Temat interpretacji

Niewystąpienie przedawnienia prawa do zwrotu na rachunek bankowy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2019 r. (data wpływu 14 sierpnia 2019 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niewystąpienia przedawnienia prawa do zwrotu na rachunek bankowy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niewystąpienia przedawnienia prawa do zwrotu na rachunek bankowy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. jest polską spółką prawa handlowego oraz zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności Spółka świadczy usługi finansowe, w tym w szczególności usługi leasingowe.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zawarła w dniu 24 kwietnia 2008 r. ze swoim kontrahentem (dalej: Leasingobiorca) umowę leasingu finansowego (dalej: Umowa Leasingu). W wykonaniu Umowy Leasingu Spółka wystawiła na rzecz Leasingobiorcy fakturę VAT, którą udokumentowano całość przysługujących Spółce oraz wynikających z przedmiotowej Umowy Leasingu opłat. Podatek należny z tytułu dostawy przedmiotu leasingu objętego Umową Leasingu udokumentowany na wystawionej fakturze VAT został rozpoznany przez Wnioskodawcę w deklaracji VAT-7 za odpowiedni okres rozliczeniowy.

W dniu 23 września 2010 r. zawarto aneks/umowę zmieniającą do Umowy Leasingu, na mocy której Spółka oraz Leasingobiorca dokonali skrócenia okresu leasingu. Bezpośrednią konsekwencją skrócenia okresu obowiązywania Umowy Leasingu zgodnie z aneksem/umową zmieniającą do Umowy Leasingu było zmniejszenie należnych Spółce opłat leasingowych. W związku z powyższym, Spółka w październiku 2010 r. wystawiła na rzecz Leasingobiorcy stosowną fakturę korygującą zmniejszającą kwotę zadeklarowaną w fakturze pierwotnej dotyczącej dostawy przedmiotu leasingu objętego Umową Leasingu.

Rezultatem powyższych rozliczeń było wykazanie przez Spółkę w deklaracji VAT-7 składanej za październik 2010 roku, ujemnej wartości podatku należnego wynikającej z wystawionej faktury korygującej, która finalnie okazała się wyższa niż wartość podatku należnego zaraportowanego przez Spółkę w przedmiotowym okresie rozliczeniowym. Co istotne, ze względu na czysto techniczny sposób wypełniania deklaracji VAT-7 przedmiotowa korekta podatku należnego spowodowała wygenerowanie u Wnioskodawcy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Tak powstałą nadwyżkę podatku VAT, Spółka wykazywała do przeniesienia na kolejne okresy rozliczeniowa.

Od momentu powstania przedmiotowej nadwyżki Spółka nieprzerwanie prowadziła działalność gospodarczą, w ramach której realizowała czynności będące przedmiotem opodatkowania VAT. Spółka dokonywała także zakupów związanych z prowadzoną działalnością, ujmując w składanych deklaracjach VAT-7 podatek naliczony VAT wynikający z faktur dokumentujących te zakupy.

W związku z faktem, iż w ramach bieżącej działalności Spółki wartość wykazywanego podatku należnego (wynikająca z wykonywania czynności opodatkowanych) przewyższa zazwyczaj wartość podatku naliczonego (wynikającą z nabywania towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych), kwota nadwyżki powstałej w październiku 2010 r. ulega zmniejszeniu oraz jest regularnie zaliczana na poczet zobowiązań podatkowych Spółki.

Począwszy od daty powstania nadwyżki (październik 2010 r.) aż do chwili obecnej, Spółka nie występowała o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy.

W przyszłości Spółka zamierza wystąpić o zwrot pozostałej nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy pomimo upływu ponad 5 lat od momentu, w którym nadwyżka podatku naliczonego nad należnym została wykazana przez Spółkę w deklaracji VAT-7 i przeniesiona do rozliczenia na kolejne okresy rozliczeniowa, prawo do zwrotu tej nadwyżki na rachunek bankowy Spółki nie ulega przedawnieniu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy w okolicznościach opisanych w niniejszym wniosku, pomimo upływu ponad 5 lat od momentu, w którym nadwyżka podatku naliczonego nad należnym została wykazana w deklaracji VAT-7 i przeniesiona do rozliczenia na kolejne okresy rozliczeniowe, prawo do zwrotu tej nadwyżki na rachunek bankowy Spółki nie uległo przedawnieniu.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy

Przedawnienie prawa do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle zaś art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do takiego obniżenia powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powitał obowiązek podatkowy.

Z kolei art. 86 ust. 11 ustawy o VAT stanowi, że jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia w powyższym terminie, może to zrobić w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. Dodatkowa, zgodnie z art. 86 ust. 13, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia w ww. okresach, może to zrobić przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powitało prawe do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku w którym powstało prawe do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Ponadto, przepis art. 87 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2. jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Biorąc pod uwagę całokształt wskazanych powyżej przepisów, należy stwierdzić, iż przedmiotowe uregulowania nie zawierają precyzyjnych wskazówek w zakresie terminów przedawnienia prawa do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym VAT przenoszonej na następne okresy rozliczeniowe.

Problematyka ta była natomiast wielokrotnie i wielowątkowe analizowana przez polskie organy podatkowe.

Zgodnie ze stanowiskiem zajętym przez polskie organy interpretacyjne kluczowym dla rozstrzygnięcia kwestii przedawnienia nadwyżki podatku naliczonego na należnym (jak również kwestii zwrotu takiej nadwyżki) jest określenie sposobu prowadzenia działalności gospodarczej podatnika w okresach następujących po okresie, w którym nadwyżka została wykazana.

Zostało to podkreślone m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 5 października 2017 r. (sygn. 0112-KDIL4.4012.269.2017.1.HW), w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał iż: z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nieprzerwanie prowadzi działalność gospodarczą, prawo do przenoszenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na kolejny okres rozliczeniowy lub prawo do rozliczenia podatku należnego i nadwyżki podatku naliczonego wykazywanej w sposób opisany powyżej lub prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego (wykazywanego w sposób opisany powyżej) nad należnym na rachunek bankowy, nie ulega przedawnieniu.

Podobne konkluzje zawarte zostały w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 2 stycznia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP1- 3.4012.439.2017.1.ISZ ), w której organ dodatkowo wyjaśnił, że: bez znaczenia dla takiego rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że po raz pierwszy kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym została wykazana w deklaracji podatkowej ponad 5 lat wcześniej, jeżeli Wnioskodawca cały czas aktywnie prowadzi działalność, i wykazuje w deklaracjach podatek należny i naliczony. W rozliczeniu za bieżący okres rozliczeniowy nie mamy bowiem do czynienia z nadwyżką podatku naliczonego nad należnym za okres rozliczeniowy sprzed pięciu lat, tylko z kwotą nadwyżki wynikającą z poprzedniej deklaracji VAT. W przedmiotowej sprawie na kwotę podatku naliczonego w danym miesiącu składa się bowiem kwota bieżącego podatku naliczonego (wynikająca z bieżących faktur dokumentujących nabycie towarów i usług) oraz kwota nadwyżki z poprzedniej deklaracji.

Powyższe wskazuje, iż nadwyżkę w podatku VAT należy traktować jako kwotę zbiorczą, globalną wynikającą z różnicy między podatkiem naliczonym a podatkiem należnym. Na nadwyżkę wykazywaną w danym okresie rozliczeniowym ma również wpływ kwota nadwyżki z poprzedniego okresu rozliczeniowego, jeśli taka wystąpiła. Sama nadwyżka podatku naliczonego nad należnym nie może być natomiast traktowana jako zobowiązanie podatkowa, ani nadpłata podatku (nie posiada ona ich cech i nie spełnia tym samym definicji tych pojęć).

Dlatego też nie może być tu mowy o stosowaniu terminów przedawnienia dotyczących zobowiązań podatkowych, czy terminów dotyczących złożenia wniosku o stwierdzenie i zwrot nadpłaty, o czym stanowią przepisy Ordynacji podatkowej.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz fakt, iż Spółka jest podatnikiem stale i nieprzerwanie prowadzącym działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane VAT oraz na bieżąco składa deklaracje podatkowe, w których wykazuje podatek należny i naliczony, w ocenie Wnioskodawcy nie powinno budzić wątpliwości, iż prawo do zwrotu nadwyżki powstałej w październiku 2010 r. (będącej konsekwencją korekty in minus faktury sprzedażowej), która to nadwyżka była następnie przez Spółkę przenoszona na kolejne okresy rozliczeniowe, nie ulega przedawnieniu.

W ocenie Wnioskodawcy powyższych konkluzji nie zmienia również fakt, iż przedmiotowe nadwyżka powstała w wyniku dokonania przez Spółkę korekty podatku należnego VAT. Czynność ta miała bowiem charakter czysto techniczny, co w żaden sposób nie wpłynęło na możliwość dysponowania przez Spółkę kwotą powstałej nadwyżki.

Powyższe stanowisko w zakresie możliwości wykazywania i dysponowania ujemną wartością podatku należnego znajduje swoje potwierdzenie również w: interpretacjach podatkowych oraz orzecznictwie sądów administracyjnych.

Przykładowe, w interpretacji indywidualnej z dnia 12 października 2011 r. (sygn. IBPP3/443-792/11/PK) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż podatnik powinien być uprawniony do dysponowania ujemną kwotą podatku należnego powstałą na skutek ujęcia w deklaracji podatkowej faktur korygujących in minus. Co istotne (i co wprost odnosi się do sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku) organ interpretacyjny wskazał, iż: (...) jeżeli Wnioskodawca w danym okresie rozliczeniowym wykonywał czynności opodatkowane na terytorium kraju, w myśl art. 87 ust. 1 ww. ustawy ma on prawo do zwrotu bezpośredniego różnicy między kwotą podatku naliczonego a ujemną wartością podatku należnego. Przysługująca Wnioskodawcy kwota do zwrotu bezpośredniego obejmuje zatem również kwotę ujemnego podatku należnego wynikającego z deklaracji podatkowej za dany okres, w którym rozliczono przedmiotowe korekty podatku należnego.

Spółka wskazuje ponadto na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 stycznia 2013 r. (sygn. I SA/Gd 814/12). W orzeczeniu tym sąd podkreślił, że: Wystąpienie ujemnych wartości jest logicznym następstwem możliwości dokonywania minusowych korekt podstawy opodatkowania i podatku należnego u dokonującego dostawy oraz zasady ujmowania faktur korygujących w okresach rozliczeniowych innych aniżeli wykazane pierwotne faktury. Zgodnie zatem z matematycznym rozliczeniem wartość ujemna podatku należnego powiększa nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która z kolei, zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy o VAT (w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego) może zostać zadysponowana przez podatnika do zwrotu na jego rachunek bankowy, bądź przeniesiona na następny okres rozliczeniowy. (...) Reasumując Sąd wyraża pogląd, że ujemny podatek należny nie jest kategorią abstrakcyjną, tj. taką która może być traktowana jako oderwana od dokonywanych w deklaracjach i decyzjach podatkowych rozliczeń.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 1274, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Stosownie do zapisu art. 86 ust. 19 ustawy, jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy.

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Przy czym, w myśl art. 87 ust. 2 ustawy, zwrot różnicy, z zastrzeżeniem ust. 6 i 6a następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju albo na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku mającego siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanej w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej lub postępowania podatkowego. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

W przypadku, gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a-2c oraz ust. 4a-4f stosuje się odpowiednio (art. 87 ust. 5a ustawy).

Zauważyć należy, że przepis art. 86 ust. 19 oraz art. 87 ust. 5a ustawy pozwala podatnikom, którzy w danym okresie w ogóle nie dokonywali żadnych czynności opodatkowanych w kraju, ani za granicą, na uzyskanie zwrotu bezpośredniego podatku naliczonego. Zwrot następuje na umotywowany wniosek podatnika złożony wraz z deklaracją podatkową.

Ponadto dokonując wykładni przepisu art. 86 ust. 19 ustawy, trzeba mieć na uwadze, że polski ustawodawca posłużył się zwrotem może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy. Czyli, co istotne nie jest to nakaz ustawodawcy do konkretnego zachowania się podatnika, a uprawnienie, z którego podatnik może skorzystać, ale nie musi. Zatem skoro przepis art. 86 ust. 19 ustawy nie nakazuje do bezwzględnego przenoszenia podatku do rozliczenia na następne okresy rozliczeniowe (po spełnieniu określonych warunków), to nie można interpretować go rozszerzająco i niejako zmuszać podatnika, aby postąpił zgodnie z jego dyspozycją. Przepis stwarza możliwość określonego zachowania, ale go nie wymusza, wybór każdorazowo należy do podatnika.

Ww. przepisy wprowadzają zatem dwie równorzędne zasady postępowania z powstałą nadwyżką podatku. Możliwe jest bowiem przeniesienie jej na następne okresy rozliczeniowe, albo otrzymanie jej zwrotu na rachunek bankowy. Wybór sposobu postępowania pozostawiony został podatnikowi. Cytowany wyżej art. 87 ust. 1 ustawy, nie zabrania również rozbicia kwoty nadwyżki na dwie części, z których jedna podlegać będzie zwrotowi z urzędu skarbowego, zaś druga przeniesiona zostanie na kolejny okres rozliczeniowy. Powyższe oznacza, że uprawniony jest zarówno pierwszy sposób postępowania (przeniesienie na następny okres), drugi sposób postępowania (wystąpienie o zwrot), jak i oba te sposoby jednocześnie.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 210, art. 130c i art. 133.

Stosownie do art. 99 ust. 12 ustawy, zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że organ podatkowy określi je w innej wysokości.

Istotnym jest, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług, kwota zwrotu różnicy podatku, kwota zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 99 ust. 12 ustawy, kształtuje się za dany okres rozliczeniowy w następstwie zestawienia w ramach deklaracji, kwot podatku należnego i podatku naliczonego.

Z przepisów tych wynika zatem, że zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług, kwota zwrotu różnicy podatku, kwota zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, konstytuuje się z mocy prawa za dany okres rozliczeniowy, którym w ustawie jest miesiąc, a wyjątkowo kwartał.

Zgodnie z treścią art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznacza termin płatności zobowiązania podatkowego (z zastrzeżeniem instytucji zawieszenia i przerwania biegu przedawnienia, które wpływają na końcowy termin przedawnienia).

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł w dniu 24 kwietnia 2008 r. ze swoim kontrahentem (Leasingobiorca) umowę leasingu finansowego. W wykonaniu Umowy Leasingu Wnioskodawca wystawiał na rzecz Leasingobiorcy fakturę VAT, którą udokumentowano całość przysługujących Wnioskodawcy oraz wynikających z przedmiotowej Umowy Leasingu opłat. Podatek należny z tytułu dostawy przedmiotu leasingu objętego Umową Leasingu udokumentowany na wystawionej fakturze VAT został rozpoznany przez Wnioskodawcę w deklaracji VAT-7 za odpowiedni okres rozliczeniowy.

W dniu 23 września 2010 r. zawarto aneks/umowę zmieniającą do Umowy Leasingu, na mocy której Wnioskodawca oraz Leasingobiorca dokonali skrócenia okresu leasingu. Bezpośrednią konsekwencją skrócenia okresu obowiązywania Umowy Leasingu zgodnie z aneksem/umową zmieniającą do Umowy Leasingu było zmniejszenie należnych Wnioskodawcy opłat leasingowych. W związku z powyższym, Wnioskodawca w październiku 2010 r. wystawił na rzecz Leasingobiorcy stosowną fakturę korygującą zmniejszającą kwotę zadeklarowaną w fakturze pierwotnej dotyczącej dostawy przedmiotu leasingu objętego Umową Leasingu.

Rezultatem powyższych rozliczeń było wykazanie przez Wnioskodawcę w deklaracji VAT-7 składanej za październik 2010 roku, ujemnej wartości podatku należnego wynikającej z wystawionej faktury korygującej, która finalnie okazała się wyższa niż wartość podatku należnego zaraportowanego przez Wnioskodawcę w przedmiotowym okresie rozliczeniowym. Co istotne, ze względu na czysto techniczny sposób wypełniania deklaracji VAT-7 przedmiotowa korekta podatku należnego spowodowała wygenerowanie u Wnioskodawcy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Tak powstałą nadwyżkę podatku VAT, Wnioskodawca wykazywał do przeniesienia na kolejne okresy rozliczeniowa.

Od momentu powstania przedmiotowej nadwyżki Wnioskodawca nieprzerwanie prowadził działalność gospodarczą, w ramach której realizował czynności będące przedmiotem opodatkowania VAT. Wnioskodawca dokonywał także zakupów związanych z prowadzoną działalnością, ujmując w składanych deklaracjach VAT-7 podatek naliczony VAT wynikający z faktur dokumentujących te zakupy.

W związku z faktem, iż w ramach bieżącej działalności Wnioskodawcy wartość wykazywanego podatku należnego (wynikająca z wykonywania czynności opodatkowanych) przewyższa zazwyczaj wartość podatku naliczonego (wynikającą z nabywania towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych), kwota nadwyżki powstałej w październiku 2010 r. ulega zmniejszeniu oraz jest regularnie zaliczana na poczet zobowiązań podatkowych Wnioskodawcy.

Począwszy od daty powstania nadwyżki (październik 2010 r.) aż do chwili obecnej, Wnioskodawca nie występował o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy.

Wnioskodawca ma wątpliwość, czy pomimo upływu ponad 5 lat od momentu, w którym została wykazana nadwyżka podatku naliczonego nad należnym i przeniesiona do rozliczenia na kolejne okresy rozliczeniowa, prawo do zwrotu tej nadwyżki na rachunek bankowy nie ulega przedawnieniu.

Należy podkreślić, że w rozpatrywanej sprawie jak wynika z opisu sprawy od momentu powstania ponad 5 lat temu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym (w wyniku korekty podatku należnego), Wnioskodawca nieprzerwanie prowadzi działalność gospodarczą. W ramach tej działalności Wnioskodawca realizuje czynności podlegające opodatkowania VAT, a także dokonywał zakupów związanych z prowadzoną działalnością, ujmując w składanych deklaracjach VAT-7 podatek naliczony VAT wynikający z faktur dokumentujących te zakupy i bieżąco wykazuje zarówno podatek naliczony jak i należny. Z związku z tym, że w ramach bieżącej działalności Wnioskodawcy wartość wykazywanego podatku należnego (wynikająca z wykonywania czynności opodatkowanych) przewyższa zazwyczaj wartość podatku naliczonego (wynikającą z nabywania towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych), kwota nadwyżki powstałej w październiku 2010 r. ulega zmniejszeniu oraz jest regularnie zaliczana na poczet należnych zobowiązań podatkowych.

Zatem, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca prowadzi cały czas działalność gospodarczą, z której wykazuje w deklaracji podatkowej podatek należny i naliczony, jest uprawniony do rozliczenia w deklaracji za dany okres rozliczeniowy nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w poprzedniej deklaracji jako kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Zainteresowany może również w kolejnych deklaracjach uwzględniać kwotę nadwyżki z poprzednich deklaracji wykazanych w nich jako kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, bądź ma również prawo, przy spełnieniu określonych przepisami warunków, do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z bieżącej deklaracji VAT, w której została rozliczona kwota nadwyżki z poprzedniej deklaracji.

Bez znaczenia dla takiego rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że w przedmiotowej sprawie po raz pierwszy kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym została wykazana w deklaracji podatkowej ponad 5 lat wcześniej, jeżeli Wnioskodawca cały czas aktywnie prowadzi działalność, i wykazuje w deklaracjach podatek należny i naliczony. W rozliczeniu za bieżący okres rozliczeniowy nie mamy bowiem do czynienia z nadwyżką podatku naliczonego nad należnym za okres rozliczeniowy sprzed pięciu lat, tylko z kwotą nadwyżki wynikającą z poprzedniej deklaracji VAT. W przedmiotowej sprawie na kwotę podatku naliczonego w danym miesiącu składa się bowiem kwota bieżącego podatku naliczonego (wynikająca z bieżących faktur dokumentujących nabycie towarów i usług) oraz kwota nadwyżki z poprzedniej deklaracji. Wnioskodawca jest zatem uprawniony do rozliczenia z bieżącym podatkiem należnym zarówno bieżącego podatku naliczonego jak i nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w miesiącu poprzedzającym dany miesiąc (wykazanej w tej deklaracji jako kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy), a w przypadku spełnienia warunków uprawniony jest również do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wynikającej z danej deklaracji podatkowej (w której to deklaracji rozliczona została nadwyżka podatku naliczonego nad należnym wynikająca z poprzedniej deklaracji).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej