Temat interpretacji

Opodatkowanie umowy pożyczki.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 17 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć umowę pożyczki ze zstępnym swoją córką. Przedmiotem przyszłej umowy będzie udzielenie nieoprocentowanej pożyczki sumy pieniężnej w kwocie 57.000,00 zł (słownie: pięćdziesiąt siedem tysięcy zł). Całość kwoty pożyczki zostanie przekazana Wnioskodawczyni w terminie 3 dni od dnia zawarcia umowy. Ponieważ Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązującym ustrojem majątkowym jest wspólność ustawowa, wraz z zawarciem umowy małżonek Wnioskodawczyni złoży oświadczenie, że stosownie do art. 41 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wyraża zgodę na zaciągnięcie zobowiązań określonych umową pożyczki. Cała kwota pożyczki zostanie przekazana do rąk własnych Wnioskodawczyni, a zatem nie będzie możliwe udokumentowanie otrzymania pieniędzy przez podatnika dowodem przekazania na jego rachunek płatniczy lub na inny rachunek w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, lub przekazem pocztowym. W związku z powyższym Wnioskodawczyni zamierza na zasadach ogólnych, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz obliczyć podatek, zgodnie z obowiązującą stawką 0,5% dla umowy pożyczki, i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy Wnioskodawczyni, wobec braku spełnienia przesłanek do uzyskania zwolnienia przedmiotowego od podatku określonych w przepisie art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, na zasadach ogólnych, bez wezwania organu podatkowego, składa deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz oblicza podatek, według obowiązującej dla umów pożyczki stawki 0,5%, i wpłaca podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, to może jej zostać wymierzony podatek według określonej w art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawki 20%, jeżeli przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej powoła się na fakt zawarcia umowy pożyczki, a nie spełniła warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w okolicznościach przedstawionego zdarzenia, odpowiedź na postawione w niniejszym wniosku pytanie powinna być negatywna, tj. w przypadku, gdy wobec braku spełnienia przesłanek do otrzymania zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, dokona na zasadach ogólnych czynności złożenia, bez wezwania, deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz obliczy i wpłaci podatek według obowiązującej dla umów pożyczki stawki 0,5% i wpłaci ten podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, to nie zajdą przesłanki do wymierzenia jej podatku od czynności cywilnoprawnych według stawki sankcyjnej 20% zgodnie z przepisem art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) podatkowi od czynność cywilnoprawnych podlegają m.in. czynności cywilnoprawne w postaci umowy pożyczki pieniędzy. Obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki ciąży, stosownie do treści art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych na biorącym pożyczkę. Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, podstawę opodatkowania stanowi przy umowie pożyczki kwota lub wartość pożyczki, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych. Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawka podatku od umowy pożyczki wynosi 0,5%, z tym zastrzeżeniem, że stawka ta wynosi 20% w szczególności wtedy, gdy przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej biorący pożyczkę, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, a nie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym (art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Stosownie natomiast do przepisu art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwolnieniu od podatku podlegają czynności cywilnoprawne w postaci pożyczek udzielanych w formie pieniężnej na podstawie umowy zawartej między osobami, o których mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j.: Dz.U. z 2019 r., poz. 1813) w wysokości przekraczającej kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 tej ustawy pod warunkiem:

• złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych właściwemu organowi podatkowemu w terminie 14 dni od daty dokonania czynności, z wyłączeniem przypadku, gdy umowa została zawarta w formie aktu notarialnego,
• udokumentowania otrzymania pieniędzy przez biorącego pożyczkę dowodem przekazania na jego rachunek płatniczy lub na jego inny rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, lub przekazem pocztowym.

Uwzględniając wskazane wyżej przepisy należy zauważyć, że umowa pożyczki zawarta zostanie pomiędzy osobami, o których mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn (jej stronami będą wstępny jako pożyczkobiorca i zstępny jako pożyczkodawca), a zatem w przypadku gdyby podatnik dochował przepisanego ustawą terminu złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych oraz udokumentował w przewidziany prawem sposób fakt otrzymania pieniędzy mógłby skorzystać ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w przepisie art. 9 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Ponieważ jednak strony przewidziały wypłatę pożyczki do rąk własnych podatnika, udokumentowanie otrzymania pożyczki przewidziane przywołanym wyżej przepisem będzie niemożliwe, a więc podatnik nie będzie korzystał ze zwolnienia przewidzianego tym przepisem, a co za tym idzie zobowiązany jest do zapłaty podatku jak każdy inny podatnik niekorzystający ze zwolnień podatkowych. W konsekwencji powyższego podatnik będzie zobowiązany do złożenia, bez wezwania organu podatkowego, deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz obliczyć podatek według stawki 0,5% obowiązującej dla umów pożyczki i wpłacić go w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. Jednocześnie, nawet gdyby podatnik w tej sytuacji przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej powoływał się na fakt zawarcia pożyczki, to nie mógłby mu zostać w żadnym razie naliczony podatek sankcyjny według stawki 20%, o którym mowa w art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zawarte bowiem w przepisie art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych odesłanie do kategorii biorących pożyczkę, o których mowa w art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oznacza te osoby, o których mowa w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, które mają tą właściwość, że korzystają ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego przywołanym wyżej przepisem art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Innymi słowy, stawce sankcyjnej 20% przewidzianej art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnej podlega nie każdy podatnik biorący pożyczkę wymieniony w przepisie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, który nie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy, ale tylko ten spośród tych podatników, który skorzystał ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego przepisem art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a pomimo tego nie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy, stosownie do przewidzianych w ustawie warunków. Zatem podatnik, który wprawdzie został wymieniony w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, ale postanowił nie korzystać ze zwolnienia przewidzianego przepisem art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z racji tego, że sposób wykonania czynności prawnej pożyczki nie daje możliwości udokumentowania otrzymania pieniędzy w sposób przewidziany przepisami i wskutek tego złożył bez wezwania deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczył według obowiązującej stawki i wpłacił podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego nie może następnie zostać wezwany przez organ podatkowy do zapłaty podatku według stawki 20% z tego powodu, że nie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym. Przeciwna wykładnia wskazanych wyżej przepisów prowadziłaby do naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa.

Wykładnia taka oznaczałaby bowiem, że podatnik, który nie należy do kręgu osób wymienionych w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn i w związku z tym nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego przepisem art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych a w konsekwencji nie jest obarczony obowiązkiem udokumentowania otrzymania pieniędzy znajduje się w sytuacji korzystniejszej od podatnika wprawdzie wymienionego w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, jednak rezygnującego ze zwolnienia przewidzianego przepisem art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i składającego bez wezwania deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, obliczającego i wpłacającego podatek według przepisanej stawki w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, który miałby jeszcze dodatkowo być obarczony obowiązkiem dokumentowania faktu otrzymania pieniędzy w przewidziany ustawą sposób, by uchronić się od zastosowania wobec niego 20% stawki sankcyjnej podatku w przypadku powołania się na fakt zawarcia umowy pożyczki przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej.

W konsekwencji powyższego Wnioskodawczyni uważa, że w sytuacji gdy nie będzie korzystała ze zwolnienia wskazanego w art. 9 pkt 10 lit. b) z racji tego, że sposób wykonania czynności pożyczki uniemożliwia udokumentowanie faktu otrzymania pieniędzy stosownie do wymogów art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i w związku z tym złoży bez wezwania deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczy i wpłaci podatek według obowiązującej stawki 0,5% w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, to nie ma do niej zastosowania przepis art. 7 ust. 5 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a co za tym idzie, nie może być jej wymierzony podatek według stawki 20% jeśli nie udokumentuje faktu otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo jej rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym, w przypadku gdy następnie powoła się na fakt zawarcia umowy pożyczki przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 815) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Na podstawie art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie pożyczki i depozytu nieprawidłowego na biorącym pożyczkę lub przechowawcy.

W oparciu o art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstawę opodatkowania przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego stanowi kwota lub wartość pożyczki albo depozytu, a w przypadku umowy określającej, że wypłata środków pieniężnych nastąpi niejednokrotnie i ich suma nie jest znana w chwili zawarcia umowy kwota każdorazowej wypłaty środków pieniężnych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawka podatku od umowy pożyczki oraz depozytu nieprawidłowego wynosi 0,5%, z zastrzeżeniem ust. 5.

Na podstawie art. 7 ust. 5 ww. ustawy stawka podatku od czynności cywilnoprawnych wynosi 20%, jeżeli przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej:

1. podatnik powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, depozytu nieprawidłowego lub ustanowienia użytkowania nieprawidłowego albo ich zmiany, a należny podatek od tych czynności nie został zapłacony;
2. biorący pożyczkę, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. b, powołuje się na fakt zawarcia umowy pożyczki, a nie spełnił warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo jego rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Stosownie natomiast do przepisu art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku pożyczki udzielane w formie pieniężnej na podstawie umowy zawartej między osobami, o których mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2019 r., poz. 1813), w wysokości przekraczającej kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 tej ustawy pod warunkiem:

• złożenia deklaracji w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych właściwemu organowi podatkowemu w terminie 14 dni od daty dokonania czynności, z wyłączeniem przypadku, gdy umowa została zawarta w formie aktu notarialnego,
• udokumentowania otrzymania pieniędzy przez biorącego pożyczkę dowodem przekazania na jego rachunek płatniczy lub na jego inny rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, lub przekazem pocztowym.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika, oraz przypadków, o których mowa w ust. 1a.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zamierza zawrzeć ze swoją córką umowę nieoprocentowanej pożyczki pieniężnej w kwocie 57.000,00 zł, która to kwota zostanie przekazana Wnioskodawczyni w terminie 3 dni od dnia zawarcia umowy do rąk własnych. Ponieważ w rozpatrywanej sytuacji nie będzie możliwe udokumentowanie otrzymania przez Wnioskodawczynię pieniędzy dowodem przekazania na jej rachunek płatniczy lub na inny rachunek w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, lub przekazem pocztowym, Wnioskodawczyni zamierza na zasadach ogólnych, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz obliczyć, zgodnie z obowiązującą stawką 0,5% dla umowy pożyczki i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy może jej zostać wymierzony podatek według określonej w art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stawki 20%, jeżeli przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej, powoła się na fakt zawarcia umowy pożyczki, a nie spełniła warunku udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachunek bankowy, albo rachunek prowadzony przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową lub przekazem pocztowym.

Organ wyjaśnia, że wprowadzona stawka podatkowa o charakterze sankcyjnym w wysokości 20%, o której mowa w art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, dotyczy podatników, którzy nie wypełnili ciążącego na nich obowiązku zapłaty podatku lub nie spełnili warunku uprawniającego do zwolnienia z podatku. Powołanie się na otrzymaną pożyczkę musi mieć także miejsce przed organem podatkowym w toku czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego lub kontroli celno-skarbowej.

Tymczasem jak wynika z wniosku Wnioskodawczyni otrzymując od zstępnej córki (czyli osoby wymienionej w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn) pożyczkę nie zamierza skorzystać ze zwolnienia przewidzianego przepisem art. 9 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawczyni, w związku z otrzymaną w przyszłości od córki pożyczką, która nie zostanie przekazana na rachunek płatniczy Wnioskodawczyni lub na inny rachunek w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, lub przekazem pocztowym, lecz zostanie przekazana do rąk własnych Wnioskodawczyni, ma zamiar złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. Postępując tak, tj. składając deklarację oraz uiszczając w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego według właściwej stawki (0,5%) podatek od czynności cywilnoprawnych od umowy pożyczki, Wnioskodawczyni spełni tym samym obowiązki dotyczące podatku od czynności cywilnoprawnych wynikające z otrzymanej umowy pożyczki.

Oznacza to, że Wnioskodawczyni nie znajdzie się w sytuacji przewidzianej przepisami art. 7 ust. 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zobowiązującej do uiszczenia stawki sankcyjnej w wysokości 20% (oczywiście wyłącznie wówczas, gdy podatek od czynności cywilnoprawnych od umowy pożyczki rzeczywiście zostanie przez nią zapłacony). Nie zostanie bowiem wówczas spełniona przesłanka określona w art. 7 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych uprawniająca do zastosowania stawki sankcyjnej.

Natomiast rozpatrywanie przesłanki określonej w art. 7 ust. 5 pkt 2 ww. ustawy jest w niniejszej sprawie bezzasadne, skoro Wnioskodawczyni otrzymując od córki pożyczkę środków pieniężnych do rąk własnych, w ogóle nie zamierza skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. b) ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej