Temat interpretacji

Ustalenie stawki amortyzacji po zmianie przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokale użytkowe.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2020 r. (data wpływu 29 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismami w dniu 20 marca 2020 r., w dniu 22 czerwca 2020 r. oraz w dniu 4 sierpnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacji po zmianie przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokale użytkowe jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazał Wnioskodawca.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacji po zmianie przeznaczenia lokali mieszkalnych na lokale użytkowe. Wniosek uzupełniony został pismami w dniu 20 marca 2020 r., w dniu 22 czerwca 2020 r. oraz w dniu 4 sierpnia 2020 r.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 16 czerwca 2020 r. Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z rodziną jest właścicielem kamienicy w następujących proporcjach: żona 35%, trzy córki po 1%, on 62%.

Nieruchomość jest obiektem mieszkalnym, zabytkowym (ma kilkaset lat), wpisanym w księdze wieczystej jako jedna nieruchomość. Żaden z lokali w kamienicy nie ma odrębnej własności.

Z powyższej nieruchomości Wnioskodawca uzyskuje pożytki. Od kilkunastu lat sukcesywnie lokale dotychczas mieszkalne wynajmowane są na działalność gospodarczą (gastronomia, handel).

Od 2012 r. powierzchnia nieruchomości wynajmowanej na działalność gospodarczą przekroczyła 610 m² przy całkowitej powierzchni 1 132 m².

Wnioskodawca dochód z najmu rozlicza na zasadach ogólnych, stosując wyliczenie amortyzacji w sposób uproszczony i stopę amortyzacji 1,5%, przyjmując za podstawę 988 zł za m² wynajmowanej powierzchni.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 30 lipca 2020 r. Wnioskodawca podaje, że wszystkie wynajmowane lokale niemieszkalne wykorzystywane przez najemców na cele użytkowe (gastronomia, kawiarnia, galeria, bar) zostały zaadoptowane z lokali mieszkalnych po dokonaniu odpowiednich zmian zgodnie z otrzymanymi warunkami zagospodarowania i uzyskaniu akceptujących decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 16 czerwca 2020 r. sformułował następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może stosować stawkę amortyzacji 2,5 % jak dla środków trwałych określonych w grupie 1230 - budynki handlowo-usługowe, gdy w nieruchomości o całkowitej powierzchni 1 152 m², powierzchnia wynajmowana na działalność gospodarczą wynosi 610 m² (tj. 53,9% całkowitej powierzchni nieruchomości)?

W sformułowanym w uzupełnieniach wniosku z dnia 16 czerwca 2020 r. oraz z dnia 30 lipca 2020 r. własnym stanowisku Wnioskodawca podaje, że jego zdaniem od momentu kiedy dotychczasowa powierzchnia mieszkalna została przekształcona na powierzchnię wynajmowaną na działalność gospodarczą, to zgodnie z art. 22m, art. 22a ust. 1, art. 22f ust. 4, art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wykazem stawek może stosować stawkę amortyzacji w wysokości 2,5 %, kiedy ta powierzchnia (wynajmowana na działalność gospodarczą) przekroczy 50% ogólnej powierzchni kamienicy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - w pismach z dnia 16 czerwca oraz z dnia 30 lipca 2020 r. - jest prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazał Wnioskodawca.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie zaś do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej na wstępie ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W przypadku budynków sprowadza się to do ustalenia, czy zgodnie z Klasyfikacją budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, dla których obowiązuje stawka z wykazu 1,5%, czy też do budynków niemieszkalnych (stawka 2,5%).

Ponadto należy mieć na uwadze, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W świetle powyższego uznać należy, że w sytuacji zmiany przeznaczenia budynku z mieszkalnego na niemieszkalny bądź odwrotnie, nie jest możliwe dalsze kontynuowanie odpisów amortyzacyjnych według stawki amortyzacyjnej przyjętej przez podatnika przed dokonaniem zmiany przeznaczenia danego budynku.

Skoro zatem jak wskazano w opisie sprawy w wyniku przeprowadzonych przez Wnioskodawcę zmian adaptacyjnych zmienił się charakter dotychczas wynajmowanych lokali z mieszkalnych na lokale użytkowe, to w konsekwencji Wnioskodawca winien zmienić stosowaną dotychczas stawkę amortyzacyjną 1,5 % na stawkę 2,5 % jako właściwą dla budynków niemieszkalnych. Przy czym dokonując dalszych odpisów amortyzacyjnych winien uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe, jednakże z innych względów niż wskazał Wnioskodawca. Wnioskodawca bowiem swoje stanowisko oparł m.in. na dyspozycji art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w sytuacji przedstawionej we wniosku co już wskazano w wezwaniach wystosowanych do Wnioskodawcy nie znajduje zastosowania. Przepis ten bowiem reguluje swym zakresem okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Co prawda w ust. 4 stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej dokonuje się przy zastosowaniu rocznej stawki amortyzacyjnej w wysokości 2,5% (). - niemniej opisując stan faktyczny Wnioskodawca podał, że jest wraz z żoną i córkami właścicielem kamienicy wpisanej do Rejestru Zabytków.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej