Skutki podatkowe zawarcia umów pożyczek.

 Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od czynności cywilnoprawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów pożyczek. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – w piśmie z 24 kwietnia 2024 r. (wpływ 6 maja 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka X sp. z o.o. z siedzibą w (…) zawarła dwie umowy pożyczki. W pierwszej z tych umów pożyczkodawcą jest osoba fizyczna, która jednak udzielając tej pożyczki występuje jako przedsiębiorca prowadzący przedsiębiorstwo jednoosobowe. Kwota udzielonej pożyczki pochodzi z zasobów przedsiębiorstwa tej osoby. Natomiast w drugiej z umów pożyczkodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która również prowadzi działalność gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku – w odpowiedzi na prośbę o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego poprzez wskazanie: „czy którakolwiek ze stron umów (Państwo lub Pożyczkodawca) z tytułu zawarcia tych umów była opodatkowana podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług lub podatkiem od wartości dodanej pobieranym na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich, bądź też była z tego tytułu zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług/podatkiem od wartości dodanej” – wskazali Państwo, że do tej pory zawarte umowy pożyczki nie zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług ani też podatkiem od wartości dodanej. Nie zostały one również dotychczas zwolnione od tego podatku.

Jednocześnie – w odpowiedzi na pytanie czy oczekują Państwo interpretacji w zakresie podatku od towrów i usług ze wględu na fakt, że we własnym stanowisku odnieśli się Państwo do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – poinformowali Państwo Organ, że są zainteresowani uzyskaniem interpretacji wyłącznie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.   

Pytania w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych

Czy wskazane powyżej umowy pożyczki będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, czy też na mocy art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie będą podlegały opodatkowaniu tym podatkiem? Państwa stanowisko w sprawie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych

Państwa zdaniem, wskazane powyżej umowy pożyczki nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. To stanowisko jest uzasadnione następującymi argumentami.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Jednakże na mocy art. 2 pkt 4 lit. b) tej ustawy nie podlegają opodatkowaniu czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

a)w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,

b)jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

-umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,

-umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Z przywołanego przepisu wynika przede wszystkim zasada, że czynność cywilnoprawna albo podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, albo też podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie może ona natomiast podlegać opodatkowaniu oboma tymi podatkami. Stąd dla rozstrzygnięcia, który z tych podatków będzie znajdował zastosowanie, należy przeanalizować, czy i w jakiej sytuacji pożyczka będzie objęta zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Pojęcie świadczenia usług zostało zdefiniowane w sposób negatywny, bowiem jest nim każde zachowanie wobec innej osoby, które nie stanowi dostawy towarów, o ile jest dokonywane odpłatnie. Z tej przyczyny udzielenie pożyczki niewątpliwie jest świadczeniem usługi w rozumieniu przywołanego wyżej przepisu.

Sam fakt uznania czynności za mieszczącą się w zakresie przedmiotowym podatku od towarów i usług nie przesądza jednak o tym, że podlega ona opodatkowaniu tym podatkiem. To, czy czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem będzie decydowało również to, czy podmiot jej dokonujący zostanie uznany za podatnika tego podatku.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei w myśl ust. 2 tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z zestawienia przywołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że opodatkowaniu będzie podlegało wykonywanie czynności polegających na dostawie towarów lub świadczeniu usług w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Innymi słowy, czynność będzie podlegała opodatkowaniu, gdy osoba ją wykonująca będzie działała w charakterze podatnika. Zatem nie każda czynność dokonywana przez określoną osobę mającą status podatnika podatku od towarów i usług będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Dokonując wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy też uwzględnić to, że dana aktywność stanowi działalnością gospodarczą; należy uwzględnić też to, że dla uznania aktywności za działalność gospodarczą ma również znaczenie to, czy ma ona trwały lub też stały charakter. Za działalność gospodarczą uznaje się tylko tą aktywność, która jest wykonywana w sposób stały, czy też powtarzalny.

Dokonując wykładni przywołanych wyżej przepisów należy też uwzględnić to, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym na szczeblu Unii Europejskiej. Stąd też zagadnieniem traktowania pożyczek udzielanych przez podatników podatku od wartości dodanej Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zajmował się w kilu swoich wyrokach. Pierwszym z nich był wyrok z 11 lipca 1996 r. w sprawie C 306/94 Règie Dauphinoise, Rec. s. I 3695, w którym został wyrażony pogląd, że działalność gospodarcza nie może być traktowana jako „okazjonalna” w rozumieniu art. 19 ust. 2 szóstej dyrektywy, jeżeli stanowi bezpośrednie, stałe i niezbędne rozwinięcie opodatkowanej działalności przedsiębiorstwa.

W konsekwencji uznał on, że inwestowanie za wynagrodzeniem środków finansowych posiadanych w związku z prowadzoną działalnością polegającą na zarządzaniu nieruchomościami należy uznać za podlegające podatkowi od wartości dodanej ze względu na to, że stanowi rozwinięcie opodatkowanej działalności przedsiębiorstwa.

Także w wyroku z 29 kwietnia 2004 r. (sygn. C-77/01) Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że przedsiębiorstwo wykorzystujące nadwyżki środków finansowych stanowiących jego majątek w celu udzielenia oprocentowanej pożyczki dokonuje czynności mieszczących się w zakresie dyrektywy. Z zakresu stosowania VAT nie mogą też być wyłączone odsetki otrzymywane przez przedsiębiorstwo z tytułu lokowania środków na rachunkach bankowych.

Z kolei w wyroku z 13 czerwca 2013 r. (sygn. C-62/12) Trybunał Sprawiedliwości zajął się kwalifikacją incydentalnych czynności dokonywanych przez podatników podatku od wartości dodanej. Orzekł on, że „artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że osoba fizyczna, która już jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w związku ze swoją działalnością prywatnego komornika, powinna zostać uznana za „podatnika” względem każdej innej działalności gospodarczej wykonywanej w sposób okazjonalny, pod warunkiem że działalność ta stanowi działalność w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112”.

Warto też wskazać, że z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika, że liczba i zakres transakcji nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi przez dany podmiot prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (zob. podobnie wyrok z 15 września 2011 r., Słaby i in., C 180/10 i C 181/10, i przytoczone tam orzecznictwo).

W końcu, z najświeższego w tej kwestii wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 13 czerwca 2013 r. (sygn. C-62/12) wynika, że w wypadku, gdy podatnik prowadzący działalność gospodarczą dokonuje sporadycznej czynności niemieszczącej się w zakresie prowadzonej przez niego działalności, to również taka czynność powinna zostać objęta zakresem podatku od wartości dodanej.

Biorąc pod uwagę przywołane orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej można byłoby dojść do wniosku, że jeśli podmiot ma status podatnika podatku od wartości dodanej, to udzielenie przez niego pożyczki przy wykorzystaniu jego zasobów związanych z działalnością podlegającą opodatkowaniu będzie objęte podatkiem od wartości dodanej, nawet gdy udzielanie pożyczek jest sporadyczne.

Taki sam wniosek płynie również z orzecznictwa polskich sądów administracyjnych, które także przyjmują, że nawet, gdy przedmiotem działalności podatnika nie jest udzielanie pożyczek, to okazjonalne udzielenie przez niego pożyczki z zasobów uzyskanych z tej działalności powinno zostać uznane za podlegające podatkowi od towarów i usług. Tego rodzaju pogląd został wyrażony chociażby w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 31 marca 2015 r. (sygn I SA/Kr 85/15), który stwierdził, że „Jako błędne określa się zawężanie działalności do typowych i zasadniczych transakcji gospodarczych (np. dotyczących zasadniczego zakresu działalności podatnika) i pozostawienie poza jej zakresem pobocznych czynności wykonywanych jednak w szerokim kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. Oprocentowanie pożyczki, a więc udzielenie jej za wynagrodzeniem, nie jest samodzielną przesłanką kwalifikującą wskazaną czynność prawną jako dokonaną w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego, ale z pewnością wpisuje się w zasadę dochodowości gospodarki rynkowej, której głównym celem jest przynoszenie zysku. Fakt, iż kwota pożyczki została przelana z prywatnego konta pożyczkodawcy i na prywatne konto została dokonana spłata pożyczki, nie może automatycznie świadczyć o tym, iż środki te nie pochodziły z działalności gospodarczej. Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 4 października 2011 r. (sygn. I SA/Łd 1085/11) LEX nr 984563 uznał, że „Jeżeli podmiot prowadzący działalność gospodarczą udziela pożyczki to mimo, iż nie jest to zasadniczy zakres działalności i czynność taka nie została wskazana w przedmiocie działalności w Krajowym Rejestrze Sądowym, to udzielenie pożyczki należy uznać za czynność w ramach prowadzonej działalności opodatkowanej podatkiem VAT, a co za tym idzie za czynność zwolnioną z art. 2 pkt 4 u.p.c.c.”. W końcu, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 12 listopada 2008 r. ( sygn I SA/Po 829/08, został wyrażony pogląd, że „O tym, czy umowa pożyczki podlega opodatkowaniu od czynności cywilnoprawnych, nie decyduje wpis do ewidencji działalności gospodarczej i określony w tej ewidencji zakres przedmiotowy działalności.”

Analiza orzecznictwa sądowego wskazuje, że dominuje w nim pogląd, iż incydentalne (okazjonalne) pożyczki udzielane przez podatników podatku od towarów i usług nie podlegają temu podatkowi. Natomiast pogląd, że możliwe jest uznanie incydentalnie (okazjonalnie) udzielanych pożyczek przez podatników podatku od towarów i usług za podlegające temu podatkowi, pozostaje w mniejszości. Przy tym, co jest istotne z praktycznego punktu widzenia, ten ostatni pogląd wyrażały sądy pierwszej instancji.

Wskazali Państwo na interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w których – zgodnie z Państwa zdaniem – podziela on ww. stanowisko.

Państwa zdaniem, w konsekwencji należy uznać, że pożyczki zaciągnięte przez Spółkę będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a tym samym nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zaznacza się, że zgodnie z Państwa wolą – wyrażoną w uzupełnieniu wniosku – przedmiotem interpretacji jest ocena Państwa stanowiska wyłącznie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 295):

Podatkowi podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ponieważ w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych brak jest definicji umowy pożyczki, w tym zakresie należy posiłkować się uregulowaniami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz.U. z 2023 r., poz. 1610 ze zm.).

Art. 720 § 1 ustawy Kodeks cywilny stanowi:

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży – przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – na biorącym pożyczkę lub przechowawcy.

W oparciu o art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Podstawę opodatkowania stanowi – przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego – kwota lub wartość pożyczki albo depozytu, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy – kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy:

Stawka podatku wynosi od umowy pożyczki oraz depozytu nieprawidłowego – 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

a)w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług, z wyjątkiem umów sprzedaży, których przedmiotem jest lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, opodatkowanych zgodnie z art. 7a,

b)jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

-umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,

-umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Zgodnie z art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych:

Użyte w ustawie określenie podatek od towarów i usług oznacza podatek od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2023 r. poz. 1570, 1598 i 1852) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich.

Powyższe przepisy wskazują, że zawarcie umowy pożyczki podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

Ustawa przewiduje jednak sytuacje, w których czynność jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.  

Z treści art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (który wskazali Państwo jako przepis do interpretacji) wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona (z zastrzeżeniem wyjątków określonych w art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ww. ustawy).

Z przedstawionego opisu wniosku wynika, że zawarli Państwo dwie umowy pożyczki. W pierwszej z nich pożyczkodawcą jest osoba fizyczna, która udzielając tej pożyczki występuje jako przedsiębiorca prowadzący przedsiębiorstwo jednoosobowe. Kwota udzielonej pożyczki pochodzi z zasobów przedsiębiorstwa tej osoby. Natomiast w drugiej z umów pożyczkodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która również prowadzi działalność gospodarczą. W uzupełnieniu wskazali Państwo, że zawarte umowy pożyczki nie zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług ani też podatkiem od wartości dodanej oraz nie zostały też zwolnione z tego podatku.

W związku z opisaną sytuacją należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Państwa dotyczy opodatkowania umów pożyczek podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności ustalenia wymaga kwestia czy opisane we wniosku umowy pożyczek podlegają regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ww. umów podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tych czynności regulacjami w zakresie podatku od towarów i usług skutkuje wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. a) lub b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowali Państwo opis stanu faktycznego i wskazali, że zawarte umowy pożyczki nie zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz nie zostały zwolnione z tego podatku. Nie można więc zgodzić się z Państwa stanowiskiem dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych, że na mocy analizowanego przepisu art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych umowy pożyczek nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Skoro – jak wynika z przedstawionego przez Państwa opisu stanu faktycznego omawiane czynności udzielenia pożyczek nie zostały opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz nie korzystały ze zwolnienia z tego podatku, to w powyższej sprawie nie znajdzie zastosowanie wyłączenie zawarte w art. 2 pkt 4 lit. a) i b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W takim przypadku, opisane umowy pożyczek nie będą wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym/i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ta interpretacja stanowi ocenę Państwa stanowiska wyłącznie w zakresie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).  Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.