Temat interpretacji

możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych paragonem fiskalnym

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2020 r. (data wpływu 17 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 września 2020 r. (data wpływu 9 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych paragonem fiskalnym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 7 września 2020 r., Nr 0113-KDIPT1-3.4012.540.2020.3.ALN, Nr 0113-KDIPT2-1.4011.617.2020.3.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 7 września 2020 r. (data doręczenia za pośrednictwem platformy ePUAP 7 września 2020 r., identyfikator poświadczenia doręczenia ePUAP-UPD). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 8 września 2020 r. (data wpływu 9 września 2020 r.), nadanym za pośrednictwem . w dniu 8 września 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zwany dalej: podatnikiem, stroną, przedsiębiorcą lub wnioskodawcą, jest przedsiębiorcą prowadzącym samodzielną działalność gospodarczą oraz jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dochód uzyskany przez Wnioskodawcę w ramach prowadzenia działalności gospodarczej jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, wg stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca jest zobowiązana płacić kwartalnie. Aktualnie głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest prowadzenie działalności gastronomicznej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ponosi po dniu 1 czerwca 2020 r. wydatki na nabycie produktów żywnościowych w kwotach jednostkowych nie wyższych niż 450 zł, które to wydatki są dokumentowane przez sprzedawców - podatników VAT czynnych - paragonami fiskalnymi, na których wpisany jest NIP Wnioskodawcy, zwanymi dalej w skrócie: paragonami fiskalnymi, które to produkty żywnościowe służą do przygotowywania posiłków sprzedawanych w barze Wnioskodawcy. Wnioskodawca w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług ewidencjonuje podatek naliczony z ww. paragonów fiskalnych i wyszczególniony na ww. paragonach podatek naliczony odlicza od podatku należnego za dany miesiąc rozliczeniowy, a wydatki udokumentowane ww. paragonami ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz zalicza do kosztów uzyskania przychodu.

W piśmie z dnia 8 września 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że numer NIP Wnioskodawcy na paragonie umieszcza sprzedawca towarów. Ponadto, jak wskazano we wniosku, głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż usług gastronomicznych w barze w miejscowości X, gmina Y. Wnioskodawca dokumentuje paragonami nabycie niewielkich ilości, między innymi nietrwałych warzyw, pieczywa, artykułów mleczarskich lub też innych artykułów żywnościowych, np. przypraw, które są następnie zużywane przez stronę przy sporządzaniu sprzedawanych posiłków. Powyżej opisane produkty skoro są zużywane przy wytwarzaniu posiłków sprzedawanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to stanowią dla Wnioskodawcy wydatek bezpośrednio związany z uzyskaniem przychodów z tytułu opisanej we wniosku działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma prawo do zaewidencjonowania w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług i prawo do odliczania od podatku należnego podatku naliczonego wynikającego z paragonów fiskalnych dokumentujących wydatki związane z działalnością gospodarczą?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 1, dotyczącego podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt uzyskania przychodu uznaje się wszelkie wydatki związane z działalnością gospodarczą.

Do powyżej wymienionych wydatków zaliczyć należy między innymi wydatki do kwoty 450 brutto zł jednorazowo, udokumentowane paragonami, które dokumentują zakup przez Wnioskodawcę artykułów żywnościowych, które służą do przygotowywania sprzedawanych usług gastronomicznych w barze.

Dlatego też, reasumując powyższe, należy uznać, że Wnioskodawca ma prawo zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki netto udokumentowane paragonami, związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, a które to wydatki zostały udokumentowane wyłącznie ww. paragonami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Tak więc, wydatki na produkty żywnościowe, o których mowa we wniosku, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o ile spełniają warunki z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do kwestii dokumentowania wydatków poniesionych na nabycie produktów żywnościowych wskazać należy, że wydatek poniesiony może stanowić koszt uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostanie prawidłowo udokumentowany przez Wnioskodawcę.

Istotną wskazówkę, jak należy dokumentować wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca wskazał w art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej księgą, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę do dokonania wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544).

Zgodnie z § 11 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej fakturami, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
2. dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:
3. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,
4. wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów,
5. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,
6. podpis osoby sporządzającej dokument, lub

1. inne dowody, wymienione w § 12 i § 13, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
2. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
3. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
4. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
5. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Wskazać należy, że zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816), paragon fiskalny wystawia się w sposób zapewniający czytelną treść, umożliwiający nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej sprzedaży. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.

Zgodnie natomiast z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), faktura może nie zawierać, w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo kwoty 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro - danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Tak wiec, zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, paragon do kwoty 450 zł brutto (100 euro) z NIP nabywcy stanowi fakturę uproszczoną, równoważną ze zwykłą fakturą.

Jeżeli bowiem wartość transakcji nie przekracza 450 zł lub 100 euro, faktura nie musi zawierać imion i nazwiska lub nazwy nabywcy towarów lub usług oraz jego adresu. Przy takiej wartości faktury również dane dotyczące samej transakcji mogą być mniej widoczne. Ważne jest jednak, aby taka faktura zawierała dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę tego podatku oraz NIP nabywcy.

Powyższe potwierdza również informacja zawarta na internetowej stronie Ministerstwa Finansów pt.: Nowe zasady wystawiania faktur do paragonów z dnia 3 stycznia 2020 r., w której wskazano, że: jeżeli klient kupuje jako podatnik i chce otrzymać fakturę VAT musi przy paragonie do kwoty 450 zł brutto (100 euro) - podać swój NIP przed zakończeniem sprzedaży na kasie fiskalnej. Otrzyma wtedy fakturę wystawioną w formie uproszczonej (czyli paragon z NIP), traktowaną jak zwykła faktura.

Z powyższego wynika, że spełniając warunki określone w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, paragon fiskalny dokumentujący nabycie do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury, z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ww. ustawy, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku, jest fakturą.

Tym samym, w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie § 11 ust. 3 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, z którego wynika, że podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są faktury.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której aktualnie głównym przedmiotem jest prowadzenie działalności gastronomicznej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi po dniu 1 czerwca 2020 r. wydatki na nabycie produktów żywnościowych w kwotach jednostkowych nie wyższych niż 450 zł, które to wydatki są dokumentowane przez sprzedawców-podatników VAT czynnych paragonami fiskalnymi, na których wpisany jest NIP Wnioskodawcy. Produkty żywnościowe służą do przygotowywania posiłków sprzedawanych w barze Wnioskodawcy. Wnioskodawca wydatki udokumentowane ww. paragonami ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz zalicza do kosztów uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że wydatki na nabycie produktów żywnościowych w kwotach nie wyższych niż 450 zł poniesione zostały w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Bez wątpienia przedmiotowe wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. A zatem, po spełnieniu wszystkich warunków z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki na nabycie produktów żywnościowych.

Ponadto, dokonując zakupu produktów żywnościowych w kwotach nie wyższych niż 450 zł, dopuszczalnym jest dokumentowanie tej czynności paragonem fiskalnym zawierającym NIP Wnioskodawcy, stosownie do § 11 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, przy spełnieniu warunków określonych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Paragon taki stanowi zatem fakturę uproszczoną równoważną ze zwykłą fakturą.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym, wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej