Temat interpretacji

w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu hipotecznego przez rodziców.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 5 czerwca 2019 r. (data wpływu 7 czerwca 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu hipotecznego przez rodziców jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty rat kredytu hipotecznego przez rodziców.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 15 marca 2019 r. kupiła lokal mieszkalny za cenę 207.000,00 zł, z czego kwota 57.000 zł stanowiła wkład własny, uzyskany w drodze darowizny od rodziców, zaś pozostała część ceny lokalu w kwocie 150.000 zł została pokryta z kredytu bankowego. Z uwagi na brak zdolności kredytowej Wnioskodawczyni, kredyt zaciągnięty został przez trzy osoby, tj. Wnioskodawczynię oraz jej rodziców. Tym samym Wnioskodawczyni oraz jej rodzice są współkredytobiorcami, solidarnie zobowiązanymi do spłaty kredytu. Umowa kredytowa zawarta została w dniu 7 marca 2019 r., zaś środki z kredytu zostały przekazane przez bank bezpośrednio na rachunki bankowe zbywców lokalu w marcu 2019 r. kilka dni po zawarciu umowy sprzedaży lokalu. Właścicielem mieszkania jest tylko Wnioskodawczyni (wyłącznie na jej rzecz przeniesiona została własność lokalu w drodze umowy sprzedaży z dnia 15 marca 2019 r.). Zabezpieczeniem kredytu jest m.in. hipoteka umowna na zakupionym mieszkaniu w kwocie 225.000 zł ustanowiona na rzecz banku kredytującego. Kredyt od chwili zaciągnięcia spłacany jest przez rodziców Wnioskodawczyni, z rachunku bankowego ojca Wnioskodawczyni (każda z rat), w ten sposób, że bank co miesiąc pobiera z tego rachunku przewidzianą umową ratę kredytu. Wnioskodawczyni zarówno w chwili zaciągania kredytu, jak i obecnie uzyskuje comiesięczne dochody; utrzymuje się samodzielnie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym nie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu podatku od spadków i darowizn w zakresie kwoty kredytu bankowego (ani w chwili udzielenia tego kredytu, ani w chwili spłaty przez rodziców Wnioskodawczyni poszczególnych rat kredytu bankowego), a co za tym idzie Wnioskodawczyni nie ma obowiązku składania do właściwego urzędu skarbowego formularza SD-Z2 w celu uzyskania zwolnienia od podatku od spadków i darowizn ze względu na to, że rodzice Wnioskodawczyni, jako współkredytobiorcy spłacają swój dług, za który odpowiadają solidarnie?

Zdaniem Wnioskodawczyni, rodzice współkredytobiorcy spłacając kredyt, dokonują zwolnienia z długu, za który sami odpowiadają (solidarnie z Wnioskodawczynią) a nie obdarowują Wnioskodawczyni czyli nie dokonują darowizny. Tym samym, po stronie Wnioskodawczyni nie powstaje obowiązek podatkowy w zakresie podatku od spadków i darowizn (w zakresie kredytu), a co za tym idzie Wnioskodawczyni nie ma obowiązku składania formularza SD-Z2 dla uzyskania zwolnienia od podatku.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia darowizna, dlatego w tym zakresie należy odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.). Zgodnie z art. 366 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, taka sytuacja, jaka ma miejsce, czyli spłacanie kredytu przez rodziców, który został zaciągnięty przez Wnioskodawczynię i jej rodziców wspólnie, nie może być traktowana jako darowizna, lecz jest to zwyczajna spłata długu, do którego kredytobiorcy są solidarnie zobowiązani. Zgodnie z tym przepisem wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna. Zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych z długu. Do tego czasu wszyscy dłużnicy ponoszą solidarną odpowiedzialność za cały dług

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 3 grudnia 2018 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej sygn. 0111-KDIB4.4015.138.2018.1.LB oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 listopada 2018 r. sygn. 0111-KDIB2-2.4015.101.2018.1.BFP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 644 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Jak stanowi art. 5 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy przy nabyciu w drodze darowizny obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia darowizna, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 15 marca 2019 r. kupiła lokal mieszkalny za cenę 207.000,00 zł, z czego kwota 57.000 zł stanowiła wkład własny, uzyskany w drodze darowizny od rodziców, zaś pozostała część ceny lokalu w kwocie 150.000 zł została pokryta
z kredytu bankowego. Z uwagi na brak zdolności kredytowej Wnioskodawczyni, kredyt zaciągnięty został przez trzy osoby, tj. Wnioskodawczynię oraz jej rodziców. Tym samym Wnioskodawczyni oraz jej rodzice są współkredytobiorcami, solidarnie zobowiązanymi do spłaty kredytu. Umowa kredytowa zawarta została w dniu 7 marca 2019 r., zaś środki z kredytu zostały przekazane przez bank bezpośrednio na rachunki bankowe zbywców lokalu w marcu 2019 r. kilka dni po zawarciu umowy sprzedaży lokalu. Właścicielem mieszkania jest tylko Wnioskodawczyni (wyłącznie na jej rzecz przeniesiona została własność lokalu w drodze umowy sprzedaży z 15 marca 2019 r.). Kredyt od chwili zaciągnięcia spłacany jest przez rodziców Wnioskodawczyni, z rachunku bankowego ojca Wnioskodawczyni (każda z rat), w ten sposób, że bank co miesiąc pobiera z tego rachunku przewidzianą umową ratę kredytu. Wnioskodawczyni zarówno w chwili zaciągania kredytu, jak i obecnie uzyskuje comiesięczne dochody; utrzymuje się samodzielnie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy wskazać, że zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym źródłem spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawczyni jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłaty kredytu przez współkredytobiorców rodziców Wnioskodawczyni, tj. dłużników solidarnych z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn. Tym samym, z tytułu spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawczyni, na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2, które służy do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych. Obowiązek podatkowy nie powstał po stronie Wnioskodawczyni również w momencie udzielenia kredytu. Sam fakt udzielenia kredytu zaciągnięcia go przez Wnioskodawczynię i jej rodziców jako dłużników solidarnych jest neutralny z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wobec powyższego, za bezzasadną uznać należy odpowiedź na zadane przez Wnioskodawczynię pytanie określone we wniosku Nr 2.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej