możliwości skorzystania z ulgi termomodernizacyjnej - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 22.09.2020, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.570.2020.2.SR, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

możliwości skorzystania z ulgi termomodernizacyjnej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2020 r. (data wpływu 15 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 sierpnia 2020 r. (data wpływu 28 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi termomodernizacyjnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi termomodernizacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 18 sierpnia 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.570.2020.1.SR, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 18 sierpnia 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 sierpnia 2020 r.), zaś w dniu 25 sierpnia 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 26 sierpnia 2020 r.).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem opłacającym podatek według skali podatkowej. Wnioskodawca wraz z żoną są właścicielami budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Budynek ten jest budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Wnioskodawca jest właścicielem budynku mieszkalnego od 2001 r. (rok zakończenia budowy), natomiast właścicielem działki, na której budynek jest usytuowany od 1997 r. Wnioskodawca wybudował przedmiotowy budynek mieszkalny jako inwestor.

Umowa zobowiązała małżonków do wniesienia wkładu własnego w kwocie brutto 8 844 zł 82 gr, zastrzegając, że po ustaleniu rzeczywistych kosztów montażu instalacji OZE, tj. po rozliczeniu finansowym projektu kwota ta zostanie skorygowana. Powinność małżonkowie zrealizowali w dwóch ratach: pierwszą wpłatę w kwocie 8 000 zł w dniu podpisania umowy, tj. w dniu 31 grudnia 2018 r., drugą w kwocie 844 zł 82 gr w dniu 30 stycznia 2019 r. Na obydwie wpłaty Gmina wystawiła faktury VAT zadatkowe.

Zawarta umowa stanowi, że w okresie jej obowiązywania, tj. od dnia 31 grudnia do dnia 31 grudnia 2024 r. z uwagi na konieczność zachowania trwałości parametrów projektu wobec instytucji dotującej (fundusze unijne) formalnym właścicielem instalacji OZE jest Gmina. Zgodnie z jej zapisami jako uczestnicy projektu od momentu zrealizowania instalacji fotowoltaicznej małżonkowie są jedynymi, uprawnionymi do korzystania z niej użytkownikami. Po upływie określonego umową okresu (jednak nie wcześniej niż 5 lat od zatwierdzenia wniosku Gminy o płatność końcową ze środków unijnych) instalacja OZE zostanie przekazana na własność małżonków za uiszczoną wpłatę (o której wyżej mowa) w formie zadatków na poczet wymaganego wkładu własnego, czego potwierdzeniem będzie protokół przekazania.

Realizacja projektu następowała w tzw. systemie parasolowym, który polega na tym, że finansują go środki z unijnej dotacji oraz wkład własny mieszkańca-uczestnika projektu, natomiast wykonawstwem zajmuje się Gmina.

Przedsięwzięcie (mikroinstalacja fotowoltaiczna OZE) zostało zrealizowane na posesji małżonków w dniu 30 września 2019 r. (data protokołu odbioru), po czym w dniu 3 października 2019 r. zostało zgłoszone do celem przyłączenia do sieci elektroenergetycznej. W dniu 2 listopada 2019 r. dokonała protokolarnego sprawdzenia mikroinstalacji, kwalifikując ją jako zdatną do przyłączenia do sieci i instalując w tym celu odpowiedni licznik pomiarowy. Tym samym włączyła instalację do własnej sieci przesyłowej. Formalną umowę na indywidualny odbiór energii (począwszy od daty instalacji licznika) małżonkowie zawarli z w dniu 3 stycznia 2020 r. Zrealizowana instalacja dostarcza prąd służący celom socjalno-bytowym do budynku mieszkalnego, natomiast z przyczyn technicznych zamontowana jest na budynku gospodarczym.

Zakończenie realizacji projektu w zakresie budowlano-montażowym na poziomie Gminy nastąpiło w dniu 23 października 2019 r. Po dacie tej Gmina zrealizowała elementy dodatkowe projektu, jak wykonanie systemu monitoringu i zarządzania energią, ubezpieczenie instalacji itp. Czynności odbiorowe trwały do 22 listopada 2019 r. (wówczas został sporządzony protokół końcowy odbioru bez uwag, wcześniejszy protokół z 31 października 2019 r. był z uwagami i zobowiązywał wykonawcę do usunięcia usterek). Całość projektu została zakończona z dniem 31 grudnia 2019 r.

W końcowym etapie realizacji projektu Gmina rozpoczęła czynności rozliczeniowe z mieszkańcami w zakresie poniesionych nakładów. Zostały one zrealizowane w dwóch etapach. Pierwszy obejmował rozliczenie nakładów oraz podatku VAT na poszczególne rodzaje instalacji, drugi zaliczkowych wpłat mieszkańców. Ostateczne rozliczenia zostały zakończone w 2020 r. Od dnia 28 kwietnia 2020 r., tj. po zabezpieczeniu przez Radę Miejską uchwałą z dnia 27 kwietnia 2020 r. środków finansowych wymaganych na poczet zwrotów wynikłych z rozliczeń nadpłat, przystąpiono do ich wypłat i związanej z tym korekty zadatkowych faktur.

Po zrealizowaniu projektu, Gmina przeprowadziła czynności rozliczeniowe zakończone w 2020 r. W ich efekcie w dniu 6 maja 2020 r. Wnioskodawca uzyskał zwrot części poniesionych wydatków w formie pieniężnej, tj. kwotę 1 925 zł 29 gr (21% z wpłaconej kwoty). Pozostała kwota nie będzie podlegać zwrotowi.

Z uzyskanych informacji, Gmina na tym etapie nie wystawia faktur końcowych VAT, argumentując, że zgodnie z przepisami prawa i uzyskaną interpretacją indywidualną nr 0113-KDIPT1-1.4012.31.2020.2.AK, co do zasady nie powinna wystawić faktury końcowej w przypadku otrzymania i udokumentowania zaliczki obejmującej całą zapłatę za dostawę/usługę. Ponadto, jak twierdzi nie jest rozstrzygnięte czy i kiedy taka faktura w sytuacji odroczonego terminu przeniesienia formalnej własności mogła by zostać wystawiona.

Wydatki na instalację fotowoltaiczną zostały poniesione w związku z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w rozumienie art. 2 pkt 2 ustawy o wspieraniu termomodernizacji. W ich efekcie nastąpiła częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne (art. 2 pkt 2 lit. d ww. ustawy), w tym: pobór energii z sieci energetycznej do bieżących potrzeb zastąpiono energią wytwarzaną przez instalację fotowoltaiczną, dodatkowo energia pozyskiwana z opalanego węglem c.o. między innymi do podgrzewania budynku (łazienek za pomocą grzejników elektrycznych w okresie wiosennym i jesiennym), oraz uzyskiwania ciepłej wody użytkowej została zastąpiona energią odnawialną z instalacji. Wnioskodawca poniósł wydatki na montaż indywidualnej instalacji OZE (odnawialnego źródła energii) instalacji fotowoltaicznej ujęty w załączniku do rozporządzenia Ministra Inwestycji i Rozwoju w poz. 2.13.

Wnioskodawca wskazuje, że wydatki poniesione w związku z przedsięwzięciem termomodernizacyjnym nie zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostaną odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym oraz nie zostaną uwzględnione przez Wnioskodawcę w związku z korzystaniem z innych ulg niż termomodernizacyjna (nie będą zaliczane do żadnych innych ulg, poza termomodernizacyjną).

Wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT, wystawionymi na Wnioskodawcę przez Gminę, która nie korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług.

Pierwsza wpłata zaliczkowa nastąpiła w dniu 31 grudnia 2018 r., druga końcowa wpłata zaliczkowa w dniu 30 stycznia 2019 r. Poniesione wydatki dotyczą też usługi montażu. Przedsięwzięcie (montaż mikroinstalacji fotowoltaicznej OZE) zostało u Wnioskodawcy zrealizowane w dniu 30 września 2019 r. Daty wystawienia faktur zadatkowych VAT 31 grudnia 2018 r. i 30 stycznia 2019 r. Faktury te nie dokumentują dokonania, ani zakończenia wykonania usługi. Dokumentują jedynie dzień wpłaty zaliczek na poczet usługi montażu wykonanej na posesji instalacji dokonanej w dniu 30 września 2019 r. (dokumentuje je protokół odbioru). Faktury dokumentujące wydatki zostały wystawiona na i (małżeńska wspólnota majątkowa).

Wyciąg z objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 13 września 2019 r. w zakresie stosowania nowych preferencji w podatku dochodowym od osób fizycznych wspierających przedsięwzięcia termomodernizacyjne przykład 25 stanowi że: Podatnik wpłacił zaliczkę na piec gazowy w 2018 r. Sprzedaż pieca nastąpiła w 2019 r. i w tym roku została wystawiona faktura. Podatnik może odliczyć w całości wydatki poniesione na zakup pieca (łącznie z kwotą zaliczki zapłaconą w 2018 r.), o ile spełni pozostałe warunki. Stawiając w miejsce pieca gazowego instalację fotowoltaiczną uzyskujemy zasadniczo tożsamy przypadek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy, kiedy, w jakim zakresie i na podstawie jakich dokumentów Wnioskodawca może (wraz z żoną) dokonać przysługującego na mocy art. 26h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenia od podstawy opodatkowania nakładów poniesionych na wykonanie przedsięwzięcia termomodernizacyjnego instalacji fotowoltaicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione na wykonanie instalacji fotowoltaicznej nakłady mogą być odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem za 2019 r., w zakresie obejmującym zadatki wpłacone w 2019 r. i 2018 r. Podstawą do ich odliczenia winna być faktura zadatkowa VAT wystawiona w 2019 r., uwzględniająca w treści fakturę z kwotą zadatkową z 2018 r., (z uwzględnieniem korekty tych wpłat wynikłej z dokonanego w 2020 r. rozliczenia nakładów na zrealizowane w 2019 r. przedsięwzięcie).

Zgodnie z art. 26h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 10, które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Katalog wydatków uprawniających do ulgi termomodernizacyjnej zawiera przedsięwzięcia termomodernizacyjne, których przedmiotem jest między innymi całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne, w zakresie którym mieści się zrealizowana usługa dostawy i montażu instalacji fotowoltaicznej.

Zatem odnoszące się do powyższych aspektów prawa elementy stanu faktycznego pozwalają jednoznacznie stwierdzić że poniesione wydatki na wykonanie (montaż) instalacji fotowoltaicznej przy zachowaniu pozostałych wymogów ustawy podlegają prawu odliczenia od podstawy obliczenia podatku.

Pozostaje zatem ustosunkować się do pozostałych aspektów zadanego pytania i przyjętego stanowiska własnego, tj. kiedy, w jakim zakresie i na podstawie jakich dokumentów można tego odliczenia w opisanym przypadku dokonać.

Zasadniczo przedmiot wniosku można odnieść wprost do objaśnień podatkowych Ministerstwa Finansów z dnia 16 września 2019 r. w zakresie stosowania nowych preferencji w podatku dochodowym od osób fizycznych wspierających przedsięwzięcia termomodernizacyjne, przytaczając Przykład 25, który mówi że Podatnik wpłacił zaliczkę na piec gazowy w 2018 r. Sprzedaż pieca nastąpiła w 2019 r. i w tym roku została wystawiona faktura. Podatnik może odliczyć w całości wydatki poniesione na zakup pieca (łącznie z kwotą zaliczki zapłaconą w 2018 r.), o ile spełni pozostałe warunki. Stawiając w miejsce pieca gazowego instalację fotowoltaiczną uzyskujemy tożsamy przykład.

W przypadku Wnioskodawcy małżonkowie nie otrzymają dodatkowej faktury VAT końcowej, gdyż uiścili na poczet instalacji fotowoltaicznej przed jej wykonaniem całość należnej zapłaty, udokumentowanej przez Gminę fakturami zadatkowymi VAT. W tej sytuacji zgodnie z przepisami prawa i treścią uzyskanej przez gminę interpretacji indywidualnej Gmina co do zasady nie powinna wystawiać faktury końcowej.

Zatem podstawą odliczenia w przedmiotowym stanie rzeczy będzie faktura zadatkowa VAT wystawiona w 2019 r., która zgodnie z wymogami prawa dokumentuje w treści także wpłatę poprzedniego zadatku dokonaną w 2018 r. Prawo do odliczenia będzie przysługiwało zatem w odniesieniu do całości (obu) tych wpłat, tj. z 2019 r. i 2018 r., jako wniesionych na poczet przedsięwzięcia termomodernizacyjnego wykonanego w roku podatkowym 2019.

Zgodnie z art. 26h ust. 6 ww. ustawy odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki. Za datę poniesienia wydatku uważa się natomiast dzień sprzedaży (datę dokonania, lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi) określony na fakturze VAT.

Mając na względzie, że wydatki na poczet wykonania instalacji fotowoltaicznej były wniesione w pełnej kwocie w formie zadatków, tj. przed wykonaniem usługi oczywistym jest, że dokumentujące je faktury VAT mogły zawierać jedynie datę dokonanych wpłat. Wobec braku zasadności wystawiania faktury końcowej kwestia określenia daty dokonania/zakończenia dostawy instalacji fotowoltaicznej i jej montażu wynika z dokumentu urzędowego jakim jest w ich przypadku datowany na 30 września 2019 r. protokół odbioru instalacji.

Zatem, w sytuacji objętej przedmiotowym wnioskiem datą zakończenia dostawy i montażu instalacji fotowoltaicznej jest protokół odbioru datowany na 30 września 2019 r. W konsekwencji zaś zgodnie z cyt. przepisami prawa odliczenie ogółu poniesionych wydatków powinno być dokonane w zeznaniu podatkowym za rok 2019.

Dodatkowym, wymagającym omówienia aspektem jest nałożony przepisami unijnymi wymóg zachowania tzw. trwałości projektu. Stanowiące o tym zapisy art. 71 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. zobowiązują beneficjenta środków do utrzymania projektu przez okres 5 lat od ich uzyskania w niezmiennym stanie. Czyli ujmując innymi słowy zagwarantowania, że projekt w wymaganym przepisami ww. rozporządzenia czasie będzie funkcjonował i nie zajdą w nim żadne zmiany. Gmina, aby to zagwarantować przez 5 lat będzie utrzymywać wobec projektu status własności, po tym zaś okresie przekaże to prawo na rzecz mieszkańców. Zgodnie z zawartą umową podstawą tego przekazania będzie protokół.

Umowa zatem gwarantuje przyszłe prawo własności uczestnikowi projektu użytkownikowi instalacji pod warunkiem zachowania jej parametrów technicznych i pierwotnego przeznaczenia. Tym samym prawo własności jest gwarantowane zachowaniem wymogów tożsamych tym, które warunkują uzyskanie ulgi termomodernizacyjnej.

Przez okres trwałości projektu zgodnie z zapisami umowy (§ 5 ust. 2 umowy) instalacja fotowoltaiczna jest umiejscowiona na nieruchomości małżonków i są oni jej wyłącznymi użytkownikami.

Istotnym aspektem są w tym także zapisy § 5 ust. 7 umowy, w myśl których nie Gmina, a uczestnik projektu jest zobowiązany do zawarcia umowy z odbiorcą energii elektrycznej w zakresie przyłączenia zamontowanej instalacji do sieci energetycznej.

Celem pogłębionej analizy tego tematu (trwałości projektu i związanych z tym uwarunkowań własnościowych) jest wykazanie, że nie ma on znaczenia w kontekście stosowania ulgi termomodernizacyjnej. Funkcjonujący w początkowym, oznaczonym okresie status quasi własności, tj. użytkownika instalacji z czasowo odroczonym ale gwarantowanym prawem własności, powodowany czynnikami zewnętrznymi, jakimi są regulacje unijne odnoszące się do przyznanej dotacji, nie stoi w żadnej sprzeczności z przepisami warunkującymi zastosowanie odliczeń w ramach przedmiotowej ulgi. Wymagają one bowiem statusu właścicielskiego jedynie w odniesieniu do budynku.

Reasumując, jako podatnicy małżonkowie spełnili wszystkie określone przepisami prawa wymogi, uprawniające do zastosowania odliczeń wydatków poniesionych na poczet realizacji przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, w tym;

wykonana instalacja fotowoltaiczna mieści się w katalogu przedsięwzięć uprawniających do zastosowania odliczeń,

budynek mieszkalny, któremu służy jest ich własnością (współwłasność małżeńska),

zadanie zrealizowano w całości w 2019 r., który w myśl przepisów stanowi datę (rok) poniesienia wydatków,

wysokość poniesionych wydatków dokumentują faktury VAT zadatkowe,

odliczeniu podlega mieszczący się w ustawowym limicie ogół poniesionych na przedsięwzięcie wydatków (z 2018 r. i 2019 r.), sfinansowanych ze środków własnych (w ramach wkładu własnego).

W świetle powyższego (zaznaczając, że przedmiot sprawy spełnia pozostałe wymogi art. 26h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) Wnioskodawca zajął przytoczone na wstępie stanowisko w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26h ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 10, które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

W myśl ww. przepisu adresatami ulgi termomodernizacyjnej są podatnicy podatku dochodowego opłacający podatek według skali podatkowej, 19% stawki podatku oraz opłacający ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, będący właścicielami lub współwłaścicielami jednorodzinnych budynków mieszkalnych, ponoszący wydatki na realizację przedsięwzięć termomodernizacyjnych. Ponadto, odliczenie przysługuje pod warunkiem zakończenia przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w okresie do trzech kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Zgodnie z art. 5a pkt 18b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynek mieszkalny jednorodzinny, o którym mowa w ww. art. 26h ust. 1 to budynek mieszkalny jednorodzinny w rozumieniu art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 2a ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o budynku mieszkalnym jednorodzinnym należy przez to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Z kolei art. 5a pkt 18c ww. ustawy definiuje przedsięwzięcie termomodernizacyjne jako przedsięwzięcie termomodernizacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. z 2018 r., poz. 966, z późn. zm.).

W myśl art. 2 pkt 2 ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów użyte w ustawie określenie przedsięwzięcia termomodernizacyjne oznacza przedsięwzięcia, których przedmiotem jest:

ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania oraz budynków stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego służących do wykonywania przez nie zadań publicznych,
ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie strat energii pierwotnej w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz zasilających je lokalnych źródłach ciepła, jeżeli budynki wymienione w lit. a), do których dostarczana jest z tych sieci energia, spełniają wymagania w zakresie oszczędności energii, określone w przepisach prawa budowlanego, lub zostały podjęte działania mające na celu zmniejszenie zużycia energii dostarczanej do tych budynków,
wykonanie przyłącza technicznego do scentralizowanego źródła ciepła, w związku z likwidacją lokalnego źródła ciepła, w wyniku czego następuje zmniejszenie kosztów pozyskania ciepła dostarczanego do budynków wymienionych w lit. a),
całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji.

Katalog wydatków podlegających odliczeniu znajduje się w załączniku do rozporządzenia Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2489).

Odliczeniu podlegają wydatki na materiały budowlane i urządzenia:

materiały budowlane wykorzystywane do docieplenia przegród budowlanych, płyt balkonowych oraz fundamentów wchodzące w skład systemów dociepleń lub wykorzystywane do zabezpieczenia przed zawilgoceniem;
węzeł cieplny wraz z programatorem temperatury,
kocioł gazowy kondensacyjny wraz ze sterowaniem, armaturą zabezpieczającą i regulującą oraz układem doprowadzenia powietrza i odprowadzenia spalin,
kocioł olejowy kondensacyjny wraz ze sterowaniem, armaturą zabezpieczającą i regulującą oraz układem doprowadzenia powietrza i odprowadzenia spalin,
zbiornik na gaz lub zbiornik na olej,
kocioł na paliwo stałe spełniający co najmniej wymagania określone w rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1189 z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla kotłów na paliwa stałe (Dz. Urz. UE L 193 z dnia 21 lipca 2015 r., s. 100),
przyłącze do sieci ciepłowniczej lub gazowej,
materiały budowlane wchodzące w skład instalacji ogrzewczej,
materiały budowlane wchodzące w skład instalacji przygotowania ciepłej wody użytkowej,
materiały budowlane wchodzące w skład systemu ogrzewania elektrycznego,
pompa ciepła wraz z osprzętem,
kolektor słoneczny wraz z osprzętem,
ogniwo fotowoltaiczne wraz z osprzętem,
stolarka okienna i drzwiowa, w tym okna, okna połaciowe wraz z systemami montażowymi, drzwi balkonowe, bramy garażowe, powierzchnie przezroczyste nieotwieralne,
materiały budowlane składające się na system wentylacji mechanicznej wraz z odzyskaniem ciepła lub odzyskiem ciepła i chłodu.

Odliczeniem objęte są również wydatki na następujące usługi:

wykonanie audytu energetycznego budynku przed realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego,
wykonanie analizy termograficznej budynku,
wykonanie dokumentacji projektowej związanej z pracami termomodernizacyjnymi,
wykonanie ekspertyzy ornitologicznej i chiropterologicznej,
docieplenie przegród budowlanych lub płyt balkonowych lub fundamentów,
wymiana stolarki zewnętrznej np.: okien, okien połaciowych, drzwi balkonowych, drzwi zewnętrznych, bram garażowych, powierzchni przezroczystych nieotwieralnych,
wymiana elementów istniejącej instalacji ogrzewczej lub instalacji przygotowania ciepłej wody użytkowej lub wykonanie nowej instalacji wewnętrznej ogrzewania lub instalacji przygotowania ciepłej wody użytkowej,
montaż kotła gazowego kondensacyjnego,
montaż kotła olejowego kondensacyjnego,
montaż pompy ciepła,
montaż kolektora słonecznego,
montaż systemu wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła z powietrza wywiewanego,
montaż instalacji fotowoltaicznej,
uruchomienie i regulacja źródła ciepła oraz analiza spalin,
regulacja i równoważenie hydrauliczne instalacji,
demontaż źródła ciepła na paliwo stałe.

Analiza powyższych przepisów oraz załącznika do wskazanego wyżej rozporządzenia zawierającego wykaz rodzajów materiałów, urządzeń i usług, na które przysługuje ulga prowadzi do wniosku, że wskazana ulga dotyczy wydatków ściśle związanych z termomodernizacją istniejącego budynku, poniesionych na jego docieplenie i modernizację systemu grzewczego.

W myśl art. 26h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwota odliczenia nie może przekroczyć 53 000 zł w odniesieniu do wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem.

Stosownie do art. 26h ust. 3 ww. ustawy, wysokość wydatków ustala się na podstawie faktur wystawionych przez podatnika podatku od towarów i usług niekorzystającego ze zwolnienia od tego podatku. Jeżeli poniesione wydatki były opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za kwotę wydatku uważa się wydatek wraz z podatkiem od towarów i usług, o ile podatek ten nie został odliczony na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług (art. 26h ust. 4 ww. ustawy).

W sytuacji, gdy oboje małżonkowie pomiędzy którymi istnieje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej ponoszą wydatki na termomodernizację budynku mieszkalnego, należącego do ich majątku wspólnego, to oboje mają prawo do skorzystania z odliczenia, jeżeli dysponują fakturą potwierdzającą poniesienie przez nich wydatku fakturą wystawioną na oboje małżonków. Jeżeli natomiast faktura wystawiona jest na jednego z małżonków, to odliczenia dokonuje tylko ten małżonek na którego wystawiona jest faktura.

Natomiast, zgodnie z art. 26h ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczeniu nie podlegają wydatki w części, w jakiej zostały:

sfinansowane (dofinansowane) ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej lub zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie;
zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub uwzględnione przez podatnika w związku z korzystaniem z ulg podatkowych w rozumieniu Ordynacji podatkowej.

Powyższa regulacja wskazuje na brak możliwości odliczenia wydatków, których podatnik nie poniósł, gdyż zostały mu zrefinansowane (zwrócone). Odliczeniu podlegają te wydatki, których ciężar ekonomiczny ponosi podatnik (uszczuplają jego majątek). Nie ma także możliwości odliczenia wydatków, które w jakiejkolwiek formie pomniejszyły już zobowiązanie podatkowe podatnika.

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki (art. 26h ust. 6 ww. ustawy).

W myśl art. 26h ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota odliczenia nieznajdująca pokrycia w rocznym dochodzie podatnika podlega odliczeniu w kolejnych latach, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Zgodnie z art. 26h ust. 8 ww. ustawy, podatnik, który po roku, w którym dokonał odliczeń, otrzymał zwrot odliczonych wydatków na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, jest obowiązany doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot. W przypadku niezrealizowania przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w terminie, o którym mowa w ust. 1, podatnik dolicza kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok podatkowy, w którym upłynął ten termin (art. 26h ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odliczenie z tytułu ulgi termomodernizacyjnej stosuje się również do przedsięwzięcia termomodernizacyjnego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2019 r., które zostanie zakończone po dniu 31 grudnia 2018 r., jednak nie później niż w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. W takim przypadku odliczeniu podlegają wydatki poniesione na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia, w którym upływa okres 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem opłacającym podatek według skali podatkowej. Wnioskodawca wraz z żoną są właścicielami budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Budynek ten jest budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane. Wnioskodawca jest właścicielem budynku mieszkalnego od 2001 r. (rok zakończenia budowy), natomiast właścicielem działki na której budynek jest usytuowany od 1997 r. Wnioskodawca wybudował przedmiotowy budynek mieszkalny jako inwestor.

W dniu 31 grudnia 2018 r. małżonkowie zawarli umowę z Gminą, której przedmiotem jest przygotowanie i montaż indywidualnej instalacji OZE (odnawialnego źródła energii instalacji fotowoltaicznej o mocy 4,04 kW) na terenie nieruchomości stanowiącej ich współwłasność małżeńską, w ramach projektu współfinansowanego z funduszy unijnych. Umowa zobowiązała małżonków do wniesienia wkładu własnego w kwocie brutto 8 844 zł 82 gr, zastrzegając, że po ustaleniu rzeczywistych kosztów montażu instalacji OZE, tj. po rozliczeniu finansowym projektu kwota ta zostanie skorygowana. Powinność małżonkowie zrealizowali w dwóch ratach: pierwszą wpłatę w kwocie 8 000 zł w dniu podpisania umowy, tj. w dniu 31 grudnia 2018 r., drugą w kwocie 844 zł 82 gr w dniu 30 stycznia 2019 r. Na obydwie wpłaty Gmina wystawiła faktury VAT zadatkowe.

Zawarta umowa stanowi, że w okresie jej obowiązywania, tj. od dnia 31 grudnia do dnia 31 grudnia 2024 r. z uwagi na konieczność zachowania trwałości parametrów projektu wobec instytucji dotującej (fundusze unijne) formalnym właścicielem instalacji OZE jest Gmina. Zgodnie z jej zapisami jako uczestnicy projektu od momentu zrealizowania instalacji fotowoltaicznej małżonkowie są jedynymi, uprawnionymi do korzystania z niej użytkownikami. Po upływie określonego umową okresu (jednak nie wcześniej niż 5 lat od zatwierdzenia wniosku Gminy o płatność końcową ze środków unijnych) instalacja OZE zostanie przekazana na własność małżonków za uiszczoną ww. wpłatę w formie zadatków na poczet wymaganego wkładu własnego, czego potwierdzeniem będzie protokół przekazania.

Z uzyskanych informacji, Gmina na tym etapie nie wystawia faktur końcowych VAT. Argumentując, że zgodnie z przepisami prawa i uzyskaną interpretacją indywidualną co do zasady nie powinna wystawić faktury końcowej w przypadku otrzymania i udokumentowania zaliczki obejmującej całą zapłatę za dostawę/usługę. Ponadto, jak twierdzi nie jest rozstrzygnięte czy i kiedy taka faktura w sytuacji odroczonego terminu przeniesienia formalnej własności mogłaby zostać wystawiona.

Wydatki zostały udokumentowane fakturami VAT, wystawionymi na Wnioskodawcę przez Gminę, która nie korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług.

Dokonując zatem analizy wskazanych wyżej przepisów prawa oraz przedstawionego opisu stanu faktycznego wskazać należy, że odliczenia dokonuje się w zeznaniu składanym za rok, w którym poniesiono wydatki. Zatem, z punktu widzenia zastosowania ulgi termomodernizacyjnej istotna jest data poniesienia wydatku, bowiem w ramach ulgi termomodernizacyjnej odliczeniu podlegają wyłącznie wydatki na przedsięwzięcie w budynku mieszkalnym poniesione po dniu 1 stycznia 2019 r.

Jak wskazuje Minister Finansów w objaśnieniach podatkowych z dnia 16 września 2019 r. dotyczących nowych preferencji w podatku dochodowym od osób fizycznych wspierających przedsięwzięcia termomodernizacyjne, za datę poniesienia wydatku uważa się dzień sprzedaży (datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi) określony na fakturze VAT, ponieważ na podstawie faktury ustala się wysokość poniesionych wydatków na termomodernizację budynku. W przypadku, gdy na fakturze VAT brak jest informacji o dniu sprzedaży przyjmuje się, że dzień ten przypada na dzień, w którym wystawiono fakturę.

Reasumując, poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek w dniu 31 grudnia 2018 r. na przedsięwzięcie termomodernizacyjne (tj. montaż instalacji fotowoltaicznej), w budynku mieszkalnym, którego jest współwłaścicielem nie będzie uprawniał go do odliczenia, w ramach ulgi termomodernizacyjnej, wskazanej w art. 26h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zeznaniu podatkowym składanym za 2019 r. Zgodnie z powołanymi przepisami, odliczeniu podlegają wyłącznie udokumentowane fakturami VAT wydatki poniesione od dnia 1 stycznia 2019 r. Natomiast, w odniesieniu do wydatku poniesionego w dniu 30 stycznia 2019 r. wskazać należy, że Wnioskodawcy będzie przysługiwała możliwość odliczenia tego wydatku w rozliczeniu rocznym za 2019 r. w ramach ulgi termomodernizacyjnej wskazanej w art. 26h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, zgodnie z art. 26h ust. 9. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca w związku z tym, że w dniu 6 maja 2020 r. otrzymał zwrot części poniesionych wydatków na instalację fotowoltaiczną, będzie zobowiązany doliczyć część kwoty odliczonej w ramach ulgi do dochodu wykazywanego w zeznaniu składanego za rok podatkowy 2020 w takiej części w jakiej kwota dofinansowania przypada na odliczony wydatek.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego.

Należy dodatkowo wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z tym, interpretacje te wywierają skutki prawne jedynie w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Zatem, niniejsza interpretacja indywidualna jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie