Temat interpretacji

Czy opisana umowa podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych a konkretnie, czy nieodpłatne przeniesienie przez Powiernika na rzecz Wnioskodawcy własności akcji, które nastąpi w przyszłości na podstawie umowy powiernictwa, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a jeśli tak to w jakiej wysokości?

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 12 stycznia 2018 r. (data wpływu 17 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania w ramach umowy powiernictwa przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych na objęcie akcji jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania w ramach umowy powiernictwa przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych na objęcie akcji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną. Wnioskodawczyni była zainteresowana objęciem akcji na okaziciela w spółce akcyjnej. Ponieważ Wnioskodawczyni nie chciała upubliczniać faktu uzyskania statusu akcjonariusza spółki (Wnioskodawczyni nie chce figurować jako akcjonariusz w dokumentach rejestrowych spółki), nie zdecydowała się na bezpośrednie objęcie akcji w spółce. Ze względu na powyższe, w celu objęcia akcji w spółce, Wnioskodawczyni zawarła z osobą fizyczną, do której ma zaufanie (dalej Powiernik) umowę powiernictwa. Fakt działania przez Powiernika na rachunek Wnioskodawczyni pozostaje niejawny dla osób trzecich.

Na mocy umowy powiernictwa Powiernik zobowiązał się do objęcia w spółce określonej ilości akcji w imieniu własnym, ale na rzecz Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni zobowiązana została do zapewnienia środków finansowych niezbędnych do objęcia akcji przez Powiernika. Innymi słowy, Powiernik objął akcje pokrywając je wkładem gotówkowym, przy czym środki pieniężne niezbędne do uiszczenia przez Powiernika wkładu gotówkowego zapewniła Wnioskodawczyni.

W wykonaniu postanowień umowy powiernictwa Wnioskodawczyni przekazała zatem Powiernikowi kwotę odpowiadającą swoją wysokością wysokości wkładu pieniężnego, do którego wniesienia do spółki zobowiązany był Powiernik. Powiernik zobowiązał się względem Wnioskodawczyni do niezwłocznego przeznaczenia otrzymanych środków na cel określony w umowie powiernictwa, tj. wpłacenia tych środków na rachunek bankowy spółki celem opłacenia obejmowanych akcji.

Zgodnie z umową, po zarejestrowaniu spółki w rejestrze przedsiębiorców Powiernik ma obowiązek przeniesienia na Wnioskodawczynię własności objętych na jego rzecz akcji. Przeniesienie akcji nastąpi na wezwanie Wnioskodawczyni w terminie określonym w umowie powiernictwa. Przeniesienie akcji na Wnioskodawczynię przez Powiernika będzie miało charakter nieodpłatny. Akcje zostaną przeniesione na podstawie umowy powiernictwa (w wykonaniu czynności powierniczych).

Zgodnie z wyżej opisana umową, Powiernik zobowiązany jest do stosowania się do poleceń oraz dyrektyw Wnioskodawczyni przy wykonywaniu wszelkich praw wynikających z akcji. W przypadku pozyskania przez Powiernika jakichkolwiek świadczeń związanych z posiadaniem akcji (w szczególności z tytułu wypłaty dywidendy), świadczenia te, jako należne Wnioskodawczyni, zostaną przez Powiernika niezwłocznie przekazane Wnioskodawczyni jako podmiotowi uprawnionemu do ich otrzymania. Przekazanie Wnioskodawczyni pozyskanych przez Powiernika świadczeń związanych z posiadaniem akcji będzie miało każdorazowo charakter nieodpłatny.

Zgodnie z umową powiernictwa Wnioskodawczyni zobowiązała się również do zwrotu na rzecz Powiernika kosztów sądowych oraz notarialnych poniesionych przez Powiernika w związku z wykonaniem przedmiotu umowy. W umowie nie przewidziano natomiast wynagrodzenia dla Powiernika z tytułu realizacji obowiązków określonych w umowie Powiernik działa na rzecz Wnioskodawczyni nieodpłatnie.

Należy podkreślić, że pomimo formalnego objęcia akcji przez Powiernika, zgodnie z wolą stron umowy to Wnioskodawczyni jest właściwym właścicielem akcji oraz akcjonariuszem spółki. Powiernik występuje co prawda w aktach rejestrowych spółki, jednakże to Wnioskodawczyni jest rzeczywistym podmiotem praw i obowiązków wynikających z tytułu uczestnictwa Powiernika w spółce. Powiernik nie ma bowiem prawa do samodzielnego rozporządzania akcjami, a ponadto zobowiązany jest do stosowania się do poleceń Wnioskodawczyni przy wykonywaniu wszelkich praw wynikających z akcji.

W przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania przez Powiernika obowiązków określonych w umowie powiernictwa, Powiernik może ponieść wobec Powierzającego odpowiedzialność odszkodowawczą.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony i wygaśnie z chwilą jej wykonania. Umowa nie będzie realizowana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Powiernika (Powiernik nie prowadzi bowiem działalności gospodarczej).

Do chwili obecnej, w wykonaniu obowiązków określonych w umowie, Powiernik objął akcje w spółce w imieniu własnym, lecz na rzecz Wnioskodawczyni. Operacja ta została sfinansowana w całości ze środków pieniężnych przekazanych Powiernikowi przez Wnioskodawczynię. Powiernik przeznaczył całość otrzymanych od Wnioskodawczyni w ramach umowy środków pieniężnych na pokrycie obejmowanych w spółce akcji. Objęcie akcji przez Powiernika na rzecz Wnioskodawczyni nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2018 r.

W przyszłości Powiernik przeniesie akcje na Wnioskodawczynię (obecnie Wnioskodawczyni nie jest jednak w stanie określić, kiedy dokładnie nastąpi ich przeniesienie).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisana umowa podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych a konkretnie, czy przekazanie przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych na objęcie akcji w spółce, które nastąpiło na podstawie umowy powiernictwa podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a jeśli tak to w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisana we wniosku umowa powiernictwa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a w konsekwencji przekazanie przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych na objęcie akcji w spółce, które nastąpiło na podstawie wyżej opisanej umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Przywołując treść art. 1 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, Wnioskodawczyni zaznaczyła, że opodatkowaniu podlegają czynności cywilnoprawne enumeratywnie wymienione w przywołanych wyżej przepisach ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przyjęty przez ustawodawcę sposób ustalenia zakresu przedmiotowego ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych rodzi określone konsekwencje. Opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie podlegają zatem czynności, które nie zostały wyraźnie wskazane w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (i nie są zmianami czynności wymienionych w tym przepisie ani też czynnościami procesowymi, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych). Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych czynności, które zostały w nim wyliczone. Innymi słowy, katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych określony w przepisach ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter zamknięty.

Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności cywilnoprawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych decyduje treść tej czynności (jej elementy przedmiotowo istotne), a nie jej nazwa. W rezultacie dla kwestii opodatkowania danej umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych bez znaczenia pozostaje nazwa, jaką tej umowie nadały jej strony. O powstaniu obowiązku podatkowego na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych decydują bowiem rzeczywiste prawa i obowiązki stron umowy, wedle których dokonuje się jej kwalifikacji prawnej.

W ocenie Wnioskodawczyni opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie podlegają umowy nienazwane. W doktrynie prawa cywilnego mianem umów nazwanych określa się umowy ,,normowane przez zespoły przepisów prawa, zwykle wyodrębnione w systematyce aktu normatywnego (zwłaszcza kodeksu cywilnego), które mają charakter powtarzający się w obrocie i występują (zarówno w przepisach, jak i w praktyce obrotu) pod określoną nazwą. Przez umowę nienazwaną należy natomiast rozumieć umowę, której treść nie odpowiada charakterystyce umowy nazwanej.

Podstawę do konstruowania w obrocie cywilnoprawnym umów nienazwanych stanowi zasada swobody kontraktowania, wyrażona w art. 3531 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Instytucja powiernictwa nie została uregulowana w prawie polskim. Umowa ta należy zatem do kategorii umów nienazwanych, które mogą być konstruowane na podstawie art. 3531 Kodeksu cywilnego. Do istoty powiernictwa należy występowanie przez powiernika na zewnątrz (tj. w stosunkach z osobami trzecimi) w charakterze samodzielnego podmiotu prawa, który działa jednak w interesie powierzającego. Innymi słowy, na mocy umowy powierniczej powiernik, co do zasady, zobowiązuje się do działania we własnym imieniu, lecz na rzecz powierzającego. Strony umowy powiernictwa mogą jednak również ustalić, że powiernik będzie działał w imieniu powierzającego.

Najczęściej podstawę do skonstruowania umowy powierniczej stanowi umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy zatem zasadniczo oceniać właśnie według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734 i art. 735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiducjarny), a przyjmujący zlecenie zobowiązany jest do wydania zlecającemu wszystkiego, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zdanie drugie Kodeksu cywilnego).

W ocenie Wnioskodawczyni ze względu na to, że umowa powiernictwa stanowi umowę nienazwaną, niewymienioną w katalogu z art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zawarcie umowy powiernictwa stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zdaniem Wnioskodawczyni treść zawartej umowy (jej elementy przedmiotowo istotne) nie odpowiada treści żadnej czynności cywilnoprawnej objętej zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że ze względu na brak objęcia umowy powiernictwa zakresem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, czynność polegająca na przekazaniu Powiernikowi przez Wnioskodawczynię środków pieniężnych w celu sfinansowania objęcia akcji w spółce przez Powiernika (i tym samym umożliwienia mu realizacji obowiązków wynikających z umowy), nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawczyni przekazanie Powiernikowi przez Wnioskodawczynię na podstawie umowy środków pieniężnych na pokrycie obejmowanych przez Powiernika akcji nie stanowi żadnej czynności, o których mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W szczególności czynności tej nie można utożsamiać z pożyczką.

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z regulacji zawartej w art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że jedną z cech umowy pożyczki jest przeniesienie własności rzeczy oznaczonych co do gatunku lub pieniędzy, co umożliwia biorącemu pożyczkę posługiwanie się nabytymi rzeczami jak właściciel, w tym swobodne nimi dysponowanie. Do istoty umowy pożyczki należy również obowiązek biorącego pożyczkę do zwrotu pożyczkodawcy przedmiotu pożyczki.

Ze względu na powyższe w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie można mówić o udzieleniu pożyczki. Wnioskodawczyni przekazała bowiem Powiernikowi środki pieniężne po to, aby Powiernik przeznaczył je na konkretny (oznaczony w umowie) cel, tj. sfinansował za pomocą otrzymanych środków objęcie akcji w spółce we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawczyni. Powiernik nie miał zatem prawa do rozporządzenia otrzymanymi środkami w inny sposób niż określony w postanowieniach umowy powiernictwa. Takie zachowanie naraziłoby go na odpowiedzialność cywilnoprawną względem Wnioskodawczyni. Jak była o tym mowa w opisie stanu faktycznego stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku, po otrzymaniu od Wnioskodawczyni środków pieniężnych Powiernik wywiązał się z obowiązku określonego w umowie i wpłacił te środki do spółki na pokrycie obejmowanych na rzecz Wnioskodawczyni akcji. Ponieważ Powiernik nie był uprawniony do swobodnego dysponowania otrzymanymi środkami pieniężnymi (innymi słowy nie mógł rozporządzać tymi środkami jak właściciel), ani nie jest zobowiązany do ich zwrotu na rzecz Wnioskodawczyni, należy uznać, że w przedmiotowej sytuacji nie doszło do udzielenia pożyczki.

Przekazanie przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych w celu umożliwienia mu realizacji zobowiązań wynikających z umowy, tj. objęcia akcji w spółce zgodnie ze zleceniem Wnioskodawczyni, nie nastąpiło również w ramach depozytu nieprawidłowego.

Zgodnie z art. 845 Kodeksu cywilnego jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Jak wynika z przywołanego wyżej przepisu, instytucja depozytu nieprawidłowego jest podobna do instytucji pożyczki. W odróżnieniu jednak od pożyczki, depozyt nieprawidłowy jest czynnością prawną realną, co oznacza, że dochodzi do skutku w momencie wydania przechowawcy pieniędzy albo innych rzeczy oznaczonych co do gatunku. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze albo inne rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, a przechowawca nabywa przedmiot depozytu nieprawidłowego na własność (ma prawo nim rozporządzać) i zobowiązany jest do jego zwrotu. W związku z powyższym przekazanie przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych nie stanowiło depozytu nieprawidłowego z analogicznych powodów, ze względu na które czynność ta nie stanowiła pożyczki (Powiernik nie miał prawa do rozporządzania otrzymanymi środkami ani nie był zobowiązany do ich zwrotu na rzecz Wnioskodawczyni).

Na potwierdzenie swojego zdania w uzasadnieniu Wnioskodawczyni przywołała interpretacje indywidualne.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tę część stanowiska Wnioskodawczyni, która odnosi się do podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 lit. a).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni tylko w części dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przekazania w ramach umowy powiernictwa przez Wnioskodawczynię Powiernikowi środków pieniężnych na objęcie akcji (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 lit. a). W pozostałym zakresie dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. umowy darowizny w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
4. umowy dożywocia.
5. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat,
6. ustanowienie hipoteki,
7. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
8. umowy depozytu nieprawidłowego,
9. umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Zatem umowa powiernicza należy do kategorii umów nienazwanych. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.) zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zatem zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiducjarny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zdanie drugie Kodeksu cywilnego).

Jak każda czynność cywilnoprawna umowa zlecenia, a w konsekwencji oparta na niej umowa powiernicza, niesie za sobą dla jej stron określone prawa i obowiązki. Jednym z obowiązków dającego zlecenie jest wynikający z art. 742 i 743 Kodeksu cywilnego, obowiązek pokrycia wydatków przyjmującego zlecenie, związanych z należytym wykonaniem zlecenia oraz zwolnienia go z zaciągniętych w tym celu zobowiązań np. przez zapłatę, zwolnienie z długu.

Z powyższego wynika więc, że z przedmiotową umową wiązać się może przekazanie przyjmującemu zlecenie (powiernikowi) określonej kwoty pieniężnej, w celu wykonania wynikającego z zawartej umowy zobowiązania. Tym samym umowa zlecenia zawiera w sobie elementy kredytowania działania pewnych podmiotów przez inne. Jednakże, z art. 741 Kodeksu cywilnego wynika, że przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe.

Powyższe sprawia, że przekazanie środków pieniężnych w celu wykonania zobowiązania wynikającego z umowy zlecenia powierniczego nie może zostać uznane za umowę pożyczki w rozumieniu art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Literalne brzmienie zacytowanego przepisu wskazuje, że jedną z cech umowy pożyczki jest przeniesienie własności rzeczy oznaczonych co do gatunku lub pieniędzy, co umożliwia biorącemu pożyczkę posługiwanie się nabytymi rzeczami jak właściciel, w tym swobodne nimi dysponowanie.

Przekazanie ww. środków nie może zostać uznane również za depozyt nieprawidłowy, gdyż nie spełnia jego warunków. W świetle art. 845 Kodeksu cywilnego jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Z opisanego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawczyni zawarła z osobą fizyczną umowę powiernictwa, na mocy której Powiernik zobowiązał się do objęcia określonej ilości akcji na okaziciela w spółce akcyjnej we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni przekazała na ten cel Powiernikowi kwotę odpowiadającą wysokości wkładu pieniężnego jaki był on obowiązany wnieść do spółki na objęcie akcji.

Powiernik zobowiązał się względem Wnioskodawczyni do niezwłocznego przekazania otrzymanych środków na cel określony w umowie tj. wpłacenie tych środków na rachunek bankowy spółki celem opłacenia obejmowanych akcji. Na objęcie akcji Powiernik przeznaczył całość otrzymanych od Wnioskodawczyni w ramach umowy środków pieniężnych.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż zawarcie umowy powierniczej nie zostało wymienione w ustawowym katalogu czynności określonych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Czynności tego typu nie można zakwalifikować, np. jako umowy pożyczki wymienionej w tym katalogu czy też innej czynności tym katalogiem objętej. Tym samym z powyższych przyczyn opodatkowaniu tym podatkiem nie podlega przekazanie środków pieniężnych przez Wnioskodawczynię na rzecz Zleceniobiorcy (Powiernika) w celu umożliwienia mu wykonania umowy powierniczej i objęcia akcji na okaziciela w spółce zgodnie ze zleceniem Wnioskodawcy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej