2)  jeżeli pracownik ten będzie zadowolony z warunków pracy, pracodawcy oraz świadczeń pracowniczych, wówczas nie będzie poszukiwał nowego zatrudnienia;

3)  jeżeli pracownik nie będzie poszukiwał oraz nie znajdzie nowego zatrudnienia, Wnioskodawcy nie będą zmuszeni zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej w omawianym zakresie do czasu zatrudnienia nowego pracownika.

Zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego ma więc na celu zabezpieczenie źródła przychodów z działalności gospodarczej Wnioskodawców. Należy również tutaj nadmienić, że Wnioskodawcy prowadzą działalność gospodarczą w małej miejscowości, oddalonej o jedną godzinę drogi od (…), a komunikacja publiczna pozostawia wiele do życzenia. W związku z tym zatrudnienie nowego pracownika byłoby wysoce utrudnione.

Co należy rozumieć pod pojęciem „szczególnych potrzeb żywieniowych” pracownika, ze względu na które zamierzają Państwo zapewnić pracownikowi wyżywienie o „najwyższym możliwym standardzie”?

Poprzez pojęcie szczególnych potrzeb żywieniowych pracownika rozumie się w przedmiotowych okolicznościach konieczność zapewnienia pracownikowi wyżywienia adekwatnego do jego stanu zdrowia. Precyzując, wyżywienie to powinno być neutralne dla osoby cierpiącej na cukrzycę, co wiąże się z koniecznością wyeliminowania z diety produktów, które powodują gwałtowny wzrost poziomu glukozy w organizmie. Nadto, pracownik w ubiegłym roku przeszedł zabieg usunięcia woreczka żółciowego, co z kolei wiąże się z koniecznością doboru lekkostrawnego jadłospisu. Co również istotne, dieta ta – w przedmiotowych okolicznościach – powinna być odpowiednia również dla osób cierpiących na problemy z tarczycą, a zatem powinna być bogata w błonnik.

Reasumując, poprzez pojęcie „szczególnych potrzeb żywieniowych pracownika” rozumie się w przedmiotowych okolicznościach dietę jednocześnie:

-odpowiednią dla osób, które przeszły zabieg usunięcia woreczka żółciowego.

Z powyższych względów, zdaniem Wnioskodawców, przedmiotowy pracownik ma szczególne potrzeby żywieniowe (tj. potrzeby żywieniowe o wiele bardziej wymagające niż przeciętny, statystyczny człowiek), co z kolei uzasadnia zapewnienie temuż pracownikowi cateringu dietetycznego, dostosowanego do jego indywidualnych potrzeb.

Czy zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego:

-zostanie spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzysta z tego świadczenia dobrowolnie)?

Tak, zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego zostanie spełnione za zgodą pracownika i pracownik skorzysta z tego świadczenia dobrowolnie. Zdaniem Państwa, okoliczność ta wynika wprost z opisu stanu faktycznego, zamieszczonego we wniosku inicjującym niniejsze postępowanie.

-zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść?

Podtrzymują Państwo tutaj swoje dotychczasowe stanowisko i wskazują, że ich zdaniem – zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego zostanie spełnione w przeważającej mierze w interesie pracodawcy ze względów, o których mowa we wniosku, inicjującym niniejsze postępowanie.

Niemniej jednak, oczywistym również jest, że zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego przez pracodawcę, pozwoli uniknąć temu pracownikowi wydatku, który poniósłby na zakup żywności przeznaczonej do konsumpcji podczas godzin pracy. Niewykluczone jednak, że omawiany pracownik – pomimo zapewnienia cateringu dietetycznego – i tak będzie dokonywał zakupów dodatkowej żywności, przeznaczonej do konsumpcji podczas godzin pracy. Okoliczność ta nie może więc zostać jednoznacznie oceniona.

-będzie się wiązało z powstaniem po stronie pracownika wymiernej, przypisanej mu korzyści?

Podtrzymują Państwo w tym zakresie swoje dotychczasowe stanowisko. Zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego nie będzie – Państwa zdaniem – wiązać się z powstaniem po stronie pracownika wymiernej, przypisanej mu korzyści. Należy tutaj zaznaczyć, że koszty przeznaczone na zakup cateringu dietetycznego nie będą tożsame z wydatkami, które pracownik ewentualnie zaoszczędzi na zakupach żywności, przeznaczonej do konsumpcji w^{czasie pracy. Nadto, okolicznością powszechnie znaną jest schemat funkcjonowania układu pokarmowego. Pozostaje więc zadać retoryczne pytanie, czy w jakichkolwiek okolicznościach zapewnienie pracownikowi żywności w jakiejkolwiek formie skutkować będzie powstaniem po stronie pracownika „wymiernej korzyści”, skoro żywność każdorazowo opuści organizm pracownika w stosunkowo nieodległej przyszłości od chwili jej skonsumowania. W konsekwencji Państwo są zdania, że zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego nie będzie wiązało się z powstaniem po stronie pracownika „wymiernej, przypisanej mu korzyści”.}

Pytania

1.  Czy wydatki, które Wnioskodawczynie ponosić będą w związku z zapewnieniem pracownikowi cateringu dietetycznego (tj. wydatki ponoszone na zakup cateringu oraz koszty usługi dostawy, jeżeli nie będą uwzględnione w cenie zakupu cateringu), będą stanowiły koszt uzyskania przychodu Wnioskodawczyń?

2.  Czy spółka cywilna, podczas rozliczania oraz odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy pracownika, któremu planuje zapewnić catering dietetyczny powinna uwzględnić wydatki poniesione na zapewnienie cateringu dietetycznego w przychodach ze stosunku pracy omawianego pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 p.d.o.f.?

Pytanie oznaczone we wniosku nr 2 wynika z uzupełnienia wniosku.

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie – w odniesieniu do pytania nr 1 – wydatki związane z zakupem cateringu dietetycznego dla pracownika oraz z jego dostawą do zakładu pracy, które Wnioskodawczynie będą ponosić, stanowić będą koszt uzyskania przychodu Wnioskodawczyń, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Jak wprost wynika z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”. Nie powinien wzbudzać jakichkolwiek wątpliwości fakt, że zapewnienie pracownikom przez pracodawcę wyżywienia ma na celu zwiększenie efektywności tych pracowników, zwiększenie wydajności, poprawę ich ogólnego stanu psycho-fizycznego oraz – w konsekwencji – korzystnie wpływa na ogólną atmosferę w zakładzie pracy oraz atrakcyjność pracodawcy na rynku pracy.

W związku z powyższym, wydatki ponoszone przez pracodawcę na zapewnienie pracownikowi wyżywienia w postaci cateringu dietetycznego są kosztami uzyskania przychodu, ponieważ mają na celu zabezpieczenie źródła przychodów. Stanowisko Wnioskodawczyń w przedmiotowej kwestii potwierdza szereg dotychczas wydanych interpretacji indywidualnych. W szczególności na przywołanie zasługuje tutaj pismo Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 16 maja 2022 r., sygn. sprawy: 0111-KDIB1-2.4010.29.2022.3.EJ, w którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przyjął, że wydatki poniesione przez pracodawcę na zakup posiłków dla pracowników służą zabezpieczeniu źródła przychodów, poprzez przyczynienie się do zwiększenia wydajności pracy w zakładzie pracy.

Z kolei w interpretacji indywidualnej z dnia 2 marca 2022 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.2.2022.1.EJ, stwierdzono, iż wydatki na zapewnienie pracownikom posiłków nie są wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy pdof, gdyż nie należą do kategorii kosztów reprezentacyjnych. Są to „koszty pracownicze”, które mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych. Nie ma przy tym znaczenia nazwa zakupionej usługi.

Stanowisko Wnioskodawczyń potwierdza również pismo Dyrektora KIS z dnia 7.02.2020 r. (sygn. 0111-KDIB1-1.4010.503.2019.4.NL); pismo Dyrektora KIS z dnia 21.08.2019 r., sygn.0111-KDIB1-2.4010.262.2019.1.AW.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawczyń, w przedmiotowych okolicznościach nie zachodzi żadne z wyłączeń wskazanych w art. 23 ustawy pdof, a omawiane wydatki stanowić będą koszty uzyskania przychodów Wnioskodawczyń.

W Państwa ocenie – w odniesieniu do pytania nr 2 – wartość zapewnionego pracownikowi cateringu dietetycznego nie powinna być uwzględniana przy rozliczaniu oraz odprowadzaniu zaliczek na podatek dochodowy ze stosunku pracy, gdyż – zdaniem Wnioskodawców – nie będzie ona stanowić przychodów ze stosunku pracy omawianego pracownika. Stosownie do brzmienia art. 12 ust. 1 p.d.o.f. „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

Zdaniem Wnioskodawców wartość zapewnionego cateringu dietetycznego nie stanowi: wynagrodzenia zasadniczego, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, dodatków, nagród, ekwiwalentów za niewykorzystany urlop, „wszelkich innych kwot” w rozumieniu art. 12 ust. 1 p.d.o.f., wobec czego do ewentualnego rozważenia pozostają wyłącznie „nieodpłatne świadczenia” wskazane w omawianym przepisie. Jak z kolei wynika z orzecznictwa, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń” mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

1)zostały spełnione za zgodą pracownika;

2)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;

3)korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzonego wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów) (vide wyrok TK z dnia 8.07.2014 r. sygn. akt K 7/130).

Zdaniem Wnioskodawców świadczenie polegające na zapewnieniu pracownikowi cateringu dietetycznego spełnione będzie w interesie pracodawcy, gdyż dzięki temu zwiększona zostanie wydajność pracy oraz efektywności pracownika.

Ponadto dojdzie również do zwiększenia atrakcyjności pracodawcy na rynku pracy z uwagi na znaczącą poprawę polityki socjalnej, poprzez zapewnienie szerszego wachlarza świadczeń pracowniczych. Nadto, z przyczyn, o których mowa w uzupełnieniu, wysoce wątpliwe, czy pracownik – dzięki zapewnieniu mu przez pracodawcę cateringu dietetycznego – zaoszczędzi jakikolwiek wydatek, jak również czy powstanie po jego stronie wymierna korzyść.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawców, w omawianych okolicznościach nie może być mowy o powstaniu po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Stanowisko to potwierdza np. pismo Dyrektora KIS z 25.08.2020 r. sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.479.2020.1.RR.

Państwa własne stanowisko, w odniesieniu do pytania nr 2, wynika z uzupełnienia wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest:

-prawidłowe – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1,

-nieprawidłowe  – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Z tego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tych przychodów.

Innymi słowy – oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, musi spełnić następujące warunki:

•     został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

•     jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

•     pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

•     poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

•     został właściwie udokumentowany,

•     wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zaznaczam, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Zatrudniają Państwo na podstawie umowy o pracę jedną osobę (technika analityki medycznej) w wymiarze 1/2 etatu. Zamierzają Państwo wykupić dla pracownika catering dietetyczny, składający się od 3 do 5 posiłków dziennie. Wskazują Państwo, że zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego w znaczący sposób przyczyni się do zwiększenia wydajności pracy, a zatem jednocześnie – do zabezpieczenia źródła przychodów z działalności gospodarczej. Ponadto poniesienie wydatku na zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego ma na celu stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych; ma na celu poprawić ogólne zadowolenie pracownika z warunków pracy oraz pracodawcy. Jeżeli pracownik ten będzie zadowolony z warunków pracy, pracodawcy oraz świadczeń pracowniczych, wówczas nie będzie poszukiwał nowego zatrudnienia. W konsekwencji nie będą Państwo zmuszeni zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej w omawianym zakresie do czasu zatrudnienia ewentualnie nowego pracownika.

Państwa wątpliwość budzi kwestia, czy mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z zakupem usług cateringowych dla Państwa pracownika.

Mając powyższe na uwadze wskazuję, że wydatki na zakup cateringu dietetycznego są przejawem i wyrazem Państwa starań jako pracodawcy dążącego do zadowolenia pracownika z warunków pracy, co w konsekwencji ma zwiększać jego motywację do pracy oraz wydajność pracy. Zadowolenie pracownika ma się przyczynić do tego, że nie będzie on szukał bardziej atrakcyjnego miejsca pracy, a Państwo nie będą zmuszeni szukać nowego pracownika ani nie będą narażeni na zaprzestanie działalności gospodarczej na czas poszukiwania kogoś na jego miejsce. To z kolei pozwoli sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Państwa, co w efekcie ma się przełożyć na uzyskiwane przez Państwa przychody. Ponadto wskazane wydatki nie są również wyłączone z kosztów podatkowych na podstawie przepisów art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stwierdzam, że w przypadku opisanym przez Państwa zachodzi związek przyczynowo-skutkowy dający podstawy do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup usług cateringowych dla pracownika.

Zwracam przy tym uwagę, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W konsekwencji, wspólnik spółki niebędącej osobą prawną (w tym spółki cywilnej) przychody i koszty podatkowe powinien rozliczać w wysokości ustalonej stosownie do jego udziału w spółce i w takim zakresie, w jakim, jako wspólnik tej spółki, jest upoważniony i zobowiązany do rozliczania przychodów i kosztów tej spółki.

Reasumując – wydatki, które Państwo będą ponosić w związku z zapewnieniem pracownikowi cateringu dietetycznego (tj. wydatki ponoszone na zakup cateringu oraz koszty usługi dostawy, jeżeli nie będą uwzględnione w cenie zakupu cateringu), będą stanowiły Państwa koszt uzyskania przychodów.

Kolejna Państwa wątpliwość dotyczy kwestii, czy spółka cywilna, podczas rozliczania oraz odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy pracownika, któremu planuje zapewnić catering dietetyczny, powinna uwzględnić wydatki poniesione na zapewnienie cateringu dietetycznego w przychodach ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy – Ordynacja podatkowa:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podmiocie dokonującym świadczeń z ww. tytułu (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, od 1 stycznia 2023 r. wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Użyty w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakiekolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

-    zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-    zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-    korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Z opisu sprawy wynika, że zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego zostanie spełnione za zgodą pracownika i pracownik skorzysta z tego świadczenia dobrowolnie. Zapewnienie pracownikowi cateringu dietetycznego przez Państwa pozwoli uniknąć temu pracownikowi wydatku, który poniósłby na zakup żywności przeznaczonej do konsumpcji podczas godzin pracy. Świadczenie to będzie dokonywane na rzecz konkretnego pracownika – technika analityki medycznej, a więc przypisane indywidualnemu pracownikowi. Przy czym Państwo, ponosząc z tego tytułu wydatek, będą znali wartość pieniężną tego świadczenia.

Wobec powyższego podkreślam, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi wyżywienia. Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zapewnienie pracownikowi wyżywienia stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

W omawianym przypadku spełnione zostały wszystkie warunki określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., dla uznania otrzymanego świadczenia za świadczenie nieodpłatne. Pracownik wyraził na jego przyjęcie zgodę, zostało spełnione w jego interesie, zaoszczędził bowiem na wydatku, który sam musiałby ponieść, świadczenie ma określoną wartość pieniężną i indywidualny charakter.

Świadczenia w postaci sfinansowania pracownikowi wyżywienia nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy. Czym innym jest bowiem organizacja stanowiska pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje wyżywienia, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków żywieniowych pracownika.

Zauważam, że sfinansowanie przez Państwa ww. pracownikowi wydatków za posiłek jest wydatkiem ponoszonym w interesie pracownika i to jemu przyniesie wymierną korzyść, zważywszy, że koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od wykonywania (bądź nie) obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Należy bowiem zaznaczyć, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie.

Zatem sfinansowanie pracownikowi wydatków na catering dietetyczny będzie stanowić dla tego pracownika świadczenie skutkujące powstaniem przychodu ze stosunku pracy, od którego Państwo – jako płatnik – powinni obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z dyspozycją art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia, aby finansowanie wyżywienia pracownika podczas wykonywania przez niego obowiązków służbowych nie uznać za przychód podatkowy. Tego rodzaju świadczenie otrzymywane przez pracownika ma dla niego charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności, w jakich zostało mu one przekazane.

Reasumując – zapewnienie cateringu dietetycznego pracownikowi stanowić będzie dla niego przychód ze stosunku pracy, od którego Państwo – będący płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych – obowiązani będą obliczać, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzeń przyszłych. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).