Temat interpretacji

wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w przypadku zapłaty podatku od towarów i usług przez prezesa i prokurenta Spółki Wnioskodawcy

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 marca 2019 r. (data wpływu 28 marca 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w przypadku zapłaty podatku od towarów i usług przez prezesa i prokurenta Spółki Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2019 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów Ordynacji podatkowej w zakresie wygaśnięcia zobowiązania podatkowego w przypadku zapłaty podatku od towarów i usług przez prezesa i prokurenta Spółki Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Ostateczną decyzją Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 26 czerwca 2012 r. nr () Organ podatkowy uznał, iż Spółka G. Sp. z o.o. zawyżyła podatek naliczony do odliczenia od podatku od towarów i usług należnego za miesiąc grudzień 2007 roku na łączną kwotę 2.200.000 zł, wynikający z faktur zakupowych: 1) 1.100.000 zł na podstawie faktury VAT nr () z dnia 19 grudnia 2007 r. wystawionej przez G. II Sp. z o.o. na kwotę netto 5.000.000 zł, VAT 1.100.000 zł z tytułu sprzedaży opracowania koncepcji działalności G. Sp. z o.o.; 2) 1.100.000 zł na podstawie faktury VAT nr () z dnia 20 grudnia 2007 r wystawionej przez P. Sp. z o.o. na kwotę netto 5.000.000 zł, VAT 1.100.000 zł z tytułu zaliczki - sprzedaż znaku towarowego logo C.

W związku z przedmiotową decyzją prawomocnym wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 roku w sprawie sygn. akt () Sąd Rejonowy, uznał:

1. R.P. winnym tego że: w dniu 25 stycznia 2008 r., będąc prokurentem samoistnym G. sp. z o.o. i osobą faktycznie zajmującą się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi tej spółki, będąc równocześnie prokurentem samoistnym G. II sp. z o.o. oraz prokurentem samoistnym P. sp. z o.o., działając wspólnie i w porozumieniu z M.P. doprowadził do podania nieprawdy w deklaracji VAT-7 dla podatku od towarów i usług za grudzień 2007 r. złożonej przez podatnika podatku od towarów i usług G. sp. z o.o. do Urzędu Skarbowego, w wyniku zawyżenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia od podatku należnego w łącznej wysokości 2 200 000 na podstawie faktur VAT:

• nr () z dnia 19 grudnia 2007 r. wystawionej przez G. II sp. z o.o. na kwotę 5 000 000 zł VAT 1 100 000 zł o treści Sprzedaż koncepcji opracowania działalności C. przy czym działając jako prokurent samoistny G.I sp. z o.o. wystawił ww. fakturę (), oraz
• nr () z dnia 20 grudnia 2007r. wystawionej przez P sp. z o.o. 5 000 000 zł, VAT 1 100 000 zł o treści zaliczkowa sprzedaż znaku towarowego logo C. przez co uszczuplił podatek od towarów i usług za grudzień 2007 r. w kwocie 2 200 000 zł, co stanowi kwotę wielkiej wartości,
  tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 kks. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s.

• nr () z dnia 19 grudnia 2007 r. wystawionej przez G.II sp. z o.o. na kwotę 5 000 000 zł VAT 1 100 000 zł o treści Sprzedaż koncepcji opracowania działalności C.,
oraz
• nr () z dnia 20 grudnia 2007 r. wystawionej przez P sp. z o.o. na kwotę 5 000 000 zł, VAT 1 100 000 zł o treści zaliczkowa sprzedaż znaku towarowego logo C. przez co uszczupliła podatek od towarów i usług za grudzień 2007 r. w kwocie 2 200 000 zł, co stanowi kwotę wielkiej wartości, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 kks w zw. z art. 9 § 2 i 3 kks.

Sąd uznając R.P. oraz M.P., winnych popełnienia czynów zarzucanych im aktem oskarżenia tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 2 i 3 k.k.s., skazał ich na karę pozbawienia wolności odpowiednio 6 miesięcy i 4 miesiące jednocześnie orzekając o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata.

Ponadto ww. wyrokiem orzeczono w punktach:

(III) wobec R.P. obowiązek uiszczenia w części wymaganej należności publicznoprawnej, której nie uiszczono w kwocie 1.200.000 zł w terminie 2 lat (art. 41 § 2 k.k.s w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s)

(VI) wobec M.P. obowiązek uiszczenia w części wymaganej należności publicznoprawnej, której nie uiszczono w kwocie 1.000.000 zł w terminie 2 lat (art. 41 § 2 k.k.s w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s)

(VIII) na mocy art. 24 § 5 k.k.s. zobowiązano G. Sp. z o.o. do zwrotu w całości korzyści majątkowej jaką uzyskała w związku z zachowaniem przypisanym oskarżonym w kwocie 2.200.000 zł.

Wskazać należy, iż wobec M. i R. P. nigdy nie została wydana decyzja podatkowa o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich tj. decyzja orzekająca o odpowiedzialności M. i R. P. za należność podatkową G. Sp. z o.o. wynikającą z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 26 czerwca 2012 r. nr (). Mimo braku wydania przedmiotowej decyzji R. i M. P. na podstawie wyroku Sądu Rejonowego z dnia 7 czerwca 2017 roku są zobligowani - na gruncie prawa karnego - do uiszczenia należności podatkowej odpowiednio w kwotach 1.200.000,00 zł oraz 1.000.000,00 zł pod rygorem zarządzenia warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Wnioskodawca wskazuje, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego skierował pismo z dnia 6 lutego 2019 roku do pełnomocnika R. i M. P., wskazując numer rachunku bankowego, na który należy uiścić należność podatkową określoną w pkt III i VI wyroku Sądu Rejonowego z dnia 7 czerwca 2017 roku w kwotach 1.200.000 zł oraz l.000.000 zł

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1):

Czy ewentualne wykonanie przez R. P. lub M. P. obowiązku (nałożonego przez Sąd Rejonowy w pkt III i VI wyroku z dnia 7 czerwca 2017 roku na podstawie art. 41 § 2 k.k.s w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s) uiszczenia należności publicznoprawnej w łącznej kwocie 2.200.000 zł spowoduje wygaśnięcie należności podatkowej G., wynikającej z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 26 czerwca 2012 r. nr () w zakresie kwoty 2.200.000 zł, mimo że R.P. i M.P. są w tej sytuacji podmiotami trzecim w rozumieniu 62b § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej?

Stanowisko Wnioskodawcy (oznaczone we wniosku nr 1):

W ocenie Wnioskodawcy wykonanie przez R.P. i M.P. obowiązku (nałożonego na podstawie art. 41 § 2 k.k.s w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s przez Sąd Rejonowy w pkt III i VI wyroku z dnia 7 czerwca 2017 roku, nie spowoduje wygaśnięcia w jakimkolwiek zakresie należności podatkowej G. Sp. z o.o. za grudzień 2007 roku w kwocie 2.200.000 zł, wynikającej z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 26 czerwca 2012 r. Treść wyroku karnego nie kreuje bowiem odpowiedzialności oskarżonych na gruncie prawa podatkowego. Bezspornym jest, iż M. i R. P. w stosunku do G. pozostają podmiotami trzecimi w rozumieniu 62b § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej. Zgodnie z treścią art. 62b § 1 ordynacji podatkowej Zapłata podatku może nastąpić także przez: 1) małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę; 2) aktualnego właściciela przedmiotu hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego, jeżeli podatek zabezpieczony jest hipoteką przymusową lub zastawem skarbowym; 3) inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł.

Odnośnie możliwości uiszczenia zapłaty podatku za podmiot trzeci, orzecznictwo podziela wyżej przedstawione stanowisko, wskazując iż Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma treść art. 62b § 1 pkt 3 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisami zapłata podatku może nastąpić także przez inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika - art. 62b § 2 powyższej ustawy. Obecnie obowiązujące przepisy, tj. art. 62b O.p. dopuszczają zatem zapłatę podatku przez inny podmiot, ale z ograniczeniem do kwoty 1000 zł oraz z wyraźnym wskazaniem, że uznaje się wpłatę, która pochodzi ze środków podatnika.(...) Wobec powyższego, w ocenie Sądu płatność dokonana przelewem z rachunku Ax nie spowodowała zapłaty za stronę skarżącą zobowiązania podatkowego. Zasadą jest bowiem, że zobowiązanie podatkowe powinno zostać spełnione przez podatnika, zaś zapłata podatku przez inny podmiot nie jest skuteczna i nie powoduje nieistnienia obowiązku, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 62b ustawy - Ordynacja podatkowa (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 grudnia 2018 r. III SA/Łd 766/18, podobnie uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego 7 sędziów NSA W-wa z dnia 26 maja 2008 roku, sygn. akt I FPS 8/07).

Podobny pogląd dotyczący wykładni art. 62b § 1 pkt 3 o.p. został zaprezentowany w Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 lutego 2017 roku (sygn. 1462- IPPB6.4518.1.2017.1.SO, LEX nr 338061).

Należy również zwrócić uwagę, iż Sąd Rejonowy orzekając wobec R. i M. P. obowiązek uiszczenia należności publicznoprawnej, tj. podatku VAT należnego od G., naruszył art. 41 § 2 k.k.s w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 roku (sygn. akt V KK 264/13) Określenie przez sąd obowiązku, o którym mowa w art. 41 § 2 k.k.s., musi być poprzedzone wydaniem przez organ podatkowy decyzji wymiarowej ustalającej należność publicznoprawną nałożoną na podmiot zobowiązany; decyzja taka powinna posiadać cechy wykonalności wobec jej uprawomocnienia się albo nadania rygoru natychmiastowej wykonalności orzeczeniu ustalającemu zobowiązanie podatkowe.

Wnioskodawca wskazuje, iż jeszcze konkretniej wypowiedział się Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 marca 2015 roku (sygn. akt IV Ka 725/14): Środek karny określony w art. 41 § 2 k.k.s nie ma charakteru represyjnego, a kompensacyjno-egzekucyjny w przypadku skazania za przestępstwo skarbowe, w związku z którym nastąpiło uszczuplenie należności publicznoprawnej, przy czym jak wynika z judykatów SN i sądów apelacyjnych obowiązek, o którym mowa w tym przepisie, musi być poprzedzony wydaniem przez organ podatkowy decyzji wymiarowej ustalającej należność publicznoprawną nałożoną na podmiot zobowiązany, decyzja taka powinna posiadać cechy wykonalności wobec jej uprawomocnienia się albo nadania rygoru natychmiastowej wykonalności orzeczeniu ustalającemu zobowiązanie podatkowe. W ocenie sądu odwoławczego powyższe świadczy o tym, iż środek ten może być orzeczony jedynie wówczas, gdy zachowana jest tożsamość oskarżonego i podmiotu zobowiązanego (wskazanego w decyzji wymiarowej) do uiszczenia uszczuplonej należności publicznoprawnej. Co prawda powyższa argumentacja dotyczy wykładni przepisów kodeksu karnego skarbowego, jednakże może zostać wykorzystania pomocniczo przy odpowiedzi na pytanie nr 1 niniejszego wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zakreślonego pytaniem oznaczonym we wniosku nr 1, jest prawidłowe.

Zobowiązaniem podatkowym, stosownie do art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900), jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek zapłaty.

Stosownie do art. 61 § 1 ww. ustawy, zapłata podatków przez podatników prowadzących działalność gospodarczą i obowiązanych do prowadzenia księgi rachunkowej lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów następuje w formie polecenia przelewu.

Przepisy art. 59-62a Ordynacji podatkowej odnoszą się do wygasania zobowiązań wskutek działania samego podatnika.

Wyjątek stanowi, obowiązujący od 1 stycznia 2016 r. art. 62b Ordynacji podatkowej, w sposób jednoznaczny wskazuje, kto i w jakich okolicznościach oprócz samego podatnika, którego zobowiązanie dotyczy może dokonać zapłaty podatku ze skutkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Przepis ten zawiera zamknięty katalog przypadków dopuszczających zapłatę podatku przez podmiot inny niż podatnik.

Zgodnie z art. 62b § 1 ustawy Ordynacji podatkowej, zapłata podatku może nastąpić także przez:

1. małżonka podatnika, jego zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę;
2. aktualnego właściciela przedmiotu hipoteki przymusowej lub zastawu skarbowego, jeżeli podatek zabezpieczony jest hipoteką przymusową lub zastawem skarbowym;
3. inny podmiot, w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 1000 zł.

Zaś w myśl art. 62b § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadkach, o których mowa w § 1 pkt 1 i 3, jeżeli treść dowodu zapłaty nie budzi wątpliwości co do przeznaczenia zapłaty na zobowiązanie podatnika uznaje się, że wpłata pochodzi ze środków podatnika.

Powołane przepisy wskazują, że skorzystanie z zapłaty podatku przez inny podmiot niż sam podatnik zobowiązany do jego uiszczenia, wymaga łącznego spełnienia wszystkich ww. warunków.

Z opisu sprawy wynika, że decyzją Dyrektora UKS z 26 czerwca 2012 r. Wnioskodawca Spółka zawyżyła podatek naliczony do odliczenia od podatku od towarów i usług należnego za miesiąc grudzień 2007 r. na kwotę 2.200.000 zł. W związku z ww. decyzją prawomocnym wyrokiem z 1 czerwca 2017 r. orzeczono m.in., że prokurent samoistny Spółki (Wnioskodawcy) ma obowiązek uiszczenia w części wymaganej należności publicznoprawnej, której nie uiszczono w kwocie 1.200.000 zł, a prezes zarządu Spółki (Wnioskodawcy) ma obowiązek uiszczenia w części wymaganej należności publicznoprawnej, której nie uiszczono w kwocie 1.000.000 zł.

W przedmiotowej sprawie kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje czy wykonanie obowiązku nałożonego przez sąd na prokurenta oraz prezesa spowoduje wygaśnięcie należności podatkowej Spółki.

Art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, dopuszcza zapłatę podatku przez inny podmiot, ale z ograniczeniem do kwoty 1000 zł. Zasadą jest bowiem, że zobowiązanie podatkowe powinno zostać spełnione przez podatnika, zaś zapłata podatku przez inny podmiot nie jest dopuszczalna, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 62b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

W odniesieniu do rozpatrywanej sprawy, w przypadku wpłat zasądzonych wyrokiem sądu przez prokurenta i prezesa Spółki nie można uznać, że wpłaty pochodzą ze środków podatnika. Uiszczenie przez prezesa i prokurenta należności publicznoprawnej w kwocie nałożonej przez Sąd Rejonowy nie spełnia warunku określonego w art. 62b § 1 pkt 3 ww. ustawy. Wykonanie przez te osoby obowiązku nałożonego przez Sąd nie jest działaniem skutkującym wygaszeniem zobowiązania podatkowego Wnioskodawcy. Kwota podatku (całości zobowiązania Spółki) przekracza 1000 zł.

Podsumowując, należy stwierdzić, że zapłata należności publicznoprawnej na konto urzędu skarbowego dokonana przez prokurenta i prezesa spółki, w łącznej kwocie 2.200.000 zł nie spowoduje wygaśnięcia zobowiązania podatkowego Spółki (Wnioskodawcy) za miesiąc grudzień 2007 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w kwestii zakreślonej pytaniem oznaczonym we wniosku nr 2 zostanie wydana w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Podkreślenia wymaga, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie granic nakreślonych pytaniem 1 tj. wygaśnięcia zobowiązania przez pryzmat art. 62b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, inne kwestie podniesione przez Spółkę w stanowisku, tj. wskazanie że Sąd Rejonowy orzekając wobec prokurenta i prezesa obowiązek uiszczenia należności publicznoprawnej, naruszył art. 42 § 2 k.k.s w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s nie było przedmiotem oceny Organu.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej