Temat interpretacji

Skutki podatkowe zbycia udziałów w nieruchomości nabytej w spadku

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 września 2020 r. (data wpływu 2 października 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziałów w nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2020 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziałów w nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 21 września 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.618.2020.1.SR, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 21 września 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 września 2020 r.), zaś w dniu 2 października 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 1 października 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Prawomocnym postanowieniem wydanym przez Sąd Rejonowy w w dniu 22 lipca 2010 r., sygn. akt , o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym w dniu 17 czerwca 2010 r. J.S., synu , spadek nabyły: wdowa J.M.S. oraz córki M.S. i Wnioskodawczyni w udziałach wynoszących po 1/3 części. Podatek od spadków i darowizn od nabycia majątku spadkowego po zmarłym J.S. na podstawie ww. postanowienia Sądu Rejonowego nie wystąpił, albowiem zobowiązanie wygasło w wyniku przedawnienia.

Prawomocnym postanowieniem wydanym przez Sąd Rejonowy w w dniu 12 marca 2013 r., sygn. akt , o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłej w dniu 12 lutego 2013 r. J.M.S., córce , spadek nabyły córki M.S. i Wnioskodawczyni w udziałach po połowie.

Umową sprzedaży objętą aktem notarialnym Repertorium A nr , M.S. oraz Wnioskodawczyni sprzedały i na prawach wspólności ustawowej własność całych swoich udziałów nabytych na podstawie dziedziczenia po zmarłym w 2010 r. ojcu J.S. wynoszących po 1/3 części każda z nich czyli łącznie 2/3 części w stosunku do całości nieruchomości położonej w .

Tym samym aktem w dalszej jego części M.S. i Wnioskodawczyni dokonały działu spadku po zmarłej matce J.M.S. ograniczonego do udziału stanowiącego własność zmarłej wynoszącego 1/3 części w nieruchomości położonej w , w ten sposób, że własność całego udziału wynoszącego 1/3 części w ww. nieruchomości na wyłączną własność nabywa M.S. M.S. i Wnioskodawczyni zawierając tę umowę działu spadku oświadczyły, że jest ona zawierana bez dokonywania jakichkolwiek dopłat lub spłat. Stawające oświadczyły, że strony umowy darowizny są osobami, o których mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn z dnia 28 lipca 1983 r. ze zmianą w 2006 r. (Dz. U. Nr 222, poz. 1629), tj. umowa darowizny zawierana jest pomiędzy siostrami co notariusz ustaliła na podstawie okazanych dowodów. Wnioskodawczyni darowała swojej siostrze M.S. własność całego swojego udziału nabytego w drodze spadkobrania po zmarłej J.M.S. M.S. powyższą darowiznę przyjęła.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotowa nieruchomość położona jest w województwie , powiecie , obrębie , działki nr A i nr B, brak adresu działki niezabudowane. Ojciec Wnioskodawczyni w momencie śmierci był jedynym właścicielem działki nr A. Działka nr B znajdowała się we współwłasności z osobami niespokrewnionymi, które są jednocześnie nabywcami przedmiotowego udziału. Przedmiotowa nieruchomość od momentu nabycia jej przez Wnioskodawczynię użytkowana była rolniczo, nie była udostępniana innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze oraz nie była wykorzystywana w pozarolniczej działalności gospodarczej.

Udział 1/3 w ww. nieruchomości został sprzedany przez Wnioskodawczynię w dniu 20 kwietnia 2016 r. Odpłatne zbycie ww. udziału nie nastąpiło w wykonywaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.). W momencie odpłatnego zbycia udziału 1/3 Wnioskodawczyni była jego właścicielką.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej, w tym zakresie sprawa została nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym ma zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnośnie zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek nie należy się. Zgodnie z treścią aktu notarialnego Repertorium A nr , M.S. oraz Wnioskodawczyni sprzedały i własność całych swoich udziałów nabytych na podstawie dziedziczenia po zmarłym w 2010 r. ojcu J.S., wynoszących po 1/3 części każdej z nich czyli łącznie 2/3 części w stosunku do całości nieruchomości położonej w . Udziały te zostały zbyte po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

&‒jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec powyższego, odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że prawomocnym postanowieniem wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 22 lipca 2010 r. o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym w dniu 17 czerwca 2010 r. J.S. spadek nabyły: wdowa J.M.S. oraz córki M.S. i Wnioskodawczyni w udziałach wynoszących po 1/3 części. Prawomocnym postanowieniem wydanym przez Sąd Rejonowy w dniu 12 marca 2013 r. o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłej w dniu 12 lutego 2013 r. J.M.S., spadek nabyły córki M.S.i Wnioskodawczyni w udziałach po połowie.

Umową sprzedaży objętą aktem notarialnym z dnia 20 kwietnia 2016 r. M.S. oraz Wnioskodawczyni sprzedały własność całych swoich udziałów nabytych na podstawie dziedziczenia po zmarłym w 2010 r. ojcu wynoszących po 1/3 części każda z nich czyli łącznie 2/3 części w stosunku do całości nieruchomości (działki nr A i nr B). Tym samym aktem w dalszej jego części M.S. i Wnioskodawczyni dokonały działu spadku po zmarłej matce J.M.S. ograniczonego do udziału stanowiącego własność zmarłej wynoszącego 1/3 części w nieruchomości, w ten sposób, że własność całego udziału wynoszącego 1/3 części w ww. nieruchomości na wyłączną własność nabywa M.S. M.S. i Wnioskodawczyni zawierając tę umowę działu spadku oświadczyły, że jest ona zawierana bez dokonywania jakichkolwiek dopłat lub spłat. Stawające oświadczyły, że strony umowy darowizny są osobami, o których mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn z dnia 28 lipca 1983 r. ze zmianą w 2006 r. (Dz. U. Nr 222, poz. 1629), tj. umowa darowizny zawierana jest pomiędzy siostrami. Wnioskodawczyni darowała swojej siostrze M.S. własność całego swojego udziału nabytego w drodze spadkobrania po zmarłej matce. M.S. powyższą darowiznę przyjęła.

Ojciec Wnioskodawczyni w momencie śmierci był jedynym właścicielem działki nr A. Działka nr B znajdowała się we współwłasności z osobami niespokrewnionymi, które są jednocześnie nabywcami przedmiotowego udziału. Przedmiotowa nieruchomość od momentu nabycia jej przez Wnioskodawczynię użytkowana była rolniczo, nie była udostępniana innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze oraz nie była wykorzystywana w pozarolniczej działalności gospodarczej. Odpłatne zbycie ww. udziału nie nastąpiło w wykonywaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn.zm.), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów tej ustawy.

W myśl art. 924 i art. 925 ustawy Kodeks cywilny, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia (art. 1025 § 1 ustawy Kodeks cywilny).

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Zgodnie z art. 1037 § 1 i § 2 ww. ustawy, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy Kodeks cywilny jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego).

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Wobec powyższego uznać należy, że sprzedaż w dniu 20 kwietnia 2016 r. przez Wnioskodawczynię udziału w przedmiotowej nieruchomości nabytego w spadku po zmarłym w dniu 17 czerwca 2010 r. ojcu, nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ czynność ta miała miejsce po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie. Zatem, sprzedaż tego udziału w przedmiotowej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w odniesieniu do udziału w przedmiotowej nieruchomości nabytego w spadku po zmarłej w dniu 12 lutego 2013 r. matce, który Wnioskodawczyni w dniu 20 kwietnia 2016 r. przekazała swojej siostrze w dziale spadku, należy stwierdzić, że w momencie nieodpłatnego zbycia ww. udziału Wnioskodawczyni nie osiągnęła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nieodpłatne zbycie udziału w nieruchomości nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego przez Wnioskodawczynię. W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Katalog źródeł przychodów został określony w art. 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Podkreślić należy, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (takie, którymi może rozporządzać jak właściciel).

Reasumując, mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie w 2016 r. przez Wnioskodawczynię udziału w przedmiotowej nieruchomości, nabytego w spadku po ojcu, nie stanowi dla Niej źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie ww. udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie.

Jednocześnie stwierdzić należy, że w związku z nieodpłatnym zbyciem przez Wnioskodawczynię udziału w przedmiotowej nieruchomości nabytego w spadku po matce Wnioskodawczyni nie osiągnęła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie przedstawionego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej