Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 oraz art. 233 § 1 pkt 1w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 31 października 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z dnia 24 października 2005 r. nr US40-DF2/415-47/VII/2005 w sprawie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

odmówić zmiany lub uchylenia postanowienia pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Pan P. Z., pismem z dnia 18 lipca 2005 r., wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podpisywania faktur przez odbiorców i dostawców.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynikało, iż Pan P. Z. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na handlu głównie samochodami i częściami zamiennymi oraz serwisem pojazdów mechanicznych. Na potwierdzenie zdarzenia gospodarczego wystawia faktury VAT i wymaga podpisywania faktur przez osoby wystawiające i przyjmujące faktury w odniesieniu do dokumentów stanowiących sprzedaż oraz zakup aktywów firmy, jednak wielu z kontrahentów nie chce podpisywać faktur według których sprzedawane są usługi lub też kupowane aktywa.

Prawo do nie podpisywania faktur daje, zdaniem Pana P. Z., ustawa o podatku od towarów i usług, natomiast ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i ustawa o rachunkowości nie regulują odrębnie zasad wystawiania faktur.

W związku z powyższym w ocenie Pana P. Z. brak jest ustawowych podstaw do odmowy podpisywania faktur przez odbiorcę i dostawcę, tym bardziej, iż nic poza tym właśnie podpisem nie chroni przed nieuczciwymi sprzedawcami pustych (bez pokrycia w obrocie gospodarczym) faktur oraz możliwości ewentualnego wyegzekwowania należności.

Postanowieniem z dnia 24 października 2005 r. nr US40-DF2/415-47/VII/2005 Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola uznał stanowisko strony za nieprawidłowe w sprawie obowiązku podpisywania faktur przez odbiorców i dostawców, jako wymaganej prawem czynności niezbędnej do uznania faktury jako dowodu źródłowego, dokumentującego przychód lub koszt przedsiębiorcy.

Na powyższe postanowienie pełnomocnik Pana P. Z. złożył zażalenie, w którym wniósł o:

1. jego zmianę i uznanie-na podstawie art. 14 "b", § 3 iż: "organ podatkowy jest związany stanowiskiem podatnika" bowiem "w terminie 3 miesięcy nie wydano postanowienia". Wniosek podatnika dotarł do Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola w dniu 22 lipca 2005 r., zaś niniejsze postanowienie datowano na dzień 24 października 2005 r. a doręczono je 25 października 2005 r., zatem ma tu zastosowanie dyrektywa § 3 art. 14 "b" Ordynacji podatkowej.
2. zmianę postanowienia także z powodu jego niezgodności z prawem. Żaden przepis prawa, a w każdym bądź razie Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola takowego nie wskazał, nie zabrania podatnikowi domagania się od kontrahenta podpisania faktury. Skoro zatem postępowanie podatnika w tej materii nie jest zabronione, oznacza to, że jest dozwolone.
3. uznanie przez organ drugiego stopnia, iż podatnik ma prawo wprowadzenie wymogu podpisywania faktur przez odbiorcę.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu zarzutów zażalenia zauważa, co następuje:

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.) w przypadku nie wydania przez organ postanowienia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym w art. 14a § 1, uznaje się, że organ ten jest związany stanowiskiem podatnika, płatnika lub inkasenta zawartym we wniosku.

Wniosek Pana P. Z. z dnia 18 lipca 2005r.w sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego wpłynął do Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola w dniu 22 lipca 2005 r. zatem ostatnim dniem terminu do wydania postanowienia był dzień 22 października 2005 r. bowiem zgodnie z art. 12 § 3 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było-w ostatnim dniu tego miesiąca. Jednak w roku 2005 dzień 22 października przypadał na sobotę a w myśl art. 12 § 5 ustawy Ordynacja podatkowa jeżeli ostatni dzień terminu przypada na sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się następny dzień po dniu lub dniach wolnych od pracy.

Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola nr US40-DF2/415-47/VII/2005 zostało wydane w dniu 24 października 2005 r. (w poniedziałek) zatem trzymiesięczny termin do wydania postanowienia został zachowany.

Odnosząc się do zawartych w piśmie z dnia 09 stycznia 2006 r. uwag do stanowiska Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola zawartego w "Arkuszu" Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyjaśnia, iż nie ma podstaw do uznania, że zaskarżone postanowienie zostało wydane 25 października i antydatowane na dzień 24 października 2005 r. celem zachowania terminu. Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż w przepisie art. 14b § 3 ustawodawca określa 3-miesięczny termin do wydania postanowienia, a nie do jego doręczenia.

W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza brak podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, o co pełnomocnik wniósł w zażaleniu.

Odnośnie zarzutu niezgodności z prawem postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola z dnia 24 października 2005 r. nr US40-DF2/415-47/VII/2005 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż faktura VAT jest dokumentem mającym znaczenie nie tylko dla celów podatków od towarów i usług, ale także dla podatku dochodowego, gdzie stanowi podstawowy dowód księgowy. Zasady wystawiania faktur oraz elementów które musi zawierać faktura aby mogła zostać uznana za dokument prawidłowy regulują jedynie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie cyt. ustawy, które nie zawierają wymogu podpisywania faktur przez ich wystawcę i odbiorcę.

Zmiana przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie spowodowała nowelizacji przepisów dotyczących dokumentacji rachunkowo-księgowej. Dokumentacja księgowa aby stanowiła wiarygodny dowód przeprowadzenia operacji gospodarczych musi natomiast spełniać określone wymagania.

I tak w przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących księgi rachunkowe mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, gdzie w art. 21 ust, 1 pkt 5 zawarty został wymóg aby dowód księgowy zawierał między innymi podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składnik aktywów. Wymóg ten nie ma jednak charakteru bezwzględnego, jeśli bowiem dowód nie dokumentuje przekazania lub przejęcia składnika majątkowego, przeniesienia prawa własności lub użytkowania wieczystego gruntu albo nie jest dowodem zastępczym, to podpis wystawcy i odbiorcy dowodu księgowego nie jest wymagany i może zostać zastąpiony znakami zapewniającymi ustalenie tych osób.

W przypadku natomiast podmiotów prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów wystarczy aby faktura VAT wystawiona była zgodnie z przepisami w/w ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera norm regulujących zasady wystawiania faktur oraz elementów jakie faktura powinna zawierać, aby stanowić wiarygodny dowód.

Mając powyższe na uwadze Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż w obecnym stanie prawnym brak jest norm nakazujących podpisywania faktur VAT przez kontrahenta, zatem Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Wola nie miał podstaw do uznania prawa wprowadzenia wymogu podpisywania faktur przez odbiorcę. Jeżeli żaden przepis nie zabrania podatnikowi domagania się od kontrahenta podpisania faktury nie oznacza to, że można nałożyć na niego obowiązek złożenia podpisu.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zawarty w zażaleniu zarzut niezgodności z prawem zaskarżonego postanowienia oraz wniosek o uznanie przez organ drugiej instancji, iż podatnik ma prawo wprowadzenia wymogu podpisywania faktur nie znajdują uzasadnienia. Nie ma bowiem podstaw prawnych do usankcjonowania w odrębny sposób niż to wynika z przepisów prawa stosunków prawnych pomiędzy kontrahentami.

Na podstawie art. 14 a ustawy Ordynacja podatkowa nie można dokonywać interpretacji rozszerzającej jeżeli ustawodawca wypowiedział się w danej kwestii w sposób ścisły, zatem organ podatkowy nie może nałożyć ani na podatnika ani na jego kontrahenta dodatkowych obowiązków, które nie są wymagane przepisami prawa.

Przedmiotowa decyzja wydana została na podstawie stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku przez podatnika i jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.