Temat interpretacji

w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 19 grudnia 2018 r. (data wpływu 12 lutego 2019 r.), uzupełnionym 12 i 19 kwietnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 26 marca 2019 r. Znak: 0114-KDIP4.4012.92.2019.3.KS, 0111-KDIB2-2.4014.29.2019.3.PB wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 12 kwietnia 2019 r. (poprzez wniesienie brakującej opłaty) oraz 19 kwietnia 2019 r. (wpływ pisma).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, której udziałowcem jest Wnioskodawczyni, będąca podatnikiem VAT, jako główny przedmiot działalności gospodarczej, posiadała wynajem pomieszczeń we własnym budynku biurowym. Niemniej jednak kilkukrotnie udzielała pożyczek swojemu udziałowcowi. W tamtym okresie uznając czynność za incydentalną opodatkowała kwotę pożyczki podatkiem PCC. Po kilku latach ponownie udzieliła pożyczki swoim udziałowcom. Obecnie udzielono czterech pożyczek, w tym między innymi Wnioskodawczyni. Umowy pożyczki przewidują oprocentowanie, które w momencie zapłaty będzie stanowiło dochód spółki. Biorąc pod uwagę, że spółka posiada wolne środki oraz, że w najbliższym czasie nie będzie wykonywała dotychczasowej głównej działalności, czyli najmu (budynek został sprzedany), zamierza w najbliższej przyszłości udzielić kolejnych oprocentowanych pożyczek, tym razem osobom zewnętrznym.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy biorąc pod uwagę wielokrotność udzielonych pożyczek, udzielenie czterech ostatnio dokonanych pożyczek, winno podlegać podatkowi VAT, a tym samym na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o PCC nie będzie podlegało temu podatkowi, czy też należy uznać, że nadal mamy do czynienia z czynnościami incydentalnymi, podlegającymi PCC?
2. Czy właściwym jest w przedmiotowej sprawie zastosowanie przepisów art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę, że nastąpiło wielokrotne udzielenie pożyczek oraz, że pożyczki te są oprocentowane, a otrzymane przez spółkę kwoty odsetek będą stanowiły dochód z działalności gospodarczej, należy zdaniem Wnioskodawczyni uznać, że mamy do czynienia z czynnościami podlegającymi ustawie o VAT, jako czynności zwolnione na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38. W związku z powyższym, w świetle brzmienia przepisów art. 2 pkt 4 ustawy o PCC, czynności te będą zwolnione z obowiązku rozliczenia podatku PCC, jako niepodlegające podatkowi. Stanowisko takie jest zgodne z ostatnio prezentowaną linią orzeczniczą, a także poglądem wyrażanym w interpretacjach indywidualnych, jak chociażby w interpretacji z 5 stycznia 2017 roku Znak: 2461-IBPP2.4512.901.2016.1.JJ., zgodnie z którym udzielenie pożyczki przez podatnika VAT mieści się w definicji pojęcia działalność gospodarcza niezależnie od częstotliwości udzielania pożyczek, od celu ich udzielania, jak i od statusu pożyczkobiorcy, czy też braku wpisanego w PKD udzielania pożyczek. W związku z powyższym, w takim przypadku nie należy uiszczać ani podatku VAT ze względu na zwolnienie, ani PCC ze względu na niepodleganie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku dotyczącym podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie interpretacja indywidualna z 30 kwietnia 2019 r., Znak: 0114-KDIP4.4012.92.2019.4.KS.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1150 ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2 powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W związku z powyższymi regulacjami prawnymi należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   

W przypadku umów pożyczki o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, której udziałowcem jest Wnioskodawczyni, będąca podatnikiem VAT, jako główny przedmiot działalności gospodarczej, posiadała wynajem pomieszczeń we własnym budynku biurowym. Niemniej jednak kilkukrotnie udzielała pożyczek swojemu udziałowcowi. W tamtym okresie uznając czynność za incydentalną opodatkowała kwotę pożyczki podatkiem PCC. Po kilku latach ponownie udzieliła pożyczki swoim udziałowcom. Obecnie udzielono czterech pożyczek, w tym między innymi Wnioskodawczyni. Umowy pożyczki przewidują oprocentowanie, które w momencie zapłaty będzie stanowiło dochód spółki. Biorąc pod uwagę, że spółka posiada wolne środki oraz, że w najbliższym czasie nie będzie wykonywała dotychczasowej głównej działalności, czyli najmu (budynek został sprzedany), zamierza w najbliższej przyszłości udzielić kolejnych oprocentowanych pożyczek, tym razem osobom zewnętrznym.

W związku z tym podkreślić należy, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawczyni dotyczy opodatkowania zawartej ze spółką pożyczkodawcą umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy transakcja ta podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności regulacjami w zakresie ustawy o podatku od towarów i usług skutkuje wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 kwietnia 2019 r. Znak: 0114-KDIP4.4012.92.2019.4.KS wydanej dla Wnioskodawczyni wskazano, że: () udzielenie przez pożyczkodawcę pożyczek na rzecz pożyczkobiorcy (Wnioskodawczyni) jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jednak z uwagi na fakt, że powyższa usługa mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.

A zatem, skoro otrzymana przez Wnioskodawczynię pożyczka jest zwolniona z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, to w analizowanej sprawie będzie miał zastosowanie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie na Wnioskodawczyni jako pożyczkobiorcy, z tytułu zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki, nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przedmiotowa interpretacja zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Jeżeli natomiast pozostali pożyczkobiorcy są również zainteresowani uzyskaniem interpretacji indywidualnej, to powinni oni złożyć odrębne wnioski i uiścić stosowne opłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej