Temat interpretacji

W odpowiedzi na pismo z dnia 31.03.2004 Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr.137, poz. 926 ze zm.) informuje, że:

Stosownie do postanowień art. 82 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są obowiązane do sporządzania i przekazywania informacji bez wezwania przez organ podatkowy - o umowach zawartych z nierezydentami w rozumieniu przepisów prawa dewizowego.

Treść tego przepisu precyzuje § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie informacji podatkowych (Dz.U. nr 240, poz. 2061) stanowiąc, że informacje o zawartych umowach, sporządza się i przekazuje, jeżeli:

1) jedna ze stron tej umowy, bezpośrednio lub pośrednio, bierze udział w zarządzaniu lub kontroli drugiej strony umowy albo posiada udział w jej kapitale uprawniający do co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub

2) inny podmiot, niebędący stroną umowy, równocześnie bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu lub kontroli podmiotów będących stronami umowy albo posiada udziały w kapitałach tych podmiotów uprawniające, do co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub

3) nierezydent, będący stroną umowy, posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej przedsiębiorstwo, oddział lub przedstawicielstwo w rozumieniu odrębnych przepisów

- i jeżeli podmiot obowiązany do sporządzenia i przekazania informacji wiedział lub mógł wiedzieć, przy zachowaniu należytej staranności, o fakcie posiadania takich udziałów lub o fakcie posiadania przez nierezydenta przedsiębiorstwa, oddziału lub przedstawicielstwa na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Podstawową przesłanką z zaistnieniem której powstaje u podatnika obowiązek informacyjny jest zawarcie przez podatnika umowy z nierezydentem. W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz.U. nr 141, poz. 1178 ze zm.) nierezydentami są osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą oraz osoby prawne mające siedzibę za granicą, a także inne podmioty mające siedzibę za granicą, posiadające zdolność zaciągania zobowiązań i nabywania praw we własnym imieniu.Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż (...) S.A. świadczy usługi brokerski (pośrednictwa) w zakresie ubezpieczeń i reasekuracji. Usługi reasekuracji polegają na odstępowaniu części ryzyka ubezpieczeniowego przez polskie firmy ubezpieczeniowe reasekuratorom zagranicznym.

W myśl art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz.U. nr 124, poz. 1154) do zakresu działalności brokerskiej należy podejmowanie czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu szukającego ochrony ubezpieczeniowej.

Działalność polega na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia również w sprawach o odszkodowanie.

Umowa o pośrednictwo - w systemie umów polskiego prawa obligacyjnego jest jedną z umów o świadczenie usług. Do takiej umowy stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Stosownie do treści art. 734 § 1 KC przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Z uregulowania tego jasno wynika, iż świadczący usługi brokerskie jest jedynie pośrednikiem wykonującym czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu dającego zlecenie. W ramach tej umowy pośrednik podejmuje się czynności mających na celu stworzenie określonej sytuacji faktycznej, w której zamierzony cel, tj. zawarcie umowy, może zostać osiągnięty, ale już z udziałem tylko samego zleceniodawcy. Broker zawiera tylko umowę z zleceniodawcą, nie zawiera natomiast żadnej umowy z reasekuratorem będącym podmiotem zagranicznym.

W związku z powyższym organ podatkowy podziela stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie i stwierdza, iż na Spółce nie ciąży obowiązek informacyjny określony w art. 82 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej polegający na obowiązku informowania organu podatkowego o zawartych z nierezydentami umowach, gdyż Spółka będąca pośrednikiem ubezpieczeniowym nie zawiera żadnych umów z nierezydentami.