Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle tych przepisów prawa rozstrzygające znaczenie w Pani sprawie ma ustalenie Pani miejsca zamieszkania. Kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powołany w zdaniu poprzednim przepis wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W odniesieniu do Pani sprawy zastosowanie znajdą odpowiednie uregulowania Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.; dalej: „Konwencja polsko-norweska”).

Przy czym wskazuję, że zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały Konwencję polsko-norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369, dalej: Konwencja MLI). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Norwegii dzień 1 listopada 2019 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Konwencja MLI ma zastosowanie do dochodów z pracy najemnej uzyskanych od 1 stycznia 2021 r.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

Na podstawie art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-norweskiej:

W myśl art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-norweskiej:

Dla potrzeb dokonania interpretacji tych przepisów Konwencji polsko-norweskiej, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, której głównym celem jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD – państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami, została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Według art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że do 31.05.2022 roku mieszkała i pracowała Pani na terenie Polski. W Polsce jest Pani wymeldowana od 31.05.2022 roku. Z dniem 1.06.2022 roku przeprowadziła się Pani do Norwegii na stałe. Posiada Pani tam stały pobyt (numer personalny). Nie planuje Pani wracać do Polski. Adres zameldowania posiada Pani tylko i wyłącznie na terenie Norwegii i tu odprowadza Pani podatki (spędziła tam Pani 214 dni w 2022 roku). W Polsce do 31.05.2022 roku prowadziła Pani działalność, która została zawieszona. Po 31.05.2022 roku nie otrzymywała Pani żadnych dochodów w Polsce. Posiada Pani obywatelstwo polskie. Norwegia traktuje Panią jako rezydenta podatkowego. Otrzymała Pani rozliczenie podatku z miejsca, w którym Pani zamieszkuje. Posiada Pani certyfikat rezydencji podatkowej Norwegii. Działalność gospodarcza przez Panią prowadzona na terenie Polski (opodatkowana na zasadach ogólnych) została zawieszona i zostanie zamknięta całkowicie. Pani aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska jest umiejscowiona w Norwegii. W Polsce nie posiada Pani majątku. Centrum interesów gospodarczych znajduje się w Norwegii. W Polsce posiada Pani jedynie konta bankowe, z których praktycznie Pani nie korzysta. Zostaną zamknięte wraz z działalnością gospodarczą. Przez cały okres pobytu w Norwegii nie otrzymywała Pani żadnych dochodów w Polsce. W Norwegii posiada Pani konto bankowe, z którego korzysta Pani na codzień. W Polsce spłaca Pani natomiast zobowiązania, jakie powstały w Pani działalności gospodarczej w wyniku pandemii. W Polsce zamieszkują Pani rodzice i rodzeństwo, natomiast w Norwegii mieszka Pani mąż, znajomi, przyjaciele.

Analizując stopień Pani powiązań osobistych i gospodarczych w 2022 r. w świetle art. 3 ust. 1 i ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 Konwencji polsko-norweskiej, stwierdzam, że do 31 maja 2022 r., tj. do momentu wyjazdu do Polski, miała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce ze względu na fakt posiadania w tym kraju centrum interesów osobistych i gospodarczych. W państwie tym mieszkała Pani i prowadziła Pani działalność gospodarczą. Jednak sytuacja zmieniła się w momencie Pani wyjazdu do Norwegii 1 czerwca 2022 r., ponieważ od tej chwili Pani centrum interesów osobistych i gospodarczych znajduje się w Norwegii. Z tym dniem przeprowadziła się Pani do Norwegii na stałe. Posiada Pani tam stały pobyt (numer personalny). Adres zameldowania posiada Pani tylko i wyłącznie na terenie Norwegii i tu odprowadza Pani podatki (spędziła tam Pani 214 dni w 2022 roku). Norwegia traktuje Panią jako rezydenta podatkowego. Otrzymała Pani rozliczenie podatku z miejsca, w którym Pani zamieszkuje. Posiada Pani certyfikat rezydencji podatkowej Norwegii. Pani aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska umiejscowiona jest w Norwegii. W Polsce nie posiada Pani majątku. Centrum interesów gospodarczych znajduje się w Norwegii. Przez cały okres pobytu w Norwegii nie otrzymywała Pani żadnych dochodów w Polsce. W Norwegii posiada Pani konto bankowe, z którego korzysta Pani na codzień. W Polsce zamieszkują Pani rodzice i rodzeństwo, natomiast w Norwegii mieszka Pani mąż, znajomi, przyjaciele.

Zatem stwierdzam, że do 31 maja 2022 r., tj. do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Norwegii, posiadała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 Konwencji polsko-norweskiej. Do tego dnia podlegała Pani zatem w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegała obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast od 1 czerwca 2022 r., tj. od momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Norwegii, nie posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, lecz w Norwegii. Od tego dnia mogłaby Pani podlegać w Polsce jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegać obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak w tym okresie – jak Pani wskazała – nie osiągnęła.

Reasumując – Pani rezydencja podatkowa zgodnie z przepisami prawa podatkowego znajdowała się w Polsce do 31 maja 2022 r., natomiast w Norwegii od 1 czerwca 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. W konsekwencji, jest Pani zobowiązana do wykazania w zeznaniu podatkowym składanym w Polsce za 2022 r. wyłącznie dochodów uzyskanych w Polsce do 31 maja 2022 r., w tym w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).