Temat interpretacji

Czy poniesione koszty Wnioskodawczyni może odliczyć od swoich dochodów w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2020 r. (data wpływu 15 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 5 czerwca 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.349.2020.1.AKR wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 5 czerwca 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 9 czerwca 2020 r.). W dniu 15 czerwca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 12 czerwca 2020 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

We wspólnym rozliczeniu podatkowym za 2019 r. PIT-37 Wnioskodawczyni skorzystała z ulgi rehabilitacyjnej, z odliczenia kosztów leków i leczenia.

Koszty leczenia to:

• soczewka wraz z zabiegiem chirurgii oka 4 400 PLN (faktura VAT zaliczkowa cząstkowa z dnia 4 lutego 2019 r., zaliczkę 1 000 PLN zapłacono kartą w dniu wystawienia oraz faktura VAT zaliczkowa końcowa z dnia 15 marca 2019 r., zaliczkę 3 400 PLN zapłacono w dniu wystawienia),

• opieka nocna pielęgniarki po zabiegu 150 PLN (faktura VAT z dnia 15 marca 2019 r., zapłacono kartą w dniu wystawienia),

• thermoflo zabieg suchego oka 100 PLN (faktura VAT z dnia 14 sierpnia 2019 r., zapłacono kartą w dniu wystawienia).

Faktury VAT wystawione przez Ośrodek Sp. z o.o., .

Wydatki poniesione były przez Wnioskodawczynię. Faktury zawierają Jej dane osobowe. Wydatki nie były refundowane z żadnych źródeł dopłat.

W 1972 r. w wieku 15 lat Wnioskodawczyni zachorowała na cukrzycę typu 1 i od samego początku leczona jest insuliną 4 razy dziennie. W 1985 r. Wnioskodawczyni została zaliczona do trzeciej grupy inwalidztwa, a w dniu 11 lipca 1996 r. komisja lekarska ds. inwalidztwa i zatrudnienia w zaliczyła Wnioskodawczynię do drugiej grupy inwalidztwa - inwalidztwo jest trwałe (wypis z treści orzeczenia z dnia 23 lipca 1996, nr akt ). Następnie w 2012 r. przyznano Wnioskodawczyni umiarkowany stopień niepełnosprawności, zgodnie z orzeczeniem z dnia 14 maja 2012 r. Orzeczenie wydane jest na stałe. Niepełnosprawność istniała już przed 16 rokiem życia.

Od samego początku cukrzyca powoduje u Wnioskodawczyni różne powikłania: zaatakowała oczy, tarczycę, kręgosłup, kolana, spowodowała nadciśnienie, osteoporozę i zanik mięśni w nogach. W 2018 r. Wnioskodawczyni została skierowana do Ośrodka w na zabieg usunięcia zaćmy obu oczu. Najpierw miała wykonany zabieg lewego oka z ubezpieczenia NFZ. W efekcie zabiegu, mimo 3 miesięcznego leczenia Jej wzrok pogorszył się w stopniu znacznym. Z tego powodu zaproponowano Jej założenie lepszej soczewki torycznej, jednoogniskowej do wszczepienia, pod warunkiem wykonania drugiego oka taką samą soczewką. Musiała wyrazić zgodę aby ratować oczy. W wyniku zabiegu na oba oczy w dniu 15 marca 2019 r. Jej widzenie znacznie się poprawiło. Dodatkowo Wnioskodawczyni musiała wybrać 3 zabiegi thermoflo na zespół suchego oka.

Wnioskodawczyni oraz Jej mąż mają umiarkowany stopień niepełnosprawności, a ich źródłem dochodu są: emerytura męża i renta socjalna Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesione koszty Wnioskodawczyni może odliczyć od swoich dochodów w ramach ulgi rehabilitacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione przez Nią koszty zabiegów stanowią podstawę do odliczenia ich w ramach ulgi rehabilitacyjnej, zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 26 ust. 1 pkt 6).

Powikłania spowodowane cukrzycą, którymi między innymi jest pogorszenie a w konsekwencji nieleczenia możliwa utrata wzroku stwarza konieczność ciągłej rehabilitacji i w takiej kategorii powinny być traktowane. W ocenie Wnioskodawczyni, odliczenie kosztów ratowania Jej wzroku powinno Jej przysługiwać, bo uniknęła w ten sposób utraty wzroku, a w konsekwencji uniknęła znacznie większych kosztów rehabilitacji w przyszłości. (np. koszty posiadania psa przewodnika).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące, zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 1972 r. w wieku 15 lat Wnioskodawczyni zachorowała na cukrzycę typu 1. W 1985 r. Wnioskodawczyni została zaliczona do trzeciej grupy inwalidztwa, a w dniu 11 lipca 1996 r. komisja lekarska ds. inwalidztwa i zatrudnienia zaliczyła Wnioskodawczynię do drugiej grupy inwalidztwa - inwalidztwo jest trwałe. Następnie w 2012 r. przyznano Wnioskodawczyni umiarkowany stopień niepełnosprawności, zgodnie z orzeczeniem z dnia 14 maja 2012 r. Orzeczenie wydane jest na stałe. Od samego początku cukrzyca powoduje u Wnioskodawczyni różne powikłania: zaatakowała oczy, tarczycę, kręgosłup, kolana, spowodowała nadciśnienie, osteoporozę i zanik mięśni w nogach. W 2018 r. Wnioskodawczyni została skierowana do Ośrodka na zabieg usunięcia zaćmy obu oczu. Najpierw miała wykonany zabieg lewego oka z ubezpieczenia NFZ. W efekcie zabiegu, mimo 3 miesięcznego leczenia Jej wzrok pogorszył się w stopniu znacznym. Z tego powodu zaproponowano Jej założenie lepszej soczewki torycznej, jednoogniskowej do wszczepienia, pod warunkiem wykonania drugiego oka taką samą soczewką. Wnioskodawczyni wyraziła zgodę aby ratować oczy. W wyniku zabiegu na oba oczy w dniu 15 marca 2019 r. Jej widzenie znacznie się poprawiło. Dodatkowo Wnioskodawczyni musiała wybrać 3 zabiegi thermoflo na zespół suchego oka. We wspólnym rozliczeniu podatkowym za 2019 r. PIT-37 Wnioskodawczyni skorzystała z ulgi rehabilitacyjnej. Dokonała odliczenia kosztów leków i leczenia. Koszty leczenia w 2019 r. to kwoty: 4 400 PLN (dot. soczewki wraz z zabiegiem chirurgii oka), 150 PLN (dot. opieki nocnej pielęgniarki po zabiegu), 100 PLN (dot. thermoflo zabiegu suchego oka), które wynikają z faktur VAT wystawionych na Wnioskodawczynię przez Ośrodek . Wydatki nie były refundowane.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na wskazane we wniosku zabiegi należy analizować w oparciu o przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia zabieg, rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w Słowniku wyrazów obcych (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz Encyklopedii PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast rehabilitacja lecznicza jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że niekwestionowanym jest, że opisane we wniosku zabiegi miały na celu poprawić stan zdrowia Wnioskodawczyni (poprawienie widzenia), jednakże tego rodzaju wydatki nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, jak również żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ nie można tych zabiegów zakwalifikować jako zabiegi rehabilitacyjne, lecz wyłącznie jako zabiegi o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny.

Wskazane przez Wnioskodawczynię zabiegi ratowania widzenia nie są zabiegami fizykoterapeutycznymi, wodoleczniczymi, światłoleczniczymi, itp. czyli zabiegami usprawniającymi, które właśnie często przeprowadzane są po zabiegach medycznych, np. operacyjnych. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne. Gdyby jego wolą było, aby do tego wydatku wliczać również każdego rodzaju działania medyczne (w tym np. zabiegi operacyjne), to niewątpliwie użyłby innego sformułowania.

Podkreślić należy, że Wnioskodawczyni nie wskazała, czy zabiegi, o których mowa we wniosku stanowiły zabiegi rehabilitacyjne.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała jako koszt leczenia wydatek poniesiony na soczewkę wraz z zabiegiem chirurgii oka.

W związku z powyższym zauważyć należy, że samej soczewki, bez zabiegu jej wszczepienia nie można uznać za indywidualny sprzęt niezbędny w rehabilitacji oraz ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sama soczewka nie może służyć przywracaniu sprawności organizmu w przeciwieństwie do okularów, kul czy wózka inwalidzkiego. Bez zabiegu operacyjnego i usunięcia istniejącej soczewki, wykorzystanie jej przez osobę chorą w celach rehabilitacyjnych nie jest możliwe. Nie ma zatem znaczenia z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Tym samym Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu rocznym za 2019 r. wydatków poniesionych na soczewkę wraz z zabiegiem chirurgii oka oraz thermoflo zabiegu suchego oka jako wydatków na cele rehabilitacyjne, bowiem wydatki te nie spełniają warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 3 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że zakwalifikowanie danego zabiegu (czynności medycznej) do zabiegów rehabilitacyjnych nie wynika z przepisów podatkowych, co oznacza, że w sytuacji gdyby z posiadanej dokumentacji (np. zaświadczenia lekarskiego) wynikało, że opisane zabiegi są zabiegami rehabilitacyjnymi, takie odliczenie przysługiwałoby.

Ponadto wskazać należy, że wśród rodzajów wydatków uprawniających do odliczenia od dochodu w ramach omawianej ulgi ustawodawca przewidział w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwość odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Wskazać przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia usługi opiekuńcze. Zatem, przy ustalaniu prawa do odliczania wydatków na tego rodzaju usługi należy odwołać się do ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn. zm.).

Przepis art. 50 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

Natomiast, specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (art. 50 ust. 4 ww. ustawy).

Szczegółowy rodzaj usług specjalistycznych określa rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005 r., Nr 189, poz. 1598, z późn. zm.).

W ocenie tutejszego Organu, z uwagi na powołanie się w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na usługi opiekuńcze, a nie na specjalistyczne usługi opiekuńcze, należy uznać, że w ramach omawianego przepisu usługi te obejmują szerszą, niż tylko specjalistyczną, pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb osoby niepełnosprawnej, polegającą na robieniu zakupów, sprzątaniu, gotowaniu, załatwianiu spraw w urzędach, myciu, ubieraniu, dozowaniu lekarstw, prześciełaniu łóżka, zapobieganiu powstawaniu odleżyn i odparzeń, karmieniu itp.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni poniosła wydatek na opiekę nocną pielęgniarki po zabiegu. Z ww. art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że warunkiem koniecznym odliczenia wydatków na usługi opiekuńcze jest posiadanie przez osobę niepełnosprawną I grupy inwalidzkiej.

Za osoby zaliczone do I grupy inwalidztwa uznaje się osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono: całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności. Zatem, do I grupy inwalidztwa, o której wyżej mowa nie zalicza się osób posiadających orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jak to ma miejsce w przypadku Wnioskodawczyni. W związku z powyższym wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na opiekę nocną pielęgniarki po zabiegu, nie podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej jako wydatki na usługi opiekuńcze, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odliczenie to nie przysługuje osobom niepełnosprawnym niezaliczającym się do I grupy inwalidztwa.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego uznać należy, że wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w 2019 r. na soczewkę wraz zabiegiem chirurgii oka, thermoflo zabieg suchego oka oraz opiekę nocną pielęgniarki po zabiegu nie spełniają warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 26 ust. 7a pkt 3, 6 i 9. Zatem, powyższe wydatki nie mogą zostać zaliczone do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne i podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania w zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Zatem, dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej