Temat interpretacji

Czy na Wnioskodawcy będzie ciążyć obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zniesienia współwłasności dotyczącego samochodu (czyli od kwoty 4000 zł)?

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 lipca 2018 r. (data wpływu 08 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym 24 września 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności ze spłatą jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 sierpnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności ze spłatą.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 11 września 2018 r. znak: 0111-KDIB4.4014.271.2018.1.BD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 24 września 2018 r.

We wniosku po jego doprecyzowaniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Umiera spadkodawca i pozostawia samochód oraz akcesoria, które to rzeczy stanowią wspólny majątek dorobkowy jego i współmałżonki. Prócz tego w skład majątku wspólnego wchodzą środki pieniężne o wartości ponad 3-krotnie przekraczającej wartość samochodu i akcesoriów. Spadkodawca testamentem cały swój udział w majątku wspólnym zapisuje osobie trzeciej Wnioskodawcy.

W postępowaniu o podział majątku Sąd dokonuje podziału wszystkich składników majątku wspólnego w proporcjach 50% dla małżonki i 50% dla spadkodawcy. Znosi współwłasność całego majątku, w taki sposób, że: samochód i związane z nim akcesoria w całości przyznaje spadkobiercy, ale równocześnie przy podziale środków pieniężnych uszczupla ich wartość przyznaną w 50% spadkobiercy o kwotę stanowiącą 50% wartości samochodu i akcesoriów i o tę samą wartość zwiększa udział środków pieniężnych (ponad 50%), przyznając tę kwotę małżonce spadkodawcy.

Nabycie rzeczy nastąpi więc na podstawie orzeczenia Sądu w sprawie o podział majątku pomiędzy Wnioskodawcę jako wyłącznego spadkobiercę (na podstawie testamentu) a małżonkę spadkodawcy jako osobę, do której należy z mocy prawa 50% udział w majątku wspólnym.

Sąd przyzna po połowie (po 50%): udział w masie spadkowej Wnioskodawcy (jako wyłącznemu spadkobiercy) i małżonce zmarłego. Nabycie nastąpi na podstawie postanowienia Sądu.

Sąd zniesie współwłasność w odniesieniu do samochodu i akcesoriów, uszczuplając równocześnie o połowę ich wartości środki pieniężne przypadające na rzecz Wnioskodawcy z tytułu ich podziału (w proporcjach 50% na 50%).

Wartość środków pieniężnych wchodzących w skład masy spadkowej (winno być objętej współwłasnością) wynosi 27500 zł.

Wartość samochodu wynosi 8000 zł.

Wartość środków pieniężnych przyznanych przez Sąd Wnioskodawcy jako spadkobiercy wynosi 9750 zł, tj. (27500/2) - 4000 zł.

Łączna wartość rynkowa nabytego przez Wnioskodawcę majątku (8000 zł samochód + 9750 zł środki pieniężne, razem 17750 zł) nie przekroczy wartości rynkowej udziału we współwłasności, tj. (27500 + 8000)/2 = 17750 zł.

Niczego ponad wykazane wcześniej składniki majątku Wnioskodawca nie otrzyma.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na Wnioskodawcy będzie ciążyć obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zniesienia współwłasności dotyczącego samochodu (czyli od kwoty 4000 zł)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on takiego obowiązku podatkowego, ani obowiązku złożenia deklaracji, ponieważ łączna wartość nabytych praw majątkowych nie przekroczy orzeczonego przez Sąd udziału w spadku (zniesieniu współwłasności) art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ww. ustawy podatkowi temu podlegają umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego, która może mieć charakter albo współwłasności w częściach ułamkowych, albo współwłasności łącznej. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Z kolei do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.).

Zgodnie z art. 195 ww. ustawy własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności (art. 210 i nast. Kodeksu). Zniesienie to może nastąpić poprzez podział rzeczy wspólnej, przyznanie tej rzeczy jednemu ze współwłaścicieli lub sprzedaż rzeczy. Przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli może wiązać się z obowiązkiem dokonania spłaty na rzecz pozostałych.

Jak już wskazano powyżej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowaniu podlega zniesienie współwłasności, jeżeli wiąże się ono z obowiązkiem spłat lub dopłat.

Spłata stanowi wyrażoną w pieniądzu równowartość udziału w majątku wspólnym i występuje przy zniesieniu współwłasności wówczas, gdy całość majątku objętego współwłasnością (rzeczy) przyznano jednemu lub kilku ze współwłaścicieli. Natomiast dopłata ma wyrównać różnice powstałe wskutek fizycznego podziału majątku między współwłaścicieli, gdy zachodzą rozbieżności między faktycznie przyznaną im częścią majątku a udziałem w majątku objętym współwłasnością.

Podstawę opodatkowania przy umowie o zniesienie współwłasności w myśl powołanej wyżej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego nabytego ponad wartość udziału we współwłasności lub spadku (art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy).

W myśl natomiast art. 4 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie o dział spadku lub o zniesienie współwłasności ciąży na podmiocie nabywającym rzeczy lub prawa majątkowe ponad udział w spadku lub we współwłasności.

Podsumowując, umowa o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. f) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na nabywającym rzeczy ponad udział we współwłasności.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że majątek spadkodawcy był objęty wspólnością majątkową małżeńską. W skład tego majątku wchodził: samochód i akcesoria oraz środki pieniężne. Wnioskodawca jest jedynym spadkobiercą po zmarłym. Na mocy orzeczenia Sądu nastąpi zniesienie współwłasności ww. majątku (50% na 50%), w ten sposób, że samochód i akcesoria otrzyma Wnioskodawca z równoczesnym uszczupleniem przypadających na niego środków pieniężnych (50%) o połowę wartości samochodu i akcesoriów. W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nie otrzyma majątku o wartości większej niż nabył w spadku.

Jak wyjaśniono powyżej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowaniu podlega zniesienie współwłasności, jeżeli wiąże się ono z obowiązkiem spłat lub dopłat. Jednakże podstawą opodatkowania nie jest wysokość spłaty/dopłaty lecz wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego nabytego ponad wartość udziału we współwłasności. Istotne zatem jest czy w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nabędzie majątek o wartości większej niż wartość nabytego uprzednio przez niego majątku w spadku (udziału we współwłasności). W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nabędzie na wyłączną własność samochód i akcesoria oraz środki pieniężne w kwocie obniżonej o połowę wartości samochodu i akcesoriów. Zatem w wyniku zniesienia współwłasność Wnioskodawca nie nabędzie majątku o wartości większej niż nabył w wyniku spadku.

W związku z powyższym, jako, że w przypadku umowy o zniesienie współwłasności w części dotyczącej spłat lub dopłat obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży na podmiocie nabywającym rzecz lub prawa majątkowe ponad udział we współwłasności, to z uwagi na fakt, iż w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawca nie nabył rzeczy ponad wartość przysługującego mu majątku nabytego w spadku (czyli sprzed zniesienia współwłasności) Wnioskodawca na skutek opisanej czynności (zniesienia współwłasności dotyczącego samochodu, tj. 4000 zł) nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych oraz składania deklaracji podatkowych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej