Orzeczenie Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej o zaliczeniu II grupy inwalidztwa w związku ze służbą wojskową oraz II grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia nie jest dokumentem, o którym mowa art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczny i na podstawie tego dokumentu nie można dokonać odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 lutego 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie tutejszego organu – pismem z 20 kwietnia 2023 r. (wpływ do tutejszego organu 21 kwietnia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Zgodnie z Orzeczeniem w sprawie kontrolnego badania inwalidy Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w A. z dnia 21 sierpnia 2018 r., posiada Pan drugą grupę inwalidzką. RWKL jest państwową instytucją, która działa w oparciu o przepisy prawa. Decyzja: Grupa II – trwale niezdolny do zawodowej służby wojskowej; pkt. 12. Określenie inwalidztwa: a) Zalicza się badanego do drugiej grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia; b) Zalicza się badanego do drugiej grupy inwalidztwa w związku ze służbą wojskową; c) Inwalidztwo istnieje od 15 grudnia 2014 r.; d) Termin badania kontrolnego – zbędny, inwalidztwo trwałe.

W roku 2022 poniósł Pan wydatki na cele rehabilitacyjne w kwocie 7875,16 zł. Wydatki rehabilitacyjne obejmowały:

•pobyt na turnusie rehabilitacyjnym w sanatorium (…) - 3385 zł;

•wydatki za zakup leków na recepty – udokumentowane imiennymi fakturami zakupu – 2210,16 zł;

•wykorzystanie prywatnego pojazdu na cele rehabilitacyjne i zdrowotne – 2280 zł.

W roku podatkowym 2022 osiągnął Pan dochody opodatkowane według skali podatkowej. Dochody te uzyskał Pan z dwóch źródeł:

•emerytura wojskowa – nr świadczenia: XXX z dnia 14 września 2012 r.

•praca zawodowa na część etatu w (...).

Posiada Pan dokumenty stwierdzające poniesione w 2022 r. wydatki na cele rehabilitacyjne:

•fakturę imienną z pobytu na turnusie rehabilitacyjnym w sanatorium „(…);

•faktury imienne wystawione przez apteki za zakup leków na recepty, wystawione przez lekarzy NFZ.

Na zabezpieczenie rehabilitacji oraz leczenia wykorzystywał Pan samochód osobowy marki (…), który jest Pana własnością (jest Pan jego właścicielem).

Pana wydatki na cele rehabilitacyjne nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Nie zostały też zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Pytanie:

Czy posiadając drugą grupę inwalidzką, może Pan skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w czasie rozliczania z Urzędem Skarbowym podatków za 2022 r.? Rozlicza się Pan jako osoba fizyczna według formularza deklaracji podatkowej PIT-37.

Pana stanowisko w sprawie

Decyzja RWKL w A. o przyznaniu Panu drugiej grupy inwalidzkiej została przeprowadzona zgodnie z procedurą i oparta została na obowiązujących ustawach, rozporządzeniach Rady Ministrów oraz rozporządzeniach resortowych. Specyficzne dodatkowe zapisy w orzeczeniu dotyczą związku ze służbą wojskową, bo taka jest procedura. Pana stan zdrowia jest wykładnią ogólną w aspekcie medycznym. Nigdy do tej pory nie korzystał Pan z ulgi rehabilitacyjnej. W tym roku jest to pierwszy raz. W rozmowie z pracownikiem KIS, kilka dni temu, uzyskał Pan wykładnię, że zgodnie z obowiązującymi przepisami może Pan skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej. Taką samą wykładnię uzyskał Pan w rozmowie z macierzystym Urzędem Skarbowym. Dla zachowania procedury oraz ewentualnego wylegitymowania się przed US powyższymi wykładniami niezbędne jest Panu, na piśmie, stanowisko Krajowej Informacji Skarbowej.

Pana zdaniem, na podstawie posiadanego orzeczenia nr xxxxx w sprawie kontrolnego badania inwalidy Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej z dnia 21 sierpnia 2018 r., ma Pan prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w czasie rocznego rozliczania podatków od osób fizycznych za 2022 r., na formularzu PIT-37 wraz z załącznikami.

Zgodnie z ww. orzeczeniem ma Pan drugą grupę inwalidzką.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidlowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g i art. 30j-30p, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b- 3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 5, pkt 12 i pkt 14 ww. ustawy:

Za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

–odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;

–leki, o których mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r.- Prawo farmaceutyczne (Dz.U. z 2022 r. poz. 2301) - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeżeli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować stale lub czasowo te leki;

–używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 tej ustawy:

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

W przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1)wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;

2)okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.

3)(uchylony).

Stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy:

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1)orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2)decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3)orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7g ww. ustawy:

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Odrębnymi przepisami (o których mowa w art. 26 ust. 7d ww. ustawy) są uregulowania zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 100):

Stosownie do art. 1 tej ustawy:

Ustawa dotyczy osób, których niepełnosprawność została potwierdzona orzeczeniem:

1)o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności określonych w art. 3 lub

2)o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy na podstawie odrębnych przepisów, lub

3)o niepełnosprawności, wydanym przed ukończeniem 16 roku życia

–zwanych dalej „osobami niepełnosprawnymi”.

Na mocy art. 3 ust. 1 tej ustawy:

Ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1)znaczny;

2)umiarkowany;

3)lekki.

Stosownie do art. 5 tej ustawy:

Orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o:

1)całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2, i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

1a)niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

2)całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności;

3)częściowej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 3, oraz celowości przekwalifikowania, o którym mowa w art. 119 ust. 2 i 3 ustawy wymienionej w pkt 1, jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Z art. 3 ust. 2 ww. ustawy wynika, że:

Orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów (w tym także do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych wyraźnie rozróżnia orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności od innych orzeczeń i w dalszych przepisach szczegółowo reguluje tryb orzekania o niepełnosprawności. W konsekwencji należy uznać, że orzeczenia wydawane od 1 stycznia 1998 r. przez organy podległe m.in. MON nie mogą być uznane za orzeczenia, o których mowa w art. 26 ust. 7d pkt 1 ustawy PIT.

Jednocześnie zauważyć należy, że wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych utraciła moc ustawa z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 46, poz. 201), która przyznawała prawo do orzekania o niepełnosprawności organom podległym m.in. MON. Z tych względów w art. 26 ust. 7g ustawy PIT wprowadzono szczególną regulację dotyczącą takich orzeczeń, która daje prawo do ulgi rehabilitacyjnej także osobom posiadającym orzeczenie wydane na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Jednakże mając na uwadze obowiązujące od dnia 1 stycznia 1998 r. przepisy należy uznać, że decyzje przyznające rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną wydane po tym dniu przez organy podległe m.in. MON można rozpatrywać w kontekście art. 26 ust. 7d pkt 2 ustawy PIT.

Zgodnie bowiem z art. 19 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2528 ze zm.):

Renta inwalidzka przysługuje żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej, który stał się inwalidą wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu:

1)w czasie pełnienia służby albo

2)w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem urazów doznanych w czasie pełnienia służby lub chorób powstałych w tym czasie;

3)w ciągu 3 lat po zwolnieniu ze służby wojskowej, jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

Na mocy art. 20 ust. 1 tej ustawy:

Ustala się trzy grupy inwalidztwa żołnierzy całkowicie niezdolnych do służby:

1) I grupę - obejmującą całkowicie niezdolnych do pracy;

2) II grupę - obejmującą częściowo niezdolnych do pracy;

3) III grupę - obejmującą zdolnych do pracy.

Z art. 20 ust. 2 tej ustawy wynika, że:

W zależności od przyczyny powstania inwalidztwa pozostaje ono w związku lub nie pozostaje w związku ze służbą.

Stosownie do art. 20 ust. 3 ww. ustawy:

Inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, gdy powstało wskutek:

1)zranienia, kontuzji lub innych obrażeń doznanych w czasie wykonywania obowiązków służbowych;

2)wypadku pozostającego w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych;

3)chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu żołnierza;

4)chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby;

5)chorób i schorzeń, które istniały przed powołaniem do służby, lecz uległy pogorszeniu lub ujawniły się w czasie trwania służby wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach.

Z art. 21 ust. 1 ww. ustawy wynika, że:

Wojskowe komisje lekarskie orzekają o:

1)inwalidztwie żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów, związku albo braku związku inwalidztwa z czynną służbą wojskową oraz o związku albo braku związku chorób i ułomności oraz śmierci z czynną służbą wojskową;

2)niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów, na zasadach określonych w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych;

3)zdolności do czynnej służby wojskowej żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów.

Na mocy art. 21 ust. 2 ustawy:

Wojskowe komisje lekarskie orzekają o inwalidztwie żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów na podstawie wiedzy medycznej, biorąc pod uwagę rokowania odzyskania zdolności do czynnej służby wojskowej.

Z art. 21 ust. 3 ww. ustawy wynika, że:

Żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, emerytów i rencistów kierują do wojskowych komisji lekarskich z urzędu albo na ich wniosek wojskowe organy emerytalne.

Na mocy art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Renta inwalidzka wynosi dla inwalidów zaliczonych do:

1)I grupy - 80%,

2)II grupy - 70%,

3)III grupy - 40%

–podstawy wymiaru.

Natomiast stosownie do art. 12 tej ustawy:

Emerytura wojskowa przysługuje żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej, który w dniu zwolnienia z tej służby posiada 15 lat służby wojskowej w Wojsku Polskim, z zastrzeżeniem art. 12a, z wyjątkiem żołnierza, który ma ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby wojskowej w Wojsku Polskim i okresów równorzędnych z tą służbą.

Z art. 15 ust. 4 tej ustawy wynika, że :

Emeryturę podwyższa się o 15% podstawy wymiaru emerytowi, którego inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą.

Art. 42 ww. ustawy stanowi, że:

W razie zbiegu prawa do emerytury i renty przewidzianej w ustawie, osobie uprawnionej wypłaca się świadczenie wyższe lub przez nią wybrane.

Stosownie do art. 31 ust. 1 ww. ustawy:

Prawo do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ustala w formie decyzji wojskowy organ emerytalny.

Na mocy art. 31 ust. 3 tej ustawy:

Postępowanie w sprawie ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego wszczyna się na wniosek zainteresowanego.

Mając na uwadze powołane przepisy uznać należy, że decyzje wydawane przez wojskowe biura emerytalne przyznające rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy uprawniają do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Jak wynika z opisu zdarzenia, zgodnie z Orzeczeniem w sprawie kontrolnego badania inwalidy Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w A. z dnia 21 sierpnia 2018 r., posiada Pan drugą grupę inwalidzką. RWKL jest państwową instytucją, która działa w oparciu o przepisy prawa. Decyzja: Grupa II – trwale niezdolny do zawodowej służby wojskowej; pkt. 12. Określenie inwalidztwa: a) Zalicza się badanego do drugiej grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia; b) Zalicza się badanego do drugiej grupy inwalidztwa w związku ze służbą wojskową; c) Inwalidztwo istnieje od 15 grudnia 2014 r.; d) Termin badania kontrolnego – zbędny, inwalidztwo trwałe.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz zacytowane przepisy uznać należy, że orzeczenie RWKL o zaliczeniu Pana do II grupy inwalidztwa w związku ze służbą wojskową oraz II grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia nie jest dokumentem, o którym mowa art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczny i na podstawie tego dokumentu nie może dokonać Pan odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej w związku z poniesionymi przez Pana w 2022 r. wydatkami na: pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, zakup leków zaleconych przez lekarzy specjalistów oraz używanie samochodu osobowego stanowiącego Pana własność.

Z prawa do odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej może Pan skorzystać tylko wówczas gdy, oprócz orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej, posiada Pan decyzję wojskowego biura emerytalnego przyznającą Panu rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo orzeczenie powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności o ustaleniu stopnia niepełnosprawności.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).