Temat interpretacji

w przedmiotowej sprawie otrzymane środki nie weszły w skład masy spadkowej

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 stycznia 2017 r. (data wpływu 20 stycznia 2017 r.), uzupełnionym 7 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków z ugody jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków z ugody.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 31 stycznia 2017 r. znak: 2461-IBPB-2-1.4515.19.2017.1.JKu wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 7 lutego 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W grudniu 2016 r. Wnioskodawca otrzymał na konto bankowe 15.000 zł. Były to pieniądze przekazane przez córkę zmarłego ojczyma Wnioskodawcy (pieniądze przekazał bezpośrednio bank po sprzedaży domu przez córkę ojczyma).

W 1983 r. matka Wnioskodawcy po śmierci swojego męża, a ojczyma Wnioskodawcy, podpisała w sądzie ugodę z rodziną swojego zmarłego męża, że wyprowadzi się z domu, w którym z nim mieszkała i wspólnie prowadziła firmę. Dostała także część rzeczy materialnych i miała otrzymać 30.000 zł. Jak jednak wiadomo Wnioskodawcy, matka nigdy pieniędzy nie otrzymała.

Dom i działkę otrzymała w całości córka ojczyma, która w 2016 r. chciała sprzedać tenże dom, jednak okazało się, że w ugodzie zawartej w 1983 r. jest błąd. Mianowicie wpisano tylko jej drugie imię, pomijając pierwsze.

Ugodę trzeba było potwierdzić ponownie. Matka Wnioskodawcy zmarła w 2006 r., więc to Wnioskodawca i jego brat, jako spadkobiercy po matce, zgodzili się potwierdzić tę ugodę pod warunkiem, że córka ojczyma przekaże im 30.000 zł, które miała otrzymać ich matka (po 15.000 zł każdy).

Wszystko odbyło się u notariusza, w formie aktu notarialnego. Wtedy też córka ojczyma podpisała oświadczenie, że po sprzedaży domu bezpośrednio bank przekaże Wnioskodawcy i jego bratu po 15.000 zł. Nastąpiło to w grudniu 2016 r.

Wnioskodawca zaznaczył, że w ciągu pięciu lat nie otrzymał spadku ani darowizny.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

• z treści oświadczenia oraz z treści potwierdzenia ugody nie wynika, iż otrzymana przez Wnioskodawcę kwota to skutek niewykonania zobowiązania wobec matki;
• z treści oświadczenia oraz z treści potwierdzenia ugody nie wynika również, iż dotyczy to wypłaty kwoty, którą miała otrzymać matka;
• z oświadczenia oraz z treści potwierdzenia ugody nie wynika, że kwota ta przysługuje Wnioskodawcy;
• roszczenie to nie wchodziło w skład masy majątkowej po matce;
• roszczenie to istniało na dzień śmierci matki ale nie było wykazane w zeznaniu składanym przez Wnioskodawcę w związku z nabyciem spadku, ponieważ nie było o nim Wnioskodawcy wiadomo;
• z żadnych innych dokumentów nie wynika, że kwota ta (15.000 zł) została wypłacona w związku z realizacją roszczenia, które wchodziło do masy spadkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy i w jakiej kwocie Wnioskodawca ma zapłacić podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy, od sprawy przedawnionej nie powinien płacić podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie Organ pragnie zaznaczyć, iż ponieważ opisane we wniosku nabycie tytułem dziedziczenia (spadku), nastąpiło w dacie śmierci matki, tj. w 2006 r., w niniejszej sprawie będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2006 r. Zgodnie bowiem z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 222, poz. 1629, ze zm.) do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym w dacie 31 grudnia 2006 r.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2004 r., Nr 142, poz. 1514, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem spadku.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji spadku, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.). W myśl art. 922 § 1 tej ustawy przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Zgodnie z art. 924 ww. ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 tej ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Prawomocne postanowienie sądu ma natomiast charakter deklaratoryjny i stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego). Wobec tego nabycie spadku ma miejsce z chwilą śmierci spadkodawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 1015 § 1 i § 2 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w powyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przyjęciem spadku.

Jak wynika z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze dziedziczenia powstaje z chwilą przyjęcia spadku (art. 6 ust. 1 pkt 1).

Stosownie do art. 6 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że w 1983 r. matka Wnioskodawcy po śmierci swojego męża, ojczyma Wnioskodawcy, podpisała w sądzie ugodę z rodziną swojego zmarłego męża, że wyprowadzi się z domu, w którym z nim mieszkała i wspólnie prowadziła firmę. Dostała część rzeczy materialnych i miała otrzymać 30.000 zł., jednak pieniędzy nie otrzymała. Dom i działkę otrzymała w całości córka ojczyma, która w 2016 r. chciała sprzedać dom, jednakże okazało się, że w ugodzie zawartej w 1983 r. jest błąd. Ugodę trzeba było potwierdzić ponownie. Matka Wnioskodawcy zmarła w 2006 r., więc to Wnioskodawca i jego brat, jako spadkobiercy po matce, zgodzili się potwierdzić tę ugodę pod warunkiem, że córka ojczyma przekaże im 30.000 zł, które miała otrzymać ich matka (po 15.000 zł każdy). Wtedy też córka ojczyma podpisała oświadczenie, że po sprzedaży domu bezpośrednio bank przekaże Wnioskodawcy i jego bratu po 15.000 zł. Nastąpiło to w grudniu 2016 r. Roszczenie o wypłatę ww. kwoty nie zostało wykazane w zeznaniu składanym przez Wnioskodawcę w związku z nabyciem spadku, ponieważ nie było o nim Wnioskodawcy wiadomo.

Z treści żadnego dokumentu nie wynika, iż otrzymana przez Wnioskodawcę kwota, to skutek niewykonania zobowiązania wobec matki, ani też, że dotyczy ona wypłaty kwoty, którą miała otrzymać matka Wnioskodawcy.

Mając na uwadze zawarte we wniosku i jego uzupełnieniu informacje (opis stanu faktycznego) należy stwierdzić, że środki otrzymane przez Wnioskodawcę nie zostały nabyte w drodze spadku. Z żadnych dokumentów nie wynika, iż są one skutkiem niewykonania zobowiązania wobec matki, ani też, że dotyczą one wypłaty kwoty, którą miała otrzymać matka.

Z żadnych innych dokumentów nie wynika także, że kwota ta została wypłacona w związku z realizacją roszczenia, które weszło do masy spadkowej.

Do masy spadkowej wchodziło roszczenie o wypłatę ww. kwoty, jeżeli istotnie to spadkodawczyni miała ona być wypłacona, zgodnie z zawartą przez nią ugodą. Wartość takiego roszczenia winna być więc wykazana przez spadkobiercę w zgłoszeniu podatkowym (zeznaniu podatkowym).

Jako, że w przedmiotowej sprawie otrzymane środki nie weszły w skład masy spadkowej, gdyż na dzień śmierci spadkodawczyni (matka Wnioskodawcy) nimi nie dysponowała, oraz z żadnych dokumentów nie wynika, iż otrzymane środki dotyczą wypłaty kwoty, którą miała otrzymać matka Wnioskodawcy, to nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zgłoszenia otrzymanej kwoty do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn; otrzymanie tej kwoty nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe, aczkolwiek nie dlatego, że warunkiem skutkującym brakiem obowiązku uiszczenia podatku jest przedawnienie zobowiązania podatkowego, ale dlatego, że otrzymana kwota nie została nabyta tytułem spadku po matce; nie weszła ona w skład masy spadkowej po matce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej