Temat interpretacji
Obowiązki płatnika w związku ze złożeniem przez zleceniobiorców oświadczeń o niepobieraniu zaliczek na podatek.
Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
17 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 lutego 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze złożeniem przez zleceniobiorców oświadczeń o niepobieraniu zaliczek na podatek. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca (Zleceniodawca) będzie zawierał umowy zlecenia z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (Zleceniobiorcy). Okresem trwania każdej z takich umów będzie jeden miesiąc kalendarzowy. Takich umów z jednym Zleceniobiorcą, Zleceniodawca może zawrzeć w ciągu roku dowolną liczbę z przedziału 1-12 z tym, że ewentualne zawarcie nowej umowy („przedłużenie” poprzedniej) następować będzie w drodze bieżącej decyzji jej stron, dlatego też, w danym momencie roku kalendarzowego, liczba umów, jaka zostanie zawarta w kolejnych miesiącach tego roku z danym Zleceniobiorcą nie jest znana.
Zleceniodawca przewiduje, że część Zleceniobiorców złoży Mu, jako płatnikowi podatku PIT, sporządzony na piśmie wniosek o niepobieranie zaliczek (Wniosek), o których mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o PIT.
W tym kontekście można będzie wyróżnić trzy sytuacje:
Sytuacja 1
Zleceniodawca nie wie czy Zleceniobiorca miał prawo złożyć Wniosek, tj. czy jego roczne dochody nie przekroczą ilorazu kwoty zmniejszającej podatek i najniższej stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, oraz czy nie osiąga innych dochodów, poza dochodami uzyskiwanymi od Zleceniodawcy, od których zaliczki na podatek obliczane są z uwzględnieniem pomniejszenia, o którym mowa w art. 32 ust. 3, lub są opłacane na podstawie art. 44 ust. 3 Ustawy o PIT; Zleceniodawca nie ma podstaw podejrzewać, że Zleceniobiorca ww. warunków nie spełni.
Sytuacja 2
Zleceniodawca wie, że Zleceniobiorca nie miał prawa złożyć Wniosku, gdyż jego roczne dochody z pewnością przekroczą lub już przekroczyły, iloraz kwoty zmniejszającej podatek i najniższej stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub osiąga inne dochody, poza dochodami uzyskiwanymi od Zleceniodawcy, od których zaliczki na podatek obliczane są z uwzględnieniem pomniejszenia, o którym mowa w art. 32 ust. 3, lub są opłacane na podstawie art. 44 ust. 3 Ustawy o PIT.
Sytuacja 3
Zleceniobiorca przestanie spełniać warunki uprawniające go do złożenia Wniosku już po jego złożeniu Zleceniodawcy.
Pytania
1.Czy w Sytuacji 1, Zleceniodawca ma obowiązek niepobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał Wniosek?
2.Czy w Sytuacji 2, Zleceniodawca ma obowiązek niepobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał Wniosek?
3.Czy w Sytuacji 3, Zleceniodawca nadal ma obowiązek niepobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT – aż do końca roku kalendarzowego?
Państwa stanowisko w sprawie
W odniesieniu do wszystkich trzech pytań należy zauważyć, że art. 41 ust. 1c Ustawy o PIT brzmi następująco: „Jeżeli podatnik złoży płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o niepobieranie zaliczek, o których mowa w ust. 1, płatnik nie pobiera zaliczek najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał wniosek. Prawo do złożenia wniosku przysługuje podatnikowi, którego roczne dochody nie przekroczą ilorazu kwoty zmniejszającej podatek i najniższej stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, oraz który nie osiąga innych dochodów, poza dochodami uzyskiwanymi od tego płatnika, od których zaliczki na podatek obliczane są z uwzględnieniem pomniejszenia, o którym mowa w art. 32 ust. 3, lub są opłacane na podstawie art. 44 ust. 3. Wniosek, o którym mowa w zdaniu pierwszym, podatnik składa odrębnie dla każdego roku podatkowego”.
Adresatem pierwszego zdania jest płatnik, któremu ustawodawca zakazuje poboru zaliczek w sytuacji otrzymania od podatnika Wniosku. Zawarta w tym zdaniu norma prawna ma dla płatnika charakter bezwzględnie obowiązujący, tj. spełnienie się przesłanki (otrzymanie Wniosku) bezwzględnie prowadzi do dyspozycji (nie pobieranie zaliczek).
Adresatem drugiego zdania wyżej zacytowanego artykułu jest podatnik (i tylko on).
Ustawodawca wskazał w nim, w jakich okolicznościach podatnik ma prawo złożyć płatnikowi Wniosek.
Zdanie trzecie wskazuje natomiast, że Wniosek dotyczy tego roku podatkowego, za który został złożony.
Ad 1
Zdaniem Wnioskodawcy, w Sytuacji 1, Zleceniodawca ma obowiązek niepobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał Wniosek. Przepis art. 41 ust. 1c został tak skonstruowany, że płatnik nigdy nie może mieć pewności co do tego, czy podatnik spełnia warunki do złożenia Wniosku. Jeden z nich dotyczy bowiem okoliczności jeszcze nie znanych ani płatnikowi, ani podatnikowi (wysokość dochodów, które ten ostatni osiągnie w roku podatkowym, może mieć w momencie składania Wniosku w najlepszym razie charakter przypuszczeniowy). Drugi warunek, dotyczący innych aktywności zawodowych czy gospodarczych podatnika, znany jest jedynie podatnikowi, a poza tym, podobnie jak w przypadku warunku pierwszego, ostateczne stwierdzenie jego spełniania możliwe jest dopiero z końcem roku kalendarzowego, czyli post factum. Co jednak najważniejsze, konstrukcja art. 41 ust. 1c jednoznacznie wskazuje, że to podatnik ocenia czy ma, czy też nie ma prawa do złożenia Wniosku. Płatnik pozostaje natomiast związany brzmieniem zdania pierwszego tegoż artykułu i otrzymanie przezeń Wniosku jest równoznaczne z nakazem nie pobierania zaliczek.
Ad 2
Zdaniem Wnioskodawcy, w Sytuacji 2, Zleceniodawca ma obowiązek niepobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał Wniosek. Norma wyrażona w zdaniu pierwszym art. 41 ust. 1c Ustawy o PIT bezwzględnie wiąże bowiem płatnika, który po otrzymaniu Wniosku nie może pobierać zaliczek niezależnie od wszelkich innych okoliczności. Norma ta nie przestaje wiązać płatnika także wówczas, gdy wie, iż podatnik nie miał prawa do składania Wniosku.
Ad 3
Zdaniem Wnioskodawcy, w Sytuacji 3, Zleceniodawca nadal ma obowiązek niepobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT – aż do końca roku kalendarzowego. Norma wyrażona w zdaniu pierwszym art. 41 ust. 1c Ustawy o PIT bezwzględnie wiąże bowiem płatnika, który po otrzymaniu Wniosku nie może pobierać zaliczek niezależnie od wszelkich innych okoliczności. Norma ta nie przestaje wiązać płatnika także wówczas, gdy warunki dające podatnikowi prawo do złożenia Wniosku przestały być spełnione. Trzecie zdanie art. 41 ust. 1c Ustawy o PIT wyraźnie wskazuje zresztą, że Wniosek dotyczy roku kalendarzowego.
O ile więc podatnik sam nie wycofa Wniosku, podatnik nie ma prawa pobierania zaliczek, o których mowa w art. 41 ust. 1 Ustawy o PIT.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Na płatniku ciążą zatem trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:
1)obliczenia,
2)pobrania,
3)wpłacenia
– podatku, zaliczki lub raty.
W myśl art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej :
Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.
Z kolei zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych oraz daninę solidarnościową.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 8 ww. ustawy :
Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:
a) osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
b) właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
c) przedsiębiorstwa w spadku
– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje przy tym dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:
1)tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;
2)obliczenie, pobór i zapłatę podatku przez płatnika.
Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę, poprzez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).
Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Przy czym ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105), która weszła w życie 1 stycznia 2022 r., do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano art. 41 ust. 1c. W myśl tego przepisu:
Jeżeli podatnik złoży płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o niepobieranie zaliczek, o których mowa w ust. 1, płatnik nie pobiera zaliczek najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał wniosek. Prawo do złożenia wniosku przysługuje podatnikowi, którego roczne dochody nie przekroczą ilorazu kwoty zmniejszającej podatek i najniższej stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, oraz który nie osiąga innych dochodów, poza dochodami uzyskiwanymi od tego płatnika, od których zaliczki na podatek obliczane są z uwzględnieniem pomniejszenia, o którym mowa w art. 32 ust. 3, lub są opłacane na podstawie art. 44 ust. 3. Wniosek, o którym mowa w zdaniu pierwszym, podatnik składa odrębnie dla każdego roku podatkowego.
Z literalnego brzmienia ww. przepisu jednoznacznie wynika, że w sytuacji gdy podatnik złoży wniosek o niepobieranie zaliczek, płatnik nie pobiera zaliczek na podatek najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał taki wniosek.
Złożenie wniosku przez zleceniobiorcę jest jednak możliwe pod pewnymi warunkami, tj.:
1)roczne dochody podatnika nie przekroczą ilorazu kwoty zmniejszającej podatek i najniższej stawki podatku, czyli 30 000 zł;
2)podatnik nie może osiągać dochodów z innych źródeł, od których odprowadzane są zaliczki na podatek z uwzględnieniem kwoty zmniejszającej (np. z pracy w innej firmie lub z działalności gospodarczej).
Przy czym do ww. limitu wliczają się dochody już osiągnięte, jak i te dopiero spodziewane. Zatem, podatnicy, którzy – zgodnie ze swoimi przewidywaniami lub w oparciu o rzeczywiste dane – w danym roku podatkowym:
a)zamierzają uzyskać dochody w wysokości przekraczającej 30 000 zł,
b)już uzyskalidochody w wysokości przekraczającej 30 000 zł,
c)poza dochodami od danego płatnika uzyskują inne dochody, od których zaliczka na podatek obliczana jest z uwzględnieniem kwoty wolnej (w pełnej wysokości lub 1/12)
-nie mogą złożyć wniosku, o którym mowa w art. 41 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na tej podstawie „zwolnić” płatnika z obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od dochodów od niego uzyskiwanych.
Do obowiązków płatnika należy weryfikowanie limitu wypłacanego podatnikowi przez niego wynagrodzenia i w sytuacji, w której limit zostanie przekroczony, powinien zacząć pobierać zaliczkę – pomimo złożonego przez podatnika wniosku.
Zatem, Spółka jako płatnik otrzymując wniosek złożony przez zleceniobiorcę na podstawie art. 41 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
-nie pobiera zaliczki na podatek najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzyma Wniosek do końca roku kalendarzowego w sytuacji gdy Zleceniodawca nie wie czy Zleceniobiorca miał prawo złożyć Wniosek, o ile dochód Zleceniobiorcy uzyskany od Spółki nie przekroczy 30 000 zł. Spółka nie ma obowiązku weryfikowania, czy i w jakiej wysokości dany Zleceniobiorca uzyskał dochód podatkowy od innych podmiotów;
-nie pobiera zaliczek na podatek najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymała wniosek, w sytuacji gdy Zleceniodawca wie, że Zleceniobiorca nie miał prawa złożyć Wniosku. Spółka jest zobowiązana do bieżącego ustalania, czy Zleceniobiorca w danym roku kalendarzowym (ewentualnie do końca okresu rozliczeniowego obowiązywania umowy zlecenia w danym roku kalendarzowym), uzyskał od Spółki dochód w wysokości przekraczającej 30 000 zł. W sytuacji gdy dochód Zleceniobiorcy narastająco od początku roku przekroczy ww. limit (lubZleceniobiorca przestanie spełniać warunki uprawniające go do złożenia wniosku), Spółka powinna pobrać zaliczkę, mimo złożonego wniosku.
W związku z powyższym stanowisko Państwa w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe i nieprawidłowe w pozostałym zakresie.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą Państwo zastosować się do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako : „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).