Przedstawili Państwo stanowiska Sądów w tym zakresie:

„Umowa faktoringu jest umową nienazwaną (..). Najczęściej polega to na tym, że faktor wykupuje od faktoranta wierzytelności, w zamian wypłaca mu przed terminem ich wymagalności odpowiednią kwotę (zaliczkę), a od kwoty, na jaką opiewa wierzytelność odejmuje ustalone odsetki dyskontowe i prowizję. Nie ulega przy tym wątpliwości, że przelew dokonany w ramach umowy faktoringu regulowany jest co do zasady przez przepisy kodeksu cywilnego dotyczące przelewu wierzytelności (art 509 i następne k.c.).”- Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 9 sierpnia 2013 r.,   sygn. akt: XV GC 851/13.

„Umowa faktoringu należy do umów nienazwanych o mieszanym charakterze. Łączy ona   w sobie elementy cesji wierzytelności, dyskonta wierzytelności, umowy sprzedaży i umowy   o świadczenie usług. Do cesji wierzytelności w ramach umowy faktoringu znajdują zatem zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego o przelewie wierzytelności, w tym art. 512 k.c.   i art. 513 k.c.”- Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 11 września 2020 r., sygn. akt VII AGa 953/19.

Następnie wskazali Państwo, że art. 509 ust. 1 Kodeksu cywilnego, stanowi, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Ponadto wraz   z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.   W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Należy jednak zaznaczyć, że kluczowym dla oceny czy dana umowa mieści się w katalogu czynności opodatkowanych w rozumieniu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie jest nazwa umowy, lecz jej faktyczna treść. Z racji tego, że umowa faktoringu jest umową nienazwaną Kodeks cywilny nie reguluje istoty tej umowy ani jej przedmiotowo istotnych cech (essentialia negotii). Zgodnie z przedstawionym powyżej orzecznictwem umowa faktoringu charakteryzuje się tym, że łączy ona w sobie elementy cesji wierzytelności, umowy sprzedaży oraz umowy o świadczenie usług.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, zawarta pomiędzy Państwem a Udziałowcem umowa faktoringu niepełnego stanowi m.in., że:

-„Faktorant przenosi na Faktora wierzytelność w kwocie X, a Faktor przyjmuje przelew. Ponadto Faktorant przenosi na rzecz Faktora wraz z wierzytelnością wszelkie świadczenia uboczne, w szczególności roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia w zapłacie, a także koszty dochodzenia należności”;

-„Należność z tytułu przelewu wierzytelności wynosi X % wartości nominalnej przelanej wierzytelności”;

-,,W ramach niniejszej umowy, Faktor zobowiązuje się do wykonywania następujących czynności dodatkowych:

Cesją wierzytelności jest przeniesienie uprawnień, które przysługują wierzycielowi na inny podmiot. Przeniesienie wierzytelności może nastąpić zarówno odpłatnie jak i nieodpłatnie. Zapis umowny stanowiący o przeniesieniu wierzytelności potwierdza, że powyżej wskazana umowa zawiera w sobie elementy cesji wierzytelności.

Umowa sprzedaży została z kolei uregulowana w art. 535 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Z racji tego, że Faktorant zobowiązał się do przeniesienia na rzecz Faktora wskazanej wierzytelności za określoną cenę, a Faktor zobowiązał się przyjąć przelew wierzytelności oraz tę cenę zapłaci umowa zawarta pomiędzy Faktorem, a Faktorantem posiada cechę umowy faktoringu. Ponadto w ramach tej umowy Faktor zobowiązał się do wykonywania czynności dodatkowych m.in.: doradztwo ekonomiczne i prawne w zakresie przelanej wierzytelności, sprawdzanie stanu wypłacalności dłużnika. Zatem umowa ta posiada również elementy umowy o świadczenie usług.

Powyższe zapisy wskazują zatem, że umowa ta łączy w sobie elementy cesji wierzytelności, umowy sprzedaży oraz umowy o świadczenie usług, a tym samym należy ją uznać za umowę faktoringu. Jak przedstawiono w opisanym stanie faktycznym, usługi świadczone przez Państwo na rzecz Udziałowca są świadczone nie na podstawie umowy pożyczki, sprzedaży czy innych umów wymienionych w katalogu z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnego, lecz na podstawie umowy faktoringu, która nie została zawarta   w ww. enumeratywnym wyliczeniu. Zdaniem Państwa, wynika z tego, że zawarcie umowy Faktoringu z Udziałowcem oraz świadczenie na jej podstawie usług nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Zatem zdaniem Państwa, w związku z nabyciem wierzytelności w formie umowy faktoringu niepełnego na Państwu jako Faktorze nie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska przywołali Państwo interpretację indywidualną.

Powyżej przywołaliśmy tylko tę część Państwa stanowiska, która odnosi się do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy  z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 170 ze zm.):

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy:

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku   z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa   i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.