W zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkowania (GAP i AC).

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 czerwca 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 24 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zaistniałych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania w przedmiocie leasingu operacyjnego.

Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 sierpnia 2022 r. (data wpływu 22 sierpnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 9 listopada 2021 r. miał Pan wypadek, z winy innego kierowcy – kierowcy ciężarówki. W pojeździe, w którym Pan jechał stwierdzono szkodę całkowitą. Pojazd ten był w leasingu operacyjnym (tzw. najmie długoterminowym) i był w ewidencji środków trwałych finansującego.

Od 2 lipca 2018 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą - Kancelarię (...).

W sierpniu 2019 r. zawarł Pan z finansującym umowę leasingu operacyjnego, wartość pojazdu na FV to (…) zł brutto (wartość do ubezpieczenia AC przyjęta w 2021 r. była na kwotę (…) zł brutto). Finansujący otrzymał odszkodowanie z AC (szkoda powstała z winy innego kierowcy, ale była likwidowana z AC z regresem do OC sprawcy).

Część kwoty, którą finansujący otrzymał z AC z zakładu ubezpieczeń przekazał na Pana rzecz - korzystającego, ponieważ kwota odszkodowania była większa niż pozostały kapitał do spłaty pojazdu. Pojazd był także ubezpieczony ubezpieczeniem GAP (od utraty wartości pojazdu), z którego otrzymał Pan odszkodowanie bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, tj. różnicę pomiędzy wartością z FV z dnia zakupu pojazdu a wartością ubezpieczenia AC przyjętą w 2021 r., czyli (…) zł brutto). Ubezpieczenie AC opłacił Pan (korzystający i zarazem ubezpieczający), ubezpieczonym był finansujący. W przypadku GAP ubezpieczonym i ubezpieczającym był Pan (korzystający). Zarówno składkę GAP jak i AC opłacił Pan (korzystający).

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Formą opodatkowania prowadzonej przez Pana działalności są zasady ogólne (skala podatkowa).

Wskazany we wniosku pojazd stanowi samochód osobowy zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zgodnie z treścią art. 5a pkt 19a Ustawy.

Wskazana przez Pana umowa leasingu spełnia kryteria wskazane w treści art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pytanie

Czy otrzymane przez Pana odszkodowanie z GAP stanowi dla Pana przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Czy odszkodowanie z AC w części jaką otrzymał Pan - stanowi dla Pana przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Otrzymane odszkodowanie GAP nie stanowi dla Pana przychodu w myśl przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem jest Pan osobą poszkodowaną (nie z Pana winy powstała szkoda), ponadto przedmiot leasingu operacyjnego był w ewidencji środków trwałych finansującego.

Otrzymana część odszkodowania AC nie stanowi dla Pana przychodu, albowiem nie Pan był ubezpieczonym tylko finansujący, ponadto przedmiot leasingu operacyjnego był w ewidencji środków trwałych finansującego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1126 ze zm.):

opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 tej ustawy:

za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 cytowanej ustawy:

przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii. Przychodem z działalności będą przekazane przez ubezpieczyciela odszkodowania za szkody w składnikach majątku związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wskazane w art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, składnikami majątku związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą będą zarówno składniki majątku stanowiące środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne w tej działalności, jak i wszelkie inne przedmioty, które są w funkcjonalny sposób związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, tj. wszelkie przedmioty wykorzystywane przez podatnika w prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z informacjami zawartymi na stronach internetowych ubezpieczenie GAP jest co do zasady dodatkowym rodzajem ubezpieczenia zawieranym w ramach umów leasingu lub zakupu auta na kredyt. Zapewnia ono ochronę przed utratą wartości pojazdu w czasie. Polisa pokrywa różnicę pomiędzy pozostałymi do spłaty ratami, a kwotą odszkodowania wypłaconego z AC. Zabezpiecza w ten sposób leasingobiorcę na wypadek gdyby odszkodowanie z polisy OC lub AC nie pokryło wszystkich kosztów związanych z utratą auta. Z tytułu ubezpieczenia GAP ubezpieczyciel może wypłacić różnicę pomiędzy ceną samochodu zawartą na fakturze, a jego wartością rynkową z dnia kradzieży bądź wypadku.

Przepis art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi

Do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 3a, konieczne jest by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 22 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Zwrotowi może zatem podlegać wyłącznie wydatek, który został wcześniej poniesiony.

Wyłączenie zawarte w powyższym przepisie odnosi się do kwot uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, które w istocie stanowią zwrot takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przy czym, niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nieznajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Literalna wykładnia powołanego przepisu art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby fizycznej.

Zatem przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Przychody są – obok kosztów uzyskania przychodów – podstawowym elementem mającym wpływ na dochód jako przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zarówno w orzecznictwie, doktrynie, jak również w piśmiennictwie, prezentowany jest pogląd, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków” wymienionych w wyżej przywołanym przepisie, muszą być spełnione następujące przesłanki:

‒wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów,

‒wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy

Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej ,,finansującym'', oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej ,,korzystającym'', podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów

Stosownie do art. 23a pkt 2 ww. ustawy

Ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W myśl art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3) suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 23b ust. 2 powołanej ustawy

Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1) art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

2) przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,

3) art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)¹⁷¹⁾

- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Natomiast w myśl art. 23b ust. 3 ww. ustawy

W przypadku finansującego będącego spółką niebędącą osobą prawną ograniczenia, o których mowa w ust. 2, dotyczą także wspólników tych spółek.

Stosownie do art. 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r., poz. 1360 ze zm.):

Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

W myśl art. 709⁵ tej ustawy:

§ 1. Jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa.

§ 2. Korzystający powinien niezwłocznie zawiadomić finansującego o utracie rzeczy.

§ 3. Jeżeli umowa leasingu wygasła z przyczyn określonych w § 1, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie a niezapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody.

Zgodnie z art. 709⁷ § 1 wskazanej wyżej ustawy:

Korzystający obowiązany jest utrzymywać rzecz w należytym stanie, w szczególności dokonywać jej konserwacji i napraw niezbędnych do zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem jej zużycia wskutek prawidłowego używania, oraz ponosić ciężary związane z własnością lub posiadaniem rzeczy.

Z komentarza do. art. 709⁷ § 1 Kodeksu cywilnego (Kidyba Andrzej (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, wyd. II) wynika, że przepis ten:

zobowiązuje korzystającego do utrzymywania przedmiotu leasingu w należytym stanie. Przejawem zachowań mieszczących się w realizacji tego obowiązku jest dokonywanie napraw i konserwacji rzeczy, niezbędnych do jej utrzymania w stanie niepogorszonym. Oznacza to, że koszty dokonywania napraw i konserwacji przedmiotu leasingu obciążają korzystającego, co obejmuje również koszty nabycia części czy materiałów potrzebnych do ich przeprowadzenia. Jednakże zakres tego obowiązku został wyznaczony przez takie naprawy i konserwacje, które są niezbędne do zachowania rzeczy w stanie niepogorszonym. Naprawy i konserwacja wykraczające poza te granice leżą w gestii finansującego i to on powinien ponosić ich koszty. Jednak przy ustalaniu stanu niepogorszonego uwzględnić jednocześnie należy zużycie rzeczy będące następstwem jej prawidłowego używania.

Należy wskazać, że od 1 stycznia 2019 r. zmieniły się zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy i innej o podobnym charakterze dotyczącej samochodu osobowego. Ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018, poz. 2159) zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych zmieniono i dodano przepisy regulujące m.in. skutki podatkowe związane z zawieranymi umowami leasingowymi.

I tak – zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a) 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b) 150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Ponadto, w art. 23 w ust. 1 dodano punkt 47a, zgodne z którym

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Stosownie do art. 23 ust. 5a ww. ustawy

Poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 46 i 46a, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Jak wynika z treści tego ostatniego przepisu – wartość samochodu, jak i opłat wynikających z umowy leasingu operacyjnego dla potrzeb stosowania art. 23 ust. 1 pkt 47a - powinna obejmować również podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

W myśl art. 23 ust. 5c ww. ustawy

W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

Tym samym powyższy limit 150.000 zł ma zastosowanie do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego – części kapitałowej raty leasingowej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że 9 listopada 2021 r. miał Pan wypadek, z winy innego kierowcy. W pojeździe, w którym Pan jechał stwierdzono szkodę całkowitą. Pojazd ten był w leasingu operacyjnym (tzw. najmie długoterminowym) i był w ewidencji środków trwałych finansującego. Od 2 lipca 2018 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą - Kancelarię (...). W sierpniu 2019 r. zawarł Pan z finansującym umowę leasingu operacyjnego, wartość pojazdu na FV to (…) zł brutto (wartość do ubezpieczenia AC przyjęta w 2021 r. była na kwotę (…) zł brutto). Finansujący otrzymał odszkodowanie z AC (szkoda powstała z winy innego kierowcy, ale była likwidowana z AC z regresem do OC sprawcy).

Część kwoty, którą finansujący otrzymał z AC z zakładu ubezpieczeń przekazał na Pana rzecz - korzystającego, ponieważ kwota odszkodowania była większa niż pozostały kapitał do spłaty pojazdu. Pojazd był także ubezpieczony ubezpieczeniem GAP (od utraty wartości pojazdu), z którego otrzymał Pan odszkodowanie bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, tj. różnicę pomiędzy wartością z FV z dnia zakupu pojazdu a wartością ubezpieczenia AC przyjętą w 2021 r., czyli (…) zł brutto). Ubezpieczenie AC opłacił Pan (korzystający i zarazem ubezpieczający), ubezpieczonym był finansujący. W przypadku GAP ubezpieczonym i ubezpieczającym był Pan (korzystający). Zarówno składkę GAP jak i AC opłacił Pan (korzystający).

Formą opodatkowania prowadzonej przez Pana działalności są zasady ogólne (skala podatkowa). Wskazana przez Pana umowa leasingu spełnia kryteria wskazane w treści art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym oświadczył Pan, że otrzymał od leasingodawcy zwrot poniesionych przez siebie wydatków.

Mając na uwadze zaprezentowane przepisy prawa podatkowego oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku, zauważyć należy, że jeżeli w przypadku zdarzenia losowego - wypadku - następuje utrata przedmiotu leasingu, to korzystający (leasingobiorca) powinien zaliczyć do przychodów całą kwotę otrzymanego odszkodowania, jako odszkodowanie dotyczące składnika majątku związanego z prowadzoną działalnością.

Tym samym, otrzymana przez Pana kwota odszkodowania bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń, na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlega zaliczeniu do przychodów, jako otrzymane odszkodowania za szkodę dotyczącą składnika majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Środki z tego tytułu nie mogą być również traktowane za wyłączone z przychodów na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, jako zwrot wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów. Odszkodowanie bowiem stanowi wykonanie świadczenia z umowy ubezpieczenia. Dlatego odszkodowanie to należy zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej.

W odniesieniu do części kwoty, którą otrzymał Pan od leasingodawcy z tytułu nadwyżki kwoty odszkodowania, którą finansujący otrzymał z AC z zakładu ubezpieczeń jest to dla Pana przychód, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o PIT. Co oznacza, że ta część zwróconej należności, która odpowiada wcześniej poniesionym wydatkom będzie przychodem, ale tylko w tej części, w której została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast pozostała część należności, powinna zostać wyłączona z przychodów.

Natomiast nie można zgodzić się z Panem, że kwota, którą Pan otrzymał od leasingodawcy jest odszkodowaniem. Odszkodowanie zostało wypłacone leasingodawcy. Natomiast Pan otrzymał od leasingodawcy kwotę nadwyżki opłat wynikających z umowy leasingu, będącą pochodną otrzymanego od ubezpieczyciela odszkodowania za uszkodzony przedmiot leasingu. Świadczenie to wynika z zawartej umowy pomiędzy Panem a leasingodawcą, ale nie jest to odszkodowanie.

Tym samym, stanowisko Pana należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślamy również, że interpretacja indywidualna wydawana jest jedynie w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe). Wydając przedmiotowe rozstrzygnięcie nie weryfikujemy podanych okoliczności, w tym w szczególności nie prowadzimy postępowania, ani nie podejmujemy rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego typu orzekania, w tym kontroli podatkowej, czy postępowania podatkowego prowadzonego w oparciu o konkretną dokumentację i zebrane dowody.

Ponadto, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia nie była klasyfikacja zawartej przez Pana umowy do określonego rodzaju leasingu. Przedmiotową interpretację wydano w oparciu o okoliczność zawarcia przez Pana umowy, której przedmiot dotyczy art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).