lub materiałów. Gdyby bowiem zakres zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. należało odnosić wyłącznie do udokumentowanych kosztów poniesionych przez pracownika, brzmienie tego przepisu byłoby inne. W związku z tym istotnym będzie ustalenie, czy kwota ekwiwalentu koreluje z rzeczywistym poniesieniem wydatku przez pracownika, ponieważ istotą ekwiwalentu jest zrównoważenie faktycznego używania przez pracownika swojego sprzętu, narzędzi oraz materiałów do wykonania powierzonych jemu, w ramach stosunku pracy, obowiązków i zadań. Należy podkreślić, że przepisy nie zakreślają kwotowych granic ekwiwalentu, co pozwala przyjąć, że wartość ekwiwalentu objętego zwolnieniem powinna być ustalona w kwotach realnych uwzględniających nakład pracy i aktualne koszty, a przy jego wyliczeniu znaczenie ma rodzaj, wartość, częstotliwość wykorzystywania sprzętu pracownika na potrzeby pracodawcy, stopień zużycia sprzętu, a ponadto ustala się ją jako odpowiadającą wartości użyczenia rzeczy z punktu widzenia racjonalnie działającego pracodawcy. W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że w celu oszacowania wartości ekwiwalentu pracodawca powinien ustalić szereg elementów składających się na określenie wartości używania sprzętu, której równoważnikiem ma być właśnie wypłacony ekwiwalent, i są to m.in. ilość roboczogodzin używania danego sprzętu, normy zużycia używanych narzędzi, ceny wynikające z ewidencji księgowej zakładu pracy (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 59/07 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 2016 r., sygn. akt III AUA 259/15, dotyczący co prawda spawy z zakresu ubezpieczeń społecznych, ale bezpośrednio związanej z prawidłowym rozumieniem pojęcia przychodu w prawie podatkowym). Powyżej wskazane wartości są niemalże niemożliwe do precyzyjnego wyliczenia, a co najmniej ich wyliczenie łączyłoby się z niewspółmiernymi nakładami administracyjnymi i czyniłoby w praktyce normę art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. martwą.

Z tego względu stoją Państwo na stanowisku, że ekwiwalent, wbrew słownikowemu znaczeniu tego wyrazu, na gruncie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. nie zawsze musi oznaczać zwrot faktycznie poniesionych wydatków przez pracownika. W konsekwencji dopuszczalne będzie przyjęcie pewnych uproszczeń w określeniu wysokości ekwiwalentu, w szczególności przyjmując z góry określoną wartość.

Ten kierunek interpretacji jest akceptowany przez organy podatkowe, które uznają, że określenie z góry pewnej kwoty stanowiącej ekwiwalent wydatków poniesionych przez pracownika, spełnia przesłanki wskazane w tym przepisie (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 lipca 2016 r. sygn. akt IPPB2/4511-401/16- 3/MK1). Co więcej, w przypadku używania przez pracownika komputera nie da się uznać, że komputer bez źródła zasilania prądem oraz bez dostępu do Internetu będzie narzędziem zdatnym do wykonywania (świadczenia) pracy.

Jak stwierdzono w piśmie Ministra Finansów z 29 października 2010 roku (DD3/033/166/IMD/09/PK-1320) używanie sprzętu - komputera jest nierozerwalnie związane z wykorzystywaniem sieci internetowej. W konsekwencji refundacja abonamentu internetowego będzie objęta zwolnieniem o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. Również obecnie organy interpretacyjne uznają, że zwrot zryczałtowanych kosztów korzystania ze sprzętu komputerowego przez pracownika obejmujący zużycie energii elektrycznej oraz koszt uzyskania dostępu do Internetu może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. (por. interpretacja Dyrektora KIS z dnia 16 marca 2021 r. 0114-KDIP3- 2.4011.810.2020.2.AK). Dla przyjęcia, że mamy do czynienia z ekwiwalentem o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f. wystarczające będzie, jeżeli pracodawca, znając charakter i rodzaj pracy wykonywanej przez pracowników, ustali sposób wyliczenia ekwiwalentu w taki sposób, aby stanowił on kwotę odpowiadającą uśrednionemu zużyciu zasobów po stronie pracownika, obejmującego energię elektryczną oraz koszt usług telekomunikacyjnych obejmujących dostęp do Internetu, bez konieczności każdorazowego indywidualizowania tych kwestii w stosunku do poszczególnych pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe, stoją Państwo na stanowisku, że jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy w stosunku do wypłat należności na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, Państwo nie są zobligowani do uwzględnienia w ramach przeprowadzanej kalkulacji należnych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot wynagrodzeń pracowników, kwoty wypłacanej zryczałtowanej refundacji zwiększonych kosztów pracy zdalnej w wysokości odpowiednio 25 albo 50 PLN w okresie do 3 miesięcy po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce, ponieważ zwrot tych wydatków w ogóle nie stanowi przychodu po stronie pracownika.

Z kolei w przypadku kontynuowania pracy zdalnej po upływie 3 miesięcy od ustania stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego zwrot ekwiwalentu na rzecz pracownika będzie korzystał ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 u.p.d.o.f.

W obydwu przypadkach (tzn. zarówno w sytuacji wskazanej pod literą a) jak i pod literą b) na Państwu jako płatniku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będą ciążyły żadne obowiązki w stosunku do zwracanych kwot ekwiwalentu.

Przedmiotem niniejszej interpretacji są obowiązki płatnika z tytułu zapewnionych świadczeń na rzecz pracowników w okresie trwania pandemii COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po jej odwołaniu.

Natomiast w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zapewnienia świadczeń na rzecz pracowników w związku z pracą zdalną w okresie po upływie 3 miesięcy po odwołaniu pandemii, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo odnośnie sytuacji wskazanej w pkt a) jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szeroko zdefiniowane pojęcie przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przedstawili Państwo informacje, z których wynika, że:

1.w okresie stanu epidemii wprowadzili Państwo pracę zdalną regulowaną przepisami ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych;

2.za czas pracy zdalnej zobowiązali się Państwo wypłacić pracownikom dodatkowe świadczenie w postaci ryczałtu w celu pokrycia kosztów wykorzystania prywatnego łącza internetowego, zwiększonego zużycia energii elektrycznej oraz ogrzewania;

3.wypłacany dodatek będzie odpowiadał kwocie wydatków poniesionych przez pracowników;

4.nie wykluczają Państwo kontynuowania zdalnej organizacji pracy po ustaniu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii w Polsce i kontynuowania wypłaty dodatku po upływie 3 miesięcy po odwołaniu stanu epidemicznego albo stanu epidemii.

W niniejszej sprawie rozpatrzenia wymagają świadczenia przyznane pracownikom będącym na pracy zdalnej w okresie trwania pandemii.

Odnosząc się do ww. świadczeń przyznanych pracownikom będącym na pracy zdalnej w czasie trwania pandemii, należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 ze zm.):

W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

W myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy:

Wykonywanie pracy zdalnej może zostać polecone, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy. W szczególności praca zdalna może być wykonywana przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość lub dotyczyć wykonywania części wytwórczych lub usług materialnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 4 ww. ustawy:

Narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej zapewnia pracodawca.

Stosownie do art. 3 ust. 5 cytowanej ustawy:

Przy wykonywaniu pracy zdalnej pracownik może używać narzędzi lub materiałów niezapewnionych przez pracodawcę pod warunkiem, że umożliwia to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że narzędzia i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz obsługę logistyczną pracy zdalnej ma zapewnić pracodawca. Przy czym przepis ten pozostawia pracodawcy swobodę co do sposobu zapewnienia pracownikowi pracującemu zdalnie narzędzi i materiałów potrzebnych mu do wykonywania tej pracy. Zapewnienie to może mieć zatem charakter rzeczowy, poprzez wyposażenie stanowiska pracy w narzędzia i materiały, jak i wypłatę świadczenia za używanie własnych materiałów i narzędzi pracownika.

Niezależnie od formy zapewnienia przez pracodawcę narzędzi i materiałów potrzebnych pracownikowi do wykonywania pracy zdalnej, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymane przez pracownika świadczenia, nie stanowią jego przychodu w rozumieniu tej ustawy. Analogicznie jak ekwiwalent wypłacany za zwiększone zużycie energii elektrycznej, wody, czy drukowanie, co jest naturalną konsekwencją pracy w domu.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, ponieważ dotyczy on nieodpłatnych świadczeń, a Państwa pracownicy otrzymują środki pieniężne.

Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez Państwa pracowników, a więc również do zwrotu kosztów za korzystanie z prywatnego łącza internetowego, zwiększone zużycie energii elektrycznej i ogrzewania, nie jest uzasadnione.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy, świadczenia pieniężne w postaci ryczałtu przyznane przez Państwa pracownikom świadczącym pracę zdalną w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na Państwu, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).