Temat interpretacji

Czy pożyczki udzielone Wnioskodawcy przez Pożyczkodawcę nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów pożyczki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

X Spółka akcyjna (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem VAT, polskim rezydentem, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Spółka zajmuje się produkcją i dystrybucją mebli oraz artykułów wyposażenia wnętrz.

Spółka, jako pożyczkobiorca, zamierza podpisać umowę pożyczki z podmiotem powiązanym (zwanym dalej Pożyczkodawcą), nie będącym wspólnikiem Spółki. Być może, w przyszłości, Spółka podpisze takie umowy z innymi podmiotami powiązanymi, również nie będącymi wspólnikami Spółki.

Pożyczkodawca jest czynnym podatnikiem VAT, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Otrzymana, w złotych polskich, pożyczka będzie wykorzystana w całości na bieżące finansowanie działalności gospodarczej Spółki. Podobnie, pożyczki, które będą w przyszłości otrzymane od Pożyczkodawcy i od innych podmiotów powiązanych (również czynnych podatników VAT, rezydentów polskich) także będą wykorzystywane do bieżącej działalności Spółki.

Spłata pożyczek może następować jednorazowo lub w ratach. Pożyczki udzielone zostaną ze środków pieniężnych stanowiących majątek Pożyczkodawców oraz będą miały charakter odpłatny. Umowy będą przewidywać odsetki od zaciągniętej pożyczki w wysokości sumy wartości bezwzględnej WIBOR 3M i marży w wysokości 2 punktów procentowych w skali roku. Odsetki będą płatne z dołu, w terminie płatności poszczególnych rat (np. kwartalnie). Wysokość marży oraz rodzaj stopy bazowej zostanie ustalona na podstawie Obwieszczenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie ogłoszenia rodzaju bazowej stopy procentowej i marży dla potrzeb cen transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych (Dz. U. poz. 1286).

Pożyczkodawcy nie mają wpisanej w KRS działalności polegającej na udzielaniu pożyczek, jednakże zakładają, że w przyszłości, w przypadku posiadania nadwyżki środków finansowych, mogą udzielić kolejnej pożyczki bądź pożyczek, również odpłatnych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zawierane umowy pożyczek, o których mowa w pytaniu 1 nie podlegają opodatkowaniu PCC, zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o PCC? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie pożyczki przez podmiot powiązany podatnika podatku od towarów i usług, a także przyszłe udzielanie pożyczek przez ten podmiot oraz inne podmioty powiązane z Wnioskodawcą, na rzecz Wnioskodawcy, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, które jest zwolnione z opodatkowania VAT, w świetle art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Jednocześnie, zarówno ta umowa pożyczki, jak i wszystkie zawierane w przyszłości umowy pożyczek nie będą podlegać opodatkowaniu PCC, zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o PCC.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o PCC podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub innych rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do treści art. 1 ust. 4 tej ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z powołanego powyżej przepisu wynika, że umowy pożyczek będą podlegały co do zasady podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili ich zawarcia, przedmiot pożyczek, tj. pieniądze, będą znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 4 pkt 7 ustawy o PCC, obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W ustawie o PCC przewidziano ponadto sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 tej ustawy, bowiem, nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych czynności inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   
   
   

Z powyższego wynika, że w przypadku umów pożyczek, o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o PCC nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do takiego wyłączenia może stanowić, m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Pożyczkodawca, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą i zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, udzielając Spółce odpłatnej pożyczki pieniężnej dokonuje świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji czynność polegająca na udzieleniu przedmiotowej pożyczki co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jednakże, z uwagi na fakt, iż czynność udzielenia pożyczki pieniężnej mieści się w dyspozycji przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, czynność ta będzie zwolniona z podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o PCC, czynność cywilnoprawna w postaci opisanej we wniosku umowy pożyczki udzielonej Wnioskodawcy nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Spełniona została bowiem przesłanka określona w powyższym przepisie, tj. co najmniej jedna strona umowy Pożyczkodawca jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności. Tym samym należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych od opisanej we wniosku czynności cywilnoprawnej (umowy pożyczki).

Zdanie takie potwierdza Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w swojej interpretacji indywidualnej z 6 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB4.4014.355.2017.1.PB: Skoro zatem otrzymane przez Pożyczkobiorcę pożyczki będą zwolnione z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, to w analizowanej sprawie będzie miał zastosowanie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie na Pożyczkobiorcy, z tytułu zawarcia omawianych umów pożyczki, nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie interpretacja indywidualna z 12 maja 2020 r. Znak: 0113-KDIPT1-2.4012.190.2020.1.AMO.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 815) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ponieważ w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych brak jest definicji umowy pożyczki, w tym zakresie należy posiłkować się uregulowaniami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.).

Art. 720 § 1 ustawy Kodeks cywilny stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Jak wynika z powołanych przepisów umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 2 pkt 4 ww. ustawy nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku umów pożyczki o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka akcyjna) zamierza zawrzeć umowę pożyczki z podmiotem powiązanym (zwanym dalej Pożyczkodawcą), nie będącym wspólnikiem Spółki. Być może, w przyszłości, Spółka zawrze takie umowy z innymi podmiotami powiązanymi, również nie będącymi wspólnikami Spółki. Otrzymana pożyczka będzie wykorzystana w całości na bieżące finansowanie działalności gospodarczej Spółki. Podobnie, pożyczki, które będą w przyszłości otrzymane od Pożyczkodawcy i od innych podmiotów powiązanych (także będą wykorzystywane do bieżącej działalności Spółki. Spłata pożyczek może następować jednorazowo lub w ratach. Pożyczki udzielone zostaną ze środków pieniężnych stanowiących majątek Pożyczkodawców oraz będą miały charakter odpłatny. Pożyczkodawcy nie mają wpisanej w KRS działalności polegającej na udzielaniu pożyczek, jednakże zakładają, że w przyszłości, w przypadku posiadania nadwyżki środków finansowych, mogą udzielić kolejnej pożyczki bądź pożyczek, również odpłatnych.

W związku z opisaną sytuacją należy podkreślić, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umów pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy opisane we wniosku umowy pożyczki podlegają regulacjom ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia ww. umów podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tych czynności regulacjami w zakresie podatku od towarów i usług skutkuje wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W interpretacji indywidualnej z 12 maja 2020 r. Znak: 0113-KDIPT1-2.4012.190.2020.1.AMO, wydanej dla Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: () czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę oprocentowanej pożyczki na rzecz Wnioskodawcy, stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. () skoro jak wyżej wskazano usługa udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki na rzecz Wnioskodawcy będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to z uwagi na fakt, że przedmiotowa usługa mieści się w zakresie czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako wymieniona wprost w tym przepisie, to ww. czynność będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie ww. przepisu.

A zatem, skoro planowane pożyczki pieniężne jakie Wnioskodawca otrzyma od Pożyczkodawcy, będą zwolnione z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, to w analizowanej sprawie będzie miał zastosowanie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie na Wnioskodawcy jako pożyczkobiorcy, z tytułu zawarcia przedmiotowych umów pożyczki, nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej