Temat interpretacji

Możliwość skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej zakup nowego samochodu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2020 r. (data wpływu 9 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2020 r. (data wpływu 15 czerwca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego oraz możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z tym, że złożony w dniu 9 stycznia 2020 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), Organ podatkowy na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, pismem z dnia 27 lutego 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.10.2020.1.MK, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Przesyłkę zawierającą ww. wezwanie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 lutego 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.10.2020.1.MK z powodu niemożności jej doręczenia, pozostawiono w dniu 3 marca 2020 r., na okres 14 dni do dyspozycji adresata w Urzędzie Pocztowym , ul. , , a zawiadomienie o pozostawieniu pisma w tym Urzędzie umieszczono w oddawczej skrzynce pocztowej adresata. Z powodu niepodjęcia ww. przesyłki w terminie 7 dni, przesyłkę awizowano powtórnie w dniu 11 marca 2020 r. Z powodu niepodjęcia przesyłki przez adresata w wyżej wskazanym terminie, w dniu 18 marca 2020 r. Urząd Pocztowy zwrócił ją Organowi (data wpływu 23 marca 2020 r.), wskutek czego zastępcze doręczenie przesyłki zawierającej wezwanie z dnia 27 lutego 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.10.2020.1.MK, do usunięcia braków wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, nastąpiło w dniu 17 marca 2020 r.

Pismem z dnia 8 maja 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.10.2020.4.MK, doręczonym w dniu 15 maja 2020 r., Organ podatkowy poinformował Wnioskodawcę o możliwości uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, z uwagi na zawieszenie biegu terminów udzielenia odpowiedzi do czasu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii, stosownie do art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

W dniu 15 czerwca 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 12 czerwca 2020 r.).

We wniosku i jego uzupełniniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego w nieruchomości położonej w przy ul. . W dniu 14 października 2019 r., wraz z właścicielami innych lokali, Wnioskodawca stał się stroną ugody zawartej przed notariuszem na podstawie art. 917 i następnych Kodeksu cywilnego, ze spółką działającą pod firmą Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (dalej: Spółka). Tytułem rekompensaty za uciążliwości, jakie dla korzystania oraz eksploatacji lokali niesie lub może nieść realizowana przez Spółkę inwestycja budowlana, zarówno w czasie trwania prac, jak i po ich zakończeniu, w szczególności uciążliwości związanych ze zwiększonym hałasem, wzmożonym ruchem samochodowym i pieszym, Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz właścicieli lokali określonych sum pieniężnych. Wnioskodawcy przyznano kwotę w wysokości brutto, płatną w trzech częściach I część w kwocie brutto , II część w kwocie brutto , III część w kwocie brutto . Zgodnie z przewidzianym w § 3 ust. 4 ugody sposobem uiszczenia rekompensaty, suma na poczet I części została wpłacona przez inwestora do depozytu notarialnego, a następnie wypłacona przez notariusza na rachunek bankowy Wnioskodawcy w dniu 21 października 2019 r., w związku z roszczeniem o niezakłócone korzystanie z mieszkania, utrzymanie jego struktury budowlanej i wartości na niezakłóconym poziomie.

Zgodnie z zapisami ugody na zasadach i warunkach określonych w ugodzie Spółka zobowiązuje się do zapłaty na rzecz wymienionych właścicieli lokali, tytułem rekompensaty za uciążliwości, jakie dla korzystania z lokali oraz eksploatacji lokali niesie lub może nieść inwestycja, w tym w szczególności uciążliwości związanych ze zwiększonym hałasem, wzmożonym ruchem samochodowym i pieszym, jak również uciążliwościami związanymi z realizacją robót budowlanych mających za przedmiot inwestycję (zapis § 3 ugody notarialnej). Ugodę zawarto na podstawie przepisów prawa cywilnego przed notariuszem w w dniu 14 października 2019 r., Rep. A Nr . Świadczenie zostało opisane jako rekompensata. Wartość rekompensaty została ustalona na podstawie prawa cywilnego w ramach swobody umów w drodze negocjacji z inwestorem. Nie została przeprowadzona ekspertyza przez rzeczoznawcę nieruchomości, jednakże wartość rekompensaty koreluje z aktualnie istniejącymi według stanu na II połowę 2019 r. cenami metra kwadratowego lokali na tym terenie , gdzie cena ta waha się od 5 do 10 tysięcy złotych za metr kwadratowy lokalu. Kamienica, w której znajduje się lokal mieszkalny Wnioskodawcy, jest w dobrej lokalizacji, posiada dobry dojazd, jest dobrze skomunikowana, w pobliżu znajduje się zarówno infrastruktura miejska (szkoły, przedszkole, filharmonie) jak i komercyjna (sklepy spożywcze, market). Ponadto kamienica, na skutek regularnego inwestowania przez wspólnotę mieszkaniową, jest w dobrym stanie technicznym, ocieplona, z wyremontowanym dachem, fasadą, unowocześnionym ogrzewaniem itd.

Prowadzona przez Spółkę inwestycja polega na budowie zespołu mieszkaniowo-biurowo-usługowego. Budynki, które znajdą się na terenie inwestycji, będą w postaci 3 wysokościowców o wysokości około 100 m. Na wprost okien Wnioskodawcy będzie bryła budynku usługowego stanowiącego podstawę wysokościowca o wysokości 8 pięter. Wnioskodawca zaznacza, że Jego lokal mieszkalny znajduje się na 1 piętrze. Budynki będą posadowione na fundamentach, których budowa będzie prowadzona w granicy działki w odległości kilku metrów od kamienicy, w której posiada lokal. Wykopy mają być bardzo głębokie, albowiem pod ziemią znajdą się wielopoziomowe garaże. Ponadto kotwienie fundamentów znajdzie się pod budynkiem kamienicy. Budowa zaplanowana jest na okres 2 lat, aktualnie prowadzone są prace ziemne. Powoduje to drgania, hałas, kurz. Po zrealizowaniu inwestycji, nieruchomość przy ul. w znacznej mierze zostanie pozbawiona dostępu do światła słonecznego, napływu powietrza, istnieje ryzyko naruszenia konstrukcji. Nastąpi lawinowe wzmożenie ruchu w związku z obsługą przez nową budowlę paru tysięcy mieszkających tam osób oraz nieoznaczonej liczby klientów przewidywanych w tym miejscu placówek handlowych i usługowych. Prowadzona inwestycja diametralnie zmieni charakter dzielnicy i zmieni warunki życia właścicieli lokali przy ul. w . Niewątpliwie codzienne życie będzie znacznie utrudnione poprzez tłok, brak możliwości dojazdu samochodem, niemożność zaparkowania, hałas, zwiększenie się zagrożenia kradzieżami lub aktami wandalizmu, nieustannym oświetleniem, co utrudni wypoczynek nocny.

Lokal nr 6 należący do Wnioskodawcy w budynku przy ul. jest lokalem mieszkalnym i w ten sposób jest on użytkowany. Jest przeznaczony do mieszkania. Aktualnie Wnioskodawca tam nie mieszka, lokal jest wynajęty i użytkowany przez najemcę. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest podmiotem związanym ze Spółką prowadzącą inwestycję ani ekonomicznie, ani prawnie, poza zawarciem przedmiotowej ugody.

W zakresie pytania nr 2 Wnioskodawca wskazuje, że Jego dzieci urodzone są w roku: 2004, 2008, 2011, 2014. Dzieci posiadają orzeczenia o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół ds. orzekania o Niepełnosprawności w :

• , ur. w 2014 r. orzeczenie z dnia r., nr ., ważne do dnia r., przyczyna niepełnosprawności ,

• , ur. w 2011 r. orzeczenie z dnia r., nr , ważne do dnia r., przyczyna niepełnosprawności .

Wnioskodawca odmawia podania schorzeń, na które cierpią Jego dzieci. Są to dane wrażliwe i nie mają znaczenia dla interpretacji podatkowej. Dzieci nie uzyskują dochodów z tytułu niepełnosprawności. Z ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawca korzysta w każdym roku podatkowym. Wnioskodawca osiąga dochody z tytułu wynagrodzenia za pracę, swoje dochody z 2019 r. zadeklarował wraz z małżonką w PIT-36 złożonym do w w dniu 28 kwietnia 2020 r. W rozliczeniu podatkowym Wnioskodawca uwzględnił przychód pochodzący ze Spółki z siedzibą w , co spowodowało, że dokonał dopłaty do podatku w kwocie zł.

W 2019 r. Wnioskodawca poniósł ze środków własnych wydatki na cele rehabilitacyjne córek. Zakupu samochodu Wnioskodawca nie zaliczył do żadnej z kategorii wydatków wymienionych w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie otrzymał od organu administracji skarbowej indywidualnej interpretacji podatkowej do momentu złożenia przez Niego deklaracji PIT-36.

Wydatki rehabilitacyjne, które Wnioskodawca odlicza od podatku, nie zostały Mu zwrócone w jakikolwiek sposób przez NFZ, PFRON, czy też jakąkolwiek fundację lub zakładowy fundusz świadczeń socjalnych bądź odliczone od przychodu opodatkowanego ryczałtem.

Samochód zakupiony wspólnie z żoną przez Wnioskodawcę jest samochodem osobowym. Jednakże z uwagi na szczególne potrzeby związane z przewozem osoby niepełnosprawnej, co oznacza montaż dużego fotelika dostosowanego do jej potrzeb, przewozu wózka dla osoby niepełnosprawnej, w razie dalszych wyjazdów także łóżeczka, samochód musi posiadać większą niż standardowo szerokość oraz przestrzeń bagażową. Jednym z nielicznych samochodów spełniających te wymogi jest zakupiony . Zaznaczyć należy, że rodzina Wnioskodawcy należy do tzw. dużej rodziny.

Wnioskodawca posiada dowód zakupu pojazdu w postaci faktury VAT z dnia 13 grudnia 2019 r. nr wystawionej na Jego i żony nazwisko przez autoryzowanego sprzedawcę w - . W fakturze pojazd jest opisany jako samochód osobowy. Został zakupiony nowy pojazd, nie montowane były żadne inne dodatkowe elementy poza standardowymi ani nie był dodatkowo przystosowywany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymana przez Wnioskodawcę rekompensata pieniężna korzysta ze zwolnienia od podatku PIT, o którym mowa w art. 21 ust. l pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych oznaczone we wniosku nr 2, natomiast w zakresie pytania nr 1 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano uprawnienie podatnika do odliczenia od ustalonego dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. W art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy, legislator doprecyzował ich zakres, wskazując, że uważa za nie wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Określenie indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Sprzęt musi posiadać walory poprawiające jakość funkcji życiowych i odzyskania sprawności organizmu, a ponadto wykazywać cechy indywidualnego przeznaczenia.

Należy stwierdzić, że pojazd samochód osobowy, niewątpliwie spełnia wskazane przez ustawodawcę przesłanki. Jego eksploatacja w znacznym stopniu ułatwi Wnioskodawcy zapewnienie dziecku dogodnych warunków do przemieszczania się, a przez to pozwoli usunąć techniczne bariery związane z niepełnosprawnością. Pojazd, który kupił Wnioskodawca, z uwagi na konieczność dostosowania miejsca do montażu specjalnego fotelika służącego do przewozu dzieci niepełnosprawnych, przewożenia wózka inwalidzkiego, łóżeczka itp., musiał być do tego dostosowany wielkością, i nie mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z jakich w zwykły sposób korzystać może ogół osób, niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Z powyższych względów, zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do odliczenia kosztów zakupu przedmiotowego pojazdu od kwoty ustalonego dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z treści wniosku wynika, że dzieci Wnioskodawcy urodzone są w 2011 r. i 2014 r. posiadają orzeczenia o niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności. Dzieci nie uzyskują dochodów z tytułu niepełnosprawności. Z ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawca korzysta w każdym roku podatkowym. Wnioskodawca osiąga dochody z tytułu wynagrodzenia za pracę, swoje dochody z 2019 roku zadeklarował wraz z małżonką w PIT-36 złożonym do Urzędu Skarbowego w dniu 28 kwietnia 2020 r. W 2019 r. Wnioskodawca poniósł ze środków własnych wydatki na cele rehabilitacyjne córek. Zakupu samochodu Wnioskodawca nie zaliczył do żadnej z kategorii wydatków wymienionych w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki rehabilitacyjne, które Wnioskodawca odlicza od podatku nie zostały Mu zwrócone w jakikolwiek sposób przez NFZ, PFRON, czy też jakąkolwiek fundację lub zakładowy fundusz świadczeń socjalnych bądź odliczone od przychodu opodatkowanego ryczałtem.

Samochód zakupiony przez Wnioskodawcę wspólnie z żoną jest samochodem osobowym. Jednakże z uwagi na szczególne potrzeby związane z przewozem osoby niepełnosprawnej, co oznacza montaż dużego fotelika dostosowanego do jej potrzeb, przewozu wózka dla osoby niepełnosprawnej, w razie dalszych wyjazdów także łóżeczka, samochód musi posiadać większą niż standardowo szerokość oraz przestrzeń bagażową. Jednym z nielicznych samochodów spełniających te wymogi jest zakupiony model. Zaznaczyć należy, że rodzina Wnioskodawcy należy do tzw. dużej rodziny. Wnioskodawca posiada dowód zakupu pojazdu w postaci faktury VAT z dnia 13 grudnia 2019 r. wystawionej na Jego i żony nazwisko przez autoryzowanego. W fakturze pojazd jest opisany jako samochód osobowy. Został zakupiony nowy pojazd, nie montowane były żadne inne dodatkowe elementy poza standardowymi ani nie był dodatkowo przystosowywany.

Niewątpliwie samochód w przypadku osoby, na której utrzymaniu są niepełnosprawne dzieci, znacznie ułatwia funkcjonowanie. Jednakże ustawodawca wyraźnie w art. 26 ust. 7a określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione przez podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające do dokonania odliczeń od dochodu.

Należy również zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Z brzmienia art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wynika, że tylko i wyłącznie mogą być odliczone od dochodu wydatki poniesione na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zatem w przypadku zakupu samochodu z dużą przestrzenią bagażową, umożliwiającą np. przewożenie wózka lub łóżeczka dla niepełnosprawnego dziecka, nie można odliczyć od dochodu wartości zakupionego samochodu, bowiem takiego zakupu nie można uznać za wydatek na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych, zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zawarte w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określenie indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

W art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały jedynie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł; natomiast w art. 26 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy wydatki na przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Skoro więc prawodawca tworzy przepisy, z których brzmienia wynika jednoznacznie, kiedy wydatki na cele rehabilitacyjne w przypadku pojazdu mechanicznego mogą być odliczone od dochodu, to znaczy, że w tym właśnie przepisie ta problematyka uregulowana jest wyczerpująco.

Zatem w przypadku zakupu samochodu z dużą przestrzenią bagażową, wykorzystywanego na potrzeby przewozu niepełnosprawnych córek, nie można odliczyć od dochodu wartości zakupionego samochodu, bowiem takiego zakupu nie można uznać za wydatek na przystosowanie pojazdu mechanicznego do potrzeb niepełnosprawności, o którym mowa w art. 26 ust. 7a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą odliczenia ww. wydatków nie może być również art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego. Samochód bowiem nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji i nie posiada cech indywidualnych. Jest on dobrem powszechnego użytku, z którego może skorzystać każdy, niezależnie od posiadanej niepełnosprawności. Nie można więc stwierdzić, że samochód nosi znamiona urządzenia, które jest wykorzystywane stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Jak wynika z wyżej powołanych przepisów ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Podsumowując stwierdzić należy, że zakup samochodu osobowego nie jest wydatkiem podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej w rozumieniu przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wykazano wyżej, w obowiązujących przepisach brak jest podstaw do odliczenia od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym wydatków poniesionych przez podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, na zakup samochodu osobowego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), zauważyć należy, że organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej